Ik voel me geroepen om publiekelijk afstand te nemen van wat mijn voormalige Taotraining leraar, Reinoud Eleveld, hier beweert:

“Ik ervaar mensen die geen mondkapje dragen als onveilig. Niet zozeer vanwege Corona, want dat weet ik niet zo zeker, maar omdat ze niet bereid zijn om zich aan de regels te houden. Dat soort mensen beschouw ik als gevaarlijk, want ze beslissen zelf, terwijl het grotere geheel iets anders besloten heeft. Deze mensen verleggen de grenzen, veroorloven zich bepaalde vrijheden, en zijn dus per definitie grensoverschrijdend.”

Reinoud Eleveld in een podcast van 26 april 2021 met de titel: ‘De derde weg’, uit de serie ‘Trust for Business, Work is love in action’ van Joke Oosters

(Deze podcast werd in april van dit jaar opgenomen, toen de mondkapjes in Nederland nog verplicht waren, maar dat maakt dit artikel niet minder actueel. Lees en oordeel zelf.)

Ik heb van 2000 tot 2020, met tussenpozen, intensief getraind bij Reinoud. De eerste jaren als leerling, toen 7 jaar als een van de 30 leerlingen in opleiding, later als Taotraining assistente en de laatste jaren als co-trainster en schrijfster voor zijn online trainingen en website. Reinoud leerde me alles wat hij wist. Ik heb zoveel om hem dankbaar voor te zijn. Dankzij Reinoud kreeg ik grip op mijn seksuele energie, leerde ik grenzen stellen, ontwikkelde ik onderscheidingsvermogen, emotionele stabiliteit en helderheid van geest, en had ik de moed om mijn eigen weg te gaan – om maar een paar dingen te noemen. Maar hier ben ik het pertinent mee oneens.

Reinoud: ‘Dit is de eerste keer dat ik een pandemie meemaak. We maken iets ongelooflijks mee. Dit is overigens keurig voorspeld door de virologen, die het allang zagen aankomen. Er is zelfs een prachtige film over gemaakt, al in 2011: Contagious. Ik ben geen viroloog, maar als de regering zegt: MONDKAPJE, dan geloof ik wat ze zeggen: ik ben besmettelijk, ik heb beestjes (een virus) van binnen, die door middel van hoesten verspreid worden, en een mondkapje helpt om dat tegen te houden. Nou, dan doe ik dat toch? Whatever. Ik snap het. Nu kan ik ook best iemand snappen die zegt dat mondkapjes níet helpen. Maar goed, het zijn nu eenmaal de regels, net als dat we rechts van de weg moeten rijden. Het gaat erom dat we samen hetzelde doen, anders krijgen we botsingen en vallen er slachtoffers. Ik ben een van de eerste tovenaars van het westelijk halfrond en ik beschouw mezelf als een van de grootste seksuele kung fu leraren in de wereld, maar ik hou me wel aan de afspraken.’

Reinoud, mijn geliefde leraar, die altijd opriep tot soevereiniteit, die me leerde om uit de conditioneringen en hypnose van deze cultuur te stappen, die me het begrip ‘nocebo’ uitlegde: de ziekmakende overtuigingen die ons van buitenaf opgelegd worden, roept nu op tot volgzaamheid en gehoorzaamheid? Hoe kan dat?

‘Ik zie het probleem niet. Er is altijd polariteit in de wereld. Er is altijd constructiviteit en destructiviteit. Er is altijd Yin en Yang, winter en zomer, nacht en dag. Er is altijd vrijheid enerzijds en beperking anderzijds. De ene dag mag je niet in je blootje op het strand zitten, de andere dag mag je niet op een terras zitten. Who cares? De ene dag moet je je dochter een jurkje aandoen en je zoontje een broek, de andere dag moeten alle kinderen een mondmasker op. Wat is het verschil? Je maakt er zelf een probleem van als je tegen de omstandigheden gaat vechten, inplaats van ze als kennisgeving aan te nemen. Iedere beperking creëert net zoveel vrijheid. Een kind met een masker op is een prachtig beeld. Het is kunst! Dit gaan we onthouden. Je moet respect hebben voor wat de werkelijkheid je aanbiedt. Maak het mee! Je moet het omarmen, anders word je emotioneel, verlies je je weldenkendheid en ga je je weer verzetten.’

Joke, de interviewster, jonge moeder en enthousiaste leerling van Reinoud, probeert heldhaftig overeind te blijven, maar ze wankelt.
‘Maar ik zie toch schade ontstaan door de maatregelen!’ zegt ze. ‘Het doet pijn als mijn dochtertje met een masker op naar school moet. Het doet pijn dat ze de gezichten van haar juf en de andere kinderen niet kan zien. En als ik dat zie, dan voel ik weerstand en kom ik in de verleiding om in de polariteit te gaan zitten en me te verzetten, want ik wil dit niet omarmen!’

‘Ja, hou maar op’, zegt Reinoud. ‘Ik snap het allemaal wel, maar vanuit het perspectief van de magiër is het allemaal onzin. Tegen mondkapjes zijn is even achterlijk als voor mondkapjes zijn. Het is noch goed, noch slecht. Waarom kunnen blinde mensen zoveel beter horen? Omdat ze door hun blindheid capaciteit vrijmaken! Kinderen met mondkapjes leren andere dingen dan kinderen zonder mondkapjes, en dat is prima. Ga er maar vanuit dat ze evenveel leren als jij vroeger, maar op een andere manier. Misschien leren ze wel beter ogen lezen! Als jij vindt dat jouw dochter op dezelfde manier moet leren als jij, dan ben je dogmatisch bezig.’

Ik leerde een basisregel van Reinoud die ik nog altijd in praktijk breng: “Streef ernaar om zo weinig mogelijk schade aan te richten, zowel bij jezelf als bij anderen.” Neem verantwoordelijkheid, wil dit zeggen. Wees aanspreekbaar. Bescherm jezelf, je dierbaren en vooral je kinderen. Daarom begrijp ik niks van dit pleidooi voor het gebruik van mondkapjes. Gelooft hij niet dat de schade die dit veroorzaakt, vermeden kan worden?

‘Ja, je kunt het natuurlijk ook zien als machtsspel. De regeringsleiders willen de macht over het volk en nu voel jij je onderdrukt. Dat is niks anders dan je eigen machtsmisbruik op de ander projecteren. Als jij iemand beschuldigt van machtsmisbruik, wil dat alleen maar zeggen dat je zelf bezig bent met machtsmisbruik. Mensen worden helemaal niet onderdrukt! Dat bestaat helemaal niet! Stop met wijzen, maar omarm je eigen destructiviteit. We zijn natuurwezens. Polariteit en dualiteit zit in ons. Omarm het feit dat je een destructief monster bent, maar ook een kunstzinnig, creatief wezen die prachtige dingen kan voortbrengen.’

Hmm… alles is een reflectie van jezelf, dus je moet de regels volgen? Is dit nou een voorbeeld van liegen met de waarheid, Reinoud? Volgens mij is omarmen is iets heel anders dan rechtvaardigen. Wu Wei is iets heel anders dan inertie. Passiviteit is iets heel anders dan overgave. Passiviteit in deze situatie is destructief, volgens mij. Als ik vanuit mijn heldere waarneming zie dat er tegen me gelogen wordt of dat mij of mijn kinderen geweld aangedaan wordt, dan vind ik dat ik het recht heb, of zelfs de plicht, om in te grijpen. Ik krijg de indruk dat je een destructief beleid rechtvaardigt en daarmee voor destructiviteit kiest, terwijl je doet alsof je in het midden vertoeft. Dat is volgens mij de angel in jouw relaas.

Wat is er gebeurd met de basis van je training? Jij, die altijd riep: ‘Zorg goed voor je lichaam! Bewaak je grenzen! Jij bepaalt wat wel en niet jouw lichaam binnenkomt. Jij bent verantwoordelijk voor je gezondheid en niemand anders.’
Als ik weiger om suiker te eten, polariseer ik dan omdat ik suiker uitsluit? Ben ik dan destructief bezig? Nee, natuurlijk niet! Maar waarom beschuldig je me daar wel van als ik weiger een mondkapje te dragen?

Wat is er gebeurd met de nadruk die je altijd legde op energetische zelfbescherming en het belang van duidelijk grenzen stellen? Jij leerde me om te zeggen: ‘Ho! Tot hier en niet verder.’ Dankzij jou heb ik mijn krijgskunst de afgelopen 20 jaar ontwikkeld en verfijnd. En nu? Polariseer ik als ik ‘nee’ zeg tegen iemand die mij tegen mijn zin wil penetreren? Ben ik dan destructief bezig, omdat ik die persoon buitensluit en niet omarm? Bijvoorbeeld een verkrachter, of iemand die me met een experimenteel medicijn wil injecteren? Een naald met gif in mijn arm is ook ongewilde penetratie. Moet ik dan ook doen wat ‘het grotere geheel’ besloten heeft, of mag ik mezelf en mijn dierbaren beschermen en zeggen: NO FUCKING WAY! De Reinoud die ik ken en die ik in de afgelopen 20 jaar verinnerlijkt heb, zou het wel weten!

Joke Oosters houdt zich kranig tijdens het interview, maar vertelt de week daarop, als ze de podcast presenteert, hoe ze na het gesprek met Reinoud dagenlang uit het veld geslagen was. Haar persoonlijke overwinning was dat ze nu toch met een mondmasker op naar de bakker was geweest. Hoe sneu dat ze zich heeft laten omverblazen en ze haar leeuwenmoeder-instinct en vechtlust niet langer als iets constructiefs ziet.

Ik schrijf dit niet uit woede, al komt dat in vlagen wel op. Ik voel ook teleurstelling en verdriet over deze huidige kloof in perceptie tussen mij en mijn voormalige leraar, die zo lang mijn rots in de branding was. Maar ik schrijf dit met name omdat ik wil bijdragen aan een zo groot mogelijk bewustzijn en een zo groot mogelijke weerbaarheid en daadkracht rondom deze plandemie, bij zoveel mogelijk mensen. Ik voel me daartoe verplicht. Ik hou van Reinoud en heb groot respect voor alles wat hij mij en veel andere mensen heeft gegeven, maar ik neem afstand van zijn huidige standpunt. Ik voel me dankbaar dat ik zoveel jaren met hem heb kunnen trainen en samenwerken. Deze ervaring is nog steeds een onuitputtelijke inspiratiebron en dat zal altijd zo blijven. In zekere zin is dit schrijven ook onderdeel van de training. Het is nooit klaar.

Link naar de betreffende podcast: De Derde Weg

Sanne Burger
sanneburger.com