Ik wil van je af

Sanne Burger

16 december 2020

Het lukt me al weken niet meer om te schrijven. Twijfel, angst en verdriet hebben me in hun greep. Ik was zo optimistisch, toen het allemaal begon in maart. Alles leek zo duidelijk. Ik kon me niet voorstellen dat mensen niet door het grootschalige bedrog heen zouden kijken, omdat het vanaf het begin zo zichtbaar was. Ik wist zeker dat mensen zouden opstaan tegen de censuur van doktoren en verslaggevers. Toen Brian Rose van Youtube werd verwijderd, toen Plandemic werd verbannen van social media, toen demonstraties over de hele wereld werden genegeerd door de grote nieuwszenders, zelfs de demonstraties in Berlijn en Londen, keek ik uit naar de massale protesten die dit zou uitlokken. Ik wist zeker dat mensen zouden vechten voor hun vrijheid van meningsuiting.

Onverschilligheid
Niets. Het leek alsof het niemand iets uitmaakte. Er waren zelfs mensen die de censuur toejuichden, omdat ze geloofden dat het de verspreiding van fake nieuws zou voorkomen. De omgekeerde wereld. Toen James Corbett een uitstekende documentaire over Bill Gates presenteerde, waarbij hij zijn donkere verleden liet zien, de slachtoffers die hij maakte in Afrika en India en zijn financiele belangen in alle winstgevende sectoren van deze zogenaamde pandemie, wist ik zeker dat mensen wakker zouden worden en zouden eisen dat deze man gearresteerd zou worden. Niets. Toen Jon Rappoport en vele anderen wetenschappelijk bewijs deelden over de ontoereikendheid van de PCR test, waarbij duidelijk werd dat het geen Covid-19 kon detecteren, wist ik zeker dat de tijd was aangebroken, dat het tij zou keren, dat de massa zou ontwaken en we dit pandemie circus onmiddellijk zouden stoppen.

Het nieuwe normaal
Niets. Inplaats daarvan werden de nietszeggende testresultaten gebruikt om lockdowns af te dwingen en zinloze maatregelen te nemen, terwijl de meeste mensen niets liever leken te willen dan zich te voegen naar deze nieuwe levensstijl. Toch was ik nog steeds optimistisch. Ik begreep dat mensen bang waren om hun baan kwijt te raken, om een boete te krijgen, om het comfort en de veiligheid van de maatschappij zoals die was kwijt te raken. Ik begreep dat mensen de regels volgden, in de hoop dat ze dan eerder terug konden naar normaal. Maar ik geloofde geen moment dat ze het verhaal van overheden en zogenaamde specialisten serieus namen. Ik wist dat er vol ingezet werd op het pushen van de opkomende vaccinatieprogramma’s, maar ik wist zeker dat de mensen nee zouden zeggen. Ik was ervan overtuigd dat niemand in de demonisering van de zogenaamde anti-vaxxers zou trappen, omdat onze argumenten ijzersterk waren. Het ging ze echt niet lukken om mensen te manipuleren tot het nemen van een overhaast geproduceerd, slecht getest vaccin dat je RNA veranderde en waarbij de makers geen aansprakelijkheid hadden. Toch?

Het grote ontwaken?
Op dit moment ben ik niet meer zo zeker. Gaat het ze lukken het grootste gedeelte van de mensheid te vaccineren, of niet? Het afgelopen jaar zijn heel veel mensen wakker geschud. De vele gaten in het pandemie-verhaal heeft miljoenen mensen uit hun verdoving gehaald. Meer dan ooit tevoren, stellen mensen vragen. De instinctieve verontwaardiging ten aanzien van het onrecht jegens de ouderen en zwakkeren in de samenleving, de kinderen, ondernemers en eigenlijk iedereen, is overal voelbaar. Tegelijkertijd is er ook nog nooit zoveel verdeeldheid geweest. De verdeel en heers strategie werkt. Mensen vechten, maken ruzie, veroordelen elkaar en vallen elkaar aan. En hier komt mijn zwakte naar voren.

Ik wil niet vechten
Ik hou niet van ruzie. Het doet pijn als iemand me veroordeelt of terechtwijst. Tuurlijk, als een vreemde zegt dat hij hoopt dat ik doodga aan Covid als ik het heb over de niet-werkende mondkapjes, maakt dat niet zoveel uit. Maar als mensen mijn woorden belachelijk maken en mijn gedichten stelen, wankel ik. En als vervolgens een goede vriend zegt dat ik een gevaar ben voor de samenleving, dat ik hulp nodig heb, dat ik knettergek ben, een zelfgenoegzame complotdenker die fake nieuws, propaganda en dood verspreidt, doet dat pijn. En als dat meer dan een keer gebeurt, terwijl ik daarvoor dacht dat ik op dezelfde golflengte was met die mensen, maakt dat dat ik ga twijfelen en verdrietig en angstig wordt en mijn hoofd en hart zwaar worden.

De Mytote
Ik weet al heel lang van de mind control programma’s van de elite. In zekere zin weet ik dit al mijn hele leven en heb ik me er altijd tegen verzet, voor zover dat in mijn macht lag. Mijn hele leven heeft in het teken gestaan van het vinden en beoefenen van manieren om mezelf te bevrijden van beperkende overtuigingen die vreten aan mijn bewustzijn en kracht. De Tolteken noemen het de Mytote, een levende entiteit die in staat is om je hersenen en hart te infiltreren, wiens enige doel is om je te doen lijden, omdat dat is waar het van leeft. Het is een intelligente, niet-menselijke levensvorm, een meester in het veranderen van gedaante, in manipulatie en hypnose. Het kan je alles doen geloven wat het in je brein installeert. Het kan een mens volledig overnemen, de ziel eruit duwen en de betreffende man of vrouw precies zo laten denken, voelen en handelen als het belieft. Het heeft geen scrupules en zal misbruik maken van de zwakheden, je trauma, onzekerheden en angsten. Het zal je breken en overnemen, als het de kans krijgt.

Mind control is overal
Pas de laatste jaren is de omvang van deze indoctrinatie me echt duidelijk geworden. Het is overal! Steeds wanneer je denkt dat het je niet langer te pakken kan krijgen, omdat je je TV hebt uitgedaan, gestopt bent naar het nieuws te luisteren, je verslavingen hebt aangepakt, je trauma hebt geheeld, geleerd hebt hoe te stoppen met denken en reactief gedrag door meditatie, yoga, krijgskunst of alle drie tegelijk, komt het terug in een andere vorm en met hernieuwde kracht. Soms lijkt het een zinloos gevecht. Als het je lukt om een hoofd van de draak af te hakken, groeien er twee terug. Het lijkt je beter te kennen dan jij jezelf kent. Het zal de meest kwetsbare delen van jezelf tegen je gebruiken. Ben je bang om alleen te zijn? Dan zal het daarmee dreigen. Ben je bang voor de dood? Dan zal het je daarmee manipuleren. Ben je bang om een slecht mens te zijn? Dan zal het bibliotheken vol schrijven over hoe je een beter mens kunt worden. Ben je bang voor pijn? Dan zal het je doen geloven dat een leven zonder pijn mogelijk en wenselijk is. Het zal je valse hoop en verkeerd advies geven, louter om je af te leiden en ervoor te zorgen dat je lijden voortduurt.

Zelfkennis is de sleutel
De Mytote is slinks, subtiel en heeft vele gezichten. De enige manier om het de verslaan is door bewust te worden van je grootste angsten, je diepste geheimen en je meest kwetsbare plekken. Als je het eenmaal weet, kun je op dat specifieke punt niet langer gemanipuleerd worden. Zo win je kostbare tijd, totdat het iets anders vindt om je mee te bedreigen. Langzaam maar zeker zul je slimmer en sterker worden. Je zult herkennen wanneer het toeslaat, hoe het toeslaat en hoe je je ertegen kunt weren. De tijdsbestekken dat het controle heeft over je, zullen minder en korter worden.

Het werk
Dit is het belangrijkste werk dat ons te doen staat, in deze tijd. We moeten slimmer worden dan de Mytote. We moeten die onzichtbare krachten achter de schermen te slim af zijn. We moeten moedig zijn en onze schaduw in de ogen kijken, omdat het onze schaduw is die ons kwetsbaar en gevoelig voor manipulatie maakt. Moed, vertrouwen en liefde zijn onze bondgenoten

Verslagenheid
De afgelopen weken voelde ik me verslagen. De kritiek die ik kreeg, van vreemden en vrienden, greep me aan. Ik werd onzeker en ging aan alles twijfelen. Waar schreef ik eigenlijk voor? Wat het het waard om mijn waarheid te delen, als ik daarmee mijn vrienden kwijtraakte? Ik voelde me machteloos ten overstaan van zoveel leugens en verwarring, de hersenspoeling en onwetendheid in de wereld, de woede, minachting en beschuldigingen. Ik hoorde de sinistere lach van de Mytote in mijn hoofd. Het klonk zoals mijn vader, terwijl het de woorden herhaalde die me zo hadden verwond toen ik klein was: ‘Wie denk je wel dat je bent? Denk je soms dat je iets bijzonders bent? Je hebt een te hoge dunk van jezelf. Je verwacht teveel van het leven. Niemand geeft om je. Het gaat je niet lukken, je hebt het niet in je.’

Twijfel
Had mijn vader dan toch gelijk? Had ik het fout, door in mezelf te geloven, en in de aangeboren goedheid en intelligentie van de mensheid? Had ik het fout, door te geloven dat waarheid en liefde uiteindelijk alles overwinnen? Zat ik in de ontkenning, door te denken dat wij, de mensen, eeuwen van onderdrukking omver konden werpen, louter door trouw te blijven aan de waarheid en onze menselijkheid te behouden?

Verbergen
Ik overwoog om op te geven, me onder de dekens te verstoppen, toe te geven aan dit gevoel van verslagenheid. Ik leed. Ik kon niks meer schrijven. Ieder woord dat ik typte, voelde bij voorbaat al zinloos. Totdat ik uiteindelijk begreep wat er gaande was. De Mytote was weer aan het winnen en het was dik aan het worden. Het had zich vastgehaakt aan een oude wond, die duidelijk nog steeds in mijn systeem was: het niet gezien worden door mijn vader. Dit was een diepe wond, die zich al zo vaak had gemanisteerd in mijn leven. Deze wond was opnieuw opengereten door wat er de afgelopen weken allemaal gebeurd was. Mijn levenskracht lekte eruit en werd onmiddellijk opgeslorpt door dit bloeddorstige, kwaadaardige wezen.

Door het te zien kom je in beweging
Zo gauw ik besefte wat er aan de hand was, kon ik het stoppen. Ik realiseerde me dat ik opnieuw was gaan geloven in de leugens van machteloosheid. Ik was bang om mijn vrienden kwijt te raken. Ik was bang dat er niet van me gehouden werd, om waardeloos, machteloos en niet belangrijk te zijn. Ik was bang dat de duisternis ging winnen. En door die angst, liet ik het gebeuren. Onmiddellijk voelde ik weer de verbinding met mijn innerlijke vuur. Ik herinnerde me mijn vrije wil en zei: ‘Genoeg! Ik gebruik bij deze mijn vrije wil. Vertrek!’ Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde, dus wat daarna gebeurde voelde op een rare manier vertrouwd. Ik kan het alleen maar beschrijven alsof een inktvis met heel veel tentakes zich uit mijn brein terugtrok. Het voelde kronkelig, plakkerig, onnatuurlijk en als een intense opluchting.

Soevereiniteit
Ik weet het weer. Ik ben de baas over mijn leven. Ik ben een soeverein wezen. Ik heb het Godsdeeltje in me en ik heb vrije wil. Ik zal nooit opgeven. Er is kracht in mijn woorden en ik zal ze vrij laten stromen, de Mytote in angst achterlatend, omdat mijn woorden mensen bewust maakt van hoe de betovering te verbreken. Dat is hoe ik zijn macht verzwak. Ik zal niets en niemand buiten mijzelf toestemming geven mijn vrijheid af te pakken. Ik ben een mens en daarom ben ik vrij, soeverein en machtig, net als iedere mens. De tijd van bedrog is voorbij. We pakken onze kracht terug. Jouw tijd is voorbij, Mytote. Ik raak niemand kwijt, behalve jou!


Sanne Burger

Sanneburger.com

0 reacties

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!