Toen ik voor het eerst ayahuasca deed, dacht ik dat ik niets te verliezen had.
Ik was bijna 50, ik dacht dat mijn kinderen me niet nodig hadden, ik was net de liefde van mijn leven kwijtgeraakt, mijn hart was gebroken, ik voelde me in de steek gelaten door mijn familie, ik had geen huis, geen werk en ik was net naar de andere kant van de wereld verhuisd in een poging aan alles te ontsnappen.
Ik probeerde aan mijn wanhoop te ontsnappen, maar in werkelijkheid was ik wanhopiger dan ooit.
Ik dacht: of ik ga dood, wat betekent dat dit allemaal stopt, of er gaat iets veranderen.
Het was een win-win situatie, vond ik.

Achteraf denk ik dat wanhoop nooit een goede reden is om ayahuasca te doen.
Ik zou het niemand aanraden.
Toch werkte het wel voor mij.
Moeder Aya had compassie met me en liet me zien wat ik moest zien.
Allereerst liet ze me zien hoe belangrijk ik was voor mijn kinderen, iets wat ik nooit eerder beseft had.
Ik had de band tussen moeder en kind nooit echt begrepen.
Het gaf opnieuw betekenis aan mijn rol als moeder.
Ten tweede legde ze me uit wat liefde was.
Ze liet me zien hoe persoonlijke liefde één ding was, maar liefde iets compleet anders.
Ze liet me zien hoe ik vast had gezeten in een patroon waarin ik probeerde liefde te vinden middels romantische projectie.
Ik maakte de reflectie van liefde, in de vorm van mijn geliefde, belangrijker dan liefde zelf.
Zo maakte ik mezelf afhankelijk van het object van mijn liefde.
Dat was natuurlijk onverdraaglijk, want als in dat geval de man zou verdwijnen, zou liefde ook verdwijnen.
Ze legde uit dat dat niet het geval was.

Ook opende ze mijn zintuigen voor de schoonheid, vreugde en magie van het in leven zijn.
Ik kreeg mijn levenslust weer terug.
En ze liet me zien waar ik mezelf op mijn pad was kwijtgeraakt.
Ze was verre van wollig, ze was zo precies als een chirurg.
Ze was een spirituele chirurge en ze opereerde mijn ziel.
Ze haalde de schaamte, de verwijten, de schuldgevoelen en de zelfhaat eruit.
Ze liet me het grotere plaatje zien.
Ze liet me zien dat ik in mijn meest beschamende, meest schuldige momenten eigenlijk onschuldig was geweest.
Ik wist het alleen niet.
Ze liet me het effect van trauma zien.
Ze liet me de ware strijd in het leven zien, de strijd tussen liefde en dat wat niet liefde is.
De strijd tussen de krachten die de essentie van de mens wil vernietigen en de kracht die die essentie juist willen beschermen.

Ze herinnerde me aan de keus die ik had gemaakt.
Ze keek me in de ogen en zei: “Herinner je je dat je, voor je werd geboren, instemde met wat zou gaan komen?”
Ik zei: “Ja, ik herinner het me.”
Dat was ook echt zo.
En toen vroeg ze: “Herinner je je waarom je instemde?”
En ik antwoordde: “Ja, ik weet het nog.
Ik deed het omdat ik van de mensheid houd.
Omdat er zoveel healing nodig is in het aardse rijk.”
En ze vroeg: “Weet je nog wat je specifieke opdracht was?
Weet je nog welke taak je op je nam?”
En ik zei: “Ja, dat weet ik nog.
Ik beloofde om te helpen met het genezen van de collectieve wond tussen man en vrouw, de verwijdering die tussen hen ontstaan is door het niet begrijpen van seksuele energie, waardoor seks destructief is geworden, een middel om te onderdrukken, manipuleren, onderwerpen en misbruiken.
Ik heb ervoor gekozen hier te komen om dat trauma te helpen genezen.”
En ze vroeg: “Snap je nu waarom je door moest maken wat je hebt doorgemaakt?”
En ik zag het zo helder voor me en ik zei: “Ja, Ja, ja.”
En toen zei ze: “Nou, in dat geval heb je mij niet meer nodig.
Je hebt je je taak in het leven herinnerd.
Je hebt je herinnerd hoe ongelooflijk betekenisvol je bent.
Je hebt je je verantwoordelijkheid herinnerd, dus ga het leven.
Raap jezelf bij elkaar en ga door op je pad.
Genees, leer en onderwijs.”

Moeder Aya was een strenge leraar.
Ze was hard maar rechtvaardig.
Ze legde me niet in de watten, maar ze confronteerde me met de waarheid.
Het was tough love.
Sindsdien heb ik me nooit meer zo compleet wanhopig gevoeld.
Als gevoelens van wanhoop opkomen – want dat doen ze – dan weet ik waar ze over gaan en kan ik het bijsturen.
Het is alsof ik beter geworden ben om de diepe wateren van verdriet te navigeren.
Ik verdrink niet meer.

Begrijp alsjeblieft dat ayahuasca geen recreatiedrug is.
Het is een karmische keuze.
Je neemt een risico.
Je moet heel voorzichtig zijn.
Ze zal je dwingen wakker te worden.
Ze is geen zachte heelmeesteres.
Ze houdt niet van pappen en nathouden.
Ze is een spirituele chirurg.
Ze zal je niet sparen.
Ze zal je aan het werk zetten.
Je moet er klaar voor zijn, want ze zal je hele leven op de kop zetten.
Het zal waarschijnlijk pijn doen, want verandering doet meestal pijn.
Echter, waar ze het meest een hekel aan heeft, is wanneer je haar niet serieus neemt.
Doe nooit een ayahuasca ceremonie voor de lol, want dat zal ze niet waarderen en dat zul je zeker voelen.

Sanne Burger
sanneburger.com