Twee yogastudentes kleden zich om na de yogales.
Zegt de een: ‘Wat een leuke legging heb jij aan.’
‘Oh, dankjewel’, zegt de ander. ‘In het yogawinkeltje gekocht hier.’
‘Ja, dat dacht ik al. Origineel ook, die tijgerprint. Maar het materiaal is niet natuurlijk, hè? Dat zie je zo. Polyester. Dat is heel milieuonvriendelijk. En het zit niet lekker. Alles gaat plakken en kruipt in je bilnaad.’
‘Eh, dat valt best mee, hoor. Niet als je de goede maat hebt.’
‘Ah, dat zal het zijn. Nou ja, iedereen moet zelf weten wat hij doet. Al vind ik het dragen van polyester kleding wel in tegenspraak met yoga.’
‘Hoezo?’
‘Nou, yoga gaat over natuurlijk leven, in harmonie met de natuur. En dan draag jij kleding die niet ademt en de aarde vergiftigt.’
‘Oh, dat wist ik niet, dat polyester de aarde vergiftigt. Goed dat je het zegt. Volgende keer koop ik iets van katoen!’
‘Moet je wel biologische katoen kopen, hoor. Want niet-biologische katoen zit vol met pesticiden die de grond vervuilen en in de lucht, het drinkwater, je eten en uiteindelijk in je lichaam terechtkomen. Daar worden mensen heel ziek van.’
‘Doe ik.’
‘Ja, doe dat. Want yoga gaat toch over iets heel anders dan er leuk uitzien?’
‘Nou ja, je kunt er toch ook leuk uitzien? Ik vind dat wel wat hebben.’
‘Ja, maar wat is belangrijker? Er leuk uitzien of de aarde niet vergiftigen?’
‘Nou, dat laatste natuurlijk. Als ik moest kiezen. Fijn dat je me dat vertelde over polyester. Dankjewel.’
‘Is goed, hoor. Je kunt niet alles weten. Hee, ik haal even wat te drinken. Wil je ook wat?’
‘Nee joh, ze verkopen hier alleen maar water en frisdrank in plastic flesjes. Dat is pas ongezond!’
‘Ja, maar ik heb echt dorst na de yoga.’
‘Waarom heb je dan niet je eigen water meegenomen?’
‘Vergeten.’
‘Ah, dus jij vergeet ook weleens wat.’
‘Joh, ik vergeet de laatste tijd van alles. Ik weet niet hoe het komt.’
‘Heb je je soms laten vaccineren?’
‘Pardon?’
‘Heb je je laten vaccineren tegen covid?’
‘Nou zeg, wat een vraag.’
‘Nou?’
‘Eh, ja. Natuurlijk. Jij niet dan?’
‘Nee. Ik vind je laten vaccineren in tegenspraak met yoga.’
‘Hoezo?’
‘Nou, wat jij net zelf zei. Yoga gaat over natuurlijk leven. Dan ga je je toch niet laten inspuiten met gifstoffen? Hoeveel heb je er gehad?’
‘Drie, en toen kreeg ik toch corona, dus de vierde heb ik niet genomen. Ik had toch al een QR-code.’
‘Gelukkig heb je de vierde niet genomen, want die spuiten zijn pas echt gifbommen.’
‘Echt? Hoe kom je daarbij?’
‘Onderzoek. Ze zitten vol met zware metalen, aluminium, borium, strontium, grafeenoxide en nanotechnologie. En daarvan raakt je lichaam echt uit balans, en je ziel en geest trouwens ook. Vergeetachtigheid is maar één van de bijwerkingen.’
‘Nou, ik word ook een dagje ouder, daar kan het ook door komen.’
‘Wat nou, een dagje ouder? Hoe oud ben je?’
’33.’
‘Dat is niet oud.’
‘Nee, niet echt hè? Daar heb je wel gelijk in.’
‘Wist je dat er ook menselijke cellen in vaccins zitten?’
‘Huh?’
‘Ze stoppen foetuscellen van geaborteerde baby’s in de spuiten. Moet je nagaan wat dat met je karma doet.’
‘Nee! Weet je dat zeker?’
‘Ja, echt. Hoe heet die gast, Stanley Plotkin, de godfather van de vaccinatie-industrie, heeft dat onder eed toegegeven.’
‘Mijn God. Dat wist ik niet.’
‘Geeft niet, hoor. Je kunt niet alles weten.’

Op dat moment komt de yogajuf de kleedkamer binnenlopen.
‘Dag yogameisjes’, zegt ze stralend. ‘Hebben jullie je al opgegeven voor de stilteretraite van komend weekend?’
‘Jazeker’, zegt de ene vrouw.
‘Nee’, zegt de andere vrouw. Ze klinkt heel resoluut.
‘Waarom niet?’ vraagt de yogajuf. ‘Er is nog plek, hoor.’
‘Omdat ik geen QR-code heb.’
‘Niet? Maar je moet voor deze les ook een QR-code hebben!’
‘Heb ik niet. Ik glip er gewoon altijd tussendoor. Niemand die oplet hier.’
Er volgt een pijnlijke stilte.
‘Waarom heb je geen QR-code?’ vraagt de yogajuf tenslotte.
‘Omdat ik me niet heb laten vaccineren’, antwoordt de vrouw.
‘Jeetje’, zegt de yogajuf. ‘Wat erg. Straks heb je iedereen hier besmet en heb je een klas vol dode yogaleerlingen op je geweten.’
‘Of jij’, zegt de vrouw. ‘Jij bent toch de juf? Maar maak je geen zorgen, hoor. Als die zogenaamde vaccins zouden werken, dan zou iedereen beschermd zijn tegen het zogenaamde virus. De enige die volgens die theorie risico loopt, ben ik zelf.’
‘Waarom heb je je niet laten vaccineren?’ zegt de yogajuf streng.
‘Omdat ze geen dode foetuscellen in haar lijf wil’, zegt de ene vrouw droog.
‘Wát?’
‘Omdat ik het in tegenspraak vind met yoga’, zegt de andere vrouw. ‘Ik doe yoga omdat ik zo puur en gezond mogelijk wil leven, in harmonie met de natuur. Ik wil me niet laten leiden door angst en ik wil geen gif in mijn lijf. En ik wil mezelf ook niet karmisch belasten.’
‘Nou, je brengt mij anders in een lastig parket’, zegt de yogajuf. ‘Nu ik weet dat jij geen QR-code hebt, kan ik je niet meer in mijn les toelaten. En als ik net als jij zou denken, zou ik geen yogales meer kunnen geven, want dat zijn nou eenmaal de regels hier. Als ik me niet had laten vaccineren, had ik moeten stoppen met lesgeven.’
‘Je had je toch ook kunnen laten testen?’
‘Ja zeg, zeker drie keer per week zo’n stok in je neus. Nee, dan liever één prikje en klaar.’
‘Hoeveel prikken heb je gehad?’
‘Nou zeg, wat een vraag.’
‘Nou?’
‘Eh … vier.’
‘Dat is niet één prikje, toch?’
‘Nee, klopt. Maar als yogalerares moet je het goede voorbeeld geven en dienstbaar zijn aan je medemens. Ik wil niet het risico lopen om anderen te besmetten.’
‘Nou, volgens mij had je een beter voorbeeld gegeven als je mensen had uitgelegd dat die vaccinaties levensgevaarlijk zijn en voor heel veel nare bijwerkingen zorgen. Is het je niet opgevallen hoeveel mensen zich afmelden voor de yogales de laatste tijd? Misschien komt dat wel omdat ze jouw voorbeeld hebben gevolgd en zich hebben laten inspuiten met gif.’
‘Luister, ik vertel mensen nooit wat ze moeten doen.’
‘Pardon? Jij vertelt mensen continu wat ze moeten doen! Yoga is een levenswijze, zeg je altijd. Yoga komt tot uiting in hoe je beweegt, hoe je ademt, hoe je eet, hoe je vrijt, hoe je slaapt. Als yogajuf bemoei je je juist met alles in het leven! Dus leg me eens uit, hoe passen vaccinaties in het yogaplaatje?’
‘Vaccinaties zijn een noodzakelijk kwaad.’
‘Is dat zo? Zijn ze noodzakelijk?’
‘Ja, weet ik veel. Maar zelfs als ze niet noodzakelijk zouden zijn, zelfs als mensen er doodziek van zouden worden, zou dat de bedoeling zijn. Want dat is yoga. Yoga is overgave en vertrouwen. Alles is zoals het moet zijn.’
‘Nou, dat is heel geruststellend. Alleen zou ik toch van mijn yogajuf verwachten dat ze me geen polyester leggings verkoopt en dat ze me niet aanzet tot dingen waar ik ziek van word.’
‘Nou leg je de verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes buiten jezelf’, zegt de yogajuf fel. ‘Ik zet je nergens toe aan!’
‘Alleen kom ik nu niet langer je les in, omdat ik niet doe wat je zegt’, zegt de vrouw. ‘Maar het is al goed, hoor. Ik ga.’
‘Prima. Ik begrijp dat je ook niet naar het weekend komt. Prima. Ik heb nog genoeg andere deelnemers. Jij komt toch wel, hè?’ wendt ze zich hoopvol tot de andere vrouw.
‘Geen haar op mijn hoofd!’, zegt de andere vrouw en staat bruusk op. ‘Waarom leer ik dit van een medeleerling, notabene iemand die een polyester legging draagt, en niet van jou? Shit, had ik dit maar eerder geweten. Hee, polyestermeisje, wacht!’

Sanne Burger
sanneburger.com