“Kom, ga mee naar de première van Dood door schuld”, appte een goede vriend vorige week.
“De wat?” vroeg ik.
“De nieuwe documentaire van Maurice de Hond!”
“Maurice de Hond van de aerosolen?” vroeg ik. “Maar dat verhaal is toch allang achterhaald?”
“Nou en?” schreef de vriend. “Dat is toch juist interessant? Ga mee joh, Marianne Zwagerman komt ook, het wordt vast leuk.”
Nu is een avondje uit met deze vriend altijd een feestje, dus ik ging mee.

En zo zaten we gisteravond in theater Fiji in Zeist, in een uitverkochte zaal met ongeveer 500 man. Er keken online nog eens 4000 mensen mee.
“Maurice, waar doe je het allemaal voor?” was de enigszins cynische binnenkomer van Zwagerman. “Er is toch geen hond meer die zich hiervoor interesseert? Zelfs de op handen zijnde coup van de WHO boeit niemand.”
“Ja, maar dat zou wel moeten”, zei Maurice de Hond. “Corona is nog helemaal niet voorbij en ik hoop dat deze documentaire de mensen alsnog wakker zal schudden.”
Na een kort panelgesprek, waar ook Fleur Agema en Ton Verlind aan meededen, maar waar vooral de grappen van Zwagerman bleven hangen, was het tijd voor de documentaire.

‘Dood door schuld’ is een uiterst sympathieke film van Frank de Rooij. Hij duurt ongeveer een uur en een kwartier (best lang) en volgt Maurice de Hond op zijn queeste van de afgelopen vier jaar om de waarheid over aerosolen aan het licht te brengen. Al in maart 2020 ontdekte Maurice de Hond dat de verspreiding van het coronavirus niet alleen via grote druppels plaatsvindt (speeksel en ander lichaamsvocht), maar ook via kleine druppeltjes, oftewel aerosolen, die door de lucht zweven en heel lang in een ruimte blijven hangen. Volgens de Hond had dit grote implicaties moeten hebben voor de maatregelen die de overheid had moeten treffen om de bevolking te beschermen. De anderhalve meter-regel was volkomen zinloos, volgens hem, want die aerosolen zweefden veel verder dan anderhalve meter. Mensen opsluiten in afgesloten ruimtes, zoals veel in verzorgingstehuizen gebeurde, was het domste wat je kon doen. Geen wonder dat daar iedereen doodging! Nee, wat had moeten gebeuren, was goede ventilatie. Daarnaast hadden grote bijeenkomsten in besloten ruimtes veel eerder verboden moeten worden. Carnaval, vliegreizen en cruises? Dat was vragen om moeilijkheden!
Toen de Hond zijn ontdekking bekend wilde maken, met gedegen wetenschappelijke onderbouwing en al, werd hij tot zijn verbijstering compleet gecanceld. Jaap van Dissel, het RIVM en de rest van Nederland viel over hem heen. Iedereen ontkende in alle toonaarden dat het virus via aerosolen overgebracht kon worden. In praatprogramma’s werd hij belachelijk gemaakt: “Denkt de Hond soms dat hij viroloog is?” en het overheidsbeleid ging gewoon door.
Pas in 2023 veranderde het narratief. Overheden in onder meer Duitsland en Engeland en – last but not least – de WHO zelf, gaven schoorvoetend toe dat het virus toch wel via aerosolen overgebracht kon worden. Echter, nergens in de media werd hier ruchtbaarheid aan gegeven, er kwamen geen rectificaties en niemand bood zijn excuses aan, terwijl het erop leek Maurice de Hond toch al die tijd gelijk had gehad. Vandaar dat hij zijn docu ‘Dood door schuld?’ heeft genoemd: de foute wetenschap en de nalatigheid van de overheid hebben voor vele onnodige sterfgevallen gezorgd, volgens hem. Waarom hij er een vraagteken bij zet – toch een soort disclaimer – is mij een raadsel.

Na de docu was er ruimte voor vragen. Een bezoeker vroeg: “Maurice, je spreekt steeds van ‘foutjes’ die de WHO en het RIVM gemaakt hebben. Wanneer ga je nou eens spreken van kwade opzet?”
De vraag kreeg applaus – blijkbaar werden meer mensen in het publiek wat ongeduldig.
Maurice antwoordde: “Luister, alles wat ik naar buiten breng, kan ik wetenschappelijk onderbouwen. Als onderzoeker en wetenschapper denk ik dat het uiterst belangrijk is dat je altijd een open mind houdt, maar je moet niet zomaar wat roepen. Ik heb sterke vermoedens ten aanzien van de intenties van de WHO en het RIVM, maar ik kan het niet bewijzen, dus ik zeg niks.”
Ik zag een opening, stak mijn hand op en kreeg tot mijn verrassing meteen de microfoon.
“Maurice, ken je het werk van dokter Andrew Kaufman?” vroeg ik.
“Nee, ik kan niet zeggen dat ik de beste man ken”, antwoordde hij.
“Dokter Andrew Kaufman is net als jij een zeer integere onderzoeker en wetenschapper, die al in het begin van de pandemie doorhad dat er iets niet klopte, omdat het mainstream narratief wetenschappelijk gezien aan alle kanten rammelde. Hij startte een onderzoek naar de oorsprong van het coronavirus. Wat hij ontdekte, was dat er geen enkel wetenschappelijk bewijs is voor de claim dat het coronavirus of enig ander virus op welke wijze dan ook overgedragen kan worden. Er is zelfs geen enkele wetenschappelijke onderbouwing voor het bestaan van het coronavirus. In maart 2022 bracht Kaufman een vijfdelige documentaire uit onder de titel The viral delusion, waarin hij zijn ontdekkingen naar voren brengt, ondersteund door vele andere wetenschappers. Hoe is het mogelijk dat jij het werk van Kaufman niet kent?”
“Ach, er wordt zoveel beweerd”, zei de Hond. “Er zullen altijd aerosol-ontkenners zijn.”
“Maar als onderzoeker en wetenschapper moet je altijd een open mind houden, toch?”, antwoordde ik. “Dat zeg je net zelf!”
“Jazeker”, zei de Hond.
“Nou, Kaufman is echt niet de enige die het besmettingsgevaar of zelfs het bestaan van het coronavirus in twijfel trekt. Er is sinds 2020 een zeer levendig, wereldwijd debat gaande over het onderwerp. Dokter Tom Cowan bijvoorbeeld, publiceerde al in december 2020 het boek ‘De besmettingsmythe’, waarin hij alle beweringen over virusbesmettingen met pure wetenschap onderuit haalt. Onderzoekers David Parker en Dawn Lester publiceerden in 2019, nog voor de pandemie, hun 10-jarig onderzoek in een boek met de titel ‘Waar word je nu echt ziek van?’ waarin ze de virustheorie volledig debunken.”
Er ging een geroezemoes op onder het publiek en Marianne Zwagerman nam de microfoon weer over.
“Zeg je nu dat deze hele discussie over aerosolen zinloos is, omdat het coronavirus helemaal niet bestaat en dus niemand besmet kon raken?” zei ze.
“Ja”, zei ik. “Ik ben oprecht verbaasd dat deze discussie nu, anno 2024, nog gevoerd word. Het is compleet achterhaald.”
“Ha, dat zou een grap zijn!” riep Marianne uit. “Als dat waar is, dan zou me dat toch een nieuwsklapper zijn! Zitten we hier voor niks te discussiëren over aerosolen!”
“Inderdaad”, zei ik. “Kijk bijvoorbeeld eens op Twitter – of X – op het account The Virus Myth: @the virus is a unicorn. Discussiëren over de vraag of het virus nou via grote of kleine druppeltjes wordt overgedragen, is net zoiets als je afvragen of een eenhoorn nou een witte of een roze hoorn heeft, terwijl je toch eerst zou moeten vaststellen of eenhoorns überhaupt bestaan.”
“Nou, daar ben je mooi klaar mee, Maurice!” zei Zwagerman tegen de Hond. “Ik denk dat het tijd wordt voor een nieuwe documentaire!”

Nee, dat laatste gebeurde niet echt. Ik stelde de vraag niet, deed mijn verhaal niet en uiteraard reageerde Marianne Zwagerman ook niet met zoveel optimisme en interesse. De Hond had het gisteravond wel over ‘aerosol-ontkenners’ – voor mij een nieuw woord – maar dat was in een andere context. Ik wilde wel, maar ik durfde niet. Ik was bang om voor de zoveelste keer geframed te worden. Of misschien was het geen kwestie van durf, maar meer een kwestie van inzicht. Misschien wist ik dat er op dat moment, tijdens deze presentatie, geen ruimte was voor deze informatie. Misschien was het wijsheid, maar het voelt toch ook een beetje als een gemiste kans. Aan de andere kant, als de aerosolenkwestie al zo’n heikel punt is, hoe lang zal het dan duren voordat Maurice de Hond, Marianne Zwagerman en hun achterban bereid zullen zijn om de virustheorie zelf te gaan onderzoeken? Ik weet het niet, maar gisteravond was het nog een beetje te vroeg daarvoor, denk ik.

Sanne Burger
sanneburger.com

Andrew Kaufman e.a. – The Viral Delusion (Documentaire in 5 delen)
The Viral Delusion met Nederlandse ondertiteling (even omlaag scrollen): klik hier
Tom Cowan – De Besmettingsmythe (Boek)
Dawn Lester en David Parker – Waar word je nu echt ziek van (Trilogie)