Dat wat niet genoemd mag worden

Sanne Burger

14 oktober 2021

Toen ik klein was ging mijn tante in Australië dood aan K.
‘Mama, wat is K?’ vroeg ik. Ik wist nog maar net wat doodgaan was.
Mijn moeder zei: ‘K is een afschuwelijke ziekte, zo erg dat we de naam niet noemen. Het is een ziekte waarvoor nog geen geneesmiddel is gevonden. Er gaan heel veel mensen aan dood en je kunt er helemaal niets aan doen. Het overkomt iedereen, jong en oud, dik en dun, arm en rijk. Het is een soort Russische roulette.’
Ik had geen idee wat dat was, maar het klonk dreigend.
‘We kunnen God op de blote knietjes danken als we in dit leven geen kanker krijgen’, zei mijn vrome moeder.

Het zit in de familie
Later bleek het toch iets minder willekeurig te zijn. Het kon namelijk ook in de familie zitten, werd gezegd. Als een familielid kanker had gehad, had de rest van de familie meer kans om het ook te krijgen. Dus bij mijn moeder zat de angst er goed in. Toch liet ze zich op zeker moment ontvallen, in een spontane opwelling van helderziendheid: ‘Jouw tante heeft gewoon kanker gekregen omdat ze heimwee had.’

Een kuur voor kanker
Toen ik later natuurgeneeskunde ging studeren, kwam ik er al snel achter dat kanker veel minder mysterieus was dan ik dacht. Het had te maken met levensstijl, dieet en zuurstof. Ik was enorm opgelucht, want ik leerde ook dat je er wel degelijk iets aan kon doen. Tegelijkertijd was ik geschokt over de onwetendheid rondom kanker, bij zowel patiënten als artsen – of was het ontkenning? Er waren eeuwenoude geneesmethodes die werkten, maar die waren allemaal verboden, terwijl de kankerindustrie miljoenen winst maakte.

Hou je mond
Ik kon met die verhalen niet bij mijn moeder aankomen, zelfs niet toen ze veel later zelf kanker kreeg.
‘Het zit in de familie’, zei ze en legde zich neer bij de ingrijpende behandeling die ze moest ondergaan.
Ik vond het onverdraaglijk mijn eigen moeder zo te zien lijden terwijl ik geloofde dat het niet nodig was, dus ik probeerde het toch.
‘Maar mama, er zijn alternatieven’, zei ik. Maar ze kapte me meteen af.
‘Ben jij soms een arts?’, zei ze. ‘Heb jij soms medicijnen gestudeerd? Nee. Hou dan je mond.’
Als ik het probeerde te hebben over de samenhang tussen ziekte en emotie, werd ze helemaal boos.
‘Wat een klinkklare nonsens’, zei ze woest. ‘Ik wil er niets over horen!’
Ze was helemaal vergeten dat ze ooit had gezegd dat haar zus overleden was aan heimwee.

De gouden sleutel
Ze wilde niet naar me luisteren, dus ik kon niets voor haar doen. Ik vond het vreselijk moeilijk. Ik had het gevoel dat ik goud in handen had, de sleutel tot genezing, maar ze wilde hem niet hebben. Het was een moeilijke tijd, voor haar, voor mij en voor onze relatie. De kanker werd weggesneden en gelukkig herstelde ze, maar onze verstandhouding herstelde nooit helemaal.

K en C
Momenteel gebeurt hetzelfde, maar dan op wereldschaal. Nu hebben we te maken met de grote C, het virus. Net als bij kanker is het niet heel erg moeilijk om te ontdekken dat wat er gezegd wordt over virussen net zo onwaar is als wat er gezegd wordt over kanker. Het middel dat ze aandragen om het zogenaamde virus te genezen is vergelijkbaar met chemo, in die zin dat het middel erger is dan de kwaal en wellicht zelfs de veroorzaker van de symptomen die Corona worden genoemd.

Collectieve ontkenning
Weer zit ik in hetzelfde schuitje. De collectieve ontkenning is even groot als bij kanker. Kanker en virussen, het is in wezen hetzelfde. Ik vind het zo raar wanneer mensen verontwaardigd zijn over het feit dat door de vermeende overbelasting in ziekenhuizen mensen hun chemo of bestraling mislopen, terwijl dat in mijn beleving juist een hele goede zaak is. Hoe minder mensen behandeld worden met chemo, bestraling of amputatie, hoe minder mensen aan kanker zullen overlijden.

Kwakzalverij of hoop?
We leven in de omgekeerde wereld. Er is zoveel kennis beschikbaar over kanker, ziekteverwekkers en verschillende behandelmethodes, maar die kennis wordt geweerd. En als ik dat aankaart, worden mensen boos op mij en word ík geweerd! Waarom? Vanwaar die verontwaardiging? Waarom worden mensen boos als ze hoopvol nieuws krijgen, bijvoorbeeld het nieuws dat kanker best gemakkelijk te genezen is? Natuurlijk, niemand wordt blij van valse hoop, leugens en kwakzalverij, maar waarom wordt er zo snel geoordeeld en veroordeeld? Want stel je voor dat dit geen kwakzalverij is, maar echt hoopgevend? Waarom willen mensen per se vasthouden aan het idee dat kanker ongeneeslijk is en dat virussen levensgevaarlijke sluipers zijn? Zo’n prettig idee is dat toch niet? Waarom niet een veel fijner vooruitzicht een kans geven, op zijn minst?

Schaamte en angst
Ik vermoed dat deze verontwaardiging en ontkenning allereerst samenhangen met schaamte. Toegeven dat je je een leven lang voor de gek hebt laten houden en je je hebt laten manipuleren door angst, is bijzonder moeilijk. Het is ook angstig om te ontdekken dat de werkelijkheid anders is dan wat je altijd gedacht hebt, want dat betekent dat je je veiligheid hebt gebaseerd op aannames en niet op feiten. Dat is de tweede reden voor de verontwaardiging en ontkenning, denk ik: angst.

Trots
Ten derde hangt het samen met trots.
‘Wie denk je wel dat je bent? Denk je soms dat je het beter weet dan ik? Denk je soms dat ik dom ben? Hoe durf je tegen mij te zeggen dat ik het misschien niet goed zie?’
Uit trots wil je niet toegeven dat je fout zit. Het gaat dan niet over de inhoud, maar over gelijk willen hebben. Dat is ergens heel raar, want mensen wijzen dan uit trots iets af wat ze zou kunnen genezen. Alsof het belangrijker is om gelijk te hebben, om niet toe te hoeven geven, dan om beter te worden! Wat maakt het uit om ongelijk te hebben als dat je beter kan maken? Je genezing zou toch een hogere prioriteit moeten hebben dan je trots of je schaamte?

De aarde moet rond zijn
Natuurlijk is het ook puur ongeloof. Veel mensen kunnen het gewoon niet geloven dat wat ze verteld is over kanker en virussen niet waar is. Dat is geen bewuste keuze, het gaat vanzelf. Ontkenning is een onbewuste reactie van de geest wanneer iets te ver buiten je comfortzone valt. Ik heb die reactie zelf ook soms, bijvoorbeeld als iemand tegen me zegt dat de aarde plat is. Ik hoor mezelf dan schamper lachen, het idee en de mensen die dat beweren belachelijk maken en het glashard ontkennen, al heb ik er nog nooit onderzoek naar gedaan. Ik hoor mezelf verwijzen naar de film ‘1492’ waarin Gerard Depardieu zijn zoon laat zien dat de aarde rond is door hem naar de mast van een naderende boot op zee te laten kijken.
‘Kijk, zoon, nu zie je het topje van de mast, nu een beetje meer … en nu pas de boot. De aarde is dus rond!’
Een film! Ja, maar hij overtuigde me wel! Daarnaast maakt het me ook boos. Het idee alleen al! Want als de aarde plat is, hoe zit het dan met de astrologie? Ik ben wel astroloog, hoor! Hoe durf je me mijn geloofsysteem af te pakken?

Cognitieve dissonantie
Ik ken het fenomeen dus zelf ook. Het is cognitieve dissonantie. De kunst is om het in jezelf te herkennen als het zich voordoet. Want je hebt er in eerste instantie geen controle over, maar in tweede instantie wel. Cognitieve dissonantie is een functie van de hersenen om je werkelijkheid voldoende coherentie te geven, zodat je niet gek wordt. In die zin is het een hele goede functie. Als het echter te veel gaat overheersen, word je wereld wel heel erg klein en heb je op een gegeven moment helemaal geen ruimte meer om nieuwe dingen te leren. Je kunt uit de cognitieve dissonantie stappen door jezelf goede vragen te stellen en echt gedisciplineerd op zoek te gaan naar een antwoord. Stel jezelf vragen als: Wat is kanker nou precies? Hoe ontstaat het? Is het te genezen? Wat is een virus? Wat is een vaccin? Wat zit er in een vaccin? Hoe werkt het?

Het went nooit
Het is alsof logische vragen stellen steeds minder acceptabel wordt en mensen steeds banger worden om het oneens te zijn met elkaar. Maar hoe kun je iemand van wie je houdt nu je waarheid onthouden? Dat is toch wreed? Je kunt iemand toch niet laten verdrinken terwijl jij net je diploma reddingszwemmen hebt gehaald? Toch heb ik ook geleerd mensen met rust te laten als ze dat willen. Je kunt niemand iets opdringen. Je moet het respecteren als iemand ‘nee’ zegt, al is het je eigen moeder. Ja, dat doet pijn. Die pijn moet je leren dragen. Maar het went nooit.

Sanne Burger
sanneburger.com

5 Reacties

  1. Mark Ligthart

    Prachtig Sanne!
    En heel herkenbaar als collega ex-natuurgeneeskundige.
    Warme groet, Mark Ligthart

    Antwoord
  2. Karin

    Fantastisch verwoord. Ik denk dat veel mensen, net als ik, dit verhaal totaal herkennen. Ik heb zelf alleen het geluk gehad dat mijn opa huisarts was en mn moeder apothekersassistente en de medicatie maakte. En de lobby van de farmaceuten al jong zag en doorhad. Hetgeen ze ons heeft meegegeven. Ze is nu 91 en wars van medicatie. Nog altijd vertrouwt ze de medische wetenschap niet die zich, zoals ze zag in haar wereld, noord Amsterdam nu, zo makkelijk liet paaien en omkopen met voordeel als een bepaald medicijn meer werd aangeprezen. Haar vader wilde daar niet aan meedoen. De andere arts wel. Hij was al snel veel rijker. De lobby voor medicatie speelt zich nu af in Brussel en op wereldschaal. Dat zijn duizendvoudige krachten vergeleken met toen, halverwege de vorige eeuw. De mensen, zo goed geinformeerd en integer, als mijn opa en moeder, ze zijn schaars. Ik ben blij met jouw posts. Het is troostend dat ook anderen weten en zien en moedig zijn.. En weten over gezonde systemen voor genezing en hoe farmaceuten lobbyen om die optie te deleten. Ik heb nu bijna spijt dat ik kinderen op aarde heb gezet. Ze zijn geboren, dus is dat de bedoeling. Maar wat een linke tijd ligt er voor hen voor de boeg. Ik kan alleen maar hopen en vertrouwen en moedig blijven. Dank voor jouw telkens weer rake berichten. Als de verboden radioberichten der geallieerden. Message received!

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Dankjewel Karin. Wat een geweldige vrouw, jouw moeder van 91! Samen staan we sterk. Wij gaan dit winnen.

      Antwoord
    • Harrie H. Braam

      Ook ik kan dit van mijn kant bevestigen. In 1981 ben ik begonnen met de Duitse medische onderzoek-en behandelmethode EAV (=Elektroakupunktur nach Voll). In 1986 werd ik op het matje geroepen bij de provinciale geneeskundige inspectie in Zwolle en ondervraagd over mijn werkwijze in de medische en paramedische wereld in NL. Het bleek een vorm van intimidatie van de heren inspecteurs te zijn. Op mijn opmerking ook hen in de toekomst uit te nodigen voor alle medische seminars/congressen/symposia, die ik zou organiseren, zeiden beide heren hier niet aan te zullen deelnemen. En dat is de grootste fout geweest die ze maakten, want daarmee werd zonder meer duidelijk, dat zij deze medische methodiek veroordeelden zonder te kunnen beoordelen! Wel werd mij te verstaan gegeven onmiddellijk te stoppen met informatieverstrekking over de EAV-methodiek aan medici en paramedici! Ik ben op mijn gebruikelijke wijze doorgegaan met informatieverstrekking en heb tot op de dag vandaag nooit meer iets gehoord van de inspectie.
      Nieuwe tijden breken aan en eerlijkheid zal altijd blijven bestaan, dus ook de medische wereld kan zijn borst nat maken.

      Met vriendelijke en alerte groet,
      Harrie

      Antwoord
  3. Geertje Swart

    Dankjewel Sanne, voor het delen van jouw verhaal. Vooral bij eigen familie kun je tegen een muur oplopen en staan ze niet open. Het doet zeer, heel zeer want je wilt juist hen die je dierbaar zijn helpen. Je zit met een pot goud en je kunt het niet uitdelen en dat is nu al bijna 10 jaar zo. Fijn te horen ook in de reacties dat ik er niet alleen in sta.

    Lieve groet,
    Geertje
    energetisch natuurgeneeskundig therapeut

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …