In vervlogen tijden waren we gebonden aan tijd en ruimte. Het was niet mogelijk om over grote afstanden te reizen, laat staan oceanen over te steken. Het duurde lang om van een plaats naar een andere te gaan. Om te beginnen hadden we maar een manier om te reizen, en dat was te voet. We liepen. Toen gingen we paarden trainen. Wow, wat een vrijheid moeten we gevoeld hebben, rijdend op de rug van een galopperend paard. Later ontwikkelden we wagens en boten. Ongelooflijke uitvindingen. Maar vergelijk dit met auto’s, treinen en vliegtuigen – vooral vliegtuigen – en je begrijpt dat het leven toen heel anders was.
Mijn tribe is mijn thuis
Omdat we geen lange afstanden konden overbruggen, waren we veel meer gebonden aan het gebied waarin we geboren werden. We maakten natuurlijk deel uit van een tribe, van de groep mensen die op dezelfde plek woonden als wij. Meestal gingen we niet ver weg van onze territoriale gebieden. Dat wilden we ook niet! Onze tribe was onze veiligheid. Onze tribe was ons thuis. Wij hoorden bij onze tribe. We maakten er deel van uit.
Altijd samen
Hoe anders was het leven toen. Minder avontuurlijk, misschien, maar zeker harmonieuzer. We kenden iedereen om ons heen. De mensen, maar ook de dieren, de bomen en het landschap. Als natuurvolkeren gaven we alles namen, zelfs de bergen, en beschouwden ze als deel van ons leven. Er waren geen vreemde gezichten of plaatsen, zoals vandaag in de stad, waar we nauwelijks onze buren kennen. We moesten alleen maar vertrekken als er droogte was, of als er honger dreigde, of als andere, sterke stammen ons aanvielen; maar ook dan vertrokken we als een tribe, met onze paarden en wagens. We werden nomaden, maar we waren nog steeds samen.
Verspreid over de aarde
Het is pas heel, heel recentelijk, door de nieuwe technologie, met name door uitvindingen als de auto en het vliegtuig, dat we in staat zijn om verder en sneller te reizen dan ooit. Ook zijn er talloze oorlogen geweest, die mensen over de hele wereld hebben doen verspreiden. Veel inheemse volkeren hebben hun thuisland moeten verlaten in het verleden. En nog. Niet alleen de Joden zijn eeuwige vluchtelingen, maar bijna iedereen is het. Opgejaagd door ontelbare kruistochten, religieuze oorlogen, militaire interventie en andere crises, zijn we uiteengedreven, weggejaagd van ons thuisland, velen van onze stam vermoord of van ons gescheiden. Hoeveel mensen leven nog steeds op hun thuisland? Bijna niemand. Bij de meesten van ons is het thuisland kapotgemaakt, onze tribe uiteengedreven en onze oorsprong gewist uit ons geheugen.
Wereldburgers
Hoe lang is het geleden, vraag ik me af? Ik denk dat het niet meer dan honderd jaar is dat mensen kriskras over de planeet reizen. Eerst was het vooral onder druk, maar de laatste decennia was het ook voor de lol, louter omdat het mogelijk was, voor het eerst in de geschiedenis, om voor een paar honderd euro op een vliegtuig te stappen en elke exotische plek op aarde te bezoeken. Nu hebben we een hele reizigers community, een nieuw netwerk van intercontinentale, onderling verbonden mensen van over de hele wereld. Dit is geweldig. Stel je voor hoeveel meer mensen je nu kunt ontmoeten, vergeleken met bijvoorbeeld 100 jaar geleden. Maar het is ook verwarrend, want het wordt steeds moeilijker om te weten waar we eigenlijk bij horen. Het is bijna onmogelijk geworden om te weten wie bij onze tribe horen.
Relaties en families
We hebben romantische relaties geïdealiseerd tot op het punt dat onze partner representatief wordt voor onze verloren tribe. Dit is gedoemd te mislukken, want we zijn niet op zoek naar ‘de ware’, we zijn op zoek naar onze tribe! We zijn niet gemaakt om deel uit te maken van een economische unit die ‘de familie’ genoemd wordt, met twee volwassen en anderhalf kind. Dit is niet goed voor jou, je partner of je kinderen. We hebben zoveel meer sociale, emotionele, biologische en fysieke behoeftes dan wat de partner of de familie kan bieden. Dit is niet hun schuld. Ze kunnen gewoon niet 100 mensen tegelijk zijn, hoeveel we ook van iemand houden.
Waar is mijn tribe?
Wij mensen voelen ons alleen maar echt veilig en gelukkig in een omgeving met ongeveer 150 mensen die allemaal bekend zijn. In een tribe dus, waar we weten dat we welkom zijn, waar we weten dat al onze behoeftes beantwoord zullen worden door de verschillende leden, waar we weten dat we beschermd zullen worden en waar we kunnen bijdragen met onze unieke gaven. Dit is waar we echt naar zoeken. Dit is waar we naar hunkeren, want dit is hoe we biologisch in elkaar zitten. We dragen allemaal lang vergeten herinneringen met ons mee, aan een tijd waarin we nog deel uitmaakten van een tribe, lang voordat we geïsoleerde levens gingen leiden. Inmiddels leven we gescheiden van elkaar in onze betonnen hokken. We vertrouwen niemand. We doen de deur op slot als we binnenkomen en als we weggaan, terwijl we de sleutel van deze gevangenis in onze eigen zak bewaren.
We zijn allemaal diaspora
De tribe is verdwenen. We zijn allemaal verdwaald. We zijn allemaal diaspora. We zijn allemaal wanhopig op zoek naar ons oorspronkelijke thuis.Vaak weten we niet eens waar we vandaan komen, omdat onze voorouderlijnen zo beschadigd en in de knoop geraakt zijn. Er is grote kans dat niemand ons ooit onze familiegeschiedenis heeft verteld; de drama’s, de verliezen, het geluk en de wonderbaarlijke gebeurtenissen. Er is zo veel trauma. Dit is waarom het oude Afrikaanse ritueel dat we ‘familie-opstellingen’ noemen zo populair is geworden in het Westen. Het resoneert met ons diepe verlangen ons weer met onze wortels te verbinden. We willen de weg naar huis vinden!
Waar hoor ik thuis?
Ik zou niet weten waar ik thuishoor. Mijn vader werd uit Nederlandse immigranten in Indonesië geboren en mijn moeder werd in een katholiek gezin in Zuid Nederland geboren, maar ik weet niet eens waar mijn grootouders vandaan kwamen. Ik weet dat er veel zeevaarders en missionarissen waren aan mijn vaders kant, dus wie weet? Daarnaast groeide ik op met mijn stiefvader. Wat was de invloed van zijn voourouderlijnen? Ik ben helemaal geen uniek geval. Integendeel. We zijn allemaal een mix van verschillende tribes. Het is bijna onmogelijk geworden om terug te gaan naar de basis, omdat we over de hele wereld verspreid zijn. Omdat onze tribe versnipperd is, is onze ziel ook versnipperd.
Willekeurige tribes
Wat nu gebeurt in onze moderne cultuur, zeker nadat de bindende factor van religieuze rituelen min of meer is weggevallen, is dat we willekeurige tribes creëren met willekeurige mensen, in clubs, op festivals, retraites en op andere plaatsen. Dit is beter dan religie en zeker beter dan niks. Het werkt tot op zekere hoogte, maar uiteindelijk kan het een nog grotere eenzaamheid veroorzaken, omdat we diep van binnen weten dat dit niet onze mensen zijn. We voelen instinctief aan dat er geen echt commmitment of echte liefde is bij deze groepen. We doen niet meer mee zo gauw het feestje afgelopen is, de hormonale betovering voorbij is of de drugs op is.
Chemie
Niet alle mensen horen bij ons. Dit is niet omdat we discrimeren of omdat we zelfingenomen snobs zijn. Het is niet omdat we ons beter voelen dan anderen. Het is gewoon omdat verbinding persoonlijk is. Het is als muziek, of smaak. Bij sommige mensen voel je je thuis en bij anderen niet. Je kunt dit niet afdwingen. Het is er of het is er niet en als het niet vanzelf gaat, is het niet echt.
We willen allemaal naar huis
In deze tijd worden we pijnlijk bewust van het feit dat velen van ons zich vreselijk eenzaam voelen en nergens naartoe kunnen als het slecht gaat. We verlangen meer dan ooit naar onze ware tribe. We willen allemaal naar huis. We zijn niet langer tevreden met de inwisselbare, tijdelijke tribes. We zijn niet langer gelukkig met onze geïsoleerde, anonieme levens in de stad, waar niemand ons kent en waar niemand om ons geeft. We ontdekken dat onze familie-eenheden en relaties niet genoeg zijn. We willen terugkeren naar onze natuurlijke staat, naar hoe we bedoeld waren te leven. Veel van ons hebben geeen idee hoe dat eruit zou zien, maar we weten wel dat dit het niet is.
Een land, een spiegel
Ik heb een terugkerend beeld van allemaal kleine eilandjes in een uitgestrekte oceaan, met een enorme afstand ertussen, die heel langzaam naar elkaar toe aan het drijven zijn, om uiteindelijk weer een land te vormen. En een ander beeld: ik zie fragmenten, stukken van een spiegel die ook naar elkaar toe bewegen en hun plaats weer vinden, zich samenvoegen zonder dat er barsten zichtbaar zijn en er weer een glad oppervlak, een samenhangende werkelijkheid, ontstaat.
Ik ken jou!
We vinden onze weg naar huis. We vinden de weg terug naar elkaar. Is het niet magisch wanneer je mensen ontmoet die je nog nooit eerder hebt gezien, met wie je een onmiddellijk gevoel van herkenning hebt: ‘Ja! Ik ken jou! Ik voel me veilig bij jou. Jij begrijpt me, jij ziet me, jij houdt van me zoals ik ben. Je zou voor me vechten en ik voor jou. Je zou me nooit verraden. Je zou je laatste eten met me delen en vice versa. Ik kan bij jou schuilen en jij bij mij. Zonder twijfel. Ik hoef niet anders te zijn dan ik ben en ik hoef me niet aan welke achterlijke regels dan ook te houden. Ik maak deel uit van jouw inner circle en jij van de mijne.’
De tijd van de tribes komt terug
Ik heb het gevoel dat dit vertrouwde gevoel van weerzien steeds meer aan het gebeuren is. Misschien is de tijd van de diaspora voorbij. Misschien is de tijd van de tribes aan het terugkeren. Ik hoop het, want zonder onze tribe zijn we zwak. In ons eentje kunnen we niks beginnen tegen de machthebbers. Dat was in eerste instantie de reden dat onze tribes uiteengejaagd werden. Maar als een tribe kunnen we onze krachten bundelen. We kunnen elkaar helen en voeden en zo worden we onoverwinnelijk.
Sanne Burger
sanneburger.com
zo voelbaar
Wat mooi geschreven Sanne en ik krijg er een heimwee gevoel van dank je wel
Ik volg je helemaal. En ik vraag mij af of ik als wereldburger niet overal thuis kan zijn. Mijn nomadeleven overziend sluit ik mij bij vele tribes in de wereld aan. Ook al weet ik mijn roots niet tot in detail ik kan intuïtief wel aanvoelen bij wie het goed toeven is en met welke tribe ik mij beter niet kan inlaten. Mijn bloedband familie is bv een heldere tribe die absoluut niet de mijne is. Aanvaard ik. De kracht van de tribe erken ik ook en misschien ben ik wel zo’n vlinder die bij veel tribes regelmatig rondfladdert en bijdraagt. Overal ter wereld. Ik ervaar dat wel als vrijheid.
Mooie aanvulling Jo, dankjewel.
It takes all kinds of people to make the world go round. Isn’t that the truth. I empathize with your vision Sanne. Familiarity breeds security in many instances. Love of course is a different animal all together, a necessary ingredient in the final mix no doubt. How it happens we’ll never know, however, feeling grounded, being loved, having security and a sense of self freedom allows us to be more open to love when it presents itself. Single tribe person or butterfly, the inner hearts strength comes from the love around us those who have protected us and desire to see us grow. I loved your piece Sanne. It was insightful, thought provoking and meaningful in these trying times. Appreciation for your unending talent and ability to communicate. Blessings and Peace. June
Thank you, June
Dag Sanne,
Dank voor al wat jij schrijft, deelt met ons, de lezers.
In de voorgaande tijden werden de tribes ontbonden in meerderen als ze zo’n 200 personen bereikten, dit om te voorkomen dat de macht over de ander zich kon manifesteren.
De tribe werd dan opgedeeld in 2 of meerdere nieuwe tribes etc.
Ik zie het ook als een grote tekortkoming van de huidige situatie, wij kennen elkander niet meer, tis thans eenieder tegen eenieder, wij zijn onder de huidige indoctrinaties niet langer meer samen, verdeel en heers.
Ik leef in een klein Frans dorp met 80 inwoners, en eenieder is op zichzelf, how sad, want samen zouden we veel meer kunnen bereiken.
Ik ben nieuw hier, en lees jouw dingen, jouw gedachtes en gevoelens en ze geven mij een erg warm gevoel.
Dus dank daarvoor.
Stay Human,
Jos.
http://www.fermequatremains.com