Dit artikel verscheen in De Andere Krant van 24 mei 2025:

De meeste mensen twijfelen er niet aan dat bacteriën en virussen ziekten zoals polio, tuberculose, mond-en-klauwzeer en corona kunnen veroorzaken. Deze overtuiging komt voort uit de ziektekiemtheorie, die ervan uitgaat dat besmettelijke ziektekiemen ziekte kunnen veroorzaken. Daniël Roytas, een Australische docent natuurgeneeskunde en voeding, betoogt in zijn boek Kun je een verkoudheid oplopen? dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor deze theorie, al vormt het de basis van de moderne geneeskunde. “Het idee van besmettelijke ziektekiemen heeft een globale angstepidemie veroorzaakt die alleen goed is voor de medische industrie zelf”, zegt hij.

Het idee dat onzichtbare ‘piepkleine lichaampjes’ ziekte kunnen veroorzaken, is al eeuwen oud. Girolamo Fracastaro, een Italiaanse arts, opperde in 1546 dat ziekmakende substanties via de lucht overgedragen kunnen worden. Rond 1850 werd de ziektekiemtheorie gemeengoed, met name door het werk van de Franse chemicus Louis Pasteur die zwaar gesponsord werd door de Franse regering, de media en de medische lobby die toen in opkomst was. Door Pasteur drinken wij nu gepasteuriseerde melk: melk die kort verhit is tot 72 graden Celsius, waardoor de meeste bacteriën gedood worden. Door onze angst voor ziektekiemen laten we in goed vertrouwen onze kinderen vaccineren, omdat we geloven dat ze daarmee beschermd worden tegen besmettelijke ziekten.

Pasteur werd in zijn tijd fel tegengesproken door artsen en wetenschappers, waaronder professor Antoine Béchamp, met wie hij voortdurend in de clinch lag. Béchamp introduceerde in die tijd de terreintheorie, die betoogt dat we ziek worden van omgevingsinvloeden zoals verkeerde voeding en gifstoffen, niet van besmettelijke virussen of bacteriën. Vele artsen en natuurgenezers waarschuwden ook toen al tegen de opkomende vaccinatie-industrie die vele slachtoffers maakte, maar de lobby was toen al zo machtig dat niet Béchamp, maar Pasteur tot medische held verheven werd – tot op de dag van vandaag.

Het woord ‘virus’ komt van het Latijnse woord ‘virion’ dat gif betekent. Tegenwoordig wordt het gebruikt als aanduiding voor onzichtbare ziekteverwekkers die op magische wijze overspringen van mens op mens – en soms van dier op mens. Vervolgens dringen ze diep door in de lichaamscellen waar ze zich gaan vermenigvuldigen en ziekte veroorzaken, zonder dat duidelijk is hoe dat in zijn werk gaat. Virologen en artsen vragen zich namelijk nooit af hoe virussen ziekte en besmetting veroorzaken, laat staan dat ze nadenken over de vraag of virussen überhaupt bestaan. Het feit dat soms grote groepen mensen of dieren tegelijk ziek worden, is voor hen genoeg bewijs dat virussen bestaan.
Voor Roytas is dit geen bevredigend bewijs. Volgens hem zijn er vele andere redenen mogelijk voor het plotseling ziek worden van grote groepen mensen of dieren. Denk aan voedselvergiftiging, voedingstekorten, pesticiden, chemicaliën, straling. Hij verwijst naar de historie van scheurbuik. Daarvan werd ook ooit gedacht dat het bij zeelieden ontstond door besmettelijke ziektekiemen, totdat werd ontdekt dat het ging om een gebrek aan vitamine C en andere essentiële voedingsstoffen. Vanaf dat moment gingen er kisten sinaasappels en citroenen mee de zee op.

Polio ofwel kinderverlamming, dat na de Tweede Wereldoorlog veel voorkwam, wordt nog steeds toegeschreven aan het vermeende poliovirus. In diezelfde periode werden voor het eerst in de geschiedenis op grote schaal pesticiden gebruikt, met name DDT. Er werd uitgebreid reclame voor gemaakt en gemeentes lieten wagens door de straten rijden waaruit grote wolken DDT-poeder werden gespoten, waarin de kinderen speelden. Jaren later werd ontdekt dat DDT het zenuwstelsel kan aantasten, met verlamming tot gevolg. In Noord-Korea, India en China wordt DDT nog steeds gebruikt.

Een ander voorbeeld: pokkenuitbraken bleken altijd samen te gaan met een gebrek aan hygiëne. Toen in Leicester rond 1890 gesloten riolen werden aangelegd en er niet langer drollen in het water dreven waarin mensen zichzelf en hun kleren wasten, daalde het aantal gevallen van de pokken drastisch.

Deze voorbeelden laten zien dat de oorzaken van scheurbuik, polio en de pokken iets heel anders waren dan virussen. Roytas gaat in zijn boek nog een stap verder. Hij presenteert vele experimenten op mensen die lijken aan te tonen dat er geen enkel bewijs is voor het bestaan van besmettelijke virussen. Zo werden in het Amerikaanse leger begin twintigste eeuw op grote schaal proeven gedaan op soldaten om de oorzaak van de Spaanse griep te achterhalen, waar destijds miljoenen mensen aan stierven. Geen daarvan toonde het bestaan van een virus aan. Milton J. Rosenau, een arts uit New York, deed in 1919 duizenden experimenten op mensen die zogenaamd door de Spaanse griep waren gegrepen. Hij liet gezonde en zieke mensen in een afgesloten ruimte elkaar in het gezicht hoesten, uit elkaars bekers drinken, enzovoort. Geen van de gezonde mensen werd ziek. Deze onderzoeken toonden duidelijk aan dat de Spaanse griepepidemie niet veroorzaakt werd door een virus, maar hele andere oorzaken had.

Roytas wijdt een heel hoofdstuk aan het in Engeland opgerichte onderzoekscentrum voor verkoudheid, de CCRU: Common Cold Research Unit. Dit instituut deed dienst van 1946 tot 1989, maar werd opgeheven omdat ze niet konden aantonen dat verkoudheid en griep besmettelijk waren.
De Duitse arts Robert Koch – naar wie het Robert Koch Instituut is vernoemd, het Duitse RIVM – formuleerde eind negentiende eeuw vier postulaten waaraan een theorie moet voldoen om te bewijzen dat een bepaalde ziektekiem een bepaalde ziekte veroorzaakt. De Koch-postulaten zijn:

1. De ziektekiem (het virus of de bacterie) moet geïsoleerd kunnen worden.
2. De ziektekiem moet kunnen worden gekweekt in een lab.
3. Een gezond persoon die met de gekweekte ziektekiem in aanraking komt, moet dezelfde symptomen ontwikkelen.
4. De ziektekiem moet wederom uit de proefpersoon geïsoleerd kunnen worden.

De Koch-postulaten worden zowel door voorstanders als tegenstanders van de ziektekiemtheorie geaccepteerd. De Duitse viroloog Stefan Lanka betoogde eind jaren negentig dat de virologie aan geen enkele van haar eigen voorwaarden voldeed. Voorstanders van de ziektekiemtheorie, waaronder de bekende cardioloog Peter Mc Cullough en gezondheidsexpert dr. Joseph Mercola, stellen dat dit in het verleden misschien wel waar was, maar dat met moderne technologie wel wordt voldaan aan de postulaten van Koch en virussen geïsoleerd kunnen worden. Tegenstanders van de ziektekiemtheorie, waaronder dr. Tom Cowan en dr. Andrew Kaufman, die zich hebben verenigd in de snel groeiende, wereldwijde ‘no-virus’ beweging, stellen juiste dat virussen nog nooit zijn geïsoleerd.
De wetenschappelijke betekenis van het woord ‘isolatie’ is dat het virus of de bacterie gescheiden wordt van al het andere materiaal in het monster, waaronder eiwitten, cellen en afvalstoffen. Dat gebeurt echter niet in de huidige virologie. Daar bedoelen ze met ‘isoleren’ dat ze het monster scheiden van de zieke persoon, wat niet hetzelfde is als het virus isoleren uit het monster. Dit is de reden dat de ‘no-virus’ beweging stelt dat er nog nooit een virus geïsoleerd is.

Volgens Roytas is het belangrijk om onderscheid te maken tussen virussen en bacteriën. Bacteriën kunnen eenvoudig geïsoleerd worden volgens de oorspronkelijke Koch-methode én zijn zichtbaar onder een microscoop, dus over hun bestaan is geen discussie. Over hun functie zijn de meningen echter verdeeld. In de moderne geneeskunde worden ze bestreden omdat ze gezien worden als ziekteverwekkers. In de natuurgeneeskunde worden ze juist gezien als helpers: ze ruimen afstervende celresten op die vrijkomen als het lichaam bezig is met ontgiften en genezen. Bacteriën zijn de brandweermannen, niet de brandstichters. Ze zijn het gevolg van ziekte, niet de oorzaak.

Christine Massey, een Canadese biostatisticus, schreef de laatste jaren meer dan 225 gezondheidsinstituten aan met de vraag om bewijs voor het bestaan van virussen, waaronder de overheidsinstanties CDC (Centers for Disease Control and Prevention) en de FDA (Food and Drug Administration) in de VS en verschillende laboratoria in Wuhan in China. Ze kreeg van ongeveer de helft van de instituten antwoord en iedere keer kwam het hierop neer: “Wij zijn niet in staat de door u gevraagde documentatie te leveren.”
Roytas’ conclusie is dat de virologie nooit een adequate methode heeft kunnen vinden om aan te tonen dat virussen bestaan of dat ze ziekte kunnen veroorzaken. Dat maakt volgens hem de virologie een geloof, een pseudo-wetenschap, niet gebaseerd op feiten, maar op aannames en veronderstellingen. Griep en verkoudheid zijn een reactie van het lichaam op onder meer luchtvochtigheid, temperatuurverandering en luchtverontreiniging, schrijft hij. Koorts, zweten en snotteren zijn een natuurlijke en veilige manier om te ontgiften en onze gezondheid te versterken.

Dit alles roept de vraag op: waarom houdt de medische wereld zo koppig vast aan de ziektekiemtheorie, terwijl het er sterk op lijkt dat mensen ziek worden van hele andere zaken? Zou het kunnen dat de theorie een dekmantel is voor de schade ten gevolge van de enorme hoeveelheden giftige stoffen die de grote industrieën de afgelopen anderhalve eeuw over de aarde uitgestort hebben? Denk aan glyfosaat en andere pesticiden in de bodem, het water en onze voeding, industriële chemicaliën en synthetische stoffen in schoonmaakmiddelen, kleding, medicijnen en natuurlijk vaccinaties.

Daarnaast vormt de ziektekiemtheorie de basis voor een van de meest winstgevende industrieën aller tijden: de vaccinatie-industrie. Als virussen en bacteriën ons niet ziek maken en we er dus niet langer bang voor hoeven te zijn, zou deze miljardenindustrie onmiddellijk instorten. Voor Roytas was deze belangenverstrengeling van de ziektekiemtheorie en de vaccinatie-industrie de reden om dit onderwerp grondig te bestuderen. Is het hem gelukt om met zijn boek een einde te maken aan de virusdiscussie? Zijn boek geeft het antwoord.

Sanne Burger

sanneburger.com
deanderekrant.nl