Het Nulpunt – het einde of een nieuw begin?

Sanne Burger

21 augustus 2018

Alles in de natuur is in beweging. De rivier stroomt, de wind waait, het gras groeit. Zelfs de bergen bewegen zich uiterst langzaam door het landschap, zo langzaam dat hun ritme onzichtbaar is – als vertraagde, gestolde golven in de zee. Mijn longen ademen, mijn hart klopt, het bloed stroomt door mijn aderen, de vlinders dansen. Alles is in beweging. Alles gaat vanzelf.

Als klein meisje was ik ook altijd in beweging. Alles was interessant, alles wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik was wild enthousiast over het leven. Ik wilde alles leren, van bellen blazen tot schrijven, van turnen tot tuinieren. De wereld was één grote speeltuin, ik kon er geen genoeg van krijgen. De enige momenten van frustratie waren wanneer ik niet naar buiten mocht of wanneer ik iets moest doen waar ik geen zin in had: naar de kerk, helpen afdrogen of mijn kamer opruimen. Het kwam echter geen moment in me op dat er nog eens een tijd zou aanbreken waarin ik ogenschijnlijk alle vrijheid had, maar de innerlijke beweging: de motivatie en inspiratie om iets te doen, me volledig zou ontbreken.

De dodelijke cadans van het dagelijks leven

Het was een gaandeweg proces. De momenten waarop ik gedwongen werd iets tegen mijn zin te doen werden talrijker en regen zich langzaam maar zeker aaneen tot de cadans van mijn dagelijks leven. Ik moest aan tafel blijven zitten, ik moest naar school, ik moest normaal doen, ik moest me aanpassen. Vanaf het begin voelde ik weerstand tegen dat moeten.
“Waarom?”, vroeg ik, maar ik kreeg geen bevredigend antwoord.
“Omdat het zo hoort”, klonk als een zinloze straf die ik niet verdiend had. “Omdat ik het zeg” was nog erger.
Tot op zekere hoogte paste ik me aan. Ik wilde erbij horen, ik wilde goede cijfers halen, ik wilde dat mijn ouders tevreden waren over me – maar dat gevoel van weerstand bleef. Ik herkende het als de intelligentie van mijn ziel die maar bleef roepen dat ik een andere missie op aarde had dan het gehoorzamen aan de verwachtingen van anderen.

De keus om te gaan studeren wat ik echt interessant vond: astrologie, en niet wat me een goede baan zou opleveren, zette me op het juiste spoor. Ik had een kader nodig om de wereld te begrijpen en de samenhang tussen de planeten, het leven op aarde en mijn persoonlijkheid was op dat moment goed genoeg voor me. Het was de basis van waaruit ik me ontwikkelde. Het gaf me een gevoel dat mijn leven zin had. Het hielp me om te begrijpen waarom mijn ouders en veel mensen om me heen zo ongelukkig waren, zodat ik dat een plek kon geven. Ik wist al vrij vroeg dat het om bewustwording ging hier, en om niets anders.

In het verlengde van astrologie volgden allerlei andere methodes om mijn bewustzijn te ontwikkelen: yoga, meditatie, Qigong, tantra, taoïsme, massage. Ondertussen had ik het ook tot mijn missie gemaakt om andere mensen daarbij te helpen, voor zover dat mogelijk was. Steeds meer ging ik zien hoe diep de onwetendheid in deze wereld zit en wat de voornaamste drijfveer is van het handelen van de mens: ANGST. Ik moest keihard vechten om trouw te blijven aan mijn keuze om bewustzijnsgroei voorop te stellen in mijn leven, zeker toen ik kinderen kreeg en familie, partners en instituten hun klauwen uitstaken in verbeten pogingen mijn zoon en dochter in hun greep te krijgen. Woede ontstak in me als ik de manipulatie en het machtsmisbruik zag. Soms werd ik overmand door wanhoop omdat ik me machteloos voelde tegenover zoveel tegenwerking. Ik moest steeds dieper graven, steeds harder werken om te begrijpen wat er gaande was en om zelf niet ten onder te gaan en toe te geven aan de druk van de buitenwereld.

Als de rivier tot stilstand komt

Geld was het machtsmiddel dat me bijna op mijn knieën kreeg. Zonder geld overleef je niet in deze wereld en geen moeder wil het haar kinderen aandoen om in armoede te leven. De strijd om enerzijds trouw te blijven aan mijn missie en anderzijds genoeg geld te verdienen om mijn kinderen op te voeden, was slopend. Op de één of andere manier lukte het, maar het putte me uit. Toen mijn kinderen eenmaal op eigen benen stonden, kon ik haast niet meer van vermoeidheid. Ik verhuisde naar Frankrijk en verborg me een paar jaar in een slaperig dorpje op het platteland. Daar maakte ik voor het eerst mee dat ik werkelijk geen energie meer had. Ik zat op de trap voor mijn huis en kon alleen maar voor me uit kijken, zonder iets te zien. Mijn hond wilde het bos in, de tuin wilde water, maar ik kon het niet opbrengen. De innerlijke drijfveer was weg. De rivier was tot stilstand gekomen. Ik kon zelfs niet meer huilen – ook die beweging was opgedroogd. Het was de meest angstaanjagende periode van mijn leven. Het was alsof ik dood was, terwijl ik nog steeds leefde.

Dat was het Nulpunt. “Ben ik nu verslagen?”, vroeg ik me af. Als het zo gebleven was, weet ik zeker dat ik gestorven zou zijn. Mijn hart zou gestopt zijn met kloppen, mijn longen zouden gestopt zijn met ademen, mijn ziel zou zich geruisloos uit mijn lichaam hebben teruggetrokken. Op dat moment verlangde ik daar ook naar – naar de rust en vrede van de dood, van het loslaten van mijn fysieke lichaam. Maar iets hield me tegen.
Er was een zacht, nauwelijks hoorbaar gefluister in me dat zei: “Er is meer. Je hebt nog niet alles uit het leven gehaald.”
Ik had geen idee wat het was, maar ik wist dat het waar was – hoe subtiel ook, ik kon het voelen. En ik besloot om die fluistering te volgen. Ik had geen enkele aanwijzing, geen enkele richting, behalve die fluistering, als haast onhoorbare muziek in de verte.

Ik pakte het mediteren, yoga en Qigong weer op, deed de meest eenvoudige oefeningen, die vaak ook de krachtigste zijn, en richtte me tot Spirit. Het waren simpele gebedjes, klunzig bijna: Spirit, ik weet het niet meer. Als je een plan voor me hebt, geef me dan een teken.
Ik ging ook weer met mijn hond wandelen en de planten water geven – je moet toch ergens beginnen. Mijn kinderen kwamen langs en herinnerden me vrij bruusk aan wat ik ze altijd op het hart gedrukt had: niets op deze wereld is sterk genoeg om je te breken! Het was zo raar en confronterend om dit als een boemerang terug te krijgen, maar de rauwe waarheid ervan gaf me kracht. Ik ging echt niet één van die verslagen oude mensen worden waar de wereld vol van was – no way!

De natuur komt weer tot leven

In die tijd werd ik vaak ’s nachts wakker van een gerommel, als onweer in de verte, alleen kwam het van binnenuit. Het waren de bergen binnenin me die weer tot leven kwamen. Mist steeg op, riviertjes en wolken vormden zich, het zonlicht weerkaatste op het water – mijn innerlijk landschap kwam weer tot leven. Ik kreeg weer mooie dromen en werd ’s ochtends met een glimlach op mijn gezicht wakker.
Het uiteindelijke teken kwam in de vorm van het aanbod van een totale vreemde om in zijn healing centrum in Peru te komen werken. Peru, of all places. Ik had geen idee wat te verwachten, maar wat ik kreeg overtrof alles. Ayahuasca nam me onder haar vleugels en liet me opnieuw zien wat ik als kind al wist: dat alles uiteindelijk liefde is. Ze goot me gewoon weer vol, alsof het niets was.
“Kom schat, je moet even opnieuw geboren worden”, zei ze – en het gebeurde. Ik trof een natuur die zo overweldigend was in haar kracht en schoonheid dat mijn ogen weer open gingen en ik opnieuw kon zien hoe mooi het leven op aarde is. En vooral: ik ontmoette mensen van wie ik moeiteloos ging houden, en zij van mij. Ik weet niet waarom het daar zo vanzelf ging, maar voor het eerst van mijn leven ervoer ik wat het betekent om deel uit te maken van een tribe, een groep mensen bij wie ik me thuis voelde.

De kritische massa

Het maakt alle verschil, weet ik nu. Afgescheidenheid is een illusie die versterkt wordt door de afschuwelijke normen en waarden die ons opgedrongen worden door een maatschappij die ons zo traumatiseert en tiranniseert dat we voor ons 28e zo verzwakt en eenzaam zijn dat we nauwelijks nog een stap zetten. En het is waar: alleen redden we het niet. Alleen de tribe is sterk genoeg. En wat ik nu weet is dit: de ware tribe is groeiende. Miljoenen mensen hebben elkaar al gevonden en het gaat steeds sneller. Het accelereert. Binnen een paar jaar zullen we de critical mass bereiken en zal alles veranderen – ten goede! Net zoals de Berlijnse muur plotseling viel in 1989, zo zullen Noord en Zuid Korea zich verenigen, zal het conflict in het Midden Oosten opgelost worden, zal er vrede zijn in Syrië, zullen de pijpleidingen verdwijnen, de ijsberen weer talrijk worden en zullen alle krachten die tegen het leven, de waarheid en de liefde zijn, ontmaskerd en ontmanteld worden.

Sanne Burger
sanneburger.com

0 reacties

Geef een reactie

You might like this too …

Woordmagie

Woordmagie

Sommige mensen gebruiken woorden om dichterbij te komen: dichterbij de ander, dichterbij de waarheid. Andere mensen...

Lege woorden

Lege woorden

“In den beginne was het woord” staat in de bijbel, maar er staat niet bij welk begin ze bedoelen. Het begin waarvan?...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!