Als ik kanker kon genezen, zou ik daar dan mee naar buiten treden, of zou ik te bang zijn om de verontwaardiging en het ongeloof van anderen over me heen te krijgen?
Als ik de oorzaken wist van kanker, zou ik dat dan delen op social media of zou ik daar de kans niet voor krijgen, omdat ik dan meteen gecensureerd en gecanceld zou worden?
Als ik bewust zou zijn van de olifant in de kamer, namelijk de explosieve groei van kanker na de covidprikken, zou ik dan de moed in mezelf vinden om die olifant zichtbaar te maken voor iedereen, of zou ik denken: laat maar, omdat het zoveel weerstand zou opleveren?
Als ik wist dat kanker geen ziekte is, maar een manier van het lichaam om zich te beschermen tegen vergiftiging en zuurstofgebrek, met als doel jou in leven te houden, zou ik dat dan tegen de mensen durven zeggen, of zou ik te bang zijn voor represailles?

Als ik wist dat de oorzaak van kanker voor geen mens hetzelfde is, dat ieder lichaam uniek is, dat elk mens een unieke levensstijl heeft, dat ieder mens verschillende zwakke plekken heeft en dat kanker bij ieder mens ergens anders begint – bij sommige mensen in de geest, bij anderen op het emotionele niveau, bij weer anderen door een gebrek aan voedingsstoffen, door te veel, te weinig of verkeerd te eten, door trauma, door een opeenhoping van afvalstoffen en gifstoffen op bepaalde plekken in het lichaam, door straling, door stress of door een unieke combinatie van twee of meerdere van deze factoren, waardoor ieder protocol en ieder model eigenlijk tekortschiet … zou ik dan het lef hebben om dat mensen uit te leggen, zodat ze zouden begrijpen dat ze zich van geen enkel protocol of model afhankelijk zouden moeten maken, maar dat ze op zoek zouden moeten gaan naar hun eigen unieke pad van genezing, liefst met hulp van een goede natuurgeneeskundige, iemand die bij ze past, waar ze een klik mee hebben, waar ze zich veilig bij voelen; iemand die het snapt, die het grotere plaatje kan zien … Zou dat mensen hoop geven, of zou het ze juist ontmoedigen?

Als ik wist dat kanker in de meeste gevallen heel goed te genezen is, zou ik dat dan tegen mensen durven te zeggen?
Zou ik de verantwoordelijkheid durven nemen om tegen mensen te zeggen: ik kan jou helpen? Of zou ik toch te bang zijn om de medische tuchtcommissie, de Inspectie Gezondheidszorg, de vereniging tegen de Kwakzalverij en de meerderheid van de mensen over me heen te krijgen?
Als ik kanker kon genezen, zou ik dan tegen de wetgeving die bepaalt dat alleen reguliere artsen en specialisten kanker mogen behandelen in durven gaan en het open en bloot op mijn website en social media kanalen durven zetten en er openlijk met mensen over durven praten, of zou ik toch te bang zijn?

Als ik wist dat maar 2,3% van mensen die chemo krijgen geneest, minder dan bij mensen die geen enkele behandeling krijgen, dat chemo een volkomen misplaatste behandelmethode is die de naam ‘geneeswijze’ niet eens verdient, dat chemo nooit werkt maar toch opgedrongen wordt omdat het de medische industrie zoveel geld oplevert; als ik wist hoe ziekmakend chemo en ook bestraling is, zou ik mensen dan durven te waarschuwen als ze op het punt staan, of zelfs maar overwegen zo’n traject te gaan doen?
Zou ik durven zeggen: “Doe het niet! Je maakt je lichaam ermee kapot en waarschijnlijk ga je dood aan de chemo en niet aan de kanker; of als je de chemo overleeft, zul je later waarschijnlijk nog veel ernstiger vormen van kanker ontwikkelen. Je maakt het probleem hoe dan ook alleen maar groter!”
Zou ik dat durven te zeggen, zou ik daar echt voor durven te gaan staan, of zou ik het toch te moeilijk vinden?

Als ik wist dat kanker niet erfelijk is, maar dat het wel vaak van generatie op generatie doorgegeven wordt – niet via het DNA, maar via generationeel trauma, levensstijl, opvattingen, milieu, omgeving en eetgewoonten – en het om die reden meer voorkomt in de ene familie dan in de andere, maar dat die hele erfelijkheidstheorie nergens op slaat … zou ik dat durven te zeggen tegen mensen die hebben laten testen of ze ‘erfelijk belast’ zijn (ik ken mensen die om die reden hun borsten hebben laten amputeren) en zich voor niks zorgen maken?

Als ik wist hoe belangrijk het is dat mensen met kanker – of welke ziekte dan ook – liefdevol ondersteund worden door hun omgeving, vooral door hun dierbaren – met hoopvolle berichten, met vertrouwen in het genezende vermogen van de persoon in kwestie, met respect voor zijn of haar keuzes, zou ik dan het lef hebben om tegen familie en vrienden die er met de beste bedoelingen, maar ook vanuit angst en onwetendheid op aandringen dat de zieke toch vooral het reguliere traject volgt en zich onderwerpt aan chemo, bestraling, operatie, hormoonpillen, stamceltransplantatie of wat de dokters dan ook bedacht hebben, te zeggen: “Als je daarop aanstuurt, help je je geliefde om eerder dood te gaan. Wil je dat? Nee? Denk dan even goed na over wat je zegt en in hoeverre het zin heeft om je dierbare onder druk te zetten om dat te doen wat jij denkt dat goed is, terwijl je je niet eens verdiept hebt in het onderwerp en je niet eens goed geluisterd hebt naar wat hij of zij zélf het liefste wilt”?
Zou ik bereid zijn om die discussie aan te gaan, wetende dat heel veel mensen zich daar uiterst ongemakkelijk bij zullen voelen en zelfs boos zullen worden?

Als ik wist hoe ongelooflijk onrechtvaardig het is dat alleen chemo, bestraling en andere reguliere behandelmethoden vergoed worden door de zorgverzekering, waardoor mensen vaak denken dat ze geen keus hebben en dat dat de enige oplossing is, zou ik dat dan aan de grote klok durven hangen, wetende dat ik daarmee bij veel mensen hun schijnbaar enige houvast zou wegnemen?
Als ik wist dat er wel degelijk alternatieven waren, zou ik dan bereid zijn om de moeite te doen om dat naar buiten te brengen, zodat mensen in ieder geval weten wat de mogelijkheden zijn, wat de opties zijn, wat de alternatieven zijn, zodat ze op basis van goede en volledige informatie hun eigen keuzes kunnen maken?

Als ik wist dat het woord ‘alternatief’ helemaal niet klopt, omdat de geneeswijzen die nu ‘alternatief’ genoemd worden er veel eerder waren dan wat nu de reguliere geneeskunde wordt genoemd (de reguliere geneeskunde is er pas een jaar of 150, terwijl traditionele geneeswijzen zoals de kruidenleer, de acupunctuur, de ayurveda, de Chinese geneeskunde al duizenden jaren bestaan) en een veel hoger slagingspercentage hebben, mits goed toegepast … zou ik daar dan over beginnen op een feestje en uitleggen dat we de alternatieve geneeswijzen beter de primaire geneeswijzen kunnen noemen, of de oorspronkelijke, originele, echte geneeswijzen en de reguliere geneeskunde beter de industriële of commerciële geneeswijzen kunnen noemen, of zou ik bij voorbaat mijn mond houden, bang voor de glazige blikken en afkeurende gezichten?

Als ik de obscene bedragen kende die artsen, oncologen, specialisten en ziekenhuizen verdienen aan mensen met kanker of veronderstelde kanker, zou ik daar een arts mee durven confronteren?
Zou ik tegen iemand met kanker durven zeggen dat hij of zij als cash cow gebruikt wordt en dat de kankerindustrie een van de meest winstgevende verdienmodellen is van de overkoepelende medische industrie, naast de vaccinatie-industrie, ook als deze persoon heel veel vertrouwen heeft in artsen en ziekenhuizen en ik weet dat dit een schokkend en cynisch perspectief is?

Zou ik de olifant in de kamer durven aanwijzen en durven vragen: “Heb je je laten vaccineren tegen covid? Heb je je kinderen laten vaccineren tegen covid? Hoeveel griepprikken heb je gehad? Er is een verband!”
Zou ik durven laten zien: “Kijk, hier staat het, in dit boek, in dit rapport, in dit wetenschappelijk onderzoek, in de Pfizerdocumenten zelf, in dit interview, in deze documentaire, in deze serie, in dit peer reviewed artikel: er is onomstotelijk bewijs dat de covidprikken – en alle andere vaccinaties – kanker veroorzaken en niet alleen kanker, maar ook hartziekten, neurologische stoornissen en problemen met de voortplanting.”
Zou ik keihard durven zeggen: “Je hebt je laten misleiden en dit zijn de gevolgen”?
Zou dat zin hebben, of zou het wreed zijn en zou ik beter mijn mond kunnen houden?

Zou ik op durven staan tegen de new age misleiding dat kanker juist goed is, dat als je vroeg sterft aan kanker of aan de behandeling, of als je chemo ondergaat en doodziek wordt van de bijwerkingen (wat de enige werking is), of als je een andere lijdensweg moet ondergaan, dat dat je pad, je karma is, dat je er zelf voor gekozen hebt en dat je er zoveel van kunt leren?
Zou ik die spirituele zelfingenomenheid, die wrede arrogantie, die halsstarrige ontkenning, dat kinderlijke magisch denken aan de kaak durven stellen en durven zeggen: “Luister, dat is niet zo. In de meeste gevallen is kanker te voorkomen. In de meeste gevallen is kanker te genezen en als meer mensen dat wisten, zouden we een heleboel zinloos lijden kunnen vermijden. Maak het niet mooier dan het is! Misbruikt worden door een criminele industrie is nooit de reden dat iemand hier op aarde incarneert. Get real!”
Zou ik dat durven zeggen, of zou ik toch zwijgen, bang om de hoogmoed van de spirituele gemeenschap over me heen te krijgen en me nergens meer te kunnen vertonen omdat ik in hun ogen niet spiritueel genoeg ben, of nog niet zo ver ben, of omdat mijn frequentie te laag is?

Als ik wist hoe je kanker kunt genezen, zou ik dan de eenzijdigheid van sommige alternatieve therapieën durven benoemen, bijvoorbeeld de opvatting dat je alleen maar hoge doses vitamine C hoeft te nemen, of dat ayahuasca de oplossing voor alles is, of een speciale bes uit Australië, of alleen vlees eten, of alleen fruit, of juist niks, of het uitwerken van de psychische schok waarmee alles begon, of je geboortetrauma, of je slechte ademhaling, of je suikerverslaving, of wat dan ook; als ik wist dat dit allemaal losse puzzelstukjes zijn, maar dat iemand met kanker niet geneest van één puzzelstukje, maar alleen door naar de hele puzzel te kijken en dat iedere puzzel anders is – zou ik het aandurven om dat in het licht te brengen, of zou ik denken: laat maar?

Als ik kanker kon genezen, zou ik dan het lef hebben om te proberen de zorgvuldig opgebouwde hypnose die de kankerindustrie de afgelopen eeuw in de bevolking heeft geïmplementeerd – met name sinds de War on Cancer die Nixon in 1971 uitriep, waarna het aantal kankergevallen wereldwijd pas echt is toegenomen, terwijl er miljarden aan onderzoeksgelden naartoe zijn gegaan, waardoor kanker het equivalent is geworden van een levensgevaarlijke ziekte, iets heel erg bedreigends, waardoor mensen als ze gediagnosticeerd worden met kanker meteen het ergste denken en meteen in de angst en de paniek schieten – te doorbreken, wetende dat zolang mensen onder hypnose zijn ze niets anders zullen en kunnen horen dat wat ze door hun hypnotiseur (de arts, de specialist, de oncoloog, die vaak zelf ook onder hypnose zijn) verteld is, namelijk dat kanker levensgevaarlijk is behalve als je de reguliere kankerbehandeling volgt, door te stellen dat de reguliere geneeskunde compleet heeft gefaald op het gebied van kanker – en niet alleen op het gebied van kanker – door te stellen dat de medische industrie oorzaak nr. 1 is van kanker, door de knuppel in het hoenderhok te gooien en het luidkeels te hebben over de verregaande meedogenloosheid, de sinistere kijk op een mensenleven, de respectloze behandeling van het lichaam alsof het een ding is door de reguliere medische industrie, in de hoop dat mensen op die manier uit hun hypnose zouden ontwaken?
Als ik wist hoe je kanker kunt genezen, HOE zou ik mensen dan het beste uit de hypnose kunnen krijgen?

Als ik wist dat de reguliere en alternatieve geneeskunde elkaar niet aanvullen, maar dat de reguliere geneeskunde de alternatieve geneeskunde TEGENWERKT en dat de alternatieve geneeskunde de reguliere geneeskunde op zijn best ONDERSTEUNT, maar dat het meestal dweilen met de kraan open is (je kunt als natuurgeneeskundige de destructieve werking van chemo verminderen, maar nooit helemaal wegnemen, bijvoorbeeld), dus dat het hele idee dat allebei tegelijk doen een goed idee zou zijn, nergens op slaat … zou ik dan het lef hebben om de discussie aan te gaan en tegen mensen te zeggen: “Je trapt op het gaspedaal en op de rem tegelijk. Als je een alternatief traject volgt dat klopt en bij je past, dan werk je dat met een zogenaamde aanvullende reguliere behandeling alleen maar tegen. In dit geval is ‘allebei’ nooit beter, dat geldt alleen maar voor Winnie de Poeh: in een verhaaltje over deze beroemde beer vraagt Konijn: ‘Wil je honing of gecondenseerde melk bij je brood?” Winnie de Poeh is dan zo blij dat hij zegt: ‘Allebei, graag.’ Misschien gaan honing en gecondenseerde melk goed samen, maar een reguliere en alternatieve kankerbehandeling doen dat niet. Het zijn niet twee gelijkwaardige opties, maar het zijn elkaars tegengestelden.”
Zou ik dat zo bout durven te stellen?

Als ik kanker kon genezen, zou ik dan durven protesteren als ik mensen hoorde zeggen: “Alternatief is goed voor onschuldige kwaaltjes, maar als het echt ernstig wordt, kun je toch beter gewoon naar de dokter gaan.”
Zou ik hardop durven roepen: “Het is precies andersom! Hoe ernstiger de ziekte, hoe belangrijker het is dat je kiest voor een natuurlijke geneeswijze, want hoe ernstiger de ziekte, hoe heftiger het gif dat je krijgt bij een reguliere behandeling en hoe minder je ertegen kunt!”
Zou ik mensen die alleen maar natuurlijke, alternatieve geneeswijzen gebruiken als ze gezond of een beetje ziek zijn, maar meteen naar de dokter of het ziekenhuis rennen als ze iets ernstigs hebben, durven confronteren met het feit dat ze nog steeds misleid worden en hun kennis van de geneeskunde nog steeds flinterdun is en ze nog steeds in de omgekeerde wereld leven, waarbij ze tegengesteld handelen aan dat wat kloppend zou zijn?
Zou ik tegen iemand met kanker die door een dokter terminaal is genoemd (een nocebo dat meestal nergens op slaat) durven zeggen: “Stop met chemo, stop met hormoonpillen, stop met bestraling, laat je niet opereren, stop met stamceltransplantatie, stop met immunotherapie, stop met het je laten gebruiken als proefkonijn waarop de wetenschap vrijblijvend mag experimenteren, zonder dat ze daar enige onderbouwing voor hebben of rekenschap over hoeven af te leggen. Stop, of begin er niet aan.”

Als ik kanker kon genezen, zou ik dan tegen mensen durven zeggen: “Stop met het afhankelijk maken van je ziekteproces van alles wat je zogenaamd moet van de dokter, de oncoloog of de specialist. Stop met het ondergaan van zinloze testen, stop met het eindeloos wachten op uitslagen, stop met het heen en weer rijden van afspraak naar afspraak, het afzien in wachtkamers en ziekenhuisgangen, het ondergaan van steeds weer nieuwe onderzoeken die je lichaam belasten en steeds weer opnieuw spanning veroorzaken. Stop met het continu je adem inhouden tot de volgende uitslag, alsof die zaligmakend is. Stop het met klakkeloos aannemen van wat er gezegd wordt. Stop met het uit handen geven van je gezondheid. Stop met het luisteren naar de vage beloftes en voorspellingen van artsen die jouw unieke geval nauwelijks kennen en nauwelijks tijd voor je hebben. Je bent meer waard dan dat! Het kost je teveel energie, energie die je juist nu nodig hebt voor je herstel.”
Zou ik durven zeggen: “Stop met het verwarren van goede bedoelingen met goed advies. De meeste artsen en andere medici hebben het beste met je voor, maar ze kunnen met de beste bedoelingen een dodelijk advies geven.” Neem chemo als voorbeeld. De 97,7% die daaraan sterft, heeft dat advies waarschijnlijk ook met de beste bedoelingen gekregen. Tenminste, dat mogen we hopen.

Als ik wist hoeveel wél werkende geneeswijzen er bestaan om kanker te genezen, maar met lede ogen moest aanzien hoe de gevestigde medische orde in combinatie met de industrie, de media en de overheid dit opzettelijk weghoudt van het grote publiek, omdat juist de geneeswijzen die wél werken in hun ogen concurrentie is die hun winstgevende industrie bedreigt … als ik wist hoe de medische lobby als een echte maffiabende de echte geneeskrachtige informatie en kennis en de onderzoeken en literatuur van het publiek weghouden en mensen die er meer van weten censureren, cancelen, belachelijk maken, bestraffen, crimineel of kwakzalvers noemen, zodat de mensen die het het meeste nodig hebben geen hulp krijgen, zou ik dan de moed hebben om dat van de daken te schreeuwen, of zou ik te bang zijn om zelf het zwijgen opgelegd te krijgen?

Als ik wist dat de belangrijkste voorwaarde om te genezen is dat je wílt genezen … als ik zou weten dat kanker soms verbonden is met een bewuste, halfbewuste of onbewuste doodswens, zou ik dat dan durven te vragen aan mensen? Zou ik durven vragen: “Wil je wel echt leven? Wil je wel echt genezen?” En als mensen daar niet vanuit hun tenen, met 100, nee 1000% overtuiging volmondig JA op zouden kunnen antwoorden, zou ik dan de kracht hebben om samen met hen te onderzoeken waar die doodswens vandaan komt en wat maakt dat ze twijfelen aan het leven, aan zichzelf, aan hun kansen op geluk, zingeving en liefde, of zou ik dat te moeilijk, te zwaar, te confronterend, te persoonlijk vinden?

Als ik wist dat kanker mensen heel vaak onbewust in de slachtofferrol duwt, waardoor ze zich steeds machtelozer gaan voelen en zich ook zo gaan gedragen, verlamd als een hertje dat gepakt wordt door een leeuw, als een konijntje dat in naderende koplampen staart, zou ik het dan aandurven om ze door elkaar te schudden, ze uit hun lethargie te doen ontwaken en ze weer bewust te maken van hun eigen macht en kracht, hun eigen verantwoordelijkheid?
Zou ik durven zeggen: “Als je kanker hebt, dan is het superbelangrijk dat je zelf weer het heft in handen neemt en je niet laat verlammen door het slechte nieuws, de slechte prognoses, de slechte uitslagen, de slechte statistiek. Al die verhalen en cijfers zijn jou niet! Jij bent uniek, je bent niet nummer zoveel in de volle agenda van de dokter en het ziekenhuis, jij bent jij en je verdient een unieke, persoonlijke behandeling.”
Zou ik mensen die zich machteloos en vertwijfeld voelen, durven aanspreken op wat ze zélf kunnen doen en wat ze zelf kunnen veranderen in hun leven, hun eetgewoonten, hun leefgewoonten, hun relaties, hun werk, hun emotionele, geestelijke en spirituele leven, of zou ik bang zijn dat mensen me dan zouden beschuldigen van victim blaming, alsof het hun eigen schuld was dat ze kanker hadden?
Zou het me lukken om mensen uit de slachtofferrol te krijgen en weer in hun kracht te zetten?

Zou ik mensen durven confronteren met het feit dat heel veel zogenaamde oplossingen voor kanker eigenlijk een zijspoor zijn, een afleiding, een manier van de medische industrie om de persoon met kanker niet naar de ware oorzaken te laten kijken?
Zou ik durven zeggen: “Nee, het is niet genetisch of erfelijk, het is geen Russische roulette, het is geen virus of bacterie, het overkomt je niet. Kanker heeft altijd een hele duidelijke oorzaak en pas als je die oorzaak kent, kun je er iets aan doen, en die oorzaak is vaak veel minder vaag en ongrijpbaar dan wat de dokter je probeert te doen geloven.”
Zou ik mensen durven confronteren met het feit dat de medische industrie de geneeskunde expres zo ingewikkeld en gecompliceerd heeft doen lijken, met moeilijke woorden en ingewikkelde termen, met afstandelijke kantoren, met onbetaalbare, ontoegankelijke opleidingen, met witte jassen en dure apparaten, met onuitspreekbare medicijnen en onbegrijpelijke behandelingen, zodat jij je klein en nietig gaat voelen en denkt dat je geen andere keus hebt dan je over te geven aan de zogenaamde experts?

Als ik kanker kon genezen, zou ik dan de moed hebben om tegen mensen met kanker te zeggen dat het ware pad naar genezing aan de ene kant eenvoudig, maar aan de andere kant zwaar en moeilijk is? Vaak zijn ze al zo moe … is het dan wel slim om te zeggen dat er geen quick fix bestaat – echt niet – dat er geen pil, spuit of behandeling is die tot een wondergenezing leidt, maar dat altijd de oorzaak onder ogen gezien moet worden en dat er in de basis iets moet veranderen, en dat echte verandering hondsmoeilijk is, maar dat daar en alleen daar de echte oplossing ligt?
Zou ik tegen mensen die in paniek van de ene naar de andere therapeut rennen, de hele wereld over reizen en steeds weer opnieuw hun hoop vestigen op exotische en vage behandelingen, waarbij ze al hun spaargeld uitgeven, in een continue staat van stress verkeren, uiterst manipuleerbaar en grillig zijn en zich aan iedere strohalm vastklampen, durven zeggen: “Stop, je rent jezelf voorbij. De oplossing ligt veel dichterbij,”

Als ik wist hoe je kanker kunt genezen, maar als ik tegelijkertijd wist dat het niet altijd werkt omdat de schade soms te groot is, omdat het lichaam van sommige mensen te erg beschadigd is, omdat het ziekmakende proces soms te lang geduurd heeft en het niet langer omkeerbaar is, dus dat de persoon in kwestie hoogstwaarschijnlijk niet zal genezen, maar dat hij/zij vrede zal moeten sluiten met zijn/haar ziekte, de symptomen, de pijn en de naderende dood, ook al wil hij of zij nog heel graag leven … hoe zou ik dat op een goede manier kunnen communiceren aan mensen bij wie de kans groot is dat ze niet beter zullen worden? En hoe zou ik dat dat kunnen bepalen? Wanneer zou het tijd zijn om de pogingen om te genezen op te geven en aandacht te geven aan pijnmanagement, loslaten en voorbereiding aan de dood? Wie weet wanneer het voorbij is?

Als ik kanker kon genezen, zou ik dat dan uit durven dragen, of zou ik te bang zijn dat iemand toch níet zou genezen, nog zieker zou worden of alsnog zou komen te overlijden, ook al zou ik al mijn kennis en ervaring met hem of haar gedeeld hebben? Zou ik bereid zijn dat risico te nemen, of zou ik toch te bang zijn dat zijn of haar familie of vrienden me alsnog zouden aanklagen voor veronachtzaming en misleiding, zoals dat bijvoorbeeld bij de alternatieve artsen gebeurde die Sylvia Millecam behandeld hebben?
Zou ik de moed hebben om te gaan staan voor wat ik weet, of zou ik te bang zijn om veroordeeld of verketterd te worden?
Zou ik kunnen leven met de twijfel, pijn en wrok van anderen als ze zouden zeggen: “Hadden we nou toch maar het reguliere traject gevolgd. Door jou is hij/zij overleden. Hij/zij had nog kunnen leven. Het is jouw schuld. Wie denk je wel dat je bent? Je bent een kwakzalver, je bent een moordenaar, je bent een slecht mens.”
Zou ik sterk genoeg zijn om ook dan stevig in mijn schoenen te blijven staan en niet te gaan twijfelen aan mezelf?
Zou ik het aankunnen om beschuldigd te worden van precies datgene waartegen ik vecht?
Zou ik sterk genoeg zijn om het aan te kunnen als een persoon met kanker die ik zou behandelen zich zelf tegen mij zou keren? Die kans zou er zijn, want de confrontatie met je eigen destructiviteit, je verslavingen, je slechte gewoonten, je overlevingsstrategieën, je negatieve plezier, je onwetendheid, je naïviteit, je zinsbegoocheling, je domheid, je gebrek aan zelfliefde, je gebrek aan vertrouwen, je gebrek aan discipline, is heel erg moeilijk en zeker niet te onderschatten. Zou ik goed met die onvermijdelijke weerstanden om kunnen gaan, of zou ik een te zachte heelmeester zijn?
Zou ik sterk genoeg zijn om niet te bezwijken onder zoveel leed, zoveel onrecht, zoveel zinloze pijn en dood die door de kankerindustrie veroorzaakt is, die ik geheid zou moeten aanschouwen als ik de moeite zou nemen en de moed zou hebben om mensen met kanker te begeleiden?
Zou ik in staat zijn om mijn kennis op de juiste manier over te brengen aan andere mensen?

Zou ik goed genoeg zijn?
Zou ik liefdevol genoeg zijn?
Zou mijn hart groot genoeg zijn om troost en compassie te bieden?
Zou ik in staat zijn om ruimte te bieden?
Zou ik in staat zijn om mijn eigen ongeduld, koppigheid, magisch denken, onbescheidenheid en impulsiviteit te bedwingen?
Zou ik in staat zijn om werkelijk te luisteren?
Zou ik het risico durven nemen om met al mijn persoonlijke tekortkomingen een verantwoordelijkheid als deze op me te nemen?

Sanne Burger
sanneburger.com