Mensen uiten hun liefde op verschillende manieren. Sommige mensen gebruiken het liefst woorden, anderen doen graag dingen voor hun geliefde, zoals de afwas; een derde vind het leuk om dingen te geven, bloemen en diamanten en zo, en nog een type uit zijn of haar liefde door middel van aanraking. Voor mij is aanraking de meest basale manier om liefde te uiten en te ervaren (en liefdesbrieven). Als je een cadeautje voor me koopt of iets voor me doet, snap ik mogelijk niet dat je van me houdt. Dit is altijd zo geweest. Als klein meisje noemde mijn moeder mij haar apejong, want de beste plek die ik wist was op haar rug, met mijn armpjes stevig om haar nek.
Dat wist ze en ze stond het toe, iets waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben. Toen ik ouder werd leerde mijn moeder me dat ik geen vreemden mocht aanraken. Als de postbode kwam, rende ik altijd naar buiten om hem een knuffel te geven. Dat mocht niet meer, om de een of andere reden, zo gauw ik 4 jaar werd. Dit was het begin van het leren mezelf in te houden, mensen niet aan te raken; mijn vreugde, liefde en affectie niet al te uitbundig te delen, want dat hoorde niet zo.

Jaren later kwam ik in de pubertijd. Aanraking werd toen ineens gekoppeld aan seks. Ik vond het uiterst verwarrend. Als ik mijn hand op de knie van een man legde, of als ik hem omhelsde, of aan zijn haar rook, of hem op welke wijze dan ook fysiek benaderde, werd dit vaak opgevat als dat ik seks met hem wilde – wat zelden het geval was! ‘Je geeft de verkeerde signalen’, werd me verteld. Dus trok ik me nog meer terug, en langzaam maar zeker raakte ik mensen steeds minder aan, vooral mannen.

Natuurlijk werd ik masseuse van beroep, omdat ik heel goed besefte hoe belangrijk aanraking was, voor mij en voor anderen. Zo kon ik nog steeds mijn liefde en energie delen middels aanraking, zonder de verwarring en ongemakkelijkheid van verkeerd begrepen worden. Alleen… een professionele masseuse zijn is toch iets heel anders dan gewoon spontaan zijn. Het is eenrichtingsverkeer. Ik geef, de cliënt ontvangt. Dus ondanks mijn werk hunkerde ik soms toch naar aangeraakt worden, vooral nadat mijn kinderen opgroeiden, als ik geen minnaar had of als er geen honden waren om mee te spelen en te knuffelen.

Wat een geluk om vorige week deel uit te maken van het DEEP team: een groep van 12 mannen en vrouwen die samen een retraite leidden, met meer dan 50 deelnemers. We kwamen allemaal samen op een oud, majestueus kasteel in Bordeaux, omringd door wijnvelden en een enorme tuin. De retraite ging over het openen van het hart, over aangeraakt worden, met wederzijdse instemming en integriteit, terwijl je op hetzelfde moment voelde wat dit met je deed. We gebruikten muziek, dans, stem, meditatie, deelrondes, massage en ceremonie. Het was intens, prachtig, uitdagend en heel erg leuk.

Op één van die dagen, een zwoele zomeravond, was ik net klaar met werken – ik had 3 massages van 2 uur gegeven die dag; buitengewone, krachtige, helende massages – en ik was super moe. Die avond was er een sound healing concert met Elie, één van onze teamleden. Het concert was al begonnen en het werd langzaam donker. Ik overwoog om meteen naar bed te gaan, maar ik wilde heel graag Elie horen spelen, dus ik ging toch. Toen ik de hal binnenkwam lag iedereen op de grond, op dekens, matjes en kussens. Het zag er supergezellig uit.
Ik liep een beetje rond, voorzichtig, zodat ik niemand stoorde. Ik wist niet waar ik wilde gaan zitten, tot ik mijn DEEP team zag – of in ieder geval een paar van ze. Toen ze me zagen maakten ze onmiddellijk ruimte voor me en ik dook blij tussen ze in. Meteen voelde ik een hand die mijn haar streelde, een arm op mijn rug en een been over de mijne. Ik voelde me absoluut veilig in deze liefdevolle omhelzing. Ik had het niet eens door, tot dat moment, maar in de laatste paar dagen was ik heel dichtbij deze mensen gekomen. Ik voelde me als een puppy in een mand met andere puppy’s. Er was geen seksuele spanning, geen verborgen agenda, niks. Ik kon daar gewoon liggen, naar de muziek luisteren, de energie door me heen laten stromen en me volledig veilig, beschermd en geborgen weten. Het was zalig.

Ik besefte op dat moment dat ik was teruggekeerd naar mijn kindertijd. Ik herinnerde me het plezier van het delen van liefde op een lichamelijk niveau door knuffelen, aanraken en aaien, terwijl je volledig geaccepteerd wordt zoals je bent, zonder voorwaarden. Op dat moment was er geen afgescheidenheid. Er was louter vertrouwen, ontspanning, vreugde en speelsheid. Het herinnerde me: Ja, dit is onze natuurlijke staat. Zo hoort het te zijn. Dit is wat je soms ziet in native community’s, en tijdens festivals en retraites: mensen keren terug naar hun natuurlijke staat, zonder zich nog langer druk te maken over hoe ze eruit zien, wat andere mensen van ze verwachten of wat de volgende stap is. Het stroomt allemaal vanzelf.

Sanne Burger
sanneburger.com

https://eliemusic.net/music/