Spiritueel is het nieuwe normaal

Sanne Burger

3 september 2018

Een vriendin van me heeft net haar baan opgezegd. Na 12 jaar fulltime als restaurant manager gewerkt te hebben was ze er wel klaar mee. Ze heeft haar huis verkocht en haar inboedel weggegeven – teveel gedoe om dat allemaal op Marktplaats te zetten. Met het geld dat nog over is gaat ze binnenkort op reis. Ze gaat eerst naar India om een tattoo te laten zetten en daarna ziet ze wel weer verder. ‘Ik plan niet meer’, zegt ze. ‘Waarom zou ik?’
Een vriend van me woont in een camper in Drente, middenin het bos. Hij heeft er zelf een douche in gebouwd. ‘Ik voel me de koning te rijk’, zegt hij. ‘Ik kan iedere dag in m’n blootje in de zon liggen en ik heb maar 800 euro aan vaste lasten per jaar. In September ga ik 3 maanden een yoga-opleiding doen in Thailand, daarna door naar Nieuw Zeeland en volgend jaar zomer kom ik wel weer een festivalletje doen in Nederland.’ Hij werkte tot 2 jaar geleden in de zorg, tot dat hem te zwaar werd. Nu is hij freelance tuinman. ‘Het betaalt beter, ik kan weg wanneer ik wil en ik word er nog beresterk van ook!’ zegt hij stralend. Hij ziet er inderdaad hartstikke goed uit.
Op zoek naar vrijheid
Soortgelijke verhalen worden steeds talrijker in mijn omgeving. Zit ik in een bubbel? Misschien. Ik woonde het grootste gedeelte van het jaar in Pisac, een klein dorpje in de Sacred Valley van Peru, op 3000 meter hoogte. Pisac’s community bestaat uit een bonte mengeling van expats uit de hele wereld – mensen op een spirituele queeste, backpackers en mensen die om de een of andere reden weg wilden uit het thuisland. Er zijn veel gezinnen, vooral uit Amerika – mensen met jonge kinderen die beseffen dat het onmogelijk is geworden om hun kinderen in het thuisland nog gezond en vrij op te laten groeien. Sommige mensen zijn op de vlucht: voor huizenhoge kosten, belastingen, verplichte vaccinaties en een belachelijke werkdruk. Terecht, als je het mij vraagt – en niet alleen als het gaat over Amerikanen.
Nooit meer naar huis
Veel mensen komen voor een week naar Pisac, maar blijven uiteindelijk een jaar. Sommige mensen gaan nooit meer weg. Ik heb veel feestjes meegemaakt waar weer iemand zijn of haar retourticket in het kampvuur gooide, gevolgd door een wilde vreugdedans rond het vuur. Vrijheid! De lokale bevolking vaart er wel bij. Het aantal hotels en restaurants is verdubbeld de afgelopen 4 jaar, alsmede de prijzen. Pisac is een spirituele hotspot, net zoals Bali, Goa, Guatemala, Ecuador, Ibiza en nog veel meer plekken op de wereld. Permacultuur, yoga, ecstatic dance, meditatie, tantra en veganisme wordt eigenlijk door niemand meer als exotisch of raar gezien. Iedereen kent het, iedereen snapt het en iedereen doet het. Spiritueel is het nieuwe normaal geworden.
HET is begonnen
En dit geldt niet alleen voor Pisac en andere spirituele hotspots. Veel vrienden van over de hele wereld, waaronder de twee Nederlanders die ik hierboven noem, gaan momenteel door intense veranderingen heen. Wat al deze mensen kenmerkt is de uitgelatenheid die ze overspoelt wanneer ze eindelijk de stap durven zetten om hun leven daadwerkelijk te veranderen, hoe groot of klein die verandering ook is. Ondanks de onzekerheid, het financiële risico, de angst voor het onbekende of het oordeel van de omgeving – de overheersende emotie is blijdschap. Dit is het gevoel dat hoort bij pionierschap, bij deel uitmaken van het begin van de grote omwenteling, bij het omarmen van een levenswijze die wél werkt, in tegenstelling tot de ellende van nu.
In drie generaties van inertie naar actie
Het is eigenlijk heel snel gegaan sinds de Sixties, de seksuele revolutie, de introductie van yoga en LSD en de opmars van data en technologie. Er is nog nooit zo’n verschil geweest in levensvisie tussen de verschillende generaties als nu. Grootouders leven nog steeds in de na-oorlogse veronderstelling dat een goede studie een goede baan garandeert, dat financiële zekerheid het allerbelangrijkste is en dat je met gehoorzaamheid een heel eind komt. Uitdrukkingen als ‘de tering naar de nering zetten’, ‘door de zure appel heen bijten’, ‘Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd’ en ‘Je moet de hand niet bijten die je voedt’ tekenen het volgzame karakter van die generatie. Inmiddels is er veel veranderd.
Van Woodstock naar Psy-Fi
Een typisch kenmerk van deze tijd is dat een groeiend aantal mensen ‘stop’ zegt tegen de steeds groeiende druk van de maatschappij. Genoeg is genoeg! Politieke, religieuze en financiële manipulatie krijgt steeds minder vat op mensen. Het besef dat er ontelbaar veel alternatieven zijn dringt steeds meer door. ‘Van-life’ is een hype in Amerika: koop een camper en ga op reis. Dat is sexy. Overal in de wereld ontstaan festivals waar muziek, kunst, activisme en spiritualiteit een mix vormen die ieder jaar meer mensen aantrekt. Je hebt Boom in Portugal (30.000 mensen), Psy-Fi in Nederland (12.000), Momento Demento in Kroatië (10.000) en dat is nog maar het tipje van de sluier. Dan zijn er natuurlijk ook nog de Rainbow beweging met steeds grotere gatherings en ontelbaar veel selfsustainable communities over de hele wereld.
De critical mass
Wanneer 10% van een bevolkingsgroep iets gelooft krijgt het ‘critical mass’. Vanaf dat moment duurt het niet lang voor iedereen in de groep dit geloof overneemt en het normaal wordt. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen roken ineens niet meer zo hip was. Hetzelfde gebeurt nu met vlees eten, mannelijke beharing, gender labeling, etc. Waar het om gaat bij paradigmashifts als deze is dat je als mens, als sociaal dier dat leert door anderen te imiteren, ziet dat het ook anders kan. Als zij zomaar haar baan op kan zeggen, dan kan ik het ook. Als mensen nog steeds van die man in die camper houden, dan durf ik het ook. Zien doet geloven. De media weet dat – daarom is het verstandig voorzichtig te zijn met waar je naar kijkt. Voor je het weet ga je nog geloven dat melk goed voor je is of dat je van deodorant sexy wordt.
Onverpakte komkommers
Hebben wij in Nederland inmiddels de critical mass bereikt wat betreft het omarmen van spiritualiteit? Ik ga er vanuit. Want in dat geval is het is alleen nog maar een kwestie van tijd voor we het hebben over die bizarre tijd waar kinderen ingeënt werden met aluminium, waar dieren gefokt werden voor consumptie, waar auto’s op benzine reden, waar de meeste mensen in steden woonden, waar kinderen en oude mensen opgesloten werden, waar vrouwen op hakken liepen, waar geld gebruikt werd om dingen te kopen en waar zelfs komkommers werden ingepakt in plastic. Wat ik zelf het raarste vind aan deze tijd is de gelatenheid waarmee veel mensen alles maar over zich heen laten komen. Er is nauwelijks protest, bijna niemand stelt vragen. Hoe kan dat? Oja – het kost tijd.
Het motto van de nieuwe tijd
Wat gaat het verschil maken als het huidige paradigma instort? Ik vermoed dat het te maken zal hebben met het langzaam terugkerende besef dat we niet afgescheiden zijn. We zijn niet afgescheiden van Moeder Aarde, we ZIJN Moeder Aarde. Daarmee zal beter voor Moeder Aarde zorgen een stuk makkelijk worden. We zijn niet afgescheiden van God, we ZIJN God, dat wil zeggen: we zijn creatieve, manifesterende wezens. Met dat besef komt een einde aan slachtofferschap en het uitbesteden van verantwoordelijkheid en macht. We zijn niet afgescheiden van elkaar, we ZIJN elkaar. Iedereen die je tegenkomt is een versie van jezelf in een parallel universum, in een andere tijdslijn. ‘Behandel de ander zoals je zelf graag behandeld wilt worden’ wordt het motto van de nieuwe tijd. Je bent niet alleen!
_________________________________________

0 reacties

Geef een reactie

You might like this too …

Zijn wij een slavenras?

Zijn wij een slavenras?

Wat de natuur kenmerkt, is dat alle levende wezens volledig toegewijd zijn aan wat ze zijn. Een komkommerzaadje is er...

De wereld is een zandbak

De wereld is een zandbak

Kijk, het spreekt voor zich dat we fouten maken, maar dat betekent nog niet dat we schuldig zijn. Als we in onschuld...