Mijn God, ik heb zoveel mensen beledigd, gewoon door eerlijk, direct en open te zijn.
Gewoon door niet alles meteen te geloven.
Gewoon door mijn kritische denkvermogen te gebruiken, mijn onderscheidingsvermogen, mijn intelligentie.
Voor veel mensen is zo’n houding een reden om te gaan gillen: “Nu ben ik beledigd!”
en het gesprek te beëindigen.
Beledigd zijn is een troefkaart geworden, een manier om af te haken zonder af te gaan.
In werkelijkheid is het gebruiken van de ‘Ik ben beledigd’-kaart een cop out.
Het is een kaart voor slappe, verwende, kinderachtige, pathetische zeurpieten zonder ruggengraat.
De ‘Ik ben beledigd’-kaart is een legitieme manier geworden om elke discussie in de kiem te smoren.
Het is een rechtvaardiging geworden van gewoon uit welke situatie dan ook weglopen, hoe onbeschoft dat ook moge zijn.
Doorgaans gebruiken mensen de ‘Ik ben beledigd’-kaart als ze geconfronteerd worden met een feit dat ze niet aankunnen, vooral als het over hun zorgvuldig opgepoetste en onderhouden zelfbeeld gaat.
Het gebruiken van de ‘Ik ben beledigd’-kaart gaat meestal hand in hand met cognitieve dissonantie.
In plaats van toe te geven: “Ik kan dit level van ongemakkelijkheid niet aan op dit moment” geven ze jou de schuld en zijn ze beledigd.

Laatst sprak ik met iemand die luidkeels aankondigde: “Iedereen moet gaan stemmen!”
Niemand had om zijn mening gevraagd, maar blijkbaar kon hij zich niet inhouden en vond hij dat we dit allemaal moesten weten.
Ik reageerde: “Nou, ik vertrouw de regering niet echt, dus ik ga zeker niet stemmen.”
Hij antwoordde: “Nou, als je maar weet dat we in het meest tolerante land ter wereld leven, hoor.
En ik kan het weten, want ik heb gereisd.”
Zucht.
Dus ik zei: “Goh, wat is dan jouw mening over de toeslagenaffaire, waar meer dan 1000 kinderen bij hun families zijn weggehaald door de overheid, zonder legitieme reden?
Wat vind je van het feit dat die kinderen verdwenen zijn en hun ouders nog steeds in het duister tasten?
Wat vind je van de infiltratie van de ongekozen WHO en WEF in dit land?
Geloof je nog steeds dat we in een democratie leven?
En zo ja, waar baseer je dat op?
En wat vind je van de stijgende zelfmoordcijfers, de ineenstortende economie, het feit dat onze minister van gezondheid gelogen heeft over de veiligheid van de vaccins, de stijgende sterftecijfers en het groeiende aantal miskramen?
Vind je niet dat het een beetje naïef is om je vertrouwen te stellen in een regering die, gebaseerd op de feiten, niet erg betrouwbaar is?
De man riep: “Wat? Noem je mij naïef? Nu ben ik beledigd!”
Hij greep zijn tasje en zijn chihuahua en beende weg.
Einde gesprek.

Zulke mensen, met zulke lange tenen, die niet tegen kritiek kunnen, die het haten om intellectueel uitgedaagd te worden, die gaan hyperventileren als hun overtuigingen in twijfel getrokken worden, die niet in staat zijn om wie of wat dan ook het voordeel van de twijfel te geven, die in paniek raken als ze met hun eigen onwetendheid geconfronteerd worden, die weigeren om zelf onderzoek te doen, die absoluut geen vermogen tot zelfreflectie hebben, maar in plaats daarvan beledigd raken en het gesprek beëindigen zo gauw het ergens over gaat – zulke mensen zijn zo irritant!
Het oneens zijn met iemand betekent niet dat je hem wilt aanvallen.
Het oneens zijn met iemand betekent doorgaans niet dat je op hem neerkijkt, dat je hem een minderwaardig persoon vindt, dat je hem wilt beledigen, vernederen, pijn doen, vervloeken, vermoorden, bedreigen of beschadigen, of dat je op welke manier dan ook gevaarlijk bent.
Het betekent gewoon dat je het oneens bent!
Oké, misschien mag je een beetje beledigd zijn als iemand je een idioot noemt, of een debiel, of een schaap, of gewoon dom of stom of crimineel (als je dat niet bent).
Maar naïef?
Naïef is niet eens een scheldwoord!
En het is ook geen oordeel, het is gewoon een observatie.
En het is zelfs schattig!
Naïviteit is ontwapenend!
Naïviteit betekent dat je er nog steeds voor kiest om vertrouwen te hebben, tegen alles in.
Dat is goed!
Ik benijd mensen die naïef zijn, want ik ben het niet.
Ik ben verhard.
Ik ben door de wol geverfd.
Ik ben cynisch.
Ik vertrouw niets of niemand meer, omdat ik de feiten niet kan, wil en zal ontkennen.
Ik ben liever beledigd dan verwend.
Echt.
Ik ben liever beledigd dan dat ik een kans misloop om iets over het leven of mezelf te leren.
Ik heb liever dat mijn wereldbeeld instort dan dat ik over het weer of andere veilige dingen moet praten, zoals huisdieren of wereldvrede.
Ik ben er zo klaar mee om steeds maar op eieren te lopen, omdat oh jeetje, misschien beledig ik iemand.
Ik leef in de Ik Ben Beledigd-generatie.
Waarom ik?

Ik bedoel, wat maakt het uit als je beledigd wordt?
Wat is daar zo belangrijk aan?
Beledigd zijn betekent alleen maar dat je een groot ego hebt!
Neem jezelf niet zo serieus!
En daarnaast is het ook niet eerlijk.
Het is niet eerlijk om weg te laten als je eenmaal een gesprek met iemand bent aangegaan, als je een discussie hebt geopend, als je in het proces bent van het bespreken van belangrijke zaken.
Een goed gesprek vraagt om commitment!
Het is echt flauw om te zeggen: “Oh, nu ben ik beledigd” in het midden van een gesprek en dan weg te lopen.
Dat geldt ook voor telefoongesprekken, of met apps.
Zelfs op social media!
Zulk gedrag dient de waarheid niet, het dient enkel jouw fragiele ego.
En daarnaast is het uiterst respectloos.
Mijn God, toon eens wat karakter!
Toon eens wat ballen!
Toon eens wat moed!
Toon eens wat flexibiliteit!
Verbreed je horizon, zodat je niet zo snel beledigd bent.
Informeer jezelf, zodat je ook iets terug kunt geven.

God, wat hou ik van echte mensen.
Mensen met wie je wel een goed gesprek kunt voeren.
Een persoon die niet beledigd raakt, zelfs niet wanneer je je stem verheft, of wanneer je overdrijft, of wanneer je te snel praat, of wanneer je teveel opgaat in je eigen verhaal, of wanneer je zelfingenomen bent, of wanneer je die ander in de rede blijft vallen, of wanneer je teveel gevoelens toont, teveel passie, teveel betrokkenheid.
Zo’n persoon zegt gewoon op zeker moment: “Genoeg!” en komt dan met een antwoord.
Een duidelijk, krachtig, helder, eerlijk antwoord dat laat zien dat hij je gehoord heeft, dat hij werkelijk ter harte heeft genomen wat jij net zei.
En ja, zo iemand zal misschien ook zijn stem verheffen, en misschien overdrijft hij, en misschien gaat hij teveel op in zijn eigen verhaal, en misschien is hij te overtuigd van zijn eigen gelijk, maar dat is oké, want in ieder geval is hij niet beledigd en loopt hij niet weg.
In plaats daarvan zal hij doorgaan met de discussie tot er consensus bereikt is.
Zo iemand voedt het gesprek met opmerkingen als:
“Ik geloof je niet!
Vertel me meer!
Dit is bizar!
Leg het me uit!
Waar heb je het over?
No way!”
Maar hij loopt niet weg.
En hij vindt het niet erg als emoties opkomen of als zaken op de spits gedreven worden.
Integendeel!
Het maakt niet uit als in het heetst van de strijd kwetsende dingen gezegd worden, of als diplomatie het raam uitgaat, omdat het enige wat telt de waarheid is, niet onze fragiele ego’s en zwakker persoonlijkheden.
Een goed gesprek wordt gekenmerkt door bloed, zweet en tranen.

Waarom lijkt het alsof alleen mensen die ontberingen hebben doorgemaakt de moed hebben om echt te zijn?
Is het omdat zij geleerd hebben dat elk moment telt?
Is het omdat ze er genoeg van hebben tijd te verspillen aan futiliteiten?
Is het omdat zij geleerd hebben met angst, pijn en verdriet te leven en er niet langer door gecontroleerd worden?
Is het omdat ze sterker zijn?
Het lijkt er wel op!
Ik ben er helemaal klaar mee om rekening te houden met softe, verwende mensen die al beledigd raken als ik alleen maar naar ze kijk, of als ik de kleur sokken die ze dragen niet mooi vind.
Sommigen zeggen zelfs: “Nou, je zei het wel niet, maar je dacht het wel, dus nu ben ik toch beledigd.”
Nu vraag ik je!

Sanne Burger
sanneburger.com