De eerste keer dat ik geluk voelde dacht ik dat ik een hartaanval kreeg. Het pulserende gevoel vanuit mijn borststreek was zo krachtig dat het pijn deed. Ik schrok me rot! Niet dat ik nooit eerder gelukkig was geweest, maar ik had het nog nooit zo bewust geregistreerd. Ik had het denk ik voor lief genomen, net zoals de vis in de oceaan die ook niet bewust is van het water om hem heen.
Ik weet nog precies waar en wanneer het was. Het is echt al jaren geleden. Ik zat buiten in de tuin, nadat ik Qigong had gedaan. Dat deed ik toen dagelijks, maar vandaag was speciaal. Ik zat heel stil en rustig te mediteren en plotseling voelde ik hoe de wind heel zachtjes langs mijn wang streek. Dat was zo’n subtiele, vederlichte, liefdevolle aanraking dat het op dat moment voelde alsof God zelf langs mijn wang streek. Ik had het gevoel dat ik ontplofte. Het gevoel was zo overweldigend dat het me enorme angst aanjoeg. Ik dacht echt dat ik een hartaanval kreeg.
Dus zo intens is geluk! En dat was nog maar de aanraking van het goddelijke, in een hele subtiele aanraking van de natuur, de wind. Liefde voelen voor een persoon is nog veel intenser! De eerste keer dat ik bewust liefde voelde voor een persoon… dat was pas echt heftig. Ik weet nog toen mijn kinderen geboren werden. Bij mijn eerste kind lag ik de eerste week alleen maar naast hem om naar hem te kijken, omdat ik zo overweldigd was door het gevoel van liefde dat ik had voor dit kleine wezentje. Bij mijn tweede kind, mijn dochter, wist ik dat dit ging gebeuren, want ik had het al een keer meegemaakt, maar het was even intens. Het verliefd zijn op je kinderen breekt je hart wijd open.

Ik herinner me ook nog die keer dat ik ineens overweldigd werd door de liefde die ik voor mijn geliefde voelde. Dat was ook weer zo’n moment dat me compleet verraste. Weet je, als je gaat trouwen, of als je kinderen krijgt, of als je MDMA neemt, dan verwacht je geluk en om die reden is het wellicht minder overweldigend, omdat je erop rekent en dus ook min of meer voorbereid bent. Maar die keer was gewoon op een woensdagmiddag in de tuin. Het was een hete zomer en mijn geliefde en ik waren allebei in de tuin aan het werk. Hij was de grasmaaier aan het repareren en ik zat aan tafel te schrijven. We waren beiden verzonken in ons werk. Op een gegeven moment keek ik op. Ik zag hoe hij op zijn hurken naast de grasmaaier zat en volledig opging in het schoonmaken van de verschillende onderdelen. De manier waarop hij bewoog, zijn opperste concentratie, de zorgvuldigheid waarmee hij dat apparaat aanraakte, maakte dat de tranen in mijn ogen sprongen. Ik hield zoveel van hem op dat moment. Het was weer net alsof ik een hartaanval kreeg, maar ik wist nu dat het dat niet was. Mijn geliefde keek op en zag dat ik zat te sniffen.
‘Wat is er, schat?’ zei hij.
‘Niks’, zei ik. ‘Ik hou gewoon van je.’

Over liefde en geluk gesproken, ik denk dat Alexander Shulgin de wereld een enorme dienst heeft bewezen met zijn uitvinding van MDMA. Ik denk dat dat pilletje voor heel veel mensen een initiatie in de liefde is geweest, een directe ervaring van wat het betekent om liefde en geluk te voelen. Zo weten ze dat het bestaat en waar ze het moeten zoeken. Dat geeft heel veel hoop. Als je zeker weet dat liefde bestaat is het leven echt veel leuker. En de manier waarop je daarachter komt maakt niet uit. Als je er maar achter komt.
Zoveel mensen hebben een gesloten hart. Dat was waarom ik die ene keer dacht dat ik een hartaanval kreeg. Mijn hart was zo gesloten dat het van binnenuit openbrak. En echt, dat doet echt pijn! Energetisch is het hetzelfde als een vlinder die uit zijn cocon breekt terwijl zijn vleugels nog helemaal opgevouwen zitten, of een zaad dat openbreekt, of een boompje dat net uit de grond komt en door het grondoppervlak heenbreekt.
Dat is misschien ook de reden dat het me die allereerste keer zo shockeerde. Het was zo totaal anders dan hoe ik me normaal voelde. Meteen na die liefdeseruptie volgde dan ook een golf van verdriet. Verdriet over al die momenten dat ik geen liefde kon voelen. Verdriet over mijn eigen gesloten hart, waardoor ik zolang in het duister had geleefd en zo enorm had geleden. Terwijl het zo duidelijk werd, toen die liefde eenmaal doorbrak, dat dat een enorm misverstand was. Die geluksmomenten hielpen me om het pantser rondom mijn hart langzaam maar zeker los te maken en te rouwen over alle verloren tijd, al die jaren dat mijn hart gesloten was en ik geen liefde kon voelen.

Langzaam maar zeker ben ik meer gewend geraakt aan het ervaren van liefde en jaagt het me niet meer zoveel angst aan. Al laat ik nog wel vaak een traan.

Sanne Burger
sanneburger.com