Dilemma: moet je het kwaad nou omarmen om er vrij van te worden, of juist niet?

Sommige mensen zeggen: “Je moet het kwaad omarmen en bedanken voor het geweld en het misbruik op deze aarde, want je kunt je ziel aan het trauma en het onrecht slijpen, zodat je uiteindelijk een beter mens wordt. Zonder kwaad zou er geen goed bestaan. Het kwaad is dienstbaar aan de mensheid door deze ondankbare rol op zich te nemen, zodat wij aan ons trauma en lijden kunnen groeien. Het kwaad is zinvol en van grote betekenis. Het is een vorm van liefde, een uiting van het goede, al lijkt dat in eerste instantie niet zo. Het kwaad zit ook in jou. We zijn allemaal dader en slachtoffer tegelijk. Jij zou net zo goed een satanist of demon kunnen zijn, in een parallel universum, een vorig leven of op een andere tijdlijn. Het is niet jouw verdienste dat je nu toevallig de rol van goed mens speelt. Denk maar niet dat je beter bent dan een ander. In essentie is er geen enkel verschil tussen jou en een monster, tussen slachtoffer en dader. Misschien ben je in een vorig leven zelf ook wel een monster geweest en ben je om die reden in dit leven slachtoffer geworden, voor de balans, of gewoon, omdat je het leven op alle mogelijke manieren wilt meemaken en alle rollen wilt spelen.”

Het is een veelgehoorde redenatie in de spirituele wereld, bijna Shakespeariaans (The world is a stage) maar het roept bij mij de vraag op: Wat is het verschil tussen victim blaming en iemand ter verantwoording roepen?

Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld

Ik moest als kind iedere zondag mee naar de kerk. Daar werden we geacht om massaal en hardop de affirmatie ‘door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld’ te reciteren. Als honderden mensen dat tegelijkertijd doen, geknield op houten banken, met gebogen hoofd en de handen gevouwen, in een benauwde, donkere kerk, blauw van de wierook, terwijl op hen neergekeken wordt door de priester en het levensgrote beeld van een bloedende Jezus aan het kruis, wat natuurlijk ook hun schuld is, dan dreunt die zware energie dwars door de kerk heen, raakt iedereen in trance en trilt de vloek zo alle harten binnen. Het hele mind control hypnose-programma luidde zo:

Ik belijd voor de almachtige God, en voor u allen, dat ik gezondigd heb in woord en gedachte, in doen en laten, door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld. Daarom smeek ik de heilige Maria, altijd maagd, alle engelen en heiligen, en u, broeders en zusters, voor mij te bidden tot de Heer, onze God.

En dat moest dan herhaald worden, iedere zondag opnieuw. Wat een manipulatie! Maar ik was pas vijf of zes jaar, ik had nog niks fout gedaan en ik was daar zeker van. Ik had tot dan toe alleen nog maar buiten gespeeld en in bomen geklommen. Ik kon nog niet eens schrijven! Dus ik hield mijn lippen stevig op elkaar en weigerde deze woorden uit te spreken. ‘Je bent zondig geboren!’, was ook zo’n gevleugelde uitspraak in de katholieke kerk. Daar geloofde ik ook niks van. Dat zou té oneerlijk zijn. Ik had nog nooit een spelletje gedaan waarbij je bij voorbaat al verloren had.

Religie, een van de vele vormen van het kwaad, heeft de mensheid eeuwenlang onderworpen door verhalen te vertellen over zonde en schuld, straf en boetedoening. De laatste decennia heeft de new age beweging het overgenomen. Het schuld- en zondebesef dat continu in ons bewustzijn wordt gestampt, is het werk van het kwaad.

Het Wereld syndroom

Het idee dat het kwaad uit liefde voor het menselijk ras op aarde is neergedaald en zich met de mensheid is gaan bemoeien om ons te helpen, is hopeloos naïef en romantisch. De opvatting dat het kwaad óók in de mens zit en er dus eigenlijk geen onderscheid is tussen een mens, een satanist of een demon, is ronduit gevaarlijk en een typisch geval van victim blaming. Ja, geef de mens zelf maar de schuld van het feit dat de Annunaki hem tot slaaf hebben gemaakt, zijn planeet hebben leeggeroofd, zijn geheugen hebben gewist en zijn DNA hebben beschadigd, zodat we hier als halve zombies rondlopen, zonder te weten wie we zijn en wat we hier doen. Dat is blijkbaar niet erg genoeg. Nee, het slachtoffer, in dit geval de hele mensheid, moet zich ook nog eens schuldig gaan voelen door te geloven dat hij dit zelf veroorzaakt heeft. Wat een geniaal en kwaadaardig plan om de menselijke psyche zo te manipuleren dat de mens zich zélf schuldig is gaan voelen, de daders goden is gaan noemen en hij ze zelfs is gaan aanbidden en bedanken voor de martelingen die hij moest ondergaan. Dit is nog veel erger dan het Stockholm syndroom, dit is het Wereld syndroom!

Ton van der Kroon: de elite is een projectie

Schrijver en spiritueel leraar Ton van der Kroon stelt in één van zijn artikelen dat mensen de elite allerlei gruwelijkheden toedichten, alleen maar omdat ze hun eigen duister niet aan willen kijken. Daarmee lijkt hij het bestaan van de elite – de ultieme manifestatie van het kwaad in deze wereld – te ontkennen, alsmede de gruwelijkheden die ze de afgelopen eeuwen over de mensheid afgeroepen hebben, waarvan deze tijd de apotheose lijkt.
Is deze ontkenning van het kwaad buiten onszelf wellicht een vorm van bezwering? Is het minder beangstigend als het kwaad in jezelf zit? Kinderen geven ook liever zichzelf de schuld van het falen van hun ouders inplaats van te erkennen dat hun ouders incompetent zijn, want dat is pas echt eng! Nee, dan liever zeggen: het is mijn eigen schuld, of zelfs: ik heb hier zelf voor gekozen. Ik heb het over mezelf afgeroepen. Ik wilde misbruikt, verwaarloosd en mishandeld worden. De misplaatste zelfoverschatting in deze reflecteert een wanhopige poging van de psyche om te ontsnappen aan het ondraaglijke gevoel van machteloosheid en slachtofferschap. Het is niet ondenkbaar dat dit tot ver in het volwassen leven meegedragen en herhaald wordt, totdat het tot een nieuwe, goed klinkende spirituele theorie wordt.

De wereld van dualiteit

Het misverstand is als volgt: we leven in een wereld van polariteit, maar goed en kwaad zijn geen polariteiten. Goed en kwaad zijn geen twee kanten van dezelfde medaille. Het zijn niet elkaars tegengestelden. De duale werkelijkheid wordt in het taoïsme aangeduid als de dans tussen yin en yang, maar yin en yang zijn beide goed. Yin en yang representeren respectievelijk het vrouwelijke en het mannelijke, het ontvankelijke en het naar buiten tredende, het gevende en het nemende, het destructieve en het constructieve, het passieve en het actieve. Dat zijn allemaal goede kwaliteiten. Ze zijn nodig en het leven ondersteunend. Dag en nacht zijn allebei even belangrijk en even mooi. Expansie en contractie, het hoort erbij. Mannen en vrouwen zijn verschillend, maar ze zijn allebei goed. De een is niet beter of slechter dan de ander. Zo kun je nog veel meer tegenstellingen bedenken en je kunt ze allemaal veilig omarmen, want ze komen voort uit dezelfde bron. Noem het de Tao, noem het liefde, noem het God, noem het Spirit, het maakt niet uit welke naam je het geeft. Het is de bron vanwaaruit al het leven ontspruit – maar daar hoort het kwaad niet bij!

Het kwaad is een indringer, terwijl yin en yang beide het leven toebehoren. Daar hoort paradoxaal genoeg ook de dood bij, want de dood is uiteindelijk niet meer dan een overgang, het leven zelf dat zich vernieuwt. De dood is daarom op geen enkele manier slecht. Een onnatuurlijke of zinloze dood daarentegen, of een dood omdat iemand er plezier aan beleeft om zonder enkele reden een levend wezen te doden, dat is een ander verhaal. Dat is kwaadaardig. Een dier zal nooit een ander dier doden, alleen als het nodig is voor zijn overleven. Het is niet omdat het dier zich beter voelt dan zijn prooi, of geniet van het toebrengen van leed, het is gewoon omdat het moet eten. Als een dier een ander dier doodt, dan zit daar geen spoor van slechtheid, wreedheid of sadisme bij. Als een satanist daarentegen een kind doodt, dan is dat pure slechtheid, want het is niet nodig. Het is tegen de essentie van het leven.

Het kwaad dringt op sluwe wijze ons bewustzijn binnen

Een van de manieren waarop het kwaad de menselijke wereld binnengedrongen is, is door de mens voor te houden: ‘Ik ben een reflectie van jou. Ik ben jouw projectie. Als jij mij ziet, dan bewijst dat dat ik ook in jou zit.’ Zo krijgt het kwaad op sluwe wijze toegang tot ons bewustzijn. Deze spirituele misvatting zorgt voor een heleboel ellende, want het maakt uiteindelijk dat we het kwaad rechtvaardigen en goedpraten, waardoor we het een plek geven in deze werkelijkheid. Dat doen we niet bewust, maar onder invloed van de hypnotische, griezelige, hyperintelligente mind control van het kwaad. We doen het omdat we geloven dat het liefdevol, spiritueel, vroom, sociaal, beschaafd, nodig of effectief is om dat te doen. We denken dat we de duivel kunnen ontwapenen door hem eens flink te knuffelen of hem over zijn moeilijke jeugd te laten vertellen, toen hij door zijn vader uit de hemel werd gegooid. ‘Dat moet vast heel moeilijk voor je geweest zijn.’ Hoe naïef.

We hoeven het kwaad niet welkom te heten. We hoeven het niet dankbaar te zijn. Liever niet! Het kwaad was nooit dienstbaar aan ons. Integendeel, het heeft er alles aan gedaan om ons uit te roeien. Wat het kwaad met ons gedaan heeft, heeft het gedaan met de meest vreselijke intenties en met afschuwelijke gevolgen. Het wordt tijd dat we daar niet langer van wegkijken.

Het kwaad hoort hier niet

Kortom, ‘het kwaad maakt onderdeel uit van de mens’ is een denkfout. Het is niet waar. Dit besef is niet hetzelfde als het kwaad ontkennen of het destructieve of duistere in de mens ontkennen. Destructiviteit en duisternis, pijn, strijd en verlies bevinden zich in de mens en de mens heeft daarmee te dealen, net als alle levende wezens, maar deze kwaliteiten hebben een rechtmatige plaats in deze werkelijkheid. Ze hebben een functie in het grotere geheel – en het kwaad heeft dat niet. Je moet dus onderscheid maken tussen destructiviteit en duisternis enerzijds en het kwaad anderzijds.

Wat is het kwaad dan precies? Je zou het kunnen omschrijven als: dat wat de natuurwetten schendt. Dat wat tegen het leven is. Dat is zelfs de dood niet! De dood hoort bij het leven, bij de dans van yin en yang, al kan het verlies van een dierbare vreselijk pijnlijk zijn. Maar pijn hoort bij het aardse leven. Het heeft een helende, bewustmakende functie. Er zit niets kwaadaardigs bij. Het is pro-leven. Het is pro-bewustzijn. Het kwaad heeft echter geen enkele functie in deze werkelijkheid. Het is anti-leven. Het vernietigt leven en bewustzijn. Het veroorzaakt alleen maar zinloos lijden, zinloze pijn en zinloze destructie. De toevoeging ‘zinloos’ is cruciaal hier. Het kwaad doet werkelijk niets dat ons respect of onze dankbaarheid verdient, laat staan dat we er ons ook maar in de verste verte mee zouden moeten vereenzelvigen. Het kwaad representeert krachten die het menselijk ras kapot willen maken. Ze veroorzaken het niet voor ons, deze tsunami van destructie en menselijk leed, ze doen het puur voor zichzelf. Ze doen dit niet opdat jouw ziel mag groeien of dat jij belangrijke levenslessen kunt leren, ze doen dit juist om jouw zielegroei te belemmeren en je levenspad in de weg staan. Ze doen dit juist om je níet te laten groeien. Ze doen dit juist om je belangrijke levenslessen te onthouden.

Het is de dans van yin en yang die voor onze belangrijke levenslessen zorgt, NIET het kwaad.

Wij hebben het kwaad niet nodig, het heeft ons niets te leren, het is ons alleen maar tot last. Het kwaad zou willen dat het ook maar een fractie had van wat wij hebben! Het is niet voor niets dat het zich in alle mogelijke vormen en op alle mogelijke manieren in ons bestaan probeert te mengen.

Wij mensen hebben wel degelijk de innerlijke kracht om het zwaard van onderscheidingsvermogen te hanteren, maar het kwaad is erin geslaagd ons ervan te overtuigen dat we ziek, zwak en misselijk zijn en dus zijn we dat tot op zekere hoogte ook geworden. We zijn vergeten hoe ongelooflijk krachtig we zijn. In werkelijkheid is het het kwaad dat zwak is. Wij zijn sterk. Het kwaad is afhankelijk van ons, want het parasiteert op onze levenskracht, op onze pijn, onze negatieve emoties en ons lijden, maar wij zijn niet afhankelijk van het kwaad! Wij zijn nergens van afhankelijk, wij zijn onze eigen generator en wij zijn het kwaad op geen enkele manier iets verplicht. Hoe eerder we het kwaad uit ons systeem en uit deze werkelijkheid verdrijven, hoe beter!

Dus als iemand tegen je zegt, hoe goed bedoeld ook, dat je het kwaad moet omarmen en respecteren en bedanken voor alle ellende die het veroorzaakt heeft in jouw leven, in andermans leven of in de evolutie van de mensheid, zeg dan vriendelijk maar beslist: NEE.

Dilemma opgelost: het omarmen van het kwaad is een valkuil. Niet doen.

Sanne Burger
sanneburger.com