Liefdesverdriet maakt je vrij

Sanne Burger

30 januari 2017

Ik ben een sterke, onafhankelijke vrouw. Ik heb mijn eigen huis, auto en hond, ik heb fantastisch werk, ik ben financieel onafhankelijk, ik heb twee kinderen opgevoed, ik spreek vier talen en ik heb in acht landen gewoond. Ik zorg goed voor mezelf, ik weet wat ik wil en waar ik voor sta. Maar zo gauw mijn relatie eindigt stort dit alles als een kaartenhuis in elkaar en blijft er niets van me over. Dit gebeurt eens in de zoveel jaar en het komt altijd even onverwacht.

Alleen

De relatiebreuk luidt een periode in waar ik niet kan slapen, niet kan eten en soms zelfs nauwelijks kan ademhalen omdat mijn hart zo’n pijn doet. Als ik opsta doen al mijn botten zeer en sta ik eindeloos onder de douche omdat ik het zo koud heb, terwijl ik maar niet kan stoppen met huilen. Ik stop met mediteren en mijn dagelijkse Qigong praktijk, terwijl ik het juist nu het hardste nodig heb. Mijn werk zeg ik af en ook al mijn andere afspraken. Het zijn intens eenzame weken, soms maanden, waarin ik me afzonder omdat ik me schaam voor de staat waarin ik ben. Ik probeer mijn pijn met waardigheid te dragen, maar faal jammerlijk. Ik schrijf midden in de nacht broeierige teksten waarvan ik pas later besef dat niemand ze wil lezen omdat ze gaan over een bloedend hart, verraad en liefdeloosheid, een kil universum waar niemand van me houdt en ik nooit meer vastgehouden zal worden. Als ik mijn hond voor de zoveelste keer omhels en mijn hoofd in zijn zachte vacht begraaf kijkt hij me meewarig aan met zijn trouwe Sint Bernard ogen, alsof hij wil zeggen: ‘Maar ik ben er toch?’

Sporen

Relatiebreuken laten hun sporen na. Het verandert je, je bent niet meer dezelfde erna, zelfs niet lichamelijk. Toen ik ging scheiden van de vader van mijn kinderen verscheen een diepe rimpel tussen mijn wenkbrauwen die er nog steeds zit. Toen de dansleraar me verliet ontstond een knobbel op mijn linkervoet die me nog steeds aan hem herinnert. De heremiet in de bossen van Noorwegen verdween op een dag en liet een wrat achter op mijn rechterhand. En zo zijn er nog een paar: fysieke uitingen van de littekens op mijn ziel. Misschien reflecteert het archetype heks: de kromgebogen, lelijke vrouw vol wratten en bulten, wel het angstbeeld dat we hebben van de vrouw die niemand nog langer liefheeft. Ik las ooit dat zigeuners bij een relatiebreuk een diepe snee in hun borst maken om via het litteken voor altijd herinnerd te worden aan hun verloren liefde. Bij het kampvuur laten de mannen elkaar hun getekende borst zien en delen ze het drama dat eraan vooraf ging. De man met de meeste littekens wordt gezien als de meest moedige: na alles wat hij heeft doorgemaakt leeft hij nog steeds en kan hij nog steeds liefhebben.

Relativeren

Het is nu twee jaar geleden dat mijn laatste relatie eindigde. De man van wie ik hield besloot dat hij niet langer van mij hield, misschien wel nooit van me gehouden had, en dat was het. ‘Je bent beter af zonder hem’, zei ik tegen mezelf, maar mijn hart was het er niet mee eens en protesteerde hevig.
Het is opmerkelijk hoeveel moeite mensen doen om liefdesverdriet te bagatelliseren, ook in de spirituele wereld. Mijn boeddhistische vriendin dacht me op te beuren door te zeggen:
‘Alles is relatief, lieverd. This too will pass. Over een paar jaar kijk je terug en lach je om het hoopje ellende dat je nu bent. Doorzie de illusie, laat je gehechtheid los, het is allemaal Ego.’
Ik voelde me alleen maar meer verloren.
Een andere vriendin die regressietherapeut was opperde:
‘Je hebt hem waarschijnlijk verlaten in een vorig leven, of misschien zelfs vermoord, en dit is hoe hij je terugbetaalt. Het is je karma. Wees blij dat jullie in dit leven de balans kunnen herstellen.’
Ik voelde me helemaal niet in balans.
Mijn moeder zei:
‘Schat, mannen deugen niet, behalve je stiefvader. Geef het maar op.’
Een relatietherapeute die me een sessie aanbood sloeg me om de oren met:
‘Dit komt omdat je vader nooit echt van je gehouden heeft. Je zoekt nog steeds naar erkenning. Je wilt nog steeds gezien en gewaardeerd worden door pappie. Het wordt tijd dat je volwassen wordt.’

Visioen

‘Nee’, dacht ik. ‘Nee, dit klopt niet.’
Liefdesverdriet bagatelliseren dient louter de wens om de pijn niet te hoeven voelen, maar het verklaart het niet en geneest het ook niet. Ik wilde het verdriet niet analyseren of weg redeneren – ik wilde ervan genezen, voor eens en voor altijd!
Die nacht had ik een droom, of eigenlijk was het meer een visioen. Misschien kwam het door weken van slaapgebrek, uitputting en hevige emotie, maar het was glashelder. Ik zag een eindeloos lange rij van vrouwen. Ik zag mijn moeder, mijn beide oma’s en een hele reeks vrouwen die ik niet kende, maar van wie ik wist dat ik met ze verbonden was. Het waren mijn voorouders, besefte ik. De meeste vrouwen hadden een kind op de arm. Allemaal vertelden ze me tegelijkertijd hun verhaal. Het was een klaagkoor, een litanie van verdriet en pijn. Het waren afzonderlijke verhalen met verschillende kleuren en details. Ik kon inzoomen op iedere vrouw, maar in wezen vertelden ze me een en hetzelfde verhaal. Het was het tragische verhaal van een vrouw die zielsveel van een man hield, maar om de een of andere reden beantwoordde die man haar liefde niet. De vrouw voelde zich desondanks toch gebonden aan die man, soms door geld, soms door kinderen, soms door religieus dogma of soms door louter koppigheid, en voelde zich gedwongen om alles op te offeren voor deze relatie. Al deze vrouwen waren verdrietig, bitter en cynisch over de liefde en probeerden me te overtuigen van wat zij geloofden: dat een gezonde, gelukkige, blijvende relatie tussen een man en een vrouw niet mogelijk is.
‘Kijk naar ons!’, zeiden ze. ‘Wij zijn het bewijs!’

Het vuur van verandering

Ik werd hevig geschrokken wakker. Dit waren mijn voorouders, mijn grootmoeders. Hun verhaal over onvermijdelijke ellende en eenzaamheid zat in mijn bloed en ik was het onbewust aan het herhalen. Hoeveel generaties hadden hetzelfde scenario doorlopen, denkend dat het zo hoorde? Dit was een verkeerd soort loyaliteit. Ik begreep nu wat er aan de hand was en besloot ter plekke om het te stoppen. Ik was klaar om het liefdes-slagveld te verlaten.
Die avond maakte ik een groot vuur en terwijl ik takken, salie en de broeierige teksten op het vuur gooide zei ik: ‘Geliefde moeder, grootmoeders en voorouders. Ik respecteer jullie pijn en zelfopoffering, ik begrijp dat jullie dachten dat het nodig was, maar deze lijdensweg stopt nu, bij mij. Het is een verhaal, het is niet de werkelijkheid. Ik geloof niet dat relaties gedoemd zijn te mislukken of dat mannen niet in staat zijn om mijn liefde te beantwoorden met een even grote liefde. Ik geloof niet in zelfopoffering en ik geloof niet in lijden. Laat mij vrij, zodat ik het leven kan leiden dat ik wil en zodat mijn dochter en haar dochters ook vrij kunnen zijn. Ik schrijf een nieuw verhaal. Het mijne. En in mijn verhaal kies ik voor liefde, plezier, vrijheid en harmonie.’

Ware liefde

Keer nooit je rug naar de liefde, maar hou vast aan het diepe vertrouwen dat ware liefde mogelijk is. Geluk in de liefde is de meest natuurlijke zaak van de wereld. Al het andere is illusie.

Dit is artikel 2 uit de 12-delige serie: ‘Liefde en seksualiteit’ in Pioniers Magazine.

1 Reactie

  1. tom Sterckx

    Eindelijk eens een authentieke pen over het diepe proces van rouw na een breuk. Erg herkenbaar, no nonsense vanuit het hart. Dank.

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Woordmagie

Woordmagie

Sommige mensen gebruiken woorden om dichterbij te komen: dichterbij de ander, dichterbij de waarheid. Andere mensen...

Lege woorden

Lege woorden

“In den beginne was het woord” staat in de bijbel, maar er staat niet bij welk begin ze bedoelen. Het begin waarvan?...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!