Het is niet jouw schuld als je ziek wordt, maar het is wel jouw verantwoordelijkheid om beter te worden.

Verantwoordelijkheid wordt vaak verward met schuld, terwijl het twee verschillende dingen zijn. Schuld wil zeggen dat je bewust iets doet wat schade veroorzaakt, terwijl je weet wat je de consequenties zijn. Schuld wil zeggen dat je schuldig bent aan het bewust toebrengen van schade bij jezelf of anderen. Dat is bij ziekte vrijwel nooit het geval. Ja, er wordt schade aangericht, het lichaam wordt ziek en soms ga je zelfs dood, maar dat heeft niks te maken met schuld.
Verantwoordelijkheid is het vermogen om te reageren: respons ability, het vermogen om adequaat te reageren op de omstandigheden. Om adequaat te kunnen reageren op bijvoorbeeld ziekte, heb je adequate kennis nodig over hoe je kunt genezen – en die kennis ontbreekt bij de meeste mensen. Maar ook het feit dat die kennis ontbreekt bij jou is niet jouw schuld. Tegelijkertijd is het wel jouw verantwoordelijkheid om adequate kennis te vergaren. Tenminste, als je beter wilt worden.

Het verschil tussen schuld en verantwoordelijkheid is heel belangrijk om duidelijk te hebben, want anders ga je je nog schuldig voelen over het feit dat je ziek bent. Dat is wel het laatste wat je nodig hebt als je ziek bent! Als je ziek bent, voel je je al zo beroerd en heb je al zo weinig energie. Het lijkt alsof het leven tegen je is en je kunt je absoluut slachtoffer voelen van de omstandigheden – en zekere zin ben je dat ook. Je bent slachtoffer van een cultuur waar je vanaf je geboorte al ziek gemaakt en gehouden wordt en waar je niet geleerd hebt hoe je gezond kunt worden en blijven. Daar ben je niet schuldig aan!
Je bent niet schuldig aan het feit dat deze cultuur gerund wordt door een medische maffia die niet jouw gezondheid voor ogen heeft en die je opvoedt en indoctrineert met de verkeerde denkbeelden en overtuigingen. Je bent niet schuldig aan het feit dat je wellicht een mindset hebt ontwikkeld waardoor je ziek blijft, zoals bijvoorbeeld: ik kan er niks aan doen, het heeft niks te maken met wat ik eet, met hoe ik leef, met hoe ik beweeg, met hoe ik met mezelf en anderen omga, met hoe ik me laat behandelen, met in hoeverre ik aan verschillende gifstoffen blootgesteld wordt, met hoe hoog mijn stresslevel is, etc.

De oorzaak van ziekte begint meestal bij een gebrek aan kennis, bij onwetendheid en naïviteit. Naïviteit is een vorm van onschuld en in die zin van grote schoonheid, maar het kan je ook in de problemen brengen. Als je zo naïef bent om te geloven dat alleen de dokter je beter kan maken en dat wat de medische wetenschap zegt altijd klopt, dan ben je in zekere zin slachtoffer van je eigen naïviteit – maar dat maakt je nog niet schuldig! Je zegt ook niet tegen een kind dat van zijn fietsje valt omdat het nog niet kan fietsen: “Eigen schuld, domoor! Had je maar beter moeten kunnen fietsen.”
Nee, je troost het kind en je leert het fietsen!
Een goede genezer zal niet oordelen. Hij zal je niet op de vingers tikken of je het gevoel geven dat je dom bent, niet goed bezig bent of ‘nog niet zo ver bent’. Er kan grote verwarring ontstaan bij denkwijzen zoals bijvoorbeeld die van Louise Hay: je kunt je eigen leven helen, of bij anderen die zeggen: je draagt zelf bij aan je ziekte door wat je gelooft.

In principe is de ontdekking dat je zelf iets kunt doen om gezond te worden goed nieuws. Het is niet de bedoeling dat je je bezwaard gaat voelen over het feit dat je dat voorheen niet wist en om die reden dingen gedaan hebt die je ziek gemaakt hebben, zoals bijvoorbeeld je laten vaccineren, of het innemen van bepaalde ziekmakende medicijnen, of het ondergaan van zinloze operaties, of het eten van ongezonde voeding, of het in een stresssituatie blijven, of het geloven dat je zwak bent.
Je bent niet schuldig aan je gebrek aan verantwoordelijkheid in het verleden – je wist gewoon niet beter! Naïviteit en onwetendheid verdienen geen oordeel, kritiek of minachting, maar ze verdienen compassie, net als dat je compassie hebt voor een kind dat van zijn fietsje valt, of voor een omaatje dat niet weet hoe haar telefoon werkt, of voor een oerwoudbewoner die voor het eerst in de stad komt, of voor een hond die jarenlang mishandeld is en uit angst wild om zich heen bijt als je hem komt redden, of voor een gevangene die na 30 jaar weer vrijkomt en niet weet hoe het OV werkt, of voor een puber die niets begrijpt van seks, of voor een immigrant die de gebruiken van jouw land niet kent, etc.

Het is wreed om tegen iemand die ziek is te zeggen: “Nou, biecht maar op, waarom heb je dat gedaan?” Stel dat je dat tegen iemand zegt die net een ongeluk heeft gehad, die niet meer kan lopen van de pijn, of die doodsbang is om dood te gaan. Dat zeg je gewoon niet! Al spelen er onbewuste zaken mee, dan is dat nog steeds niet de juiste reactie.
Er kan een bepaalde hardheid ontstaan bij de duiding van ziekte, ongelukken en andere narigheid, met name in de spirituele wereld. Mensen beschuldigen dan de zieke en zeggen: “Het is je eigen schuld als je lijdt. Je hebt het zelf gecreëerd.” Ze slaan daarmee net de plank mis, want nee, je hebt het niet bewust zelf gecreëerd. Het sleutelwoord is hier ‘bewust’. Als je onbewust iets creëert, ben je er dan verantwoordelijk voor? Nee, natuurlijk niet. Pas als je door hebt hoe je bijgedragen hebt aan het creëren van een situatie, of een ziekte, en hoe je uit onwetendheid en naïviteit niet wist wat je had kunnen doen om niet ziek te worden of om te genezen, kun je spreken van verantwoordelijkheid. Als je beter had geweten, had je het wel gedaan!

Kortom, er is een wereld van verschil tussen schuldig zijn aan iets en verantwoordelijk zijn voor iets. Je bent niet schuldig aan je moeilijke jeugd, aan trauma of mishandeling, of aan de vaccinaties die je als kind gekregen hebt. Je bent niet schuldig aan het ongezonde voedsel of de ongezonde overtuigingen die je als kind met de paplepel ingegoten hebt gekregen, maar je bent wel verantwoordelijk om iets te doen aan de ziekte of pijn die dat veroorzaakt heeft. Verantwoordelijkheid hoort bij volwassenheid, bij tot vol wasdom komen. Verantwoordelijkheid betekent vrijheid. Verantwoordelijkheid betekent in je kracht staan. Verantwoordelijkheid betekent het vermogen bezitten om adequaat te reageren op de situatie. Dat is toch fantastisch?

Het is jammer dat in onze taal en maatschappij het woord ‘verantwoordelijkheid’ zo negatief beladen is. In het woord ‘verantwoordelijkheid’ zit ook het woord ‘woord’ verscholen, wat erop duidt dat er een zekere magie in het woord zit. Verantwoordelijkheid gaat over manifestatiekracht. Zolang je niet bewust bent van het feit dat je als mens een gigantisch manifesterend vermogen hebt, dus ook het vermogen om te genezen bezit, zul je afhankelijk blijven van een systeem dat je niet gezond wil hebben, maar je liever ziek, zwak, misselijk, angstig, gehoorzaam en volgzaam houdt, omdat daar meer aan verdiend wordt. Ziekte is het verdienmodel van de medische industrie. Als jij gezond bent, verdienen ze niks meer aan je. Dat is een grimmige waarheid, maar daarmee is het niet minder waar.
Een verantwoordelijk mens is per definitie een rebel. Hij maakt zijn eigen keuzes en laat zich niet langer wijsmaken dat hij pillen of spuiten of wat dan ook nodig heeft om beter te worden. Een verantwoordelijk mens die adequate kennis bezit, zegt NEE tegen ziekmakende medicijnen.

Het besef dat je verantwoordelijkheid kunt nemen voor je gezondheid is geen belasting, maar een bevrijding.
Het besef dat je zelf iets kunt doen om beter te worden is geen opgave, het is een cadeau.
Het is geen verplichting, het is een privilege.
Het is geen straf, het is een kans.
Het is niet zwaar, het is verlichtend.

Sanne Burger
sanneburger.com