Je moet jezelf de vraag blijven stellen: Wat als ik het mis heb?

Sanne Burger

6 februari 2022

Je moet jezelf dagelijks de vraag blijven stellen: Wat als ik het mis heb?
Bijvoorbeeld, wat als we vechten tegen een verandering waarvan we denken dat het het einde van de mensheid zal zijn, terwijl het in werkelijkheid een nieuw begin is?
Wat als we een verouderde versie van de mens verdedigen, een mislukt experiment dat bewezen heeft enorme tekortkomingen te hebben en totaal onhoudbaar is?
Als je om je heen kijkt, moet je toch toegeven dat we het er niet zo best afgebracht hebben de laatste paar eeuwen.
We hebben er best een puinhoop van gemaakt.
Natuurlijk, we geven anderen de schuld, maar wat zegt het over ons?
Waarom hebben wij het toegestaan?
Zijn we echt zo geweldig?
Verdienen we het om behouden te worden?

Wat als het in werkelijkheid precies andersom is?
Wat als het huidige ontwerp van de mens weg moet om de aarde en al haar bewoners te beschermen?
Wat als een nieuwe mens ontwikkeld is, klaar om geïmplementeerd te worden, een ontwerp dat veel geavanceerder is dan de huidige versie?
Is het mogelijk dat we ons alleen maar verzetten tegen deze onvermijdelijke verandering omdat het onbekend is?
Of omdat we niet willen veranderen?
Of gewoon omdat we niet verteld willen worden wat te doen omdat we zo vol zijn van onszelf?
Wie kan op dit moment zeggen of het nieuwe ontwerp van de mens niet veel beter zal zijn, veel gelukkiger, veel meer in tune met de omgeving en in harmonie met zichzelf en de wereld?
En als dit zo was, zou je het dan in je hebben om je verlies sportief op te nemen en vrijwillig te vertrekken?

Hoe weten we zo zeker dat deze splinternieuwe technologie in de injecties zo boosaardig is?
Kan het zijn dat het precies andersom is?
Wie kan zeggen dat het niet ontwikkeld is door goedaardige buitenaardse beschavingen die ons in het begin al gemaakt hebben, lang geleden?
Is het mogelijk dat we uit onwetendheid tegen onze eigen scheppers vechten?
Is het mogelijk dat de injecties ons in werkelijkheid upgraden en tot betere mensen maken?
Hoe kunnen we er zo zeker van zijn dat dit niet zo is?
Omdat we belogen en bedrogen worden?
Maar zou jij niet liegen tegen een gek die op de rand van de afgrond staat en dreigt om te springen, als je hem daarmee misschien zou kunnen redden?
Zou je niet liegen tegen een kind met een geweer, in een poging een bloedbad te voorkomen?
Zou je niet liegen tegen een dodelijk gewonde soldaat die ligt dood te bloeden, zodat de laatste minuten van zijn leven een klein beetje minder vreselijk zijn?
Soms is liegen en bedriegen nodig om gevaar af te wenden.
Soms zijn leugens nodig, als de waarheid te pijnlijk is om te dragen.
Heb ik gelijk?
Of heb ik het mis, terwijl ik hier advocaat van de duivel aan het spelen ben?
Je moet jezelf de vraag blijven stellen.

Natuurlijk, mensen gaan dood en krijgen bijwerkingen na de injecties, maar dit zou ook deel van de overgang kunnen zijn.
En hoe weten we zo zeker dat doodgaan erg is?
Misschien is sterven ook gewoon een overgang.
Wat als deze huidige versie van de mens, de versie waar jij en ik deel van uitmaken, zachtjes van de aarde wordt verwijderd, om plaats te maken voor een nieuwere versie, die veel beter past?
Wie zegt dat dit een slecht idee is?
Misschien worden we wel naar een betere plek gebracht.
Misschien gaan we eindelijk naar huis, waar we thuishoren.
Misschien is het volgende ontwerp van de mens wel onsterfelijk en niet in staat om schade aan te richten.
Misschien dat zij eindelijk de Tuin van Eden gaan creëren.
Wat zijn we zo hartstochtelijk aan het verdedigen?
Onze vrije wil?
Maar is het niet juist onze vrije wil waardoor we zo in de problemen zijn gekomen?
Bevestigen we niet alle vooroordelen over dit koppige ras door ons nu ook weer met hand en tand te verzetten?

Kijk om je heen, de meesten van ons waren al niet erg gelukkig.
Niemand wil echt terug naar normaal.
Misschien zeggen we wel dat we dat willen, maar eigenlijk is dat waar we het meest bang voor zijn.
Tegelijkertijd willen we ook niet dat dingen veranderen.
Dus wat willen we dan wel?
Waar vechten we voor?
Wat proberen we hier te beschermen, behalve ons verouderde zelfbeeld?
Is het misschien ons recht om ons voort te planten?
Ja, verliefd worden, baby’s maken, baren en het ouderschap is allemaal fantastisch, maar in werkelijkheid maken we daar ook vaker een zootje van dan dat het goed gaat.
We geloven in romantiek, maar in werkelijkheid lijden we vooral, en onze kinderen ook.
We planten ons voort en vermeerderen ons, maar zonder rekening te houden met de gevolgen.
Is een ideaal het waard om voor te vechten?
Hoeveel credit geeft ons potentieel ons, zonder dat we het ooit verwezenlijken?
Meer dan 2000 jaar?
Of is het de uitzonderlijke schoonheid van de menselijke natuur die we willen beschermen?
Wat bedoelen we daarmee?
Onze nobele, gulle, vriendelijke, rechtvaardige en wijze natuur?
Of onze hebzuchtige, luie, angstige en egoïstische natuur?
Wat is de menselijke natuur?
Wat zijn we echt?
Zijn we minnaars, kunstenaars, scheppers, leraren en verzorgers, of zijn we gebruikers, idioten, vernietigers, oplichters en uitbuiters?
Zijn we ten prooi gevallen aan ijdelheid toen we onszelf op de kroon van de schepping plaatsten, of zijn we echt zo puur en goed?

Wat ben jij echt?
Hoeveel kansen heb jij in je leven gehad om er echt iets van te maken?
En hoeveel daarvan heb je gepakt?
En als je ze niet allemaal met beide handen hebt gegrepen, hoe weinig het er ook waren, waarom was dat?
Dacht je ergens dat je meer tijd zou hebben?
Dacht je ergens dat het te veel werk zou zijn?
Of dacht je met je luie reet dat iemand anders het maar moest opknappen?
Ben je trots op jezelf?
Heb je reden om trots op jezelf te zijn?
Wat heb je te geven?

Kijk naar jezelf.
Wees radicaal eerlijk.
Wat als jij de persoon zou zijn die als model gebruikt zou worden voor de uiteindelijke beslissing: experiment mislukt, of experiment geslaagd?
Als je zou horen dat jouw leven de beslissende factor zou zijn, zou je dan vol zelfvertrouwen zijn, of zou je in elkaar krimpen van de schrik?
Is jouw leven goed genoeg om de goden voor je te winnen en ze voor deze versie van de mensheid te laten kiezen?
Ben jij goed genoeg?
Zou je in staat zijn om rechtop te staan, met stevige benen, een sterke rug en een open hart, ze recht in de ogen te kijken en met vaste stem te zeggen: ‘Ik sta in voor deze versie van de mensheid en ik ben er trots op hem te representeren’?
Want weet je, zo is het.
Jij bent de uitverkorene.
Jij bent de beslissende factor.
En alles wat je hoeft te doen, is te staan voor wie je bent.
Als je dat doet, dan laten ze ons blijven.
En zo niet, dan is het spel voorbij.

Sanne Burger
sanneburger.com

Painting: Susan Seddon Boulet

4 Reacties

  1. Paul

    Heel lucide…dat is de juiste vraag…en misschien ook: kan je jezelf vergeven als het jou niet altijd gelukt is ?

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Als wat niet altijd gelukt is?

      Antwoord
  2. Astrid Zwetsloot

    WOW!!!
    Mooi en zo raak. Wat je schrijft onderschrijf ik volkomen!

    Antwoord
  3. Jos.

    Ja, mooi , erg mooi Sanne,

    Met een hartelijke groet,

    Jos,Frankrijk.

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

De jacht op onschuld

De jacht op onschuld

Waarom vallen zoveel oudere mannen op jongere vrouwen? Heeft het alleen met seks te maken, of zit er meer achter? Wat...

Zijn wij een slavenras?

Zijn wij een slavenras?

Wat de natuur kenmerkt, is dat alle levende wezens volledig toegewijd zijn aan wat ze zijn. Een komkommerzaadje is er...