(Dit is een artikel geschreven in februari 2023 – oorspronkelijk in het Engels, nu pas vertaald in het Nederlands.)

Ik voel me een beetje hopeloos
Wat word ik nu geacht te doen?
Gisteren had ik nog een missie: de mensheid redden van de ondergang
Maar vandaag heeft het grootste gedeelte van de mensheid de prik gehad
Het grote sterven is begonnen
En ik zie alleen maar gelatenheid en ontkenning

Wat als er niks meer te doen is voor me?
Dan is mijn leven nogal zinloos, nietwaar?
Zelfs ’s ochtends wakker worden is een opgave tegenwoordig
het weer in deze werkelijkheid stappen
Hetzelfde ritueel, steeds opnieuw:
Douchen, tandenpoetsen, aankleden, koffie zetten, computer openen, mail checken, wandelen, mensen zien
Het is allemaal zo zinloos geworden

Ik voel geen motivatie meer
Geen hoop
Geen ideaal
Geen ambitie
Been there, done that
Ik heb het allemaal geprobeerd
En nu voelt het alsof het te laat is
Wat als mijn leven zinloos is geworden?

Ik ben zo moe van de zoetsappige new age community
Die zegt dat alles is zoals het moet zijn
Dat is het laatste wat ik voel!
Alles is het tegenovergestelde van hoe het moet zijn
We worden vergiftigd door onze dokters
We worden vermoord voor winst
Voor macht
Voor de lol
Het lukt me gewoon niet om het feit te accepteren dat ik me middenin een onzichtbare genocide bevind

Hoe kan ik net doen alsof iets anders ertoe doet?
Hoe kan ik plezier hebben?
Hoe kan ik het ergens anders over hebben?
Waarom zou het orkest blijven spelen op de Titanic?

Ik weet het, dit is niks nieuws
Het onderwerpen en tot slaaf maken van de mensheid is al een jaar of 2000 bezig
Maar nu weet ik niet eens meer wat echt is en wat niet
Ik weet niet eens meer of mijn gedachten wel van mij zijn
Of dat ze veroorzaakt worden door kunstmatige straling en frequenties

Moet ik mijn best doen om te overleven?
Moet ik een plaats op aarde vinden waar ik kan ontsnappen aan de prik?
Waar ik kan ontsnappen aan AI?
Waar ik kan ontsnappen aan de CBDC en de technocratische controle van iedere stap die ik zet?
Waarom zou ik dat willen?
Zou ik daarmee wel een wenselijke toekomst creëren?

Maar toch … al die kleine dingen
De eekhoorns en de vogeltjes buiten
Koffie
Mangosap
Zonlicht op mijn gezicht
Ik geniet daarvan
Ze getuigen nog steeds van de blauwdruk van deze aarde
Van de natuur, schoonheid, perfectie, evolutie
Het verfijnde wonder van het leven
Niet alles is verkeerd gegaan

Misschien is dat alles wat er is en was de rest illusie
Het willen redden van de wereld
Het gevoel speciaal te zijn
Het mijn best doen om deze werkelijkheid te begrijpen
Mijn plaats in het universum te begrijpen
Het uitvinden van hoe dit lichaam werkt
Hoe mijn geest werkt
Wat mijn potentieel is
Wat de mensheid is

Zelfs mijn dromen vervliegen
Dromen over reizen, het vinden van de ware, een bekende schrijfster worden, een meesterwerk schrijven, mijn tribe vinden, in een community wonen
Dromen over geluk en plezier
Dromen over echte verandering, vrede, creatie, bevrijding, vrijheid voor iedereen
Ze hebben hun aantrekkingskracht verloren
Waarom?
Het is niet omdat ik er niet meer in geloof
Het gaat veel dieper dan dat
Het gaat om het gevoel me te zijn van het zelf dat dit allemaal bedenkt
De interesse in mijzelf is verdwenen
Ik voel me uiterst onbelangrijk
En ergens bevrijdt me dat van een loodzwaar gevoel van verplichting en verantwoordelijkheid
maar het creëert ook een leegte
Een afgrond van zinloosheid
Zoals Salieri, die God vervloekte omdat hij hem maar een middelmatig talent had gegeven
Terwijl Mozart subliem was
Ik snap dat
Middelmatigheid is vreselijk

Zelfs mijn allergrootste droom: de waarheid vinden, heeft zijn magie verloren
‘De waarheid vinden’ – wat betekent dat?
De juist methode vinden?
De juiste leraar?
Op dit moment heb ik noch een methode, noch een leraar
Ik heb niet langer voorbeelden, mensen om naar op te kijken
Mensen om te bewonderen, mensen die reflecteren wat ik wil zijn of worden, wat ik in het leven wil bereiken
Dat is ook weg

Misschien is het ze al gelukt om mijn ziel eruit te zuigen
Zelfs zonder prik
Misschien voel ik me daarom zo leeg
Ik bedoel, hoe merk je dat je ziel verdwenen is?
De persoonlijkheid en het lichaam zijn er nog steeds
Het geconditioneerde denken, voelen en handelen
De automatische piloot, die nog steeds energie genereert
Het eten en drinken, het hart dat nog steeds klopt
Het lichaam dat als vanzelf functioneert – heeft mij daar niet voor nodig
En het lijkt erop dat de geest ook zelstandig functioneert
Heeft mij ook niet nodig
Gebaseerd op het geheugen functioneer ik best normaal
Dit is het systeem waar ik me normaliter mee identificeer
Maar inmiddels ben ik niet zo zeker meer of dat ‘ik’ eigenlijk wel bestaat

Het is fijn om een sterke persoonlijkheid te hebben
Ik wou dat ik er een had
Mensen met sterke persoonlijkheden bereiken iets
Zoals Charles Bukowski, of Vandana Shiva
Zij hebben een persoonlijkheid gekozen
Een pad
Ze identificeren als dronkaard, als schrijver of als activist
Maar ik identificeer me met niks
Mooi balen
Wat nu?

Sanne Burger
sanneburger.com