De betovering verbreken – deel 1

Sanne Burger

31 januari 2022

Het is een steeds terugkerende vraag: waar worden mensen nou precies ziek van? Dr. Tom Cowan heeft hier een uiterst helder en goed onderbouwd antwoord op. In december 2020 gaf hij samen met Sally Fallon Morrell het boek The Contagion Myth uit. Augustus 2021 gaf hij een 40 pagina tellend boekje uit met de veelzeggende titel Breaking the spell – the scientific evidence for ending the covid delusion, ‘met geen andere motivatie dan de feiten zo goed mogelijk weer te geven’, aldus Cowan. Dit artikel in twee delen is een samenvatting van Breaking the spell.

Cowan schrijft in de inleiding: “Misschien waren we naïef, maar we hoopten dat als we eenmaal het bewijs voor deze visie geleverd hadden, de wereld zou ontwaken uit haar Covid-waan en de mensheid een andere richting zou kiezen. Helaas moeten we constateren dat deze koerswijziging nog niet heeft plaatsgevonden.”

Hij begint het eerste hoofdstuk met de vraag: Hoe identificeert een viroloog het bestaan van een nieuw virus en bewijst hij dat het ziekte veroorzaakt?

Niemand zou een bakker in dienst nemen die niet kan vertellen welke stappen hij gebruikt om een taart te bakken. Ook zou niemand een timmerman aannemen om een houten schuur te bouwen als deze nog nooit een hamer heeft gezien. Hetzelfde geldt voor virologen. Als je niet weet welke stappen een viroloog neemt om bovenstaande vraag te beantwoorden, kun je ook niet beoordelen of Sars-cov-2, het virus dat naar zeggen Covid-19 veroorzaakt, bestaat.
De meeste mensen geloven dat besmettelijke virussen wel degelijk bestaan. Het belangrijkste argument daarvoor is: “Miljoenen mensen over de hele wereld worden ziek en gaan dood. Daarom moet er wel een virus zijn.” Deze mensen claimen dat het allang bewezen is dat de ziekte zich van plaats naar plaats en van persoon tot persoon verspreidt, wat voor hun bewijst dat de oorzaak een virus is.
Ze hebben verhalen gelezen als: in de gevangenis in San Quentin waren geen Covid-gevallen, tot er iemand kwam die Covid had en toen werd iedereen ziek (dat wil zeggen: positief getest). Of: tante Bessie ging naar de kerk en een week later werd ze ziek, want ze was in aanraking gekomen met iemand die later positief testte.
Echter, als het feit dat veel mensen die op dezelfde plek zijn (geweest) ziek worden bewijst dat een virus daar de oorzaak van is, dan moeten we logischerwijs concluderen dat Hiroshima ook een virus was. En als we zeggen dat het feit dat een ziekte zich verspreidt bewijst dat een virus de oorzaak is, dan moet de Tsjernobylramp ook een virus geweest zijn.
Meer dan honderd jaar zagen mensen hoe matrozen op schepen ziek werden. Hun tanden vielen uit, ze kregen hartproblemen en stierven. Heel lang geloofde iedereen dat iets werd doorgegeven – een besmetting – van de ene matroos op de andere. Totdat een matroos een limoen at. Zijn klachten verdwenen en wat bleek? De zieke matrozen leden aan scheurbuik, een ziekte die ontstaat door een gebrek aan vitamine C.
Er zijn veel voorbeelden die illustreren hoe ogenschijnlijke epidemieën medische professionals hebben misleid die koppig vasthielden aan het idee van besmetting. Van Beriberi en Pellagra werd ook jarenlang gedacht dat het door besmetting kwam, terwijl we inmiddels weten dat het door een vitamine B-tekort komt.

Terug naar de vraag: Hoe identificeert een viroloog het bestaan van een nieuw virus en hoe bewijst hij dat het ziekte veroorzaakt?
Laten we eerst kijken naar hoe de overgrote meerderheid van zowel leken als gezondheidsspecialisten denkt dat virologen te werk gaan als ze willen bewijzen dat een specifiek virus bestaat.
Veel mensen geloven dat een nieuw virus geïdentificeerd wordt door eerst zorgvuldig de symptomen van dat vermeende virus te definïeren en vervolgens bij een groot aantal mensen die deze symptomen vertonen, te testen of er een specifiek virus in hen aanwezig is.
Zo is het echter niet gegaan bij Covid-19 en ook niet bij bijvoorbeeld waterpokken, hondsdolheid, mazelen en aids. Sterker nog: er is in de hele medische geschiedenis nog niet één onderzoek geweest waarin bepaalde deeltjes uit de lichaamsvloeistoffen van een ziek persoon werden geïsoleerd die een ziekmakend virus aantoonden.
Het is heel interessant dat geen enkel medisch instituut van welke regering dan ook, noch een viroloog of specialist, noch de CDC, het Pasteur instituut of het Robert Koch instituut, het hiermee oneens is. Dit levert echter wel een dilemma op, want als het duidelijk is dat er nog nooit een viroloog is geweest die een ziekmakend virus heeft geïsoleerd, hoe kunnen ze dan claimen dat er bewijs is dat een virus geïsoleerd en gekarakteriseerd is en aantoonbaar ziekte in dieren en mensen veroorzaakt? Er zijn honderden van zulke claims in het geval van SARS-CoV-2 alleen al!
Hoe is het mogelijk dat virologen zich gerechtvaardigd voelden om deze claim te maken? Het antwoord op deze vraag is de sleutel tot het begrijpen hoe de virologie haar wetenschappelijke integriteit is kwijtgeraakt. Het antwoord is in zekere zin simpel: virologen beroepen zich op dat wat ze ‘het cytopathische effect’ noemen.

Wat is het cytopathische effect (CPE)?
Rond 1950 werd de electronenmicroscoop uitgevonden en hadden virologen eindelijk toegang tot de technologie die het mogelijk maakte om virussen te zien. Maar wat ontdekten ze? Ze ontdekten dat niet één stukje weefsel, hoe klein ook, onder de microscoop gelijk was. Ze zagen er allemaal anders uit! Daarmee werd de theorie dat er specifieke, herkenbare virussen zijn die mensen ziek maken, ontkracht.
De hele virologie werd hiermee in wezen ontkracht, ware het niet dat een wetenschapper met de naam John Franklin Enders in 1954 een methode bedacht die hij ‘virale culturen’ noemde. Dit werd de standaard voor al het virusonderzoek. Hij kreeg er zelfs een Nobelprijs voor. Zonder hem zou de virologie toen al opgedoekt zijn.
Enders ontwikkelde dus virale culturen die een cytopathisch effect opleverden, wat gezien werd als het bewijs voor virussen. Zo deed hij dat: hij mixte zijn monsters (het spuug, snot of andere lichaamssappen die hij van een ziek persoon had afgenomen) met zes andere substanties, namelijk: melk, stukjes menselijke nier, niercellen van resusaapjes, vruchtwater van koeien, runderembryo-extract en paardenserum. Hier deed hij antibiotica bij en dan observeerde hij dit mengsel een paar dagen.
Als dan het cytopathische effect (CPE) optrad – waarmee de verandering werd bedoeld van gezonde cellen van een normaal formaat in enorme, chaotische cellen met gaten en vochtblaasjes – was dat volgens Enders het bewijs dat het virus bestond. Tot op de dag van vandaag, met een paar kleine aanpassingen, worden alle virussen op deze manier geïsoleerd.
Als je dit eenmaal weet, dan roept dat twee belangrijke vragen op. Allereerst: hoe kunnen we zeker weten dat het cytopathisch effect ofwel de verandering in het brouwsel, het resultaat is van een virus en niet het resultaat van cellen die vergiftigd zijn en verhongeren? Ten tweede: hoe kunnen we zeker weten dat de deeltjes in het uiteindelijke onderzoeksresultaat ontstaan zijn uit het virus van de zieke persoon en niet uit een van de zes substanties die eraan toegevoegd zijn?
Een helder antwoord op deze twee cruciale vragen zou het fundament moeten vormen van de hele virologie, maar nu komt het: dit is nooit onderzocht. Ze hebben geen antwoord op deze vragen. Het antwoord op bovenstaande twee vragen is dan ook: we kunnen het niet zeker weten.

De grootste misvatting van de virologie
Enders twijfelde in zijn tijd ook al aan de juistheid van zijn methode – en terecht. Hij ontdekte namelijk dat het geen verschil maakte of hij nou wel of niet een monster van een ziek persoon toevoegde aan zijn brouwsel. Met of zonder snot, de deeltjes die hij ‘virus’ noemde, ontstonden in beide gevallen. Er was geen verschil!
Er is maar één redelijke verklaring voor dit feit: alle celdeeltjes die ‘virussen’ genoemd worden, zijn in werkelijkheid het natuurlijke en onvermijdelijke resultaat van de afbraak van weefsel, of dat nu in de petrischaaltjes van Enders gebeurt of in ons eigen lichaam. De cellen zijn stervende, vergiftigd of allebei. Stervend weefsel produceert een eindeloze variatie aan deeltjes en deze deeltjes worden onterecht aangezien voor besmettelijke virussen die van buitenaf komen.
Op dezelfde manier is Sars-Cov-2 ‘ontdekt’. Dat wat gezien wordt als bewijs voor het bestaan van Sars-Cov-2 of welk ander virus dan ook, namelijk de rottende celdeeltjes, is het resultaat van de foutieve methode die gebruikt wordt. Kortom, de virologie is gebaseerd op een misvatting die al sinds 1954 bestaat. Het wordt tijd om deze misvatting op te klaren.

In silico
Tegenwoordig worden computers gebruikt om de aldus geïdentificeerde ‘virussen’ in kaart te brengen. Fragmenten van RNA (celdeeltjes) worden omgezet tot een computermodel. Dit proces wordt ‘uitlijning’ (alignment) genoemd. Dit is een puur theoretisch model van het virus, dat nooit in het echt aanwezig is geweest, noch in het monster, noch in de zieke persoon. Het bestaat alleen maar in de computer. Deze virusmodellen worden ‘in silico’ genomen genoemd: een genoom (model) dat alleen in de computer bestaat. SARS-CoV-2 is zo’n in silico genoom. Dat is de tweede misvatting binnen de virologie.

Het is niet alleen tijd om de virologie op te doeken, maar het is ook tijd om te kijken naar het alternatief: de biologie van water. Hier gaan we in deel 2 van ‘De betovering verbreken’ dieper op in.

Sanne Burger
sanneburger.com

• Een Nederlandse vertaling van Breaking the spell vind je op Odysee.com.
The Contagion Myth is vertaald in het Nederlands en uitgegeven bij Succesboeken.nl: De besmettingsmythe
De website van Tom Cowan

 

 

7 Reacties

  1. Harrie H. Braam

    Wat een verhelderend relaas. Zouden we nu een herhaling te zien krijgen van wat er ‘aangenomen’ is in de tijd van Bechamps en Pasteur en waar Pasteur zijn ongelijk vlak voor zijn dood heeft toegegeven wat betreft de definitie van een bacterie die tot ziekteverwekker werd verklaard???

    Dat de leugens de wereld nog niet uit zijn wordt gelukkig steeds meer wakkere mensen duidelijk. De virologie is voor mij in ieder geval al ten dode opgeschreven, nu de zichzelf noemende ‘wetenschappers’ nog, die ook in dit kikkerlandje continu een hele grote mond hebben opgezet als vermeende ‘virologen’. Nog een borrel, Appie?

    Met vriendelijke groet,
    Harrie

    Antwoord
    • Bob Vdf dammann

      Goed verteld. Al deze gegevens had ik eerder gelezen, ook dat Pasteur op zijn sterfbed had toegegeven dat virussen niet de oorzaak zijn , maar het gevolg.

      Antwoord
      • Sanne Burger

        Dat heb ik ook gelezen en het klinkt heel romantisch, maar of het waar is weet ik niet.

        Antwoord
  2. adelheid78

    Verhelderend, dank je wel voor dit delen,

    Antwoord
  3. Serge

    Mooi helder artikel! Ongelofelijk interessant om er achter te komen wat de fundamentele overtuigingskracht is van de argumenten die noodzakelijk zijn zodra je stopt met het vertrouwen van de autoriteiten en vertrouwen in jezelf hebt.

    Antwoord
  4. André

    Dank je wel, ik voel de new German medicine …..

    Antwoord
    • Sanne Burger

      In mijn beleving is ook de new German medicine niet compleet, al zijn ze wel duidelijk over het niet bestaan van besmettelijke virussen.

      Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …