We zijn in een medisch denkkader terechtgekomen waarbij mensen niet langer verantwoordelijk gehouden worden voor hun gezondheid. Het wordt zelfs als wreed ervaren als je mensen vraagt hoe ze wellicht bijgedragen hebben aan hun ziekte, wat ze nagelaten hebben of wat ze zelf zouden kunnen doen om te genezen. In plaats daarvan hebben we een denkkader aangenomen waarbij we ervan uitgaan dat ziekte ons overkomt, als een soort van Russische roulette, iets waar we geen controle over hebben.
We hebben ziekte buiten onszelf geplaatst en tot iets kwaadaardigs gemaakt. We zien het niet langer als het gevolg van onze eigen levensstijl of acties, voeding of wat dan ook, maar we zien het als iets waar we slachtoffer van zijn. Daarnaast geloven we dat we het absoluut niet zelf kunnen oplossen, dus besteden we dat uit aan de dokter en onderwerpen we ons aan zijn oplossing – een pil, meestal – om te genezen. We hebben ziekte en genezing volledig buiten onszelf geplaatst. Althans, dat is steeds meer het normale denkkader geworden, de afgelopen eeuw.

Sinds een jaar of dertig is er een andere beweging op komst: de opleving van de natuurgeneeskunde, waar de ziel erkend wordt en waarbij opnieuw gekeken wordt naar in hoeverre iemand verantwoordelijk is voor zijn ziekte en wat hij zelf kan doen om beter te worden. Dat betekent niet dat hij schuldig is aan die ziekte, maar wel dat hij verantwoordelijk is. Wat overigens absoluut een goede zaak is, want dat betekent dat hij geen slachtoffer is, maar dat hij iets kan doen – dat hij zelf iets kan doen. Als je herkent dat je jezelf ziek gemaakt hebt, dan ken je jezelf ook het vermogen toe om te herstellen. Als je niet herkent dat je zelf bijgedragen hebt aan je ziekte, dan zul je ook afhankelijk blijven van factoren buiten jezelf om te genezen. Steeds meer mensen omarmen de traditionele, natuurlijke manier van genezing en nemen opnieuw verantwoordelijkheid voor hun gezondheid. Daarbij worden ze geholpen door anderen: leraren, sjamanen, genezers en healers, zonder dat ze afhankelijk gemaakt worden. Zelfgenezing hoef je niet in je eentje te doen. Een goede genezer leert je hoe je je zelfgenezend vermogen kunt activeren. Hij of zij is streng, maar liefdevol. Als je ziek bent, dan zal een goede genezer je altijd de volgende drie vragen stellen:

Vraag 1: Wil je genezen?
Dat lijkt een vanzelfsprekendheid, maar dat is het niet. Veel mensen houden niet van hun leven, zijn ongelukkig en zien geen oplossing of uitweg. Ziekte is dan een manier om het uit te houden. Ziekte kan de enige manier zijn om voor korte of langere tijd je verantwoordelijkheden neer te leggen, als je het niet meer trekt – een manier die ook door de omgeving wordt geaccepteerd. Het kan ook een manier zijn om op een waardige manier te sterven en er op legitieme wijze uit te stappen, zonder zelfmoord te moeten plegen. Dit gegeven is een groot taboe in onze samenleving, maar dat betekent niet dat het niet waar is. Mensen die niet beter willen worden, zijn ongeneeslijk. Voor alles komt de vraag: wil je genezen? En daar moet een volmondig ‘ja’ op komen. Zo niet, dan maakt de rest ook niet uit. Dan maakt het niet uit hoe goed je behandeling is, hoe briljant je dokter of hoe begaafd je genezer – het zal geen verschil maken.

Vraag 2: Wie vertrouw je?
Het is heel belangrijk voor de zieke om goed te weten wie hij vertrouwt. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want onze maatschappij is zo ingericht dat we geneigd zijn om die mensen te vertrouwen door wiens toedoen we juist ziek gemaakt zijn (lees: de medische en farmaceutische industrie) en die je ook zo lang mogelijk ziek willen houden, zodat ze zoveel mogelijk aan je kunnen verdienen en ze zoveel mogelijk van je levenskracht kunnen oogsten. Dit wrange feit is voor de meeste mensen niet duidelijk, waardoor het maar al te vaak gebeurt dat een zieke de verkeerde persoon uitkiest om te vertrouwen en zich aan over te geven. Wanneer je de verkeerde genezer kiest om te vertrouwen, of deze nou uit het reguliere of het alternatieve circuit komt, dan ondersteunt dat niet je genezing. Integendeel. Kortom, het maken van een juiste keuze wat betreft diegene of diegenen die je de begeleiding van je genezingsproces toevertrouwt, is cruciaal – al is vraag 1 nog belangrijker.

Vraag 3: Wat ben je bereid ervoor te doen?
Genezen is hard werken. Het is niet leuk. Het gaat niet vanzelf. Je moet er alles voor over hebben. Je moet offers brengen, je moet bepaalde aspecten van jezelf onder ogen zien die moeilijk te aanvaarden zijn, je moet met je trauma’s aan de slag. Je moet je eigen opportunisme en destructiviteit onder ogen komen en bereid zijn je levensstijl aan te passen, je gewoontes te veranderen en je verslavingen los te laten. Dat is allemaal best wel heftig. Daarom is vraag 1 zo belangrijk.

Deze drie zaken zijn het allerbelangrijkste wat betreft genezing: een volmondig ‘ja’ voelen, de juiste genezer vertrouwen en de bereidheid hebben om er alles voor te doen. Dit zijn de basisvoorwaarden. Als niet aan die voorwaarden is voldaan, dan heeft het in wezen geen zin om aan welk genezingstraject of behandelplan dan ook te beginnen. Het zal verloren moeite zijn, verloren tijd. Als je bewust of onbewust niet wilt genezen, dan zul je uiterst inventief zijn om je genezingsproces te saboteren. Als je de verkeerde genezer vertrouwt, dan krijg je de verkeerde behandeling of training en ben je nog verder van huis. En als je niet bereid bent om je 100% in te zetten, dan zal je genezing ook niet 100% zijn. However, als er drie keer wel een volmondig ‘ja’ is: Ja, ik wil leven. Ja, ik vertrouw de juiste genezer. Ja, ik ben bereid om er alles voor te doen – dan is genezing zo goed als gegarandeerd.

Sanne Burger
sanneburger.com