Maar laten we vooral niet vergeten hoe ongelooflijk beperkt deze werkelijkheid is. Hoe erg de strijd ook is, ze speelt zich af in een heel klein hokje dat onderdeel is van een iets groter hokje, en als je dat beeld een miljoen keer herhaalt, dan is ook dat nog steeds een klein hokje. Het grote geheel is iets waar wij mensen soms een glimp van opvangen, maar we zijn geprogrammeerd om er bang voor te zijn, omdat we die mate van relativering niet aankunnen. We willen belangrijk zijn. We willen dat onze strijd belangrijk is en we willen vooral dat wijzelf belangrijk zijn, dus ontkennen we de grootsheid van het universum, de reikwijdte van de werkelijkheid en het mysterie van het leven, waar we deel van uitmaken. We doen liever net alsof het hokje waarin we opgesloten zijn de hele werkelijkheid is, dan toe te geven hoe irrelevant het in wezen is, zelfs als dat onze bevrijding zou betekenen. Terwijl het juist dit perspectief is, het besef van hoe beperkt deze werkelijkheid is, die onze bevrijding zou kunnen betekenen, want daarmee zouden we ook het lijden kunnen relativeren en de illusie kunnen doorzien van het zogenaamde vastzitten.

De enige echte misdaad die ooit begaan is, de oervloek die ooit is afgeroepen over de mensheid, is precies deze programmering, waardoor wij mensen zijn gaan denken dat ons beperkte, gecompartimentaliseerde bewustzijn alles is wat er is en we ons volledig identificeren met tijd, afstand en materie, terwijl dat nou net de muren van de gevangenis zijn. Als iemand de deur openzet, klampen we ons vast aan de deurpost, zo bang zijn we geworden voor vrijheid. Psychedelica worden verboden, meditatie wordt vergeten en mensen die durven te spreken van een werkelijkheid voorbij deze werkelijkheid worden belachelijk gemaakt of domweg vermoord. De natuur wordt zoveel mogelijk buiten het hokje geplaatst, want zij herinnert ons aan wat er nog meer is. Kinderen worden zo snel mogelijk in hokjes geplaatst – hokjes in het hokje – om ze maar hun oorsprong te laten vergeten. Opvoeding, onderwijs, regelgeving en wetgeving is gebaseerd op de angst voor vrijheid. Op zoek gaan naar een uitweg of zelfs maar wijzen naar een mogelijke deur wordt streng bestraft.

De enige strijd die het waard is om te strijden is de strijd die erop gericht is de beperkingen van de geest op te heffen en te gaan zien dat we opgesloten zijn in een werkelijkheid die een belediging is voor dat wat we werkelijk zijn. Wij waren nooit voorbestemd om een leven te leiden in angst om onze plek in de gevangenis kwijt te raken, in angst voor ziekte, armoede of er niet bij horen. We waren nooit voorbestemd om een leven te leiden zonder keuzevrijheid, waarbij autoriteiten over onze lotsbestemming besluiten en ons naar believen mogen straffen, zonder dat iemand ons te hulp schiet. Wij waren nooit voorbestemd voor het eenzame, geïsoleerde leven tussen vier muren waartoe we momenteel veroordeeld zijn, met steeds weer nieuwe verslavingen. Wij waren nooit voorbestemd om proefkonijn te worden van malafide pseudo-wetenschappers die een sinister genoegen scheppen in het verfijnen van onze diepste angsten door onze integriteit op alle mogelijke manieren te schaden, totdat we werkelijk niks meer durven en ons vrijwillig in onze huizen opsluiten, onze kinderen weggeven en vragen om nog meer gif en vergetelheid.

Stel je voor dat het allemaal niet waar is. Stel je voor dat er geen virus is, als dat is waar je bang voor bent. Stel je voor dat er geen toekomst is waarin je op je knieën gedwongen zult worden en je je wel zult moeten laten vaccineren omdat je er anders niet meer bijhoort, omdat je anders buitengesloten zult worden, omdat je anders je dierbaren kwijt zult raken, omdat je anders niet kunt reizen, omdat je anders de bank of de winkel niet meer in komt, omdat je anders je werk zult kwijtraken, omdat je anders naar een gevangenenkamp gebracht zult worden of wellicht zelfs gedood zult worden. Stel je voor dat de vreselijke gevolgen van het zogenaamde vaccin overkoombaar zijn, omdat je zoveel meer bent dan je witte bloedlichaampjes en je DNA. Stel je voor dat het helemaal niet je DNA of je bloed is dat je gezondheid bepaalt, maar je frequentie. Stel je voor dat je als mens een frequentie kunt genereren die sterker is dan welke 5, 6 of 10G-toren dan ook. Stel je voor dat de dood iets heel anders is dan wat je denkt dat het is. Stel je voor dat er geen machthebbers zijn aan wiens genade of sadisme je overgeleverd bent. Zie je wat hun grootste wapen is? ANGST. Zie je dat ze je ook te pakken hebben als je in plaats van voor een killer virus bang bent voor een killer vaccin, killer chemtrails, killer straling of killer politiek? Zie je wat jouw grootste wapen is? Je voorstellingsvermogen.

Hoe machtig durf je te zijn? Met macht komt verantwoordelijkheid. Hoe meer je beseft dat de huidige strijd zich afspeelt in een heel klein hokje en hoe meer je een idee krijgt van de oneindige mogelijkheden daarbuiten, hoe groter je vrijheid zal worden, maar ook je verantwoordelijkheid. Het zal op een gegeven moment onmogelijk voor je worden om nog langer te doen alsof en het spel mee te spelen alsof dat de werkelijkheid is. Het zal je als volkomen onzinnig en zinloos voorkomen om je nog langer druk te maken over triviale dingen of te doen alsof je gelooft wat er gezegd wordt. Veel mensen zitten momenteel in de overgangsfase waarbij ze de leugen doorzien, maar de sprong nog niet durven wagen. Dat is begrijpelijk, want hoe klein het hokje ook is waarin je tot nog toe gewoond hebt, het vereist moed om de gevangenis te verlaten. Weet dat de angst voor het onbekende onderdeel uitmaakt van je programmering. Het houdt je klein en het dient je niet. Weet dat je met open armen ontvangen zult worden, als je eenmaal zo ver bent om de gevangenis te verlaten. Weet dat uiteindelijk niets of niemand je tegen kan houden. De keus is aan jou.

Sanne Burger
sanneburger.com