Mijn vriend probeert al jaren te stoppen met roken. Iedere mislukte poging leidt tot hernieuwde bespiegelingen over de ware oorzaak van zijn verslaving.
‘Ik denk dat het komt omdat ik geen borstvoeding heb gehad’, oppert hij.
‘Roken is het substituut voor de instante bevrediging die een baby ervaart als hij vanuit een diepe, instinctieve behoefte aan voedsel en liefde aan de moedertepel zuigt. Ik ben nog steeds op zoek naar de moederborst!’
Ja, hij heeft zeker een punt. Wanneer onze oerbehoeftes niet bevredigd worden komen ze doorgaans in een later stadium in het leven aan de oppervlakte, gesublimeerd dan wel verwrongen.

Pamela en Angelina

Nu is er met vrouwenborsten iets vreemds aan de hand. Enerzijds is de hele wereld geobsedeerd door borsten. Borsten worden opgepompt en uitvergroot tot groteske proporties. Pamela Anderson, een karikatuur van een vrouw, is voor veel mannen de ultieme fantasie. Het feit dat haar borsten nep zijn lijkt geen verschil te maken. Anderzijds kun je nergens meer een BH kopen zonder een tepelverhullende vulling. Neytiri, de vrouwelijke hoofdpersoon in ‘Avatar’, de epische film uit 2009, heeft een soort van borsten, maar geen tepels. Google het! James Cameron volgt daarmee de trend: tepels mogen niet gezien worden. Grote borsten prima, graag zelfs, maar fier uitstekende tepels zijn verboden in de huidige film- en modewereld.
Het zijn echter niet alleen tepels die subject zijn aan deze verdoezeling, deze ontkenning van het vrouwelijk schoon. Angelina Jolie, het sekssymbool van deze generatie – nee, meer dan dat: het icoon van de zelfbewuste en onafhankelijke vrouw, besloot onlangs om haar borsten preventief te laten amputeren. De heldin van de moderne vrouw, echtgenote van Brad Pitt, de meest begeerde filmster aller tijden, wordt het boegbeeld van de kankerindustrie.

Amazones

Ze doet me denken aan de Amazones, de krijgsters uit de Griekse mythologie. Om de kunst van het boogschieten te perfectioneren amputeerden de Amazones hun rechterborst, die anders in de weg zat. Waren deze vrouwen heldinnen? Kan het offeren van een borst een teken van moed en toewijding zijn? In het geval van Angelina Jolie en de miljoenen vrouwen die in deze tijd van Pink Ribbon en de zich epidemisch verspreidende kanker hun borsten laten amputeren is het niet zozeer een kwestie van moed, maar een kwestie van angst. In deze tijd zijn we, al dan niet terecht, terechtgekomen in een angstcultuur waarbij het hebben van borsten de dood kan betekenen. Hoe paradoxaal. Borsten zijn immers van nature de ultieme bron van leven en liefde.

Wat is er aan de hand?

Wanneer is het noodzakelijk een borst te amputeren? Het antwoord lijkt voor de hand te liggen: als de borst op de een of andere manier levensbedreigend is. Ik vraag me af in hoeverre dit werkelijk het geval is bij vrouwen die borstkanker hebben. Is het mogelijk dat we met zijn allen in een soort angstpsychose verkeren waar het borstkanker betreft? Zijn we zonder het te beseffen in een Dante-achtige hel terechtgekomen? De huidige wetenschap zet grote vraagtekens bij beweringen als: ‘Borstkanker is erfelijk’ en: ‘Borstkanker is ongeneeslijk’. Onderzoek wijst uit dat het huidige protocol niet werkt en het ondergaan van mammografie zelfs kanker kan veroorzaken. Is het mogelijk dat er meer aan de hand is?
De vrouwenborst is het symbool van liefde, zorgzaamheid, voeding, sensualiteit en veiligheid. Het zijn deze kwaliteiten die in onze huidige maatschappij ontkend en onderdrukt worden. Het op grote schaal amputeren van de vrouwenborst heeft een enorme impact op onze verhouding tot borsten – en vice versa. De eeuwenlange ontkenning en onderdrukking van het matriarchaat, van de helende kwaliteiten van de zorgzame, zinnelijke vrouw op alle niveaus van de samenleving, manifesteert zich nu letterlijk op fysiek niveau: de vrouwenborst moet weg.

Angst

Vrouwen van nu groeien op met de angst dat ze borstkanker zullen krijgen. In plaats van een bevestiging van het voorrecht vrouw te zijn, een symbool van liefde, sensualiteit en schoonheid worden borsten een mogelijke doodsoorzaak. In hoeverre draagt dat bij aan het afwijzen van de borst? In hoeverre draagt de angst voor kanker bij aan het veroorzaken van kanker? De huidige opvatting ten aanzien van borsten is: ‘Borsten zijn gevaarlijk, omdat je een kans van 1 op 4 hebt om borstkanker te ontwikkelen.’ Als je deze redenatie doorvoert is de oplossing om dan maar alle borsten te amputeren zo gauw een vrouw volgroeid is niet eens zo vergezocht. ‘Het is voor je eigen bestwil.’ Dat hebben we immers zo vaak gehoord. Massa-psychose wordt meestal pas een of meerdere generaties later doorzien.

Liefde

Los van de vraag wanneer het al dan niet nodig is om een borst te amputeren kunnen we hoe dan ook ons GEVOEL over borsten veranderen. In plaats van borsten te associeren met dood en verderf en ze vanuit deze ontkenning te laten verworden tot groteske, onnatuurlijke ballonnen van pornografie, zouden we kunnen proberen om onze natuurlijke liefde voor de vrouwenborst weer tot leven te wekken. In plaats van borsten te verbinden met schaamte en angst kunnen we ze weer opnieuw leren waarderen. In plaats van borsten en tepels te verbergen kunnen we weer leren om trots te zijn op het feit dat we vrouw zijn. In plaats van onze borsten af te wijzen als te groot, te klein, te slap, te peervormig of te zwaar kunnen we opnieuw contact maken met de blijdschap en dankbaarheid voor het feit dat we vrouw zijn en het vermogen hebben vanuit zachtheid en tederheid te geven en te ontvangen. Onze borsten zijn daar de directe, heerlijke, sensuele manifestatie van.
Hoe zou de samenleving eruitzien als de vrouwenborst meer in beeld was als de ultieme bron van liefde en zorgzaamheid? Hoe zou de wereld eruitzien als we als kind onbeperkt toegang hebben tot de moederborst en als volwassene onbeperkt toegang hebben tot de vrouwenborst?

Boobie Café

‘Waarom roken vrouwen?’, vraagt mijn vriend zich hardop af. ‘Jullie hebben borsten!’ Het is echt een issue voor hem. Hij gelooft werkelijk dat zijn deprivatie van ‘De Borst’ als kind oorzaak is van zijn rookverslaving. Hij is naarstig op zoek naar een oplossing.
‘Misschien moet ik een speen kopen en daarop zuigen’, oppert hij.
‘Of een babyflesje kopen, daar warme melk in doen en steeds een slokje nemen als ik wil roken.’
Dat is nog niet eens zo’n gek idee. Leonard Orr, de godfather van de rebirthing beweging in de Nineties, raadde al zijn leerlingen aan altijd uit een speenfles te drinken.
‘Of misschien moet ik een ‘Boobie Café’ openen’, zegt hij, meegesleept door zijn gedachten. ‘Een café waar mensen niet komen om te roken en te drinken, maar waar lacterende vrouwen hun borsten aanbieden. Dat is immers veel dichter bij de bron.’
‘Schat’, zeg ik. ‘Geen vrouw zou haar borsten daarvoor lenen. Maar als je wilt kun je mijn borsten gebruiken. Het gaat immers niet louter om de melk, het gaat om de liefde die via mijn borsten in jouw mond stroomt.’
Hij kijkt me verbijsterd aan, met een hoopvolle twinkeling in zijn ogen. ‘Je bedoelt dat jouw borsten, jouw tepels ten alle tijde beschikbaar zouden zijn voor me?’
‘Ja’, zeg ik. ‘Steeds wanneer je de behoefte aan een sigaret voelt kom je naar mij toe en krijg je als het ware energetische borstvoeding. Ik weet niet of het helpt, maar misschien geneest dat wel die oncontroleerbare behoefte aan roken.’
‘Hmm…’, zegt hij peinzend. ‘Ik zie het al voor me. We zijn in de kroeg, de mannen gaan buiten roken en ik steek mijn hoofd onder jouw truitje. Ik weet het niet…’
Hij is nooit op het aanbod ingegaan. Hij rookt nog steeds.