De korte versie van dit artikel verscheen in De Andere Krant nr. 45 van 9 november 2024. Dit is de XL-versie.

Afgelopen vrijdag was de première van de nieuwe documentaire van Marijn Poels. Het is zijn achtste documentaire in vier jaar. The Primordial Code I, die een jaar geleden uitkwam, werd door miljoenen mensen bekeken en is nog steeds razend populair. De zoektocht naar de oorsprong van de mens spreekt veel mensen aan. “Toen ik The Primordial Code I maakte, wist ik nog niet dat het een trilogie zou gaan worden”, vertelt Poels. “Deze zoektocht bracht me veel verder en dieper dan ik ooit had verwacht.”

Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op Rumble
Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op YouTube

Oktober 2024 – Na precies een jaar loop ik opnieuw het erf op van de boerderij, gelegen in een pittoresk dorpje in voormalig Oost-Duitsland. Hier woont Marijn Poels met zijn gezin. Vorig jaar was ik hier om Poels te interviewen over het eerste deel van zijn trilogie (Zie: Moeten we onze oercode herzien?). Ik kijk om me heen. Wat een plek! Ik zie de iconische piramide, de boomhut, een hele reeks nieuw aangeplante boompjes en een nieuwe open keuken, helemaal van hout. Daar vind ik Marijn, die koffie aan het zetten is.
“Mooie keuken, hè?”, zegt hij. “Zelf gebouwd deze zomer, van bomen uit het bos.”
We doen een rondje tuin, mok koffie in de hand. De boerenkool staat meer dan een meter hoog, de bieten zijn zo groot als een voetbal, de wortels zijn zo lang dat ze breken als je ze uit de grond trekt en er liggen meerdere knaloranje reuzenpompoenen, zo groot als een kruiwagen. Hoe doet hij dat toch?
“Frequentie”, zegt Marijn. “Het draait allemaal om frequentie. Ik begin die elektrocultuur, waar ik het over had in de vorige docu, steeds beter te begrijpen. Ik heb verderop een aardappelveldje waar ik deze zomer zes meter hoge stokken had staan, omwikkeld met koperdraad. Ik had geen last van coloradokevers, terwijl de buren daar wel last van hadden, en een geweldige oogst. We hebben voor de hele winter aardappels!
Ik weet nu uit ervaring dat insecten reageren op frequentie. Je kunt ze aantrekken of wegjagen met frequentie, niet alleen kevers, maar ook mollen en slakken – die laatsten hebben immers ook kleine antennetjes op hun kop. Daar moet ik steeds aan denken als ik lees of hoor over die sprinkhanenplagen in Afrika of de muggenplagen in Amerika. Dit soort kennis kan natuurlijk op meerdere manier ingezet worden.”

Marijn Poels is inmiddels een bekende naam geworden, vooral in alternatieve kringen. Je zou het bijna een hype kunnen noemen, maar in de mainstream media wordt hij nog steeds categorisch genegeerd. Poels gaat in zijn documentaires op reis en laat wetenschappers, specialisten, kunstenaars en ervaringsdeskundigen aan het woord over een thema dat leeft in de huidige tijdgeest. Prachtige beelden, sfeervolle muziek en vele momenten van verstilling kenmerken zijn documentaires en geven tegelijkertijd een scherp beeld van een wereld in chaos. Zijn docu’s over onder meer de politiek achter het klimaatverhaal, de problemen in de landbouw, de pandemie en de corrupte medische industrie, zijn controversieel en roepen op tot debat. Toch is Marijn Poels geen activist.

“Mijn films gaan eigenlijk over mijn eigen ontdekkingsreis”, zegt hij. “Ik ben maar een hele gewone Limburgse jongen, bij wie de schellen pas van de ogen vielen toen ik The uncertainty has settled maakte. Ik stel in mijn docu’s de vragen waar ik zelf graag een antwoord op wil hebben, hoe dom ze ook klinken. Het helpt bij dit werk om een niet al te groot ego te hebben. Waar komt het water uit warmwaterbronnen vandaan, bijvoorbeeld? Hoe kan het dat je je auto van een grotere afstand kunt openen als je de sleutel tegen je slaap houdt? Wat zijn elektromagnetische golven? Wat is de Schumann-frequentie? Wat bedoelt iemand als hij het heeft over contact met de bron? Hoe kan het dat succesvolle geneesmethoden zoals de Multi Wave Oscillator-stoel van Lakhovsky niet langer gebruikt worden?”

Ik heb geen idee wat de Multi Wave Oscillator-stoel van Lakhovsky is, maar die avond heb ik de eer om als een van de eersten de film te mogen bekijken. Daarin reist Poels naar Bologna in Italië, waar nog één van de originele stoelen van dokter Lakhovsky staat. Dokter Galvani Gianfranco, de trotse eigenaar, legt uit hoe de genezende frequenties van de Multi Wave Oscillator-stoel werken en waarom deze kennis na 1942, na het overlijden van de uitvinder, uit de medische boeken is gehaald, net als veel andere succesvolle behandelmethoden. “Artsen die de medische orde hebben verlaten, zijn de artsen van de toekomst”, voorspelt Gianfranco. Ik val bijna van mijn stoel van verbazing en herkenning. Hoe vindt hij deze mensen toch?
“Dokter Gianfranco was heel moeilijk te vinden”, zegt Poels. “Dat heeft echt maanden geduurd. Artsen zoals hij blijven het liefst een beetje onder de radar.”
Marijn zit op de praatstoel en vervolgt: “Oh, en over de Schumann-frequentie: dankzij biofysicus Dieter Broers – superaardige man – snap ik eindelijk wat dat is. Het is de frequentie van de aarde, die geactiveerd wordt door elektromagnetische golven uit de kosmos, zoals de bliksem. Wist je dat de Schumann-frequentie exact dezelfde frequentie heeft als de frequentie van de pijnappelklier? Ik wist dat niet!”
Nee, ik ook niet, tot ik gisteravond de film zag.
“En waarom is bij veel mensen de pijnappelklier geatrofieerd? Zou het kunnen dat onze oorspronkelijke frequentie onderdrukt wordt door alle onnatuurlijke frequenties die door ons heen bewegen? Onderzoeker Matt Groeske, die ook in The Primordial Code I aan het woord was en die in deze film terugkomt, zegt dat dat absoluut het geval is. Hij noemt het ‘radiogolfziekte’, een term die sinds 1920 niet meer gebruikt wordt in de medische wereld, maar waarvan de symptomen verdacht veel lijken op covid of griep.”

Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op Rumble
Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op YouTube

De volgende dag oogsten we een van de reuzenpompoenen – hij is bijna niet te tillen – en maken we pompoensoep in de nieuwe buitenkeuken.
“Deze zomer heb ik voor het eerst de tuin water gegeven met gestructureerd water”, vertelt Poels. “Dat heb ik geleerd van Eric Laarakker, holistisch arts in De Bilt, die ik geïnterviewd heb over de eigenschappen van water. Je hebt gestructureerd water en chaotisch water, ofwel genezend water en ziekmakend water.”
Ja, dat heb ik gezien in de film. Daar laat Laarakker zien hoe water reageert op frequentie. Volgens Laarakker is frequentie de basis van genezing, omdat wij mensen moleculair gezien uit 99% water bestaan en water een ontvanger, houder en doorgever van frequentie is. ‘Wij zijn een bacteriekolonie in een plasje water, aangestuurd door de kosmos’, zegt hij.
“Water geven met gestructureerd water maakt een enorm verschil, zeker in combinatie met elektrocultuur”, vertelt Poels. “Ik heb nog nooit zulke grote pompoenen gekweekt!

Kijk, dit wou ik je laten zien”, zegt hij, als we later samen het binnenste uit de pompoen lepelen. “Eén pompoen geeft wel duizend nieuwe zaden. We leven op een planeet van overvloed en dit is het bewijs. De aarde is zo gul! Ik snap niet hoe het mensen gelukt is om schaarste te creëren op aarde. Dat is echt heel moeilijk! De vorige pompoen die we geslacht hebben, kregen we niet op. Vrienden van ons hebben de pompoen toen op een kar gelegd, zijn ermee door het dorp gereden en hebben aan iedereen gratis stukken pompoen uitgedeeld. Met deze tuin zou ik niet alleen mijn gezin, maar het hele dorp kunnen voeden – in ieder geval de hele zomer.”

Als de soep op het vuur staat en we nog een kop koffie inschenken, komt er een bericht binnen van Adrian Kuipers, sinds Pandamned de cameraman en componist van Marijn.

Hoe heb je Adrian gevonden?

“Hij heeft mij gevonden! Eind 2020 startte ik een wekelijkse podcastserie op Youtube, Marijn Live. Adrian was destijds een van de mensen die heel enthousiast reageerde. Hij woonde in Polen en kwam een keer op de koffie in Duitsland. Dat was drie weken voordat Headwind, mijn docu over windmolens, uit zou komen.
‘Joh, laat mij daar de muziek voor maken’, zei hij.
‘Man, dat gaat je nooit lukken’, zei ik, maar het lukte hem wel.
Hij heeft prachtige muziek gemaakt voor Headwind. Adrian is mijn cameraman en componist, maar eigenlijk is hij veel meer dan dat. Hij is mijn maatje, mijn klankbord, mijn rechterhand. Hij is gewoon mijn broer! We maken deze documentaires echt met zijn tweeën.”

Marijn luistert ingespannen naar het bericht en zegt dan met een blij gezicht: “Oh, dit moet je even horen! Het is de eindtune van The Primordial Code II. Hij is schitterend geworden! Ik wilde een soort volkslied, een strijdlied. We zijn Vikingen op een schip, middenin een storm. Niemand weet of we het gaan overleven, maar als we bij elkaar blijven, zullen we de strijd winnen. Zoiets zei ik tegen Adrian. Dat gevoel wilde ik overbrengen.”
We luisteren samen naar de muziek die Adrian gecomponeerd heeft. Het is een heerlijk catchy lied, waar je meteen blij van wordt.
“Kijk, dat is nou Adrian”, zegt Marijn. “Hij snapt precies wat ik bedoel en hij kan het ook nog in muziek omzetten. Alle muziek voor The Primordial Code II is ook weer magisch mooi geworden. Ik snap niet hoe hij het doet, maar hij voelt altijd precies aan wat ik wil. Hij heeft aan een half woord genoeg. We maken deze documentaires echt met zijn tweeën.”

Hoe is het je gelukt om een waardig vervolg te maken op deel 1 van The Primordial Code?

“Ik weet het niet”, zegt Marijn peinzend. “Ik laat me leiden, zou je kunnen zeggen, maar dat klinkt wel heel zweverig. Ik zou niet weten wie dat dan zou zijn, die mij leidt. Maar wat ik bedoel is dat ik weinig ego heb, denk ik. Ik luister gewoon. Ik luister naar de tijdgeest, naar wat er leeft in de wereld en in mijzelf. En blijkbaar resoneert wat er leeft in mij heel erg met de buitenwereld, of andersom, want ik raak ook bij anderen een snaar.
Ik voel me onderdeel van een groter geheel. Ik ben als een spreeuw in een grote zwerm spreeuwen – zo’n scène zit ook in de film. Het zijn allemaal afzonderlijke spreeuwen, die toch als een geheel samen vliegen en de prachtigste bewegingen maken aan de hemel. Het is een magisch schouwspel en het is niet te sturen. Er is geen spreeuw die erover nadenkt hoe hij het doet of die zegt: ik wil eigenlijk die kant op.
Ze maken deel uit van een morfogenetisch veld en dat geldt ook voor ons mensen, alleen zijn wij het contact met dat veld kwijt. Daardoor kunnen we ons niet meer als vanzelf op elkaar afstemmen, botsen we voortdurend tegen elkaar op en zitten we elkaar in de weg. Maar het is de bedoeling dat we onze krachten bundelen en als een bewustzijn functioneren.
Dat legt holistisch arts Eric Laarakker heel goed uit. Hij toont het verschil tussen chaotisch water en gestructureerd water. Dat was voor mij echt een eye opener. Ik ben een molecuul, onderdeel van een groter geheel. Als het me lukt om in die heelheid op harmonische wijze mee te bewegen, net als een watermolecuul dat doet in gestructureerd water, of een spreeuw in een zwerm van duizenden andere spreeuwen, dan manifesteert iets zich door mij heen. Ik ben dan louter het instrument dat bespeeld wordt, of de klok die geluid wordt door iets hogers, zoals biofysicus Dieter Broers het zo poëtisch omschrijft.

In The Primordial Code I ging ik als een soort moderne Indiana Jones op jacht naar de verborgen schatten en geheimen van de mensheid. Ik hield reuzenbotten vast van reuzen die in lang vervlogen tijden op Sardinië hadden geleefd. Ik sprak met Michael Tellinger over de Annunaki, onze buitenaardse voorouders. Ik reisde naar de pas ontdekte piramides van Bosnië en wandelde door de tunnels, waar wetenschappelijke metingen hadden aangetoond dat de frequentie daar gigantisch hoog was. Alleen … ik voelde niks. En ik kon nergens m’n telefoon opladen!
Wat heb ik eraan als ik niet in staat ben om deze energie te begrijpen, te voelen of toe te passen? dacht ik. Hoe kan het dat ik zo afgestompt ben geraakt dat ik de energie van een van de oudste en krachtigste piramides ter wereld niet kan voelen? En ik wist dat ik niet de enige was voor wie het zo voelde.
Op dat moment werd de kiem gezaaid voor deel II van de trilogie. Het probleem was niet de piramide, maar ikzelf, begreep ik. Ik moest eerst mezelf gaan onderzoeken, voordat het zin had om opnieuw op schattenjacht te gaan, besefte ik. Ik besloot om op zoek te gaan naar mijn eigen essentie, The Burning Essence. Wat maakt ons mens? Wat is ons potentieel? Volgens David Martin hebben we twaalf zintuigen en gebruiken we er maar vijf. Hoe maak ik al mijn twaalf zintuigen wakker? Daarop wilde ik antwoord en die antwoorden heb ik gekregen – ten dele. In deel 1 reisde ik naar buiten, in deel 2 reis ik naar binnen, naar een voor mij totaal onbekende wereld. En waar ik in deel 3 naartoe ga, dat weet ik nog niet.

Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op Rumble
Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op YouTube

Hoe vind je het om in je eigen films voor de camera te staan?

Voordat ik de The uncertainty has settled maakte, weigerde ik altijd om zelf voor de camera te gaan staan. Ik dacht: op het moment dat ik voor de camera ga staan, is er iets mis. Maar voor The uncertainty has settled had ik een acteur nodig die bereid was om voor de camera de juiste vragen te stellen. Ik zocht overal, maar ik kon niemand vinden. Daarom besloot ik het zelf te doen, hoe eng ik het ook vond.
Voor de camera staan is niet zo goed voor mijn ego. Ik denk vaak genoeg: Shit, ik zie er niet uit. Ik heb een lui oog en als ik moe ben, draait die helemaal weg. Maar eigenlijk maakt het me geen zak uit, want het gaat niet om mij. Ik maak die films niet om mezelf te laten zien. Het gaat om de inhoud. Ik heb geen antwoorden, ik heb alleen maar vragen. Je moet ook de domme vragen durven stellen die niemand meer durft te stellen.
Zo was ik in Karlovy Vary in Tsjechië, een van de oudste geneeskrachtige heetwaterbronnen ter wereld, en vroeg ik bij de kiosk: ‘Hebben jullie misschien informatie over waar het water vandaan komt?’ Dat klinkt echt niet erg intelligent. Maar goed, die informatie hadden ze niet, dus ging ik zelf op onderzoek uit. Ik vond geoloog en waterspecialist Hans Keppler, die het glashelder uitlegt in de film – en dat is dan je winst.

Ik denk bij het maken van mijn films altijd aan mijn vader en moeder. Zij representeren voor mij de gouden generatie, die bescheiden generatie van hardwerkende mensen die het eigenlijk altijd goed hebben gehad en al snel zeggen: ‘Doe maar gewoon, jongen, dan doe je al gek genoeg.’
Dat geldt misschien nog wel het meest voor ons nuchtere, voorzichtige Limburgers. Mijn vader is altijd journalist geweest en daarom kiest hij nog altijd het midden, al stak hij vroeger ook wel zijn nek uit en probeerde hij de underdog te helpen, daar waar de journalistiek en de politiek dat nalieten. Toch is mijn moeder meer de activist. Beide zit in mij, zowel de nuchterheid als het activisme. Ik heb ook mijn principes, waar ik niet overheen laat gaan. Dan kan ik heel koppig zijn.
Ik ben er tijdens mijn carrière achter gekomen dat het vaak juist de hoog opgeleide mensen zijn, de slimmeriken die prat gaan op hun intelligentie, die de domste dingen doen, omdat ze niet langer in contact zijn met hun intuïtie. Intelligentie zit ons vaak in de weg. Ze wordt niet gemeten aan wijsheid, maar aan het concept van hoe ver je het kunt schoppen in een maatschappij die volkomen kunstmatig is. Wijsheid is iets heel anders. Wijsheid is buikgevoel, waarneming, ervaring. Wijsheid komt voort uit de essentie van wie we eigenlijk zijn. Er is veel waarheid verloren gegaan door die zogenaamde intelligentie, die vaak niet meer is dan een compromis. Echte wijsheid doe je op door ervaring, door in het veld aanwezig te zijn. Ik heb niks met ambtenarenwijsheid, met mensen die belangrijke beslissingen nemen, bijvoorbeeld binnen de ontwikkelingssamenwerking, terwijl ze nog nooit een stap in een sloppenwijk hebben gezet en nog nooit met iemand gepraat hebben die daar zijn hele leven al woont. Mensen in het veld hebben vaak veel betere oplossingen dan de politiek. Als je dat weet, dan blijf je bescheiden.

Ik zie in de huidige journalistiek vaak dat de journalist zich heel intelligent opstelt, alsof hij alles al weet, waardoor de antwoorden ook heel gecompliceerd worden. Zo ontstaat er een ingewikkeld gesprek vol moeilijke woorden dat ze zelf misschien nog net snappen, maar waar de gewone mens niks van begrijpt – niet omdat ze dom zijn, maar omdat ze zich gewoon nog niet in de materie verdiept hebben. Als je die mensen wilt bereiken, moet je hun taal spreken. Ik wil in mijn films zo dicht mogelijk bij de normale mens blijven.

Mijn ouders zijn tot nog toe bij elke filmpremière geweest, zelfs bij Pandamned. Als zij mijn documentaire waarderen, als zij zeggen: “Dat was machtig interessant, jongen”, dan weet ik dat ik een goede film heb gemaakt, want ik heb hun kunnen bereiken. Ik heb ze mee kunnen nemen in een verhaal dat in eerste instantie compleet ongeloofwaardig is.”

Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op Rumble
Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op YouTube

Je hebt acht films in vier jaar gemaakt. Hoe voelt dat?

“Als ik klaar ben met een documentaire, ben ik in de weken erna helemaal leeg. Dat is een prettige leegte. Het is de leegte van loslaten, van geen idee hebben wat de volgende stap is, maar in het vertrouwen dat deze zich vanzelf weer aandient als de tijd rijp is. Hoe dat werkt, snapte ik pas nadat ik met Michael Nehls had gepraat.”

Michael Nehls, een moleculair geneticus uit Duitsland, legt in de film de werking uit van de hippocampus. Een gezonde hippocampus stelt ons in staat om nieuwe ervaringen op te slaan en deze te vergelijken met oude ervaringen, om op die manier te kunnen navigeren in de werkelijkheid. Vermoeidheid, angst en stress blokkeren de werking van de hippocampus, die er letterlijk door krimpt. Als er dan nieuwe informatie opgeslagen moet worden, wordt oude informatie overschreven. Ze wordt letterlijk gewist.
“Met andere woorden, als je kop te vol zit, is er geen ruimte voor nieuwe ideeën”, zegt Poels nuchter. “Daarom is het zo belangrijk voor me om na het maken van een film een tijdlang de stilte op te zoeken, om weer ruimte te maken op mijn hippocampus, mijn harde schijf, zodat ik alle nieuwe opgedane kennis kan opslaan en de oude kan behouden. Dat deed ik intuïtief, maar nu heb ik er dus een verklaring voor. Dankzij Nehls begrijp ik de cognitieve dissonantie uit 2020 en 2021 ook veel beter. Mensen werden zo bang gemaakt dat ze niet langer helder konden denken. Nu, vier jaar later, ontkennen vrienden van me dat ik ze ooit gewaarschuwd heb voor de prikken – ze hebben er oprecht geen herinnering aan!”

Paradogma is van de acht documentaires die Marijn Poels gemaakt heeft de meest bekeken, met meer dan twee miljoen geregistreerde kijkers – waarbij je dan nog alle mensen moet bij rekenen die hem via andere kanalen hebben bekeken, want dat is niet bij te houden. The Primordial Code I zit inmiddels ook dicht tegen de twee miljoen aan. Het is bij deze documentaire voor het eerst dat de alternatieve media, waaronder Blckbx en That’s the Spirit, events organiseerden waar de film getoond werd en waar Martijn Poels en Eric Laarakker ook aanwezig zijn. Dat daarbij behoorlijke toegangsprijzen worden gevraagd, vindt hij geen probleem.
“De organisatoren bepalen wat het kost”, zegt hij. “Daar ga ik niet over. Vroeger gingen mijn films altijd in de bioscoop in première, maar sinds Paradogma word ik uit alle mainstream bioscopen geweerd en doe ik mijn premières online – en nu dan op verschillende alternatieve locaties in Nederland en Duitsland. Maar in principe zijn mijn films altijd gratis. Als ze eenmaal online staan, zijn ze van iedereen en mag iedereen zelf weten wat hij ermee doet.”

Sinds Paradogma financiert Poels zijn films middels donaties van fans. Zo heeft hij de vrijheid om precies die documentaires te maken die hij wil en het contact met zijn publiek zo direct mogelijk te houden. “Ik ben nog steeds verbijsterd over hoe het allemaal gelopen is de afgelopen jaren”, vertelt hij. “Ik had nooit verwacht dat mijn films zo goed ontvangen zouden worden. Dat inspireert me enorm. Een paar maanden geleden liet een mij onbekende persoon mij 10.000 euro na, ter ondersteuning van mijn werk. Dat maakte een enorme indruk op me. De vallende ster die je ziet in de film is ter nagedachtenis aan deze meneer – Kees heette hij – om hem te bedanken voor zijn gift. Misschien voelt hij het wel, aan gene zijde … alles is immers frequentie.”

Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op Rumble
Kijk The Primordial Code II – The Burning Essence op YouTube

Kijk alle documentaires van Marijn Poels op marijnpoels.com

Sanne Burger
sanneburger.com
deanderekrant.nl