Therapie is een goed iets. Ik heb diep respect voor mensen die de moed en bereidheid hebben om aan zichzelf te werken. Ik bewonder stellen die elkaar steunen in dit proces. Dat is ware liefde! Dit artikel gaat dus niet over jou, noch over gedegen therapie of ondersteunende partners. Integendeel, ik wil het juist hebben over een trend die volgens mij de spirituele wereld overneemt: therapeutische romantiek.
Spiritueel navelstaren
Therapeutische romantiek, een tegenstelling in zichzelf, zie je in relaties waar één of beide partners hun onvolwassen of ongepaste gedrag rechtvaardigen door te zeggen: ‘Het komt door mijn jeugd’, zonder enige intentie om te veranderen. Therapie en romantiek zijn als olie en water. Ze mixen gewoon niet. Mensen die in dit soort relaties zijn, neigen ernaar hun partner te gebruiken als een constante input voor hun eigen healing proces. Alles wat de partner doet of zegt – of niet doet of zegt – wordt als een trigger gebruikt om nóg dieper in het proces van zelfonderzoek te duiken. Dit wordt spiritueel navelstaren genoemd. Je kunt je afvragen waar ze meer in geïnteresseerd zijn: zichzelf, of hun partner?
Get over it
Deze trend is het tegenovergestelde van waar therapie echt over gaat. Ja, traumatische jeugdervaringen kunnen ons beschadigen, maar je moet wel onderscheid maken tussen trauma enerzijds en de simpele weerstand om volwassen te worden anderzijds. Bij het echte de-traumatiseren doe je het werk. Het is zwaar, maar uiteindelijk kom je eroverheen. Je bent op geen enkele manier geïnteresseerd in het vinden van excuses om je kinderlijke gedrag voort te zetten. Je bent er niet obsessief mee bezig. Je wilt er gewoon vanaf, je wilt door met je leven en je werkelijk kunnen verbinden met anderen. Dit is totaal anders dan het spirituele navelstaren dat je tegenkomt in relaties die op de één of andere manier therapeutisch zijn geworden.
Een verhaal over healing
Lang geleden had ik een geliefde met wie ik een gecompliceerde relatie had. Op een gegeven moment zagen we elkaar een tijdje niet, we hadden een time out, maar op een avond stond hij toch voor mijn deur. Hij was heel emotioneel; het was duidelijk dat hij ergens doorheen aan het gaan was. Hij zei dat het te maken had met het besef dat zijn moeder hem nooit liefdevol de borst gegeven had. Ze had hem wel de borst gegeven, maar niet met liefde. Dit was een diep gat in zijn ziel. Hij vroeg of hij binnen kon komen en of ik zo lief wilde zijn om hem te helpen dit trauma te genezen. Ik liet hem binnen. Natuurlijk, ik was immers een healer.
Ik vroeg hem: ‘Wat kan ik voor je doen?’
Hij antwoordde: ‘Ik wil aan je borst zuigen.’
Ik schrok. ‘Maar we hebben een time out.’
Hij zei: ‘Nee, nee, niet zo. Het enige wat ik nu nodig heb is het bewust voelen van een tepel in mijn mond, en de liefde die daardoorheen stroomt. Ik wil mijn innerlijk kind voeden, door mijzelf nu bewust te geven wat ik als baby nooit kreeg.’
Hij klonk zo kwetsbaar. Ik zei: ‘Oké.’
Of niet?
Ik deed mijn truitje uit, nam hem in mijn armen en hield hem vast als een baby. Toen hij mijn tepel in zijn mond nam, ontspande alles in hem. Hij zag er zo gelukkig en tevreden uit. Dit duurde een paar minuten, maar toen veranderde er iets. Ik kon het voelen. Hij opende zijn ogen en ik zag niet een tevreden baby, maar een geile man. Hij keek me aan, liet mijn tepel los en begon mijn borsten te kussen.
Ik zei: ‘Stop! Wat ben je aan het doen?’
Hij antwoordde: ‘Nou, ik ben opgewonden. Ik ben ook een man, snap je?’
De jeugdtrauma kaart trekken
Ik werd zo boos! Ik beëindigde onze sessie meteen en zei dat hij moest gaan. Toen hij aarzelend en een beetje beduusd in de deuropening stond zei ik: ‘Dit is belachelijk. Je kunt niet jezelf in een intieme situatie met mij manoeuvreren door je trauma als een entree te gebruiken, of het nou bewust is of onbewust. Dit klopt gewoon niet!’
‘Je hebt gelijk’, zei hij. ‘Sorry, dat was niet mijn bedoeling.’
Deze ervaring verbeterde onze relatie destijds, omdat we elkaar er sindsdien op wezen als één van ons de jeugdtrauma kaart inzette. Dat was zo verfrissend!
Grow up
Er zijn veel andere voorbeelden van dit fenomeen. De spirituele wereld zit er vol mee! Het lijkt erop dat we continu in het verleden aan het spitten zijn, omdat we geen verantwoordelijkheid willen nemen voor het heden. Dit is zo niet cool. Ik vind echt dat we nooit onze jeugd, onze ouders of ons trauma mogen gebruiken als een excuus voor ons gedrag als een volwassene. De hele wereld van therapie en psychologie wordt een farce als we dit doen. Op deze manier wordt het hele proces van de-traumatiseren juist een manier om NIET te veranderen, in plaats van een kans om jezelf te genezen en vrij te zijn.
Vergeet de thee
Populaire new age psychologie doet ons geloven dat we allemaal verlatingsangst en bindingsangst hebben. Maar is dat echt zo? Volgens mij niet! We zijn robuuste, veerkrachtige wezens, zelfs, of vooral als we kind zijn! Was je echt zo geschokt als je thuiskwam van school en je moeder er niet was met een kopje thee, klaar om je tekening te bewonderen? Ben je daardoor voor het leven getekend? Welnee! Ik was altijd blij als mijn moeder er eens een keertje niet was. Dan kon ik eindelijk eens doen waar ik zin in had!
Neem je macht terug
Als je in een relatie bent waar je niet een goede ruzie of een eerlijk gesprek kunt hebben zonder dat je partner de jeugdtrauma kaart inzet: ga weg! Of op zijn minst: spreek hem of haar erop aan! Wees eerlijk. Laat hem of haar er niet mee weg komen. Geef het ook geen schattig label, zoals het Peter Pan syndroom. Dat is alleen maar een andere manier om het te rechtvaardigen.
Hetzelfde geldt voor ons allemaal, uiteraard. Misschien zet je zelf de jeugdtrauma kaart wel veel te vaak in. Heb de wijsheid om ermee te stoppen. Neem in plaats daarvan verantwoordelijkheid. Eigen je je kracht toe, je weerbaarheid, je ongelooflijke vermogen om een goed, betrouwbaar, sterk, liefhebbend mens te zijn. Focus je aandacht op het beter leren kennen van je lieve, geweldige partner. Doorgaans is zijn of haar navel sowieso veel interessanter om naar te kijken dan die van jezelf.
Jij bent The One
Stop met het verzinnen van excuses. Als je een emotionele over-eter bent, zeg dan niet dat het komt door wat je moeder je geleerd heeft. Als je porno kijkt, zeg dan niet dat het komt omdat je nooit een goede seksuele opvoeding hebt gehad. Als je gek wordt omdat je verkering je berichten niet beantwoordt, zeg dan niet dat dat komt omdat je als kind verlaten bent. Ja, het is mogelijk daar begonnen. Misschien is het inderdaad de schuld van je ouders, en van deze falende maatschappij. Maar zelfs dan is het aan jou om er iets aan te doen! En het is beter om niet te wachten. Stel het niet uit. Doe het nu, zodat je later in vrijheid kunt leven en écht een goede relatie met je partner kunt hebben – en met jezelf – voor de rest van je leven.
Het is sexy om verantwoordelijkheid te nemen
Het wordt tijd dat we in een nieuw tijdperk stappen met zijn allen. Een tijd waarin wij, als menselijke wezens, onszelf en de ander verantwoordelijkheid houden voor ons gedrag. We zouden niet langer de excuses moeten aanvaarden die de populaire psychologie ons biedt. Echt, het is veel sexyer om verantwoordelijkheid te nemen voor je acties en te zeggen: ‘Sorry, dat was echt verkeerd’, dan om te zeggen: ‘Dit komt door mijn jeugd, arme ik.’
We zijn allang geen kinderen meer, we zijn bewuste wezens. We kunnen ervoor kiezen om niet langer slachtoffers van onze kindertijd te zijn, maar creatieve levenskunstenaars, vol met potentieel. We kunnen veranderen. Laten we ervoor kiezen om volledig in onze kracht te gaan staan, om verantwoordelijke mensen te zijn, verbonden met onszelf en elkaar, nu en voor altijd.
Sanne Burger
sanneburger.com
0 reacties