Dit artikel verscheen in De Andere Krant van 11 november 2023:
De zevende documentaire van onafhankelijk filmmaker Marijn Poels is zijn meest controversiële. Hij laat zien dat een alternatief scheppingsverhaal mogelijk is, dat ingaat tegen de evolutietheorie. Stammen wij af van een buitenaards reuzenras, zoals sommige mensen beweren? Poels geloofde dit zelf ook niet, maar is toch gaan twijfelen. “Ik kwam dingen tegen die onverklaarbaar waren vanuit mijn normale paradigma.” De nieuwe ‘oercode’ die hij ontdekte stelt hem gerust. “Als mens hebben we altijd een keuze.”
In de stad Wolfsburg begint voormalig Oost Duitsland. Tot november 1989 liep de Berlijnse muur daar dwars doorheen. Ik ben onderweg naar Marijn Poels, onafhankelijk filmmaker, die eind september alweer zijn 7e documentaire afleverde: The Primordial Code, waarin hij op zoek gaat naar de oorsprong van de mens. Middels interviews met specialisten op het gebied van archeologische vondsten, de geschiedenis van de mensheid, genetische manipulatie en de werking van energie, probeert hij antwoord te vinden op de vraag: wie zijn wij eigenlijk?
Na het verschijnen van The uncertainty has settled in 2017, waarin hij kritische vragen stelt over het klimaatbeleid, werd hij compleet gecanceld. Dat weerhield hem er niet van om door te gaan. Integendeel, het leidde tot een tweede film over de huidige cancelcultuur, Paradogma, en een derde, Return to Eden, waar hij op zoek gaat naar oplossingen voor de huidige milieucrisis. Na deze trilogie volgden nog vier films, waarvan The Primordial Code wellicht de meest controversiële is, en zeker niet de laatste.
“Iedere documentaire die ik maak, roept weer nieuwe vragen op”, zegt Marijn Poels een paar dagen eerder aan de telefoon. “Door het maken van Pandamned, mijn voorlaatste film over de coronapandemie, ging ik vragen stellen over de geschiedenis van de mensheid. Ik ging op zoek naar specialisten die hier meer over konden vertellen en rolde van de ene verbazing in de andere. Ik ben een broodnuchtere Limburger. Alleen al het woord ‘spiritualiteit’ klinkt me zweverig in de oren, maar nu kwam ik dingen tegen die onverklaarbaar waren vanuit mijn normale paradigma. Nu is de kunst van het filmmaken dat je je eigen overtuigingen opzij kunt zetten, dus dat is wat ik deed. Toen ik klaar was met deze film, dacht ik: mensen gaan me nu óf voor gek verklaren, of ze vinden het helemaal geweldig.”
Als ik een paar uur later over hobbelige straatjes door het dorpje rijd waar Marijn woont met zijn gezin, zie ik ineens de piramide opdoemen die in The Primordial Code zo’n prominente rol speelt. Het is een mini-uitvoering van de piramidestructuren die je overal in de wereld tegenkomt, waaronder Bosnië, een van de locaties die Marijn in zijn laatste docu bezoekt.
Daar moet het zijn! denk ik. Ik parkeer de auto op de binnenplaats van een schitterende boerderij en loop het erf op, waar ik Marijn bij een vuurtje zie staan. Hij loopt me tegemoet, we begroeten elkaar en met een wijds gebaar zegt hij: “Kijk, hoe kleurrijk Oost Duitsland kan zijn! Het is hier echt niet zo grijs als veel mensen denken!”
Na een kop koffie bij het vuur wandelen we over het landgoed. Zo ingetogen als Marijn in zijn films overkomt, zo enthousiast is hij in het echt. Dit is een man met een missie, dat is voelbaar. “Kijk, deze courgetteplant”, wijst hij. “In plaats van een enkele vertakking heeft hij er drie! Herinner je je boer Frits nog, uit de documentaires? Die woont ook hier in het dorp. Hij zegt dat de vertakkingen dikker en sterker zijn dan wat hij ooit gezien heeft. Zelf heb ik helemaal geen verstand van groenten kweken. Ik ben gewoon begonnen. Zo doe ik het met alles. Ik begin gewoon en dan zie ik wel wat er gebeurt.
Kijk, deze spruitjes! Ik wist helemaal niet wat het was, toen er honderden van die kleine bolletjes aan de steel verschenen. ‘Dat zijn spruitjes’, zei mijn vrouw. Zij heeft wel verstand van tuinieren. Met wat ik hier verbouw, kan ik gemakkelijk drie gezinnen voeden en dan heb ik nóg over. Op een hectare verbouw ik meer voedsel dan ik ooit had durven dromen. Dat is mede dankzij de energie van de piramide. Toen ik de metingen zag in de piramides van Bosnië, besloot ik er hier ook een te bouwen, zodat ik het effect zelf kon onderzoeken.
Ik gebruik ook de Greenbox, een methode om de oercode van zaden te activeren, zoals Daniel Ebner uit Zwitserland laat zien in The Primordial Code. Hij zegt dat alle herinneringen aan vroeger tijden opgeslagen liggen in het DNA van het zaad en dat je dat door middel van frequenties kunt wakker maken. Dat vind ik fascinerend, want als dat mogelijk is met zaad, is het dan ook mogelijk met de mens? We gebruiken momenteel maar 3% van ons brein. Welk potentieel ligt er in ons DNA opgeslagen? Zijn onze vrije genen in slaap gesust en zo ja, door wie en waarom?”
Na de rondleiding zetten we het gesprek voort aan de keukentafel, bij de houtkachel. “Ik ga heel intuïtief te werk bij het maken van mijn films. Ik probeer de tijdgeest te vangen, dat ongrijpbare wezen dat onze menselijke evolutie begeleidt. Door haar laat ik me leiden. Zo kwam ik op onnavolgbare wijze terecht in Sardinië, omdat ik hoorde dat daar restanten waren gevonden van een buitenaardse beschaving. Ik geloofde er niets van, maar toen ik een kies vasthield die zo groot was als mijn hand en hoorde dat deze toebehoorde aan een van de vele reuzen die op het eiland gewoond hadden, was dat wel een schok voor mijn wereldbeeld.
Later hoorde ik van het vrij recentelijk ontdekte piramidestelsel in Bosnië, met een gigantisch onderaards gangenstelsel. Het lukte me om een afspraak te maken met de ontdekker ervan, Sam Osmanagic, een zeer innemend en kundig man. In die onderaardse gangen zag ik metingen die toonden dat de luchtkwaliteit daarbinnen vele malen beter was dan buiten. De negatieve ionenconcentratie in de buitenlucht was 12.000 en binnen was het 76.000. Volgens onze huidige natuurwetten kan dat niet, maar ik zag het met eigen ogen. Toen Sam liet zien hoe vele tunnels onder de piramide waren dichtgespoten met een solide mengsel van zand en stenen – iets waarvan iedere bouwvakker zou zeggen dat dat onmogelijk is met de machines die we nu hebben – werd ik ook even stil.
Zou het mogelijk zijn dat dit alles gebouwd is door vergeten beschavingen, die wij ondertussen allang vergeten zijn, net als de reuzen in Sardinië? Michael Tellinger, een Zuid Afrikaanse wetenschapper en onderzoeker, zou dit hartgrondig beamen. Volgens hem is het mensenras lang geleden gecreëerd door de Annunaki, een buitenaards reuzenras, dat op aarde kwam om goud te delven. Dit alternatieve scheppingsverhaal wordt uitgebreid beschreven op de Sumerische kleitabletten, oude artefacten waarvan er in het Midden en Nabije Oosten miljoenen zijn gevonden. Daar staat dat de Annunaki slaven nodig hadden om in de goudmijnen te werken en hun eigen DNA gebruikten om de perfecte slaaf te maken. Ze moesten slim genoeg zijn om orders op te kunnen volgen en bang genoeg om niet in opstand te komen. Aldus werd de mensheid gecreëerd. Als dat waar is, dan hebben wij dus DNA waar zowel slaven- als vrije genen in aanwezig zijn. Ik vind dit op de een of andere manier een geruststellend verhaal. Als dat onze oercode is, wil dat zeggen dat we als mens altijd een keus hebben. We kunnen ervoor kiezen slaaf te blijven, of we kunnen ervoor kiezen onze vrije genen te activeren. Dat spreekt me aan, want ik heb zelf een enorme vrijheidsdrang en ik ben wars van autoriteiten.
Dat is direct terug te voeren op mijn eigen leven. Toen ik vier was, maakte ik een ernstig auto-ongeluk mee. We zaten met de hele familie in de auto toen we geramd werden door een vrachtwagen, precies waar mijn hoofdje lag. Ik vloog uit de auto en kwam op straat terecht. Toen mijn vader naar mij toeliep, hoorde hij een omstander zeggen: “Leg deze maar in de kofferbak, die is dood.”
Ik was niet dood, maar wel in coma. Wonder boven wonder overleefden we het allemaal, maar toen ik dagen later bijkwam, moest ik alles weer opnieuw leren. Toen heb ik echt moeten knokken. Ik kon niet meer praten, niet meer lopen, niets. Ik had oogschade en gehoorschade; alles was moeilijk, ook het leren. Aan het eind van de lagere school was het schooladvies: LTS. ‘Meer zit er niet in bij die jongen’, zei de leerkracht. Na twee jaar stopte ik en ging ik werken bij een hovenier. Daar moest ik af en toe graven delven. Op een miezerige ochtend stond ik weer eens in een graf te hakken, toen ik met een voet door de halfvergane deksel van de lijkkist zakte.
“Verdomme”, dacht ik. “Ik ben 20 en ik sta al met een voet in het graf.”
Dat was een cruciaal moment in mijn leven. Nog diezelfde dag nam ik ontslag. Ik ging naar huis en zei tegen mijn ouders: ik wil mijn studie afmaken. We vonden in Eindhoven een school waar ik in een jaar een soort turbocursus kon doen. Het was een van de mooiste jaren uit mijn leven! Ik voelde me voor het eerst van mijn leven op mijn plek. Ik zeilde met gemak door het VWO. Die leerkracht op de lagere school had het dus compleet mis! Sindsdien heb ik een diepgeworteld wantrouwen jegens autoriteiten. Ik neem niets zomaar aan, maar onderzoek het zelf.
Daarom wil ik mijn films ook niet uitleggen, want daarmee doe ik de intentie geweld aan. Ik wil dat mensen naar mijn films kijken en zélf gaan nadenken. Ik word altijd erg ongemakkelijk van mensen die me op een voetstuk zetten. Ik volg niemand en ik wil zelf ook niet gevolgd worden.
Na The Primordial Code schreef 50% van mijn donateurs zich uit, maar kwamen er 75% nieuwe bij. Ik werd dus niet voor gek verklaard! Sterker nog, ik heb nog nooit zoveel positieve reacties gehad als op deze documentaire.
Ik weet nog niet waar de volgende film over gaat, maar het zal een volgende stap zijn in het onderzoek naar de oorsprong van de mens. Hoe zal de mens zich gedragen als hij erin slaagt zijn oercode volledig te activeren? Daar droom ik over.”
Sanne Burger
sanneburger.com
0 reacties