Draag je pijn met waardigheid

Sanne Burger

16 juli 2021

Soms wordt het me even teveel. Dan komt er teveel ellende tegelijk binnen en lukt het me niet meer om in het geweld van de storm overeind te blijven. Dan nemen verbijstering en machteloosheid het over en kom ik tot stilstand. Dan vraag ik me af: Waar doe ik het allemaal voor? Wat heeft het voor zin?

Zo ook deze ochtend. Gisteren hoorde ik dat iemand die me dierbaar is zich toch gaat laten injecteren met het experimentele gif. Ja, haar kinderen ook. En nee, ze wil niet met me praten. Ik las over Macron die als een van de eersten in Europa de controlestaat uitrolt over Frankrijk. Miljoenen gaan de straat op, maar de MSM bericht er niet over. Even daarvoor de bevestiging van wat ik allang wist, maar wat nu onomstotelijk bewezen is: de pandemie was gepland. In een gesprek tussen David Martin en advocaat Reiner Fuellmich onthult Martin de 4000 patenten die sinds 2002 zijn aangevraagd in verband met de geplande wereldcrisis. En ik laat me toch verleiden tot het kijken van een kort filmpje waarin Rutte liegt dat hij ‘The Great Reset’ van Klaus Schwab nooit gelezen heeft. Terwijl ik weet dat ik misselijk word als ik naar Rutte kijk. Niet doen! En Nederland is weer Code Rood, gebaseerd op cijfers van een test waarvan allang bewezen is dat hij niet werkt. En iedereen gelooft het. Absurd. Om moedeloos van te worden.

Dat alles in een dag. En dat is dan een normale dag tegenwoordig. Ik kan er niet van slapen. Dat is al maanden zo, eigenlijk. Of misschien wel sinds het begin van deze plandemie. Ik lig wakker, want mijn hoofd blijft zoeken naar een oplossing; naar wat ik kan zeggen om haar op andere gedachten te brengen, wat ik kan schrijven om de waarheid zichtbaar te maken, wat ik kan doen om het tij te keren. Ik zie toekomstscenario’s waar ik naast haar bed zit terwijl ze stervende is. Ik hou haar hand vast, terwijl ze fluistert: ‘Waarom heb je me niet gewaarschuwd? Jij wist dat dit ging gebeuren. Waarom heb je niet beter je best gedaan? Waarom laat je me zo sterven?’ Ik wil dat niet op mijn geweten hebben.

Ik zit op de patio met een kop koffie en laaf me aan de uitbundigheid van de natuur om me heen. Het is groen, alles groeit en bloeit. Gele bloemetjes dartelen door de lucht, bloesem van de boom in wiens beschuttende schaduw ik zit. Ik hoor de krekels en de cicada’s. Een zacht briesje aait mijn wang. Aan de natuur ligt het niet. De natuur is gelukkig en trekt zich niets aan van de geplande crisis. Door de wind beweegt alles. De natuur maakt een vreugdedansje. Er is niets in het huidige moment dat mijn zware gevoelens rechtvaardigt. Wat een vreemde discrepantie.

Terwijl ik zo zit te mijmeren, nog niet helemaal wakker, nemen mijn droomachtige gedachten me mee terug naar die nacht in Peru, waar ik tijdens een ayahuasca ceremonie een tijdreis maakte. Ik laat me gewillig meevoeren.

We liggen in een kring, terwijl de sjamaan icaro’s zingt: heilige liederen om de poorten naar andere werelden te openen. Het is warm en donker in de maloka (tempel). Er hangt een zoetige geur van zweet en palesanto. De geluiden van de nachtelijke jungle dringen de maloka binnen en vermengen zich met het gezang en de kreten van mijn medereizigers. Ik hoor hoe mensen huilen, lachen en hevig overgeven. Ik hoor dierlijke geluiden die ik niet thuis kan brengen. Het kan een mens zijn of een jaguar.

Ook voor mij is dit een van de meest intense ayahuasca reizen die ik ooit gemaakt heb. Mijn intentie voor de ceremonie was om meer inzicht te krijgen in de vragen: ‘Waarom ben ik hier? Wat kan ik doen?’ Na een slopende wervelstorm van beelden en herinneringen uit mijn leven krijg ik even rust. Ik voel iedere vezel in mijn lichaam en merk hoe mijn aandacht naar het centrum in mijn borstkas, mijn hartchakra, getrokkken wordt. Het is alsof al mijn bewustzijn zich daar centreert. Terwijl ik dat met verwondering observeer, ontstaat er midden in mijn hartchakra een opening, waardoor een nieuwe ruimte zich openbaart.
‘Wow’, denk ik. ‘Dit is gaaf!’

Ik heb nog nooit eerder zoiets meegemaakt, maar ik kan door die ruimte, die zich steeds verder opent, in een andere werkelijkheid kijken. Ik zie een barak waarin honderden mensen opgesloten zitten. De barak staat vol met metalen stapelbedden. De mensen zijn kaalgeschoren en dragen witte pyama’s. Ze zitten verslagen op bed. Ik weet niet hoe ik het weet, maar ik weet dat dit krijgsgevangenen zijn. Het zijn Joden tijdens de tweede wereldoorlog, in een van de vele concentratiekampen. Ik weet niet welk kamp het is, maar ik zie alles glashelder, alsof ik er echt ben. De mensen zijn uitgemergeld. Ze weten dat ze gaan sterven. Het is alleen nog maar een kwestie van tijd. De nazi’s hebben gewonnen. Ze zijn alles kwijt. Alles is verloren.

Ik kan het niet aanzien.
‘Nee!’ roep ik door de opening, die nu best groot is.
‘Alles is niet verloren! De nazi’s hebben niet gewonnen! Dat willen ze jullie alleen maar doen geloven!’
Een paar mensen horen me. Ze heffen hun hoofd op en luisteren aandachtig. Ze horen niet alleen mij, maar ook de muziek die tijdens de ceremonie gemaakt wordt. Verschillende mensen zingen mee, terwijl de sjamaan een Indiase mantra zingt.
‘Luister’, zegt iemand. ‘Ik hoor engelen! Ze komen ons halen.’
‘Nee, nee’, roep ik weer. ‘Ik ben geen engel! Wij zijn geen engelen, wij komen uit de toekomst! Het is bijna 80 jaar later en ik kan jullie vertellen dat er geen Nazi-rijk is! Er is niets wezenlijks verloren gegaan. Liefde, vriendschap, loyaliteit en schoonheid hebben het overleefd. Vreugde, saamhorigheid en moed hebben het overleefd. Vrede, onschuld en nobelheid hebben het wel degelijk overleefd. Echt! Het leven is nog steeds de moeite waard!’

‘Wat is dit?’ vraagt een oude Jood. ‘Dit zijn geen Joodse liederen. Ik wil hier niets mee te maken hebben.’
‘Ach, hou toch op met je geloof’, zeg ik. ‘Luister naar de boodschap! Ik kom uit de toekomst en ik zeg je dat er geen reden is om op te geven! Luister, waar het om gaat is dat je niet opgeeft! Want als je sterft in zo’n ontredderde staat, wordt je ziel meteen gegijzeld door de duistere krachten die zich met jouw essentie zullen voeden. Dan is hun missie geslaagd. Terwijl als je sterft met opgeheven hoofd, met je waardigheid en je geloof intact, dan kunnen ze niet bij je en zul je niet in de onderwerelden terechtkomen. Het gaat erom dat je de juiste keuze maakt. Het is nooit te laat om te kiezen! Kies nu en bevrijd jezelf. Sterf met je ziel intact, wetende dat je kinderen en kleinkinderen gelukkig zullen zijn en ook jij zult voortleven. Hier is het bewijs! Ik ben het bewijs! Luister naar me, luister naar de muziek, luister naar de geluiden in de natuur. Voel je het? Voel je de liefde, de vreugde en de verbondenheid? Dit is de toekomst. Geloof me, het is ze niet gelukt!’

Ik word teruggeroepen naar de andere wereld door iemand die zachtjes aan mijn schouder schudt. Het is de persoon die naast me ligt. Hij buigt zich voorzichtig naar me toe en fluistert in mijn oor: ‘Kun je een beetje zachter praten?’
Ik had geen idee dat ik dit allemaal hardop aan het roepen was.
‘Ja, ja, natuurlijk’, zeg ik. ‘Sorry.’
‘Geeft niet’, zegt mijn buurman.Hij geeft een kneepje in mijn schouder en verdwijnt weer in zijn eigen bubbel.
Ondertussen merk ik hoe de spanning in mijn lichaam bijna ondraaglijk is geworden. Het is zwaar werk om het portaal naar de andere wereld open te houden. Ik hou het niet veel langer vol.
‘Ik moet gaan’, zeg ik tegen de mensen aan de andere kant. ‘Het spijt me. Maar alsjeblieft, geloof me. Het komt goed.’
Langzaam sluit de poort zich weer en bevind ik me weer helemaal in de maloka. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Dit was het beste, het meest zinvolle, dat ik ooit gedaan heb in mijn leven. Ik hoop dat ik gauw weer terug kan. Ze hebben me nodig.

Inmiddels is het vijf jaar later. Ik ben nooit meer teruggeweest, ondanks herhaalde pogingen en meerdere ayahuascareizen. Ik heb niemand gevonden die me kon leren hoe je moet tijdreizen of die mijn techniek herkende. Maar wat ik wel herken is het gevoel van verslagenheid uit de Joodse barakken. Die voel ik zelf ook. Nu. En ineens snap ik het. Het is hetzelfde. De situatie waar wij nu in zitten is dezelfde situatie als waar destijds de Joden en vele andere krijgsgevangenen in zaten. Er is weer een nieuwe situatie gecreëerd waarin we hele goede redenen lijken te hebben om de moed te verliezen en te aanvaarden dat de strijd verloren is. Ik hoef helemaal niet terug in de tijd om mensen uit het verleden moed in te spreken. Ik moet mezelf moed inspreken, en wel nu!

Ik glimlach. Oh, Madre Ayahuasca, wat ben je toch streng. En wat ben je toch goed. Ik weet nog dat je een keer heel streng aan me vroeg: ‘Waarom ben je hier?’ En ik voelde me betrapt, want je had gelijk. Ik had die avond geen goede reden om een ceremonie te doen, maar ik was toch gegaan.
‘Ik heb je zoveel gegeven tijdens je vorige ceremonies’, zei ze. ‘Je bent als een kind dat steeds nieuwe kadootjes wilt, terwijl ze de vorige nog niet eens heeft uitgepakt. Ga jij eerst maar eens je kadootjes uitpakken, voor je weer om nieuwe vraagt.’
Ze had zo gelijk. En nu, vijf jaar later, op een doordeweekse ochtend, met een kop koffie in de tuin, pak ik weer een kadootje uit. Of, kadootje? Nee, een van de grootste geschenken die ze me ooit gegeven heeft, namelijk de wetenschap dat het nooit te laat is.

Als jij ze niet laat winnen, dan winnen ze ook niet. De strijd speelt zich af op zielsniveau. Ze speelt zich af in je hart, al lijkt het alsof het zich in de wereld afspeelt. Geloof het drama niet. Geloof het toneelstukje niet. Het gaat erom waar je in gelooft. Hou je hoofd fier omhoog. Hou je hart sterk. Hou je rug recht. Koester de liefde in je hart voor je dierbaren. Weet dat niets sterker is dan jouw geloof, jouw liefde en jouw waarden. Draag je pijn met waardigheid. Niemand kan je liefde, je vertrouwen en je kracht van je afpakken, je kunt het alleen maar weggeven. Geef het niet weg, want het is van jou. Het is het kostbaarste bezit dat je hebt. Je ziel is onsterfelijk. Ze kan en zal zich nooit afscheiden van de bron, van dat wat waar en waardevol is. Er is niets in de buitenwereld dat het vermogen heeft om je te breken, behalve wanneer jij het die macht geeft. Geef het geen macht. Voed het monster niet. Negeer het. Zo gauw je dat doet, zal het verschrompelen tot niets.

Het is deze wetenschap die Victor Frankl in staat stelde om het kamp te overleven en daarna een ode aan het leven te schrijven, dat tot op de dag van vandaag nog steeds mensen inspireert.* Het is deze wetenschap die het verschil maakt tussen ondergang en overwinning. Laat je geluk niet afpakken. Koester je liefde, je vreugde en je licht. Weet dat er van je gehouden wordt. Weet dat het leven de moeite waard is, wat er ook gebeurt. Leer van de uitbundige natuur om je heen. Geniet, al is het maar van een kop koffie, of een streel over je wang. Geniet van een goed boek, een wandeling langs het strand, de lach van een voorbijganger, een ritje in de auto, een heerlijke maaltijd, de ruisende boomtoppen, een geel bloemetje dat zachtjes op je bovenbeen landt,  het gekwetter van de vogeltjes, een regenbui, een warme douche, de knuffel van een vriend, languit in het gras liggen, de zachtheid van je bed, de frisheid van een aardbei, de schoonheid van witte wolken aan een blauwe hemel. Zelfs in het kamp was ruimte voor vreugde. Vreugde en liefde zitten van binnen.

Gracias, Madre Ayahuasca. Gracias, gracias, gracias. De cirkel is rond.

Sanne Burger
sanneburger.com

*Victor Frankl, ‘Man’s search for meaning’ (1970)

8 Reacties

  1. Ineke

    Tranen in mijn ogen en mijn hart. Zo mooi geschreven. Ja, de liefde voelen, onverslaanbaar voelen, vertrouwen, verbinden met de natuur die alle stormen doorstaat. Dank je.

    Antwoord
    • Jonna

      M’n Chakra’s spinnen meteen op volle toeren. Dank je. ❤

      Antwoord
  2. Eleonora

    Het is net of ik mijn eigen gedachten lees, weliswaar in een andere setting, maar toch. Kennelijk zijn we ook hierin niet alleen. Jaren geleden heb ik met mezelf afgesproken dat ik mijn ziel nooit zal verraden. Nu is de test daar en de Liefde wint, daar ben ik zeker van.

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Ik ook <3

      Antwoord
  3. Helma

    Prachtig Sanne,
    ik voel je,
    ik hoor je,
    ik ben sprakeloos.
    Dankjewel ❤️

    Antwoord
  4. Robert

    Een dilemma zo oud als de grot van Plato. Het is aan ons om de mensen in de grot te vertellen dat er een andere wereld is buiten de grot. Ze zullen echter hun eigen angsten moet overwinnen en zelf moeten kiezen om op te staan uit de grot. Ziekte en de dood zijn een onderdeel van het leven. De vaccinatie prediker is heilig overtuigd dat zijn wereldbeeld levens kan redden, net zoals de anti-vaccinatie prediker. Het doel van beide is hetzelfde en toch strijden ze om hun gelijk. Controle willen over het leven van een ander komt voort uit de angst om de ander te verliezen. De balans in deze werkelijkheid slaat door naar controle en macht. Het is aan ons, aan de andere kant van de balans, om nog meer los te laten en ons over te geven aan de chaos van het universum. Wij mogen vertellen/informeren, maar nooit voor een ander kiezen. Het is aan ons om de pijn waardig te dragen.
    Robert

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Het gaat in deze niet over meningen en overtuigingen, of over wie gelijk heeft of niet. Het gaat hier om het voorkomen van onnodig leed door leugens te ontmaskeren.

      Antwoord
  5. Pieter de graaf

    Zo mooi, zo waar, mij dit te herinneren is als het opborrelen van een bron, fris en helder. Dank hier voor.

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Woordmagie

Woordmagie

Sommige mensen gebruiken woorden om dichterbij te komen: dichterbij de ander, dichterbij de waarheid. Andere mensen...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!