Een probleem dat vaak over het hoofd wordt gezien, maar waar veel zieke mensen in vast komen te zitten, is het feit dat de medische industrie zijn klanten eerst beschadigt (ziek maakt), om ze vervolgens afhankelijk te maken van hun producten. Dit verdienmodel is zo grimmig, zo sinister, dat de meeste mensen het zich vanuit hun eigen goedheid niet voor kunnen stellen.

Ik zag ooit een interview met een duistere figuur die zijn hele leven voor de Amerikaanse militaire geheime dienst had gewerkt. Zijn gezicht was geblurred en zijn stem was vervormd. “Ik wil zo lang mogelijk anoniem blijven”, zei hij, “maar vroeg of laat zullen ze me toch te pakken krijgen. Ik ben nu oud en klaar om te sterven. Daarom spreek ik me uit, al moet ik dat met de dood bekopen.”
Deze man wilde vele jaren eerder al stoppen met werken voor de geheime dienst. Hij kon het niet meer aan. Hij wilde eruit. In plaats daarvan werd hij ontvoerd en verdoofd. Toen hij later wakker werd in het ziekenhuis, had hij een groot litteken dwars over zijn borstkas. Een van de maffiabazen zat aan zijn bed, glimlachte vriendelijk naar hem en zei: ‘Broer, jij gaat nergens heen. Er zit een pacemaker in je hart en wij hebben de afstandsbediening. Als je ooit vlucht of gaat praten, dan weet je wat er gebeurt. Eén druk op de knop, en foetsie.’
“Misschien was het bluf,” zei de oude man, “maar ik had vrouw en kinderen en het litteken was echt. Ik durfde het risico niet te nemen, tot vandaag. Mijn vrouw is overleden en mijn kinderen zijn volwassen. Ik wil dat de wereld weet waar deze mensen toe in staat zijn. Ik wil dit geheim niet mee in mijn graf nemen.”
Toen deelde hij de gruwelijkheden van de Amerikaanse geheime dienst.

Misschien was deze man een acteur. Zou best kunnen. Je weet het nooit als je je in de donkere uithoeken van het internet begeeft. Maar zelfs als dit verhaal verzonnen is, blijft het illustratief voor het duivelse dilemma waar veel mensen vandaag de dag in zitten wat betreft hun medicijngebruik, al is het probleem meestal subtieler en minder dramatisch dan bij dit voorbeeld. Deze man zat compleet vast. Ze hadden een medische ingreep gedaan waardoor ze hem in hun macht hadden. En dat is waar ik naartoe wil.

Neem bijvoorbeeld antibiotica. Als je begint aan antibiotica, dan moet je de hele kuur afmaken, wordt altijd gezegd. Als je dat niet doet, blijven resten van het virus, de bacterie of welke pathogeen dan ook achter in je lichaam en zullen ze later opnieuw aanvallen. Dus wat doet iedereen? Mensen maken netjes hun kuur af en denken dat ze goed bezig zijn, maar in werkelijkheid slikken ze 7 dagen lang, of 14 dagen lang, of nog langer, afhankelijk van wat de dokter zegt, een middel dat anti-biotica is: anti-leven. De binnenkant van de darmwand wordt volledig gestript van alle levende micro-organismen, met alle gevolgen van dien – je gaat eigenlijk een stukje dood van binnen.
Nu heeft het lichaam meestal genoeg veerkracht om daarvan te herstellen. Zo gauw het de kans krijgt, dus zo gauw de kuur afgelopen is, gaat het aan de slag om de levengevende microculturen in het lichaam weer op te bouwen, met behulp van de paar micro-organismen die misschien nog over zijn en de probiotica die in voedsel zit (boerenkool!). Het lichaam heeft een ongelooflijk herstellend vermogen. Zou het dat niet hebben, dan zouden we allang bezweken zijn aan alle gifstoffen waaraan we de afgelopen eeuw blootgesteld zijn.

Het is goed om de maffiapraktijken van de medische industrie te doorzien, zodat je je ertegen kunt wapenen. De top van de medische industrie bestaat uit maffiosi die boosaardige methodes gebruiken om hun klanten aan zich te binden. Denk behalve aan antibiotica bijvoorbeeld aan antidepressiva. Als je eenmaal een tijdje antidepressiva gebruikt, dan heeft dat een dermate effect op de hersenen dat als je daar van de ene dag op de andere mee zou stoppen, er chaos zou ontstaan, een storm van chemische reacties in het lijf, zo heftig dat het regelrecht gevaarlijk zou kunnen zijn om dat zomaar te doen. Misschien zou het te doen zijn als je heel sterk in je schoenen stond, maar mensen die beginnen met antidepressiva staan juist niet zo sterk in hun schoenen – daarom beginnen ze met antidepressiva! De angst voor een terugval maakt dat ze vaak niet eens durven afbouwen, laat staan ineens stoppen. Kortom: goede klantenbinding.

Of neem slaapmiddelen en kalmeringsmiddelen. Die zijn hartstikke verslavend, net als de meeste psychiatrische medicijnen. Waarom denk je dat dat is? Klantenbinding! De medische maffia verkoopt je legale drugs, terwijl de traditionele maffia je illegale drugs verkoopt. Dat is het enige verschil. Veel mensen moeten afkicken van medicijngebruik. Hoe bizar is dat?

Hetzelfde probleem speelt voor mensen die medicijnen tegen parkinson gebruiken, de verzameling van symptomen waar dokter Parkinson in 1817 al een naam voor bedacht: de ziekte van Parkinson. Wat voor arts ben je, als het je leuk lijkt om voort te leven in een van de meest afschuwelijke ziekten die er bestaan? Frankenstein? ‘Alle mensen die vanaf nu lijden aan helse pijnen, tremor, verlammingen en verkrampingen, zullen aan mij denken. Mwoahahaha.’ Wat een psychopaat! Anyway, die medicijnen zijn ook niet veel beter. Het zijn chemische brouwsels die de neurologische functie onderdrukken, waaronder ook de reactie van het zenuwstelsel op overprikkeling, gifstoffen, stress, trauma, schade, pesticiden, chemicaliën, straling of wat de oorzaak of oorzaken dan ook mogen zijn. Op den duur went het lichaam aan deze onderdrukking, waardoor het op den duur bijna onmogelijk wordt om met de medicijnen te stoppen, terwijl ze op geen enkele manier het lichaam genezen of de oorzaak aanpakken. Parkinson-medicijnen onderdrukken louter de symptomen, zoals bijna alle allopathische medicijnen. Meer kunnen ze niet.

En ja, het feit dat de hevige tremor en verkrampingen dankzij de pillen van de medische maffia in veel gevallen tijdelijk uitblijven of minder worden, maakt dat veel mensen er uiteindelijk toch voor kiezen ze in te nemen. Beter dan niks, denken ze, want ze worden gek van de symptomen en ze willen blijven functioneren. Ze willen kunnen blijven werken, wandelen, autorijden en er voor hun gezin zijn. Ze willen rustig kunnen slapen, ze willen kunnen dansen en bovenal: ze willen zelfstandig blijven. Het is vreselijk om als volwassen man of vrouw niet meer zelf te kunnen eten of naar de wc te kunnen.
“Doe mij die pillen!” zeggen de meesten op een gegeven moment. “Maakt me niet uit wat erin zit. Maakt niet uit dat ik sneller doodga. Maakt niet uit dat ik er afhankelijk van wordt. Ik wil NU respijt!”

En dat is precies waar de medische maffia al die tijd op aangestuurd heeft: op permanente klantenbinding, door een duivels dilemma te creëren waarvan ze weten dat de meeste mensen uiteindelijk zullen zwichten, mede omdat ze de afgelopen eeuw alle natuurlijke geneeswijzen hebben verboden en verborgen, zodat veel mensen geloven dat er geen alternatieven zijn.

In de meeste gevallen is de ziekte ook nog eens gecreëerd door de industrie zelf. Big Pharma werkt samen met Big Farm, Big Oil, Big Food en Big Tech. Big Farm spuit glyfosaat en andere giftige pesticiden op je eten, vervuilt en verarmt de bodem en het water, zodat je niet voldoende voedingstoffen binnenkrijgt, Big Food gooit daar nog eens een emmer conserveermiddelen, smaak-, geur- en kleurstoffen overheen, Big Oil verwerkt zijn afvalproducten in de pillen van Big Pharma en Big Tech voert de stress nog eens lekker op door ervoor te zorgen dat iedereen een gratis telefoon en 5G krijgt.
Ja, en dan word je ziek. Goh, hoe zou dat nou komen? Nou, Big Pharma weet raad, hoor. Neem deze pil of spuit en je wordt weer beter! Neem deze pil of spuit en je bent levenslang klant, bedoelen ze, maar dat zeggen ze natuurlijk niet. Dat past niet in de marketingspitch.

De producten van Big Pharma onderdrukken de symptomen die een gevolg zijn van de langdurige blootstelling aan gifstoffen, stress en straling, en ze leggen daarnaast het echte genezingsproces stil. Het echte genezingsproces gaat vaak gepaard met symptomen zoals pijn, koorts, emotionele uitbarstingen, uitslag, diarree, kramp, vermoeidheid, angst, verwarring, wanhoop, rillingen, zenuwpijn, verandering, chaos en nog veel meer. Deze symptomen noemen wij ‘ziek’ en we hebben geleerd dat ze niet goed zijn, dat ze ongewenst, zelfs gevaarlijk zijn en zo snel mogelijk weg weggewerkt moeten worden, terwijl het juist vaak tekenen van herstel zijn!
Het zijn signalen die aantonen dat het lichaam keihard bezig is om te genezen, om te ontgiften, om de onbalans die in het lichaam ontstaan is door pesticiden, chemicaliën, tekorten, stress, angst, vermoeidheid en overprikkeling, te herstellen.

Vaak is de ziekte zelf het herstel, maar omdat de medische maffia helemaal gericht is op het onderdrukken van symptomen, zijn we de symptomen zelf gaan wantrouwen en herkennen we een gezonde healing-crisis niet meer. We zijn bang geworden voor de symptomen, die juist aantonen dat het lichaam aan het genezen is. Big Pharma onderdrukt de pogingen van het lichaam om te genezen, waardoor we steeds meer in een Catch 22 terechtkomen, waarbij we geloven dat we niet meer zonder die symptoom-onderdrukkende medicijnen kunnen.

Dat is het duivelse dilemma, want inderdaad, als het lang duurt, als je echt lang allopathische medicijnen slikt, dan kan het kloppen dat je niet meer zonder kunt. Mission accomplished, zegt Big Pharma dan, en trekt nog een fles champagne open. De reden van deze toxische afhankelijkheid is dat allopathische medicijnen zo giftig zijn dat wanneer je ermee stopt, het lichaam in een heftige detox-modus terechtkomt. De hevigheid is vergelijkbaar met het afkicken van heroïne of crystal meth. Als je daar niet op voorbereid bent en niet heel erg goed begeleid wordt, is dat gewoonweg niet te doen. En in extreme gevallen kan het inderdaad zo zijn dat je sterft, als je stopt met je medicatie. En dan komen we weer uit bij de pacemaker met afstandsbediening. Wat is het verschil?

De medische wereld is helemaal binnenstebuiten gekeerd. Het is een ziekmakende industrie geworden, in plaats van een gezondheidsindustrie. Het is heel lullig om dat tegen mensen te zeggen die dat niet wisten en daarom al jaren allopathische medicijnen gebruiken waarvan ze dachten dat het hielp, dat het de ziekte onder controle hield of zelfs hun leven redde. Als eenmaal gewenning of verslaving opgetreden is, dan is het heel erg moeilijk om ermee te stoppen. Tegen zo iemand kun je niet plompverloren zeggen: stop er maar mee. Stop maar met je antidepressiva, je slaappillen, je insulinespuiten, je statines, je parkinson-medicijnen, je kankerbehandeling. Dat zou harteloos zijn, zelfs onverantwoordelijk, want je kunt daar echt iemand mee in gevaar brengen. Hoe kun je dit duivelse dilemma oplossen? Dat kan alleen maar door het medicijngebruik heel langzaam af te bouwen, onder zorgvuldige begeleiding en met goede, natuurlijke alternatieven.

En soms is het inderdaad te laat. Dan is de schade te groot. Ook dat moeten we accepteren als genezer. Je kunt niet iedereen beter maken. Als iemand een arm kwijt is, dan kun je die er niet zomaar weer aanzetten. Als iemands zenuwstelsel beschadigd is door pesticiden, dan is dat wellicht soms onherstelbaar. Nu heeft het lichaam een waanzinnig herstellend vermogen en in theorie zijn er geen grenzen aan wat het lichaam níet kan genezen, omdat het lichaam altijd streeft naar overeenstemming met zijn oorspronkelijke blauwdruk, die perfecte gezondheid waarborgt.
Er zijn oneindig veel medische wonderen, maar als genezer moet je ook realistisch zijn. Hoeveel veerkracht heeft de patiënt nog? Hoeveel vertrouwen heeft hij of zij? Hoeveel levenskracht kan hij nog genereren? Hoe groot is de wil om te leven? In hoeverre gelooft de persoon zelf nog, of weer, in het zelfgenezend vermogen van zijn lichaam? Dat alles is superbelangrijk bij het genezingsproces. En soms kom je er gewoon niet, samen. Soms kom je er gewoon niet meer bij, en moet je samen met je cliënt aanvaarden dat hij niet beter gaat worden. Dat het moeilijkste wat er is. Soms herstellen mensen niet van de vergiftiging, de schade of van het vernietigende vonnis van de arts, zoals ‘u bent onherstelbaar ziek’ of ‘u heeft niet lang meer te leven’. Dat soort walgelijke uitspraken zijn vergelijkbaar met zwarte magie, met het uitspreken van een vloek. Iedere arts die zoiets durft te zeggen, zou onmiddellijk uit zijn ambt ontzet moeten worden en publiekelijk te schande gemaakt.

Als de zieke de kracht niet meer heeft om het herstelproces aan te gaan, is het zaak om dat te accepteren en daarin aanvaarding en rust te vinden; aanvaarding van de naderende dood, aanvaarding van de constante pijn, aanvaarding van de vermoeidheid. Het is beter om daarin vrede, rust en geluk te vinden, in plaats van uit alle macht te gaan pushen en obsessief op zoek te gaan naar een oplossing, alle wondermiddelen uit te proberen die je online vindt (en dat zijn er heel veel – niet alleen Big Pharma probeert winst te behalen uit zieke mensen) en alle succesverhalen te geloven, om er uiteindelijk achter te komen dat je al je spaargeld kwijt bent en nog vermoeider bent dan daarvoor. Soms is het belangrijker om de kwaliteit van leven te waarborgen, zolang je nog hebt, dan om met de laatste krachten die je nog in je hebt op een vruchteloze queeste te gaan, die gedoemd is te mislukken. Niemand kan die beslissing voor je nemen, dat kun je alleen zelf.

Als het te mooi klinkt om waar te zijn, dan is het dat meestal ook. Het volgen van hele strikte protocollen of regimes, extreme diëten, exotische supplementen, dure behandelingen met de laatste snufjes op technologisch gebied, de laatste mode in de alternatieve wereld … het veroorzaakt meestal alleen maar meer stress.
Ook de opvatting: “Je hebt je ziekte zelf gecreëerd en als je niet beter wordt is dat je eigen schuld” is een stressfactor en meestal niet waar. Jij hebt niet de aarde vervuild. Jij hebt niet de pesticiden op je eten gespoten. Jij wist niet niet dat er zoveel gif in die medicijnen zat. Jij hebt je niet bewust laten inspuiten met gif. Je dacht juist dat die vaccinaties jou en anderen zouden helpen. Dat alles hebben anderen gedaan. Jij bent daar wellicht slachtoffer van en de enige persoon die er iets aan kan doen, hoe onrechtvaardig dat misschien ook is, ben jij, maar je bent er niet verantwoordelijk voor. Sommige dingen zijn je gewoon aangedaan en ook dat is moeilijk te accepteren. Je bent slecht behandeld door mensen die je vertrouwde. Dat inzicht toelaten is een belangrijke stap, ofwel in het proces van genezing, of in het proces van aanvaarding.

© Sanne Burger
sanneburger.com