Wij mensen zijn de hoeders van het leven op aarde

Sanne Burger

19 juli 2022

Prediction is very difficult, especially about the future
(Voorspellen is heel erg moeilijk, vooral de toekomst)
– Niels Bohr

De aarde bestaat al heel lang. Niemand weet precies hoe lang, maar onderzoekers schatten haar op ongeveer 4,6 miljard jaar. Een miljard is duizend miljoen, dus dat is best oud. Ze heeft een turbulent leven gehad tot nog toe, onze aarde, met enorme temperatuurschommelingen, meerdere ijstijden, meteoorinslagen, stijgende zeespiegels en steeds veranderende chemische samenstellingen. Het CO2-, stikstof-, zuurstof- en watergehalte op aarde – vier voorwaarden voor leven op aarde zoals wij dat kennen – hebben ook altijd grote pieken en dalen gekend, maar toch is er op wonderbaarlijke wijze leven ontstaan op aarde en lopen ook wij hier alweer een paar miljoen jaar rond. Dat is op zich nog niet zo lang, als je kijkt naar de respectabele leeftijd van Moeder Aarde zelf. Vanuit haar perspectief en dat van de bergen, de zeeën en bijvoorbeeld de blauwalgen (die hier al 2,8 miljard jaar zijn) komen we nog maar net kijken.

Wij mensen zijn een tropische soort
Er zijn verschillende levensvormen op aarde, waaronder het mineralenrijk, het plantenrijk, het dierenrijk en het mensenrijk. Voor ieder rijk bestaan er ideale klimatologische omstandigheden, bijvoorbeeld wat betreft temperatuur, CO2-gehalte, etc. Sommige soorten gedijen het best in een poolklimaat, andere in een gematigd, subtropisch of tropisch klimaat. Wist je dat wij mensen een tropische soort zijn? Dat wil zeggen dat we het beste functioneren bij een temperatuur van ongeveer 35 graden overdag en 20 graden ’s nachts. Geen wonder dat we zo blij worden van wat we nu een hittegolf noemen!

Het is koud op aarde
Momenteel is het relatief koud op aarde. Onderzoekers zijn in staat om ongeveer een half miljard jaar (500 miljoen jaar) terug te kijken als het gaat om bijvoorbeeld de temperatuur en het CO2-gehalte op aarde. Wat blijkt nu? De aarde was bijna al die tijd compleet ijsvrij, tot ongeveer 33 miljoen jaar geleden. Ze was toen al een paar miljoen jaar aan het afkoelen, maar toen vormden zich pas Antarctica, de ijspolen en de massieve gletsjers zoals we die nu kennen. Toch waren er in die tijd ook relatief warme periodes. Nog geen drie miljoen jaar geleden, vlak voor de laatste ijstijd begon, waren de Canadese Arctische eilanden bedekt met bossen en zwierven er reuzenkamelen rond. En 20.000 jaar geleden, toen het echt heel koud was en de zeespiegel echt heel laag, was de Beringlandbrug (het gebied tussen Canada en Rusland, dat nu met water bedekt is) vrij en liepen wolven, rendieren en elanden de ene kant op en paarden en kamelen de andere kant, terwijl wij mensen ook vrolijk heen en weer liepen.

De laatste ijstijd begon 2,6 miljoen jaar geleden en duurt nog steeds voort. We bevinden ons nu in het laatste staartje van het Pleistoceen, al is niet helemaal duidelijk hoe lang het nog gaat duren voor de temperatuur weer serieus gaat stijgen en het ijs op aarde weer zal smelten. Sinds 1850 is de temperatuur op aarde met 1,2 graden Celcius gestegen, maar dat stelt echt niks voor. Het is een non-event, als je kijkt naar alles wat de aarde en de mens allemaal hebben doorstaan. Ongeveer 17.000 jaar geleden was de zeespiegel 120 meter lager dan nu, om maar iets te noemen. In 10.000 jaar is ze 120 jaar gestegen, maar de afgelopen 7000 jaar is ze redelijk stabiel. De gemiddelde temperatuur fluctueert voortdurend tussen de 18 en -6 graden Celcius de afgelopen 65 miljoen jaar, maar het leven op aarde blijft floreren en zich ontwikkelen.

We hoeven niet bang te zijn
Kortom, we hoeven niet bang te zijn voor global warming. We kunnen het hebben. Natuurlijk is het goed om rekening houden met mogelijk stijgende zeespiegels, want het zou best kunnen dat de temperatuur in de toekomst zal stijgen. Maar het kan ook best zijn dat het eerst nog veel kouder wordt. Hoe dan ook, beide opties vormen absoluut geen bedreiging voor het leven op aarde of voor ons eigen voortbestaan. Wij mensen lopen hier al minstens twee miljoen jaar rond. Misschien is dat kort vergeleken met een blauwalg, maar toch – we hebben wel voor hetere vuren gestaan. Daarnaast, en dat is pas echt goed nieuws, hoeven we ook niet bang te zijn voor CO2. Ten eerste: er bestaat geen correlatie tussen de temperatuur en het CO2-gehalte op aarde. Ja, ze schommelen allebei, maar onafhankelijk van elkaar. Dit is onomstotelijk wetenschappelijk bewezen. Daarnaast is het naïef om te denken dat wij iets te maken hebben met het stijgen en dalen van de temperatuur, want zo gaat het al miljarden jaren, ook toen wij er nog niet waren, en vaak nog veel heftiger dan nu. Al Gore had het dus volledig mis in zijn documentaire An inconvenient truth (2006). Toen al was hij de klimaatagenda aan het promoten, maar dat terzijde.

Nog meer goed nieuws
Ten tweede: het CO2-gehalte is zelden zo laag geweest als nu. Rond 1850 was het zelfs zo laag dat het voortbestaan van het leven op aarde bedreigd werd. Hierover straks meer. Eerst wat meer uitleg over wat CO2 precies is: CO2, ofwel kooldioxyde, is een van de belangrijkste moleculen op aarde. Al het leven op aarde is erop gebaseerd. Kooldioxyde en water voeden het plantenrijk en zorgen voor fotosynthese, waardoor planten groeien en bloeien, wat weer mensen en dieren voedt. De afgelopen 500 miljoen jaar is het CO2-gehalte langzaam maar zeker aan het dalen, van maar liefst 6000 ppm (parts per million) naar 417 ppm nu, in 2022. Een optimaal CO2-gehalte is volgens biologen ongeveer 835 ppm. Dat is twee keer zoveel als het nu is, maar ook bij 6000 ppm functioneert het leven op aarde nog prima.

Schelpjes
Kortom, een stijging van het CO2-gehalte is werkelijk geen probleem voor het leven op aarde, inclusief de mens. De evolutie bewijst dit. Al het dierlijke leven, inclusief onze voorouders, leefde al miljoenen jaren op aarde, ook toen het CO2-niveau 2000 ppm en hoger was. Een verdere daling daarentegen is pas echt gevaarlijk. Als het CO2-gehalte onder de 150 ppm komt, sterven alle planten en bomen op aarde. Dat zou het einde betekenen van het leven op aarde zoals wij dat kennen. In 1850 kwam het CO2-level gevaarlijk dicht bij deze ondergrens: het was 180 ppm. Wat was de reden? Schelpdiertjes! Onschuldige, schattige schelpdiertjes! Dat zit zo: veel kleine zeedieren gebruiken CO2 in combinatie met calcium om hun beschermende kalkpantser te vormen. Een briljante vondst van deze diertjes, maar in de loop van miljoenen jaren heeft dit ervoor gezorgd dat er steeds meer CO2 uit de atmosfeer gehaald werd en begraven werd op de bodem van de oceaan en diep in de aarde.

CO2 maakt de wereld groener
Als deze evolutionaire trend van de afgelopen 500 miljoen jaar doorzet, zal over een tijdje het leven op aarde zoals wij dat kennen, inclusief wijzelf, ophouden te bestaan. Maar wacht! Is het CO2-gehalte niet juist gestegen de afgelopen 170 jaar, van 180 ppm naar 400 ppm? Ja, klopt. Wat was de reden? Wij! Wij waren de reden! In 1850 begon de industriële revolutie, dankzij de ontdekking dat olie en gas als brandstof gebruikt konden worden. Door het verbranden van deze grondstoffen om onze auto’s en machines aan te drijven, brachten we grote hoeveelheden CO2 in de atmosfeer en steeg voor het eerst in minstens 160 miljoen jaar het CO2-gehalte. Dankzij deze menselijke CO2-uitstoot is de biomassa op aarde de afgelopen anderhalve eeuw met zo’n 30% toegenomen. Wij hadden geen idee, net zoals die schelpdiertjes ook niet wisten wat ze deden, maar door deze spontane mensenactie is het CO2-gehalte inmiddels weer gestegen tot een veilig en leefbaar niveau.

Het wonder de mens
Wat een wonder! Hebben we zo lang gedacht dat wij mensen een plaag waren op aarde – een virus, zoals Mr. Smith zegt in The Matrix, blijkt het tegenovergestelde waar te zijn! In plaats van dat wij het leven op aarde vernietigen, zoals sommige kwade geesten ons willen doen geloven, zijn wij mensen de hoeders van het leven op aarde. Dachten we alleen slim bezig te zijn voor onszelf, hebben we per ongeluk het leven zelf een enorme dienst bewezen. Wat een ongelooflijk, magisch toeval. Zouden het de goden zelf zijn geweest die ons influisterden dat we eens moesten proberen om olie en gas te verbranden?

Reden voor een feestje
We zullen het wellicht nooit weten, maar dit is absoluut reden voor een feestje. Vanaf nu hoef je je niet meer schuldig te voelen als je met je diesel over de snelweg scheurt of even naar je geliefde in Mexico vliegt. Je hoeft niet meer bang te zijn dat je je kleinkinderen de dood instuurt als je te lang doucht, de verwarming een graadje hoger zet in de winter of de ventilator aan laat in de zomer. En last but not least, je kunt alle mediaberichten over global warming en de klimaatcrisis negeren. Ze kletsen uit hun nek! Al Gore en David Attenborough moeten zich gaan schamen. Waar we echt aandacht aan zouden moeten geven is aan de grootschalige vervuiling en vergiftiging van de aarde door de afvalproducten en gifstoffen van de grootste industrieen op aarde – en dat is geen CO2, maar dat zijn pesticiden en chemicaliën. Maar dat terzijde.

Nog even en er lopen weer kamelen rond op de Noordpool. CO2 mag gevierd worden en wij mogen onszelf ook vieren, want wij hebben het leven op aarde van de ondergang gered.

Bron: ‘Onzichtbare rampen en verzonnen onheil’ van Patrick Moore (Succesboeken, 2022)

Sanne Burger
sanneburger.com

1 Reactie

  1. Marjolein

    Wat een geweldig stuk, ik ben niet bang voor wat ze ons vertellen maar dacht idd dat wij de mensen de aarde kapot maakten.

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Watervasten – deel 1

Watervasten – deel 1

Ik heb het jarenlang uitgesteld omdat het me zo hardcore leek, maar nadat ik de boeken van Herbert Shelton ontdekte...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!