Break on through to the other side

Sanne Burger

21 januari 2021

Ik voel me licht vandaag. Het voelt alsof we aan de andere kant van de tunnel uitgekomen zijn.

Je vraagt: ‘Hoe kun je dat nou zeggen? Hoe kun je nog steeds geloven dat alles goed komt? Hoe kun je zoveel vertrouwen hebben? Kijk om je heen! Kijk wat er in de wereld gebeurt. Het is vreselijk!’

Je klinkt opgewonden, bijna boos. Maar ik weet dat het niet echt woede is, die je met je meedraagt. Het is wanhoop.

Ik weet dat alles goed komt, omdat ik mezelf ken. Ik weet wie ik ben. Ik weet dat wanneer iemand anders gelukkig is, ik dat ook ben. Ik ken de menselijke natuur. Ik heb mezelf zoveel jaren geobserveerd, mijn hele leven. Ik werd als mens geboren, dus was ik in de gelegenheid om te onderzoeken wat het betekent om mens te zijn. Dat heb ik gedaan. Ik heb mijn huiswerk gedaan en nu weet ik wat het betekent om mens te zijn. Het is geweldig om mens te zijn! Het is een blessing om mens te zijn. Mensen zijn ontzettend vriendelijke wezen. Hoe ik dat weet? Ik ken mezelf.

Ik weet zeker, vanuit mijn eigen ervaring, dat ik als vanzelf aangetrokken word tot harmonie, schoonheid en geluk. Ik weet dat het mijn aangeboren natuur is om anderen te helpen. Ik weet dat ik vergevingsgezind ben, en ik weet dat ik moedig en nieuwsgierig genoeg ben om niet in de leugens te trappen die me verteld worden. Ik ben slim genoeg om te weten wanneer er tegen me gelogen wordt. Ik ben intelligent genoeg om onderscheid te kunnen maken tussen wat echt is en wat niet echt is.

Ik weet dat alles goed komt, omdat ik het werk gedaan heb. Ik ben meerdere keren naar de hel geweest en terug, net als jij. Het feit dat ik zo vaak teruggekomen ben van de hel, is mijn bewijs. Ik heb niet meer bewijs nodig. Alles komt goed, omdat het goed gaat met mij. Als ik het kan, kan iedereen het.

Dit is iets compleet anders dan wat jij ‘white privilige’ noemt. Ik heb mijn ‘white privilige’ al lang geleden opgegeven. Juist door het op te geven, werd ik vrij, net zo vrij als de spelende kinderen op de zandwegen in Afrika. Net zo vrij als de vrouw die in het veld werkt, met haar kind op haar rug. Zo vrij als de zigeuners, de aboriginals en de natives in Zuid Amerika. Zo vrij als iedereen die in harmonie leeft met de natuur en weet hoe in het moment te zijn.

Het duurde heel lang om dat gevoel van vrijheid te veroveren. En ja, ik raak het ook nog vaak kwijt, maar ik weet steeds sneller de weg terug te vinden. Man, ik heb zo vaak moeten vertrekken. Ik moest mezelf verwijderen van alle verhalen, alle situaties waar ik mezelf niet goed kon voelen, omdat er teveel lawaai was, teveel afleiding, teveel drama, teveel verplichtingen, teveel te doen! Al die afleiding maakte het vrijwel onmogelijk voor me om mezelf te voelen, mezelf te observeren, mezelf te kennen.

Dus wat ik deed was vertrekken. Ik heb jaren in de natuur doorgebracht. Ik heb jaren in eenzaamheid doorgebracht. Ik heb in veel landen gewoond en me verbonden met verschillende culturen, zodat ik voor mezelf kon ontdekken hoe relatief het allemaal is.

Verborgen onder iedere cultuur, iedere traditie, alle verhalen die menseen elkaar vertellen, is er altijd de mens zelf. En mensen zijn allemaal hetzelfde! Echt, we zijn allemaal hetzelfde. We hebben allemaal veiligheid en liefde nodig. We willen allemaal genieten van het leven. We worden rustig in de natuur en gestressed van de stad. We raken in de war als we uit onze natuurlijke leefomstandigheden gehaald worden. We raken allemaal getraumatiseerd als we in een situatie geboren worden die niet in lijn is met de natuur. We lijden allemaal enorm als we opgesloten worden. We worden allemaal gek als we gedwongen worden regels op te volgen, waarvan we weten dat ze niet kloppen.

Ik durf dit met zekerheid en vertrouwen te zeggen, omdat ik het geleefd heb. Ik heb mezelf in het diepe gegooid en heb de verwarring aangekeken die ontstond toen ik mezelf verwijderde van alles waar ik aan gewend was. Ik betrad het onbekende, voelde me verloren en angstig, maar ik moest het doen. Ik zei mijn baan op, maakte het uit met mijn partner, verliet huis en haard, steeds opnieuw. Ik wist dat ik mezelf in situaties moest brengen waar geen afleiding was, geen verplichtingen, geen verwachtingen en geen zekerheid, niet wetend wat de volgende stap zou zijn, niet wetend wie ik was, zodat ik de leegte in kon stappen.

Ja, natuurlijk was het doodeng. Maar alleen totdat mijn ware zelf langzaam en verlegen tevoorschijn kwam.

Als het lawaai stopt, als de afleiding verwijderd is, als er alleen maar natuur, ruimte en stilte om je heen is, dan komt je ware ik, dat wat je werkelijk bent, vanzelf naar buiten. Eerst zal dit heel subtiel waarneembaar zijn, maar langzaam maar zeker zal het krachtiger worden. Het is alsof je eindelijk de muziek van je eigen ziel gaat huren. Je zult jezelf zien glimlachen naar een dier, of een bloem, of naar het geluid van de bijen in de amandelbloesem, of naar een zonsondergang boven de rivier. Je zult jezelf een liedje horen neurieen die je nog niet eerder hebt gehoord. Je zult verrast worden door plotselinge opwellingen van vreugde die zich aan zullen dienen, als je echt in het moment bent.

Ja, het is een proces. En ja, het kost tijd. En ja, het is eng, en soms moeilijk, want als je eenmaal de leegte betreedt en jezelf langere periodes van stilte en niets doen toestaat, komt je verborgen pijn omhoog. Er komt waarschijnlijk verdriet op. Misschien zul je heel veel huilen. Of er komt woede op, en wrok. Soms zal het je volledig overmannen en zie eruit als een dwaas wanneer je langs de rivier loopt, terwijl je hardop loopt te schelden tegen onzichtbare demonen. Daar zjn ze, de schaduwen uit het verleden, alleen maar zichtbaar voor jou. Maar dat alles is okee. Het maakt onderdeel uit van het proces. Je doet gewoon je huiswerk. Je gebruikt de tools die je in je leven hebt geleerd en verzameld. Je doet yoga, je mediteert, je gebruikt kruiden, je doet ceremonies met plantmedicijn, je drumt, danst, leest, schrijft en rent. Je klimt in een boom of naar de top van een berg. Je verstopt je in een grot, je vast, je ontgift, je blijft een week in bed, je doucht 6 keer per dag terwijl je huilt als een kind. Je gaat naar een therapeut, praat met vrienden, valt stil, verbrandt je meubels en dagboeken, je studeert… Het maakt niet uit hoe je het doet, maar het zal je lukken om aan de andere kant uit te komen.

Geloof niemand die je probeert te vertellen dat je te beschadigd of te fucked up bent om door te breken. Het is niet waar. Je bent nooit te beschadigd om te genezen. Nooit!

Hoe ik dat weet? Omdat het mij gelukt is. Hoe weet ik dat alles goed komt? Omdat ik mezelf ken en het met mij is goedgekomen. Omdat ik mezelf ken, ken ik de menselijke natuur. Daarom voel ik me licht vandaag, omdat ik me verheug op de toekomst, waar steeds meer mensen hun ware aard zullen ontdekken. Ons vermogen om te herstellen van wat dan ook, onze ongelooflijke veerkracht, is een kenmerk van de menselijke natuur. Het is een oerkracht! We zijn echt een ongelooflijke levensvorm.

Als een mens kan helen, kunnen heel veel mensen helen. Als heel veel mensen kunnen helen, kan de maatschappij helen, want de maatschappij bestaat uit mensen. En als de maatschappij kan helen, dan kan de aarde helen. Het is zo simpel.

Was het nodig om dat hele proces op zo’n dramatische manier te doen, zoals ik deed? Is het echt nodig om alles achter je te laten, om over de wereld te springen als een sprinkhaan, om enorme risico’s te nemen, om zo radicaal te zijn en het jezelf en anderen zo moeilijk te maken? Natuurlijk niet. Dat weet ik nu, alleen wist ik dat toen niet. Ik heb spijt van de pijn die ik anderen bezorgd heb, vooral mijn kinderen, door zo vaak te vertrekken. Ik heb spijt van het feit dat ik zo vaak woedend geweest ben op die mensen van wie ik dacht dat ze mijn vrijheid af wilden pakken. Je weet wie je bent. Het spijt me. Vergeef me, alsjeblieft. Ik hou van je. Dankjewel.

Ja, er zijn manieren om jezelf te leren kennen die veel makkelijker zijn. Het kan veel sneller en eenvoudiger. Ik deed het op de moeilijke manier, omdat ik geen andere manier kende. De enige manier die ik kende was om weg te stormen als een op hol geslagen wild paard; door het hek te breken, of die nou echt of imaginair was. Ik heb heel veel hekken gebroken onderweg, omdat ik vergat te checken of de poort open stond. Maar goed, ik ben uiteindelijk gearriveerd waar ik moest zijn, en daar gaat het om. En het was een waanzinnig avontuur.

Natuurlijk, er zijn manieren om aan te komen met minder littekens op je lichaam en zonder een spoor van gebroken harten en hekken achter je te laten, maar dan heb je ook minder verhalen te vertellen. Niemand kan je vertellen hoe jij het moet doen. Vind gewoon je eigen weg. Ieder pad is verschillend.

En ja, misschien was het wel white privilige, om in de gelegenheid te zijn om los te breken uit de overlevingsstand en mezelf de ruimte en de tijd te geven om naar binnen te gaan. Als dat zo is, dan ben ik eeuwig dankbaar voor mijn white privilige, want nu kan ik anderen helpen die niet zoveel geluk hadden.

Kom maar op.
Ik ben er klaar voor.

©Sanne Burger
sanneburger.com

0 reacties

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!