Ik ben een misfit

Sanne Burger

24 november 2020

Ik begon met mijn Qigong training toen ik 28 was en in Noorwegen woonde. Master Li, een begenadigde leraar uit Hongkong, kwam meerdere keren per jaar naar dit koude, afgelegen deel van de wereld om een handvol toegewijde leerlingen les te geven. In het begin kwam ik alleen maar mee omdat ik verliefd was op een van zijn studenten, eerlijk gezegd. De energie van die jongen was gewoon magisch. Hij was kalm en opwindend tegelijk, zacht en scherp, toegeeflijk, maar volledig in controle. Toen ik ontdekte dat het doen van Qigong me net zo deed voelen, vergat ik de jongen en begon ik pas echt Qigong te trainen.

Ik weet niet meer precies wanneer het precies was, maar tijdens een zomer, ik denk dat het in ’99 was, vertelde Master Li aan zijn meest nabije studenten dat de wereld in groot gevaar was. De polen van de aarde zouden gaan omkeren, of zoiets. Als we niets deden, zou het tot chaos leiden en misschien zelfs het einde van de wereld. Er was ook een speciale datum, al weet ik ook niet meer wanneer dat was, maar laten we zeggen dat het 31 augustus was. Master Li had een speciale serie Qigong bewegingen ontvangen uit de hemelen, met speciale instructies. Als deze serie door een specifiek aantal mensen gedaan zou worden, op specifieke plaatsen in de wereld, 6 uur per dag gedurende een periode van 30 opeenvolgende dagen, dan zouden we deze dramatische gebeurtenis kunnen harmoniseren en zou de wereld niet vergaan.

Ik vond het allemaal uiterst intrigerend en besloot om mee te doen, samen met een stuk of 20 andere studenten uit Noorwegen. We huurden een grote, afgelegen boerderij in de Noorse bergen en installeerden ons daar, net voor de 30 dagen periode begon. We hadden eten, hout, gitaren en een strak schema met wie wanneer welke shift ging doen. Een deel van de 6 uur Qigong die we moesten doen was midden in de nacht. Het was zwaar! We hadden 6 posities en we moesten elk van hen 20 minuten vasthouden, om dan de hele serie nog een keer te herhalen. Niemand van ons had ooit zo intensief Qigong gedaan en we maakten grappen over wat we in Godsnaam aan het doen waren en of we soms ten prooi gevallen waren aan een cult. Maar echt, niets van dat. Dit waren allemaal gewone, aardige mensen en we hadden een supertijd. Onze kinderen kwamen op bezoek en los van de 6 uur Qigong, de reden dat we daar waren, voelde het als vakantie. Het was echt bijzonder om een practice als deze te doen en te weten dat in Finland, China, Engeland, Nederland en nog een paar landen mensen exact hetzelfde aan het doen waren, tegelijk met ons.

Toen kwam de grote dag, 31 augustus. Die nacht ging het gebeuren – of, hopelijk niet. Master Li, die op dat moment in Hongkong hetzelfde schema volgde als wij met een andere groep, adviseerde ons om die nacht in de kelder te gaan slapen. Als de wereld ging instorten, was dat de veiligste plek om te zijn, zei hij. Ons werk was immers geen garantie, ook al hadden we het echt heel goed gedaan, verzekerde hij ons. De hele groep begon met het verzamelen van slaapzakken en kussens en verhuisde naar de kelder, behalve ik. Ik bevroor. Ik vond dit belachelijk, voor mij ging dit te ver. Oke, ik was bereid om 30 dagen lang 6 uur lang intensieve, moeilijke Qigong series te doen, louter omdat het wellicht zou helpen om iets te doen dat voorbij de grenzen van mijn bewustzijn ging, maar ik ging echt niet in een kelder slapen omdat iemand zei dat net die nacht de wereld zou vergaan.

‘Kom je?’ vroegen ze.
‘Nee’ zei ik. ‘Ik kom niet.’
‘Maar je zult niet veilig zijn in het huis!’ zeiden ze.
‘Luister’, zei ik. ‘Er is een groot verschil tussen toewijding en onderwerping. Er is een groot verschil tussen vertrouwen en bijgeloof. Dit voelt voor mij belachelijk, dus ik neem het risico. Veel plezier in de kelder.’

En dat hadden ze. Ik hoorde hun muziek en gelach, terwijl ik in mijn eentje in het grote huis zat. Maar het maakte niet uit. Ik verveelde me, maar het was belangrijk voor me het zo te doen. Ik maakte een punt en dat voelde goed. Ik was geen volger. Ik had nog nooit iets gedaan, alleen maar omdat iedereen het deed. Het moest wel ergens op slaan, het moest goed voelen, anders deed ik het niet. Natuurlijk probeerden sommige mensen in de groep me te manipuleren om toch te gehoorzamen. ‘Ik weet niet wat Master Li ervan zal zeggen, als hij dit hoort.’ ‘Je verpest het voor de rest van ons.’ ‘Waarom moet je altijd zo koppig zijn?’ ‘Denk je nou echt dat je zo speciaal bent?’ Bla, bla, bla. Ik was allang immuun voor die onzin. Ik had het al zo vaak eerder gehoord en vond het niet moeilijk het van me af te laten glijden.

Wat is het moraal van dit verhaal? Onthoud alleen maar: als het merendeel van de groep in iets gelooft, betekent dat nog niet dat het waar is. Als het merendeel van de groep iets doet, betekent dat nog niet dat het juist is. Het feit dat het ongemakkelijk en soms regelrecht afschuwelijk is om de outsider te zijn is geen reden om niet trouw te blijven aan jezelf. Toen Osho nog steeds de meest populaire goeroe in de wereld was, met miljoenen volgers, stichtte hij een groot aantal communities, verspreid over de hele wereld, die hij Misfit Cities noemde. De Humaniversity in Egmond aan Zee, opgericht door Veeresh, was er een van en is nog steeds actief. Dit is wat Osho te zeggen had over misfits:

‘Het ongemak over het zijn van een misfit komt niet van buiten, maar van binnenuit. Je wilt geen misfit zijn, maar je bent het toch. Je hebt je misfit-zijn nog niet met liefde en vreugde geaccepteerd. Er is niets mis met het zijn van een misfit. Iedere maatschappij heeft een paar misfits nodig. Het zijn de mensen die de fakkel van vrijheid en bewustzijn dragen van generatie op generatie. Denk je dat Gautama Boeddha geen misfit was? Of dat Mahavira geen misfit was? De zoon van een koning loopt naakt rond! Zijn vader schaamde zich kapot, en ook de rest van de familie. Maar Mahavira voelde zich nooit oncomfortabel. Hij accepteerde zichzelf zoals hij was.

Het zijn van een misfit komt nooit alleen. Het brengt een gebrek aan respect met zich mee van anderen. Je moet dat accepteren. De maatschappij is opgebouwd uit mensen die conservatief zijn. Elke misfit is een stoorzender. Die maatschappij plant in ieder kind het idee dat ze nooit een misfit mogen zijn, omdat ze anders onteerd, niet gerespecteerd en afgewezen zullen worden. Die ideeen bevinden zich nog steeds in je hoofd, terwijl het zijn van een misfit je oorspronkelijke natuur is. De enige reden dat je je er ongemakkelijk bij voelt, is door de ideeen die de maatschappij er op na houdt.

Als zijnde de grootste misfit in de hele wereld wil ik graag het volgende voorstellen: laat al die ideeen los. Alle respectabiliteit, alle eer is zinloos als het je van je ware natuur afbrengt. Wat kun je doen als je niet een lotusbloem bent, maar gewoon een margriet? Geniet van het zijn van een margriet! Het bestaan zelf heeft geen enkele moeite met misfits. De zon maakt geen verschil, de maan discrimineert niet. Het hele universum accepteert je zoals je bent.’

Het zit in je natuur om je aan te passen. Wij mensenkinderen hebben een natuurlijke neiging om ons aan te passen aan de groep. Dat is goed! Het maakt ons menselijk en het bewaart de vrede. Totdat de voorwaarden om deel uit te maken van de groep immoreel, ongezond of zelfs onmenselijk worden. Als je je buren moet verraden, je kinderen de oorlog in moet sturen of maatregelen moet accepteren waarvan je weet dat ze niet kloppen, dan heb je een dilemma. Zorg je ervoor dat je je aanpast, verkoop je je kinderen, je ziel en dat wat je werkelijk bent, of neem je het risico om in de problemen te komen, om je baan kwijt te raken, je status, je comfort, je veiligheid en je gezondheid? Wat is echt belangrijk voor je?

Soms is het zijn van een misfit het mooiste wat je kunt doen. ‘Nee’ zeggen tegen manipulatie voelt absoluut bevrijdend. ‘Nee’ zeggen tegen dat waarvan je weet dat het niet goed is voor je, voelt fantastisch. Het risico nemen om je kinderen en degenen van wie je houdt te beschermen, voelt ongelooflijk goed. Beter dan Qigong!

Wat ik hier inderdaad suggereer, is dat je voorgelogen bent. Ja, jij. Hier en nu. Doe het nieuws aan en BOEM! Je bent voorgelogen. Er is namelijk geen pandemie. Je bent voor de gek gehouden. Er is geen goede reden om een mondkapje te dragen, behalve als je gelooft dat erbij horen een goede reden is. En, nog veel belangrijker, er is geen reden om gevaccineerd te worden. Het dragen van een mondkapje, het jezelf in je huis opsluiten, een vaccin krijgen en niet tegenhouden dat je kinderen er ook een krijgen, is het equivalent van in een kelder zitten omdat de een of andere Chinees zegt dat dat moet. Nee, het is erger. Het is het equivalent van een kip die in een legbatterij bijft zitten, terwijl de deur open staat.

Oh, en trouwens… er gebeurde niets, die nacht. ‘Goed gedaan!’ zei Master Li de volgende dag op Skype. ‘We did it!’ Ik rolde alleen maar met mijn ogen.

Sanne Burger
sanneburger.com

0 reacties

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...