Vaarwel, mijn vriend

Sanne Burger

3 augustus 2020

Lieve vriend, het is met pijn in mijn hart dat ik deze brief schrijf. Ik zit in de tuin, mijmerend over alle avonturen die we samen beleefd hebben, alle magie die we doorgrond hebben, al de fantastische gesprekken die we gehad hebben. Oh, hoe diep konden we doordringen in het wonder van deze werkelijkheid. Wat hadden we veel lol. We waren absoluut gezegend.

De cicadas zingen hun lied, en al weet ik dat het hun hofmakerijlied is, voor mij klinkt het alsof ze afscheid nemen. Het voelt alsof deze wereld ten einde loopt, mijn vriend. En ook al is dit misschien een goede zaak, op dit moment voel ik alleen maar het verdriet over alles wat ik los moet laten, inclusief jou. Het moeilijkste van deze nieuwe werkelijkheid vind ik om degenen van wie ik hou, los te laten.

Uitbraak in Wuhan
Maar laat me bij het begin beginnen, want ik wil mezelf echt duidelijk maken. Het begon februari dit jaar. Toen het eerste nieuws van de pandemie me bereikte, woonde ik in Spanje. Mijn leven was eenvoudig. Ik was omringd door de natuur, zorgde voor een geweldige groep dieren en had heel veel tijd om uit te rusten, te schrijven en in de tuin te werken. Ik was veel alleen, maar dat vond ik niet erg. Het gaf me tijd om nog dieper in mijn hart te zakken, niet gestoord door verwachtingen en verplichtingen. De wereld was jaren daarvoor al gek geworden, vond ik, dus ik had niet het gevoel dat ik veel miste.

Dood in Italië
Het onverwachte nieuws van een dodelijk virus dat zich vanuit China verspreidde, maakte dat mijn wenkbrauwen omhoog gingen. Echt? Paniek verspreidde zich in een tempo, dat ik alleen tijdens de oorlog had gezien. Nieuws van een golf van doden in Italië en een gebrek aan doodskisten en IC bedden, maakte dat Europa haar grenzen sloot. En toen begon het. Rede vertrok en paniek nam over. Onderzoek dat korte tijd later de absurditeit van de maatregelen liet zien, de verborgen agenda van Fauci en Bill Gates onthulde en de mensen waarschuwde voor wat ging komen, hielp niet meer. Mensen hadden hun verstand verloren.

Zinloze tests
Ik wist ook niet wat er aan de hand was, in het begin, dus ik ging het onderzoeken. Ik vond uit dat Fauci een laboratorium in Wuhuan had gefinancierd, waar klaarblijkelijk het virus ook vandaan kwam. Kon het zijn dat het virus door mensen gemaakt was? En hoe gevaarlijk was het eigenlijk? Ik moet toegeven, ik was best bang toen. Ik vertrouw de natuur. Als de natuur een ziekte creëert, dan is daar zowel een goede reden als een natuurlijk geneesmiddel voor. Maar een door mensen gemaakt gif, dat zich als een vuur verspreid? Dat was absoluut angstaanjagend. Echter, na een paar maanden bleek dat het sterftecijfer veel minder was dan bij de heftige griepgolf een paar jaar eerder. Daarnaast werd duidelijk dat de PCR testen die gebruikt werden om het virus te testen nutteloos waren en dat de media openlijk loog over alles, ook over het aantal besmettingen en sterfgevallen. Dit was duidelijk geen pandemie, maar iets anders.

Technocratie
Maar wat was het dan? Ik was me al ten zeerste bewust van de corruptie binnen de politiek, de media en de medische mafia. Dat was niets nieuws, maar ik wist nog niet hoe diep het konijnenhol ging. Toen ik Bill Gates onderzocht en zijn banden met de wereld elite duidelijk werden, werd me een hoop duidelijk. Deze pandemie was een Psyop, een psychologische operatie, om de massa’s te onderwerpen en tot slaaf te maken, in voorbereiding op de grote overname. Totale controle, geïnitieerd door angst en in stand gehouden door de technocratie die gepland was om geïnstalleerd te worden door middel van vaccinaties, nano chips, 5G en de satellieten van Elon Musk. Het vermoorden van de ouderen en zieken was louter een kleine bonus voor ze, net zoals het traumatiseren van de jeugd, zodat ze gemakkelijker te manipuleren zouden zijn. Er gaat voor hun niets boven een getraumatiseerd en verward individu, die niet langer in staat is om voor zichzelf te denken. ZO iemand kunnen ze gemakkelijk toevoegen aan de gehoorzame menigte.

De Cabal
Wat zat hierachter? Ja, de elite, de Illuminati, de Cabal. Donkere krachten achter het gordijn van de mensheid, die onze nepleiders als marionetten gebruikten en aan de touwtjes trokken, met als doel om chaos op aarde te creëren. Ik wist al jaren van MK Ultra en de globale mind control programma’s die gehersenspoelde soldaten voortbracht die de valse vlag aanvallen en schietpartijen uitvoerden, in dienst van de politieke agenda. Nu gingen ze een stapje verder. Heel veel stappen, feitelijk.

Aanbidders van Satan
Ik dacht dat ik veel wist, maar dat was niet zo. Niet echt. Ik moest nog veel dieper graven. Om dat te doen, volgde ik mijn instinct, mijn intuïtie en de informatie die ik kreeg van mensen die ik in de afgelopen jaren had leren vertrouwen. Maanden gingen voorbij, terwijl ik ontdekte waar de echte macht was. De echte macht van de wereld is in handen van een sekte die zichzelf aanbidders van Satan noemen. Toen ik daar eerst achter kwam, smaalde ik over het hoge cliché-gehalte van die naam. Aanbidders van Satan? Ja, hoor. Maar toen kwamen documentaires online, waar kinderen hun verhaal vertelden. Individuen kwamen naar voren, dappere vrouwen en ook mannen, ook in Nederland, die hun ervaringen deelden. Argos maakte een programma over kindermisbruik in satanische cults in Nederland, waarbij de top van de samenleving betrokken was, tot en met de koninklijke familie. Janet Ossebaard maakte een serie van 12 afleveringen, genaamd ‘De val van de Cabal’. Brian Rose interviewde David Icke, meerdere keren. Q werd genoemd, en Trump werd gepresenteerd als de good guy. Deze rollercoaster van onthullingen maakten me misselijk. Het ging af en toe gewoon te snel. Ik kon niet meer slapen.

Berichten van de sterren
Ik moest heel erg mijn best doen om erbij te blijven. Soms voelde ik me compleet overweldigd, maar gelukkig herstelde ik altijd snel. Ik had hulp van mensen die het ook wisten, die er voor me waren als ik ze nodig had. Deze hele ontdekkingsreis was zowel beangstigend als hoopgevend. Uiteindelijk ging ik het grotere plaatje zien. De puzzelstukjes kwamen bijeen. Ik ging van het virus naar de Cabal en reisde toen door naar de sterren. Boodschappen van de Pleiaden, de Arcturische Council, de Galactische Federatie, Sirius en nog veel meer andere kanalen bereikten me. Synchroniciteit werd steeds frequenter.

Visioenen van de toekomst
Toen kreeg ik steeds meer lucide dromen, waar ik krachtige visioenen had. Die gaven me hoop en vertrouwen. Ik leerde hoe ik stiller kon worden en naar de subtiele energieën in mijn lichaam kon luisteren. Oh… er vond echt een enorme shift plaats. Andere mensen voelden het ook, ik was niet gek aan het worden. Vrienden vertelden me dat ze een lichtheid voelen, een vreugde die ze nog nooit eerder hadden gevoeld. Alsof de oorlog al gewonnen was. Alsof de donkere krachten al van de aarde getild waren. Alsof alles al in orde was. Ik kon het voelen, ruiken, bijna aanraken. Het was in de lucht.

Het grote plaatje
En dat is waar we nu zijn, mijn vriend. De puzzelstukjes zijn bij elkaar gekomen. Wij, de mensheid als geheel, zijn in een ongekend tempo aan het evolueren. De sluiers die ons zolang gevangen hebben gehouden, die ons bewustzijn hebben verduisterd, worden verwijderd terwijl ik deze woorden schrijf. We hebben hulp. We hebben zoveel hulp, je kunt het je niet eens voorstellen. We zijn zo geliefd in het universum. De strijd op aarde wordt door velen gevolgd, en ze willen allemaal dat we het gaan redden. Dit gaat over onze overleving als soort. Onze frequentie stijgt. Alles dat niet langer resoneert met deze hoge frequentie moet weg. Deze frequentie van licht duwt alle donkerte uit ons lichaam, onze ziel en van deze planeet af. Het is het einde van de wereld zoals we die kennen, en uiteindelijk is dat een goede zaak, hoe dramatisch het soms ook lijkt.

Woede
Herinner je je nog, de laatste keer dat we elkaar zagen? Ik wilde je zo graag vertellen wat ik had ontdekt, maar je werd kwaad op me. Je wilde het niet horen. Je zei dat ik onverantwoordelijk bezig was met het verspreiden van zulke leugens, met het mensen opjutten en aanzetten tot protest. Je zei dat ik beter mijn best moest doen om in het systeem te passen, omdat het systeem ons beschermde. Je zei dat mensen zoals ik de reden waren dat nog veel meer mensen zouden sterven aan deze pandemie, omdat ik ze deed geloven dat afstand houden en maskers dragen niet nodig was en vaccinaties gevaarlijk waren. Je beschuldigde me van arrogantie en egoïsme, en zei dat ik een gevaar voor de samenleving was. Je zei dat ik me moest schamen. Je zei dat mijn koppigheid nog eens mijn ondergang ging worden. Maar, mijn beste vriend, ik ben bang dat jouw onderworpenheid jouw ondergang gaat worden.

Ik ben niet sterk genoeg
Dus, mijn vriend, hier zijn we dan. Met pijn in mijn hart moet ik afscheid van je nemen, want als ik blijf, heb ik geen keus dan jouw donkerte op me te nemen, en ik wil dat niet meer. Ik ben niet sterk genoeg om mijn frequentie hoog te houden als je zulke dingen zegt. Ik ben niet sterk genoeg om mijn frequentie hoog te houden als ik zie hoe demonen happen uit je nemen, terwijl jij niets door hebt. Ik ben niet sterk genoeg om in het licht te blijven, terwijl ik de pijlen uit je mond zie komen. Het doet teveel pijn. En ik ben echt niks waard als ik in het donker verkeer. Het spijt me.

Ik denk met liefde aan je
Echt, ik zou willen dat je met me mee ging. Ik zou je willen optillen, zoals ik mijn kind zou optillen, zelfs als het dat niet wilde, om je uit dit brandende huis te dragen. Ik wil je van het slagveld aftillen, zoals een soldaat dat met zijn gewonde vriend zou doen. Maar ik kan dat niet voor jou besluiten. Ik kan je niet dwingen om te kijken. Ik kan je niet dwingen om te zien. Het is jouw keus. Je hebt vrije wil, net zoals iedereen. Ik kan je niet dwingen om mee te gaan, al zou ik het zo graag willen. En ik zou het willen, omdat ik van je hou. En ik zal je ontzettend missen, aan de andere kant. Ik zal je nooit vergeten. Steeds wanneer ik het lied van de cicada’s hoor, zal ik aan je denken.

Vaarwel, mijn vriend. Weet dat wat er ook gebeurt, waar je ook bent, je bent altijd welkom om me te vinden. Ik zal er zijn.

Sanne Burger
sanneburger.com

0 reacties

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!