De strijd is voorbij

Sanne Burger

25 december 2020

Het is niet moeilijk om te zien dat het leven tot nog toe voor de meeste mensen een strijd is geweest. We zijn doodmoe. De moeite die het kost om rond te komen, om uit te vinden wat je met je leven aan wilt, om te voldoen aan alle verwachtingen, om je relatie goed te houden, de dag door te komen, vrede te hebben met jezelf en anderen, een manier te vinden om een gelukkig en harmonisch leven te leven in een disharmonische wereld, is uitputtend. We vechten om overeind te blijven, om gezond te blijven, om de verleiding, afleiding en verslaving te weerstaan die ons continu opgedrongen wordt. We worstelen met de verwarring ten aanzien van alle tegenstrijdigheden die we tegenkomen, zoals de porno-industrie versus het taboe op seksualiteit, of de druk van het dagelijks leven: naar je werk moeten, de rekeningen betalen, de regels volgen, de beperkingen aanvaarden, tegenover het opgeblazen ideaal van vrijheid en individualiteit dat we ook na moeten streven. De verwarring die voortkomt uit de werkelijkheid van ons leven vergeleken met de werkelijkheid die ons beloofd wordt op TV en in films, is enorm. We worstelen met de strijd tussen onze natuurlijkheid enerzijds en de cultuur anderzijds. Emoties, geest, gedachten, lichaam, seks… het is allemaal zo verwarrend. Waar moet je in geloven?

We weten tegelijkertijd dat heel veel mensen op deze planeet stervende zijn. Ze hebben niets. Ze worden uitgebuit. We weten dat er slavernij, ziekte, armoede, misbruik en geweld is in de wereld en het is zwaar om hiermee te dealen. We vragen ons af: is dit normaal? Wat is mijn verantwoordelijkheid? Wat word ik geacht te doen? Word ik geacht te helpen? Moet ik de wereld veranderen? Maar hoe? Wordt van me gevraagd om op te staan en te vechten, of moet ik me juist aanpassen en verstoppen?

We proberen allemaal er het beste van te maken. Psychologie, filosofie, spiritualiteit, het zijn allemaal coping mechanismes. Het zijn pogingen om op de een of andere manier met de werkelijkheid te leren omgaan. Het zijn manieren om de werkelijkheid op zo’n manier te interpreteren dat het niet langer zo onmogelijk lijkt. We proberen het leven te analysteren, te begrijpen, te labelen en in hokjes te plaatsen, in de hoop er betekenis aan te kunnen geven. Maar ondanks dat hebben we het nog steeds moeilijk, omdat we diep van binnen weten dat het leven zoals het nu is, heel anders is dan hoe het bedoeld was. Diep van binnen weten we maar al te goed dat dit niet de bedoeling is. Religie is een ander coping mechanisme, net als spiritualiteit. We rechtvaardigen onrecht door te zeggen dat het karma is, dat het zo moet zijn, dat onrecht en lijden deel uitmaken van het leven op deze planeet, dat het onderdeel uitmaakt van onze zielereis. Dit alles is rechtvaardiging van het onrecht, van de wanhoop en diepe verontwaardiging die we voelen ten aanzien van wat er werkelijk aan de hand is. Want wat er werkelijk aan de hand is, is in werkelijkheid ondraaglijk voor een mensenziel. Wat er echt gaande is, is zo grimmig, zo wreed en zo fout, dat het feitelijk onmogelijk is om ermee te leren leven. We voelen het allemaal. Het heeft ons uitgeput.

Aan deze strijd is nu een einde gekomen. De strijd is kunstmatig en is dat altijd al geweest. Hij komt niet van binnenuit, maar van buitenaf. Hij komt niet voort uit onze menselijke natuur. De menselijke natuur is niet gemaakt voor strijd, maar voor liefde, plezier, vreugde en schoonheid. De menselijke natuur is vol van compassie, passie, creativiteit en wijsheid. Mensen neigen van nature naar harmonie, niet naar strijd. Mensen verlangen naar vrijheid, niet naar gevangenschap. De strijd van de mensheid om menselijk te mogen zijn, is een onmenselijke strijd. En die strijd is nu klaar. Waarom? Omdat we hulp hebben gekregen.

De krachten die een hel op aarde hebben gecreeerd de laatste paar eeuwen, zijn niet menselijk. Deze onmenselijke krachten zijn nu verwijderd. Dit is wat Het Grote Ontwaken wordt genoemd. Het Grote Ontwaken is aangebroken. Je herkent het misschien nog niet, want de uiterlijke omstandigheden veranderen pas het allerlaatst. Wat eerst verandert, is ons bewustzijn, onze geest, ons hart, onze ziel, gevoelens, emoties en gedachten. Die zijn inmiddels al veranderd. Onze essentie is veranderd en daarom is onze innerlijke wereld anders geworden. De uiterlijke wereld zal langzaam maar zeker volgen. Het is alsof er een storm over ons heen heeft geraasd, die een enorme troep heeft achtergelaten. Er zijn nog steeds een groot aantal overlevingsstrategieen actief, automatisch gedrag dat we nog niet hebben ontmaskerd, maar de storm zelf is voorbij. Het zal alleen nog een tijdje duren voor de mensheid het ook door heeft en het echt gelooft. Het zal ook nog even duren voor het zichtbaar wordt in de uiterlijke wereld. Het is zoals de vogel in de kooi, die zich niet bewust is van het feit dat de deur van zijn kooi open staat en hij weg kan vliegen wanneer hij maar wil.

Kortom, als je ooit het gevoel hebt gehad dat het niet de bedoeling was dat je leven zo’n strijd of ellende was, dan had je gelijk. Je wanhoop over het feit dat je maar niet in staat leek te zijn om het te veranderen, was heel begrijpelijk. Je woede richting de status quo van de maatschappij, waar je op afschuwelijke wijze uitgebuit werd door de elite, was gerechtvaardigd. Je zag het goed. Je verdriet en pijn over het leed dat je zag en voelde in jezelf, maar ook in de mensen om je heen, de mensen van wie je hield, je ouders, je kinderen, je partner, je vrienden, de ouderen, zieken en jongeren… die vertwijfeling was natuurlijk. Het bewees alleen maar dat je nog steeds een mens was! Het diepe weten dat er iets heel erg verkeerd zat in de wereld, was correct. Er zat inderdaad iets helemaal fout in deze wereld.

Maar op dit moment hoef je niet langer te wanhopen, want de doorn is verwijderd. Het vergif is onschadelijk gemaakt. Het kwaad is reeds vertrokken. We kunnen nu langzaam maar zeker terugkeren naar een leven dat wel in harmonie is met onze ware natuur, met liefde. Het is niet moeilijk om te zien dat het leven een strijd is geweest voor de meeste mensen, maar de tijd om te helen, te herstellen en terug te keren naar onze natuurlijke staat is aangebroken. Het is tijd.

Sanne Burger
sanneburger.com

0 reacties

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!