Goed stuk Sanne, alle lof!
BTW, wil je mij als je je stukjes ook in het Nederlands verstuurt alleen de Nederlandse versie sturen? Ik krijg nu zowel de Engelse als de Nederlandse versie in mijn Inbox.
Dank je. Groetjes. Keep up the good work.
Kees
Ha Sanne,
een moeilijke discussie voor de samenleving!
Ik deel je gedachten over dit onderwerp voor een groot deel wat betreft de overgang van leven naar dood en hoeveel tijd er is om afscheid te nemen van een overledene alvorens er geoogst moet worden.
Er is nog een ander aspect wat mij bezig houdt en waar ik nog niet veel mensen over gehoord heb:
Iedere mens, en voor wie daarin gelooft ook de ziel is uniek. maar naast de persoonlijkheid, het wezenskenmerk, is ook het lichaam uniek! Alle miljarden mensen op deze planeet hebben volstrekt unieke vinger en voetafdrukken, unieke irissen en een uniek opgebouwd DNA. Het is fantastisch dat door de komst van de kennis over het DNA zoveel misdaden, verkrachtingen en moorden worden opgelost, juist door de unieke kenmerken. Daar komt bij dat door deze unieke eigenschappen het hele lichaam een “eenheid” is.
Wanneer er een orgaandonatie plaats vindt moet de ontvangen bij levende organen de rest van zijn/haar leven zware anti-afstotingsmedicatie slikken om te voorkomen dat het eigen lichaam het nieuwe orgaan afstoot.
Al eerder in de teksten hierboven kwam aan de orde dat ontvangers van levende organen soms ook nieuwe behoeften kregen (roken / drinken als de donor dat frequent deed), soms zelfs karakter veranderingen. Dit geeft voor mij aan dat er heel veel materiaal zit in de celkernen van de organen en zich niet alles enkel in het hoofd bevindt.
Kortom een ingewikkelde materie en een moeilijk proces wat nog genoeg maatschappelijk doordenken vraagt, van beide partijen,….
Je hebt mij flink wakker geschud! Dank daarvóór! Ik heb 31 jaar als verpleegkundige gewerkt en had al jong een donor codicil. Bereid om vele levens te redden…ahum…1,2,misschien 3….niets vergeleken bij jouw visie…
Ik ben ook nog maar een paar maanden wakker aan het worden. Reïncarnatie geloofde ik al in. Het punt wat me nu bezig houdt is, niet eens voor mijzelf, maar stel mijn kind heeft een orgaan nodig, bijvoorbeeld een niet, en ik zou een geschikte donor blijken…Ik ondersteun jouw visie, maar moet er emotioneel gezien niet aan denken dat ik voor dit dilemma kom te staan…wat ik wel ga doen, is je bericht delen..hopelijk nog wat zielen wakker schudden…nogmaals heel goed geschreven, dank voor het delen!
Hoi Mireilla, dank voor je reactie, fijn om te horen! Ja, dit punt zou eigenlijk ook nog belicht moeten worden. Hoe werkt het met je naaste familie? Zou dat op zielsniveau anders zijn? Ik weet het niet. In ethisch opzicht is het hetzelfde – maar gevoelsmatig zou ik misschien toch eerder een nier aan mijn kind willen geven dan 4 miljoen vreemde kinderen redden – hoe fout dat ook klinkt. Misschien zou het het beste zijn als we gewoon alle donorprogramma’s afschaffen, zodat we dit soort onmenselijke keuzes niet hoeven te maken.
hoi Sanne, wordt het niet eens tijd dat jij een boek(je) gaat schrijven!? Ik wil het dan wel onder de aandacht brengen van uitgever Edicola, waarvoor ik een boekenfonds ga opzetten. hoor graag van je!
hartelijke groet van Vera
Beste Sanne , je artikel is me uit het hart gegrepen. Ik werk zelf al 30 jaar vanuit het daoistische gedachtengoed als acupuncturist dus je beschrijvingen zijn mij zeer bekend. De meeste van mijn patienten hebben behandelingen voor hun ziel nodig. Je hebt het mooi , hier en daar fel maar gevoelig verwoord. Geweldig bedankt.
Het lijkt een heel doordacht stuk.
Betekent bovenstaand verhaal ook, dat je zelf afziet van een vervangend orgaan, mocht dat nodig zijn voor een langer leven voor je?
Dit aspect mis ik namelijk altijd in de betogen van de niet-donoren.
Als niet-donoren zich hier over uitspreken in bevestigende zin, dan kan ik bovenstaande met respect lezen.
Hoi Ad, dank voor je reactie. Ja, dat vroeg iemand anders net ook al. Het was niet eens in me opgekomen dat dat een optie was. Dus inderdaad: ja, ik zou uiteraard afzien van een vervangend orgaan als dat nodig zou zijn voor een langer leven voor mij, omdat dat precies dezelfde consequenties zou hebben voor de ziel dan andersom. Dat is niet uit een soort van rechtvaardigheidsgevoel, maar meer vanuit het feit dat ik geen orgaan van een ander in mijn lijf WIL – niet voor mezelf, en ook niet voor die ander. Wat ik hier ook niet belicht heb is de vraag: Waarom zijn we eigenlijk zo bang om te sterven? Is het wel zinvol om dit leven zo lang mogelijk te rekken? Wat definieert een waardig leven? Wanneer is het beter om iemand te laten gaan, of om zelf te gaan?
Ik heb een dochter van 26 en een zoon van 28. Goede vraag. Ik weet het niet – het lijkt me een hartverscheurende beslissing either way. Ik hoop dat ik een dergelijke keuze nooit hoef te maken.
Eigenlijk zou je dit ook ergens moeten laten registreren.Wil geen ontvanger zijn van organen.Er zijn naast de orgaan donoren nog miljoenen mensen die een dysfunctionele dood ervaren .Al die mensen die vanwege religieuze overwegingen bijna direct verbrand of begraven worden nadat ze zijn overleden.
Mee eens – een ‘wil geen donororganen ontvangen’ pasje zou handig zijn. En ja, veel mensen sterven een traumatische dood. Ik heb een soort optimistisch vertrouwen dat het mogelijk is om van alles te herstellen als je leeft, dus ook als je dood bent. Maar weet het niet zeker.
Je bedoelt of ik een kunstorgaan zou accepteren? Dat zou ik onder bepaalde omstandigheden zeker overwegen, voor zover ik dit nu kan overzien. Maar dat is een heel andere discussie.
Hier klinkt een klassieke argumentatiefout: uit een feit (geen donor willen zijn) wordt een norm (dan mag je ook geen organen willen ontvangen) afgeleid. Waarom zou elke ‘goede’ daad op precies dezelfde wijze vereffend moeten worden? Geven stat vrij. Ontvangen ook.
Ik WIL geen organen ontvangen – dat heeft dezelfde complicaties dan organen geven – it messes up the soul. Maar los daarvan: ik ben het ook oneens met je stelling. Wanneer ik zelf niet bereid ben iets te geven, hoe kan ik dan vinden dat ik recht heb om datgene te ontvangen? Zou ik bereid zijn iemand een korst brood te geven in een oorlogssituatie, terwijl ik gezien heb dat die persoon zijn eigen korst brood weigerde te delen? Ik denk het niet. Ik ben geen heilige. Wie gul doet, gul ontmoet.
U heeft gelijk, het heeft iets van “lekker puh”. Als niet donor heb ik mijn kinderen op het hart gedrukt dat ik onder geen enkele omstandigheid een donororgaan wens te ontvangen, en wel om dezelfde reden waarom ik er geen wil “geven”. Achterliggende idee daarvoor staat hierboven perfect omschreven.
Er wordt met deze wet en vooral de groep mensen die voor de wet is, heel erg op de mens gespeeld. Als je niet donor wilt zijn komt steeds het antwoord “Maar als je zelf iets nodig hebt ooit?” Alsof dus uit eigenbelang ja gezegd moet worden, weer voor jezelf die ooit ook een orgaan zou willen hebben hebben wanneer nodig. Ook ik hoef inderdaad niks van een ander, maar dat zou niet eens een onderbouwing hoeven te zijn om met ‘nee’ weg te komen. Het zou me erg aan het hart gaan als een familielid of iemand waar ik veel om geef gered zou kunnen worden, maar ik ga niet over keuzes van mij geliefden en vrienden. Kinderen heb ik niet dus heb ik waarschijnlijk makkelijk praten en hoef ik dus als ouder hierover geen beslissingen te nemen ooit. Ik zou tijdens mijn leven wel wat af kunnen staan, stamcellen en verdergaand een nier. Maar dan moet ik wel heel veel van iemand houden. Asociaal voor de rest van de mensen? Ik kijk wat ik in mijn kleine omgeving kan doen. Meestal in het klein qua goede doelen. De hele wereld kan ik niet redden. Misschien dat ik binnenkort maar bloed ga geven, als goedmakertje.
Mooi. Bevestigt mijn mening. Ik wil respect voor mezelf behouden tot op het laatste moment. Ik wil deze wereld verlaten met een goed gevoel en niet met angst of pijn, in stukken gehakt. Dat acht ik mijn plicht. En mijn subtiele lichamen dan … Niets te maken met gemis aan liefde voor mijn evenmens.
Bewust sterven… in liefde en vrede … en heel !
Een jaar geleden heb ik ook besloten het niet te doen en dat gemeld. Ik heb nu dat kaartje in mijn portefeuille. Hans Stolp heeft ook een heel duidelijk verhaal over echt dood en de energie van anderen…Het is heel persoonlijk en je kunt het nu ook weigeren, wel in actie komen.
Dat wil ik ook wel eens weten. Ik wil ook zo n kaartje. Dit stuk is zo fantastisch geschreven Sanne!!! Dit zou naar de tweede kamer moeten en naar alle media zodat meer mensen na gaan denken en we misschien een tegengeluid kunnen geven tegen die donor wet. Dit gaat totaal tegen het recht van lichamelijke ontastbaarheid in!
In dit stuk komen tenminste goede argumenten voor in plaats van enkel complottheoriën. Religieuze vrijheid is belangrijk, en natuurlijk is zorgen dat er veel goeds wordt gedaan in de wereld ook belangrijk.
Ik ben wel donor, dat is mijn keuze, en ook bewust gemaakt. Ik vind dat iedereen moet kiezen wat hij/zij met zijn of haar lichaam wilt. Ook na de dood, zodat andere mensen geen lastige keuzes hoeven te maken voor die mensen. Dat is zelfbeschikking, en daar ben ik 100% voor.
Ik denk niet dat degenen die deze wet goedkeuren iedereen hun wil willen opleggen. Ik denk dat de nieuwe wet met de beste intenties is aangenomen. Niet kiezen betekent gewoon dat niemand weet wat jij wilt, en dat anderen dat moeten doen voor jou. En het is zo’n lastige en persoonlijke keuze… eigenlijk kan alleen jij daar over beslissen. Ik ben trots op de mensen die dat voor zichzelf doen, ongeacht wat hun keuze is.
Ja zeker …neem je eigen verantwoordelijkheid om te reageren over je eigen lijf!!!! Doe bewuster je keuzes in dit leven en laat je niet zo pamperen!!! Ook ik heb de keuze lang geleden gemaakt donor te zijn als de situatie zich voordoet. Bij het lezen van deze brief begin ik te twijfelen….de ziel….Tja….ik zelf maakte het mee dat ik de ziel uit het lichaam van mijn moeder voelde vertrekken….wat moet het anders zijn geweest die enorme kracht die ik voelde en wat me omhoog deed kijken naar haar die stierf…..het blijft mysterieus…. Waar ik het wel mee eens ben is het feit dat het zoveeeeeel geld moet kosten…..wie steekt dat in zijn zakken!!!!! Als je dan wat voor een ander wilt doen vraag daar dan niet van die extreme bedragen voor…..alles moet altijd gebeuren om het voor iemand wat op te laten leveren en geld en/of macht….Ik ga er toch weer over nadenken…..
Hier ben ik het nou helemaal mee eens! Zelfbeschikking en niet dat de nabestaanden daar hele discussies over moeten voeren, of dat iedereen het eens is behalve een verre achternicht die zelden op bezoek kwam en nu de donatie in haar eentje blokkeert.
Beste Sanne, als eerste een compliment voor dit mooi geschreven artikel en dat je ook de Ziel meegenomen hebt in je verhaal. Wat ik wel miste is dat je niet dood bent maar hersendood verklaart bent. Het Lichaam leeft nog en krijgt spierverslappers toegediend en wordt vastgebonden, anders reageerd het Lichaam te heftig op het eruithalen van de organen. Het Lichaam sterft dus bij het eruit halen van de organen.
Goed stuk. Je kan lekker schrijven. Je vergeet er nog wel bij te zeggen dat organen waardeloos zijn als een persoon dood is. Mensen sterven als de organen zijn uitgevallen en daarna hebben andere mensen niets meer aan die organen. Daar hebben ze de term hersendood voor uitgevonden. https://youtu.be/KH8th1Sk2-s Bekijk dit filmpje eens. Maakt. (Heel) veel duidelijk. Groetjes Martijn
Beste Sanne
Dank je wel voor bijzondere woorden. Samen met mijn liefste Catharina van Bemmel zijn wij ook mede om deze redenen geen donor. En zoals al velen toegevoegd hebben. Je bent nog niet eens dood wanneer men je al “leegsloopt”
De belangen zijn groot wanneer het gaat om organen. Geld macht en een niet juiste intentie is vaak wat dit soort wetten laat voorbij komen. Juist de niet wetende mensen zijn hiermee weer de dupe ?
Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben, wel een leuk stuk en goede argumenten. Het enige stuk waar ik echt moeite mee heb ik het stuk over de kosten. Er zijn namelijk een hoop behandelingen die op lange termijn net zoveel, of meer kosten, en daarna in veel gevallen een nog kleinere kans hebben op een fatsoenlijk leven. Die mensen laat je ook niet zomaar sterven!
Is het niet alleen al een goed teken dat het onderwerp onder de aandacht komt? Mensen houden dezelfde vrijheid die ze altijd al gehad hebben. Het grote verschil is dat mensen die uitgesproken tegen zijn zich wel bewegen om aan te geven geen donor te zijn, waar mensen die het niet echt uitmaakt maar best willen doneren niet in actie komen.
Het is vooral een poging om mensen een normaal leven te bieden die heel lang op een orgaan wachten en enorm geholpen zijn met een nieuw orgaan. Natuurlijk is het belangrijk dat mensen hun vrijheid houden! iedereen mag helemaal doen en laten wat ze willen op dit vlak, zonder oordeel, maar ik vind het goed dat er aandacht is en dat mensen die er niet bij stilstaan automatisch donor zijn óf er in ieder geval wel bij nadenken.
Mooie nuancering Karel, dankjewel. Wat betreft de kosten van de medische zorg – het is verschrikkelijk hoeveel geld er wordt verdiend aan zieke mensen – niet omdat dat niet anders kan, maar omdat de medische wereld haar woekerwinsten niet wil verlagen. Ik geloof niet dat de huidige medische wereld de gezondheid van mensen voor ogen heeft – het prioriteitenlijstje van waar geld aan uitgegeven word klopt voor geen meter, ook niet in deze kwestie. Verder helemaal met je eens dat het goed is dat het onderwerp onder de aandacht komt. Ik hoop dat meer mensen tot een helder en overwogen besluit komen.
Hoi Sanne. Mooi verwoord. Kijk alleen al naar het gebruik van cannabis-olie. Kost een schijntje, werkt voor heel veel (kanker) opzienbarend maar wordt buiten de medische zorg-deur gehouden. Kunnen ze nauwelijks iets op verdienen. Triest….
Ik vraag me af hoe je er tegen aan kijkt als je kinderen en/of andere geliefden een donor nodig hebben. Of jijzelf… Laat je liever vroeg het leven dan nog langer bij je kinderen te mogen zijn? Of je kinderen bij jou?
Goede vraag, want heel heftig. Ik hoop echt dat ik die keuze nooit hoef te maken – blij dat mijn kinderen oud genoeg zijn om zelf te kiezen. Maar nu denk ik: nee, ook dan zou ik geen donororgaan willen – noch voor mijn kinderen (als ze nog te jong zouden zijn om zelf te kiezen) noch voor mijzelf, omdat ik denk dat ik noch mijzelf, noch hen daar een dienst mee bewijs. Ik zie ze liever in the next life met hun ziel intact dan nog een paar jaar in dit leven met een levensgroot trauma en een beschadigde ziel.
Leuk al die theorie, in de praktijk sterven ook kinderen en jonge moeders en vaders omdat mensen zich allerlei flauwekul laten voorschotelen, En nee, mensen hebben niet alleen aan behoefte aan een orgaan als gevolg van alcoholisme, roken en het overmatig gebruik van pornosites(tsss) Mooi geprobeerd, net als het overdrijven van de kosten: feit is dat wij hier gelukkig een niertransplantatie niet in dollars hoeven betalen, deze kost in Nederland namelijk ongeveer 1/5 van wat u schetst. daarnaast zijn wij als Nederlanders een heel gul volkje en kun je best schooien voor wormenkuurtjes zonder dat je daar mensen mee hoeft te demotiveren om hun organen te doneren. Evenals het geloof over hoe het lichaam behandeld dient te worden na de dood, in sommige culturen ga je binnen een dag onder de grond,wordt je op een vlot al brandend de rivier op geduwd of dansen ze rond je opgebaarde lichaam en eten ze er stukjes van om de ziel te bewaren. De nieuwe wetgeving voorkomt gewoon dat nabestaanden met het probleem opgezadeld worden (dat kun je trouwens nog altijd regelen hoor) en in hun verdriet niet weten wat te doen. Ga gewoon lekker zelf aangeven wat je wel en niet wil en laat de beslissing ook aan anderen zonder ze op te zadelen met allerlei vage theorieen.
Ik chargeer. Mijn punt is: als donor heb je geen enkele keus wat betreft wat er met je organen gedaan wordt. Voelt voor mij een beetje hetzelfde als dierproeven. Mijn andere punt is: Wegen de kosten van de donorindustrie op tegen de baten, of zou het geld beter gebruikt kunnen worden? Vandaar het schooien voor wormenkuurtjes. Jouw argument dat wij het als cultuur best mogen verkloten omdat andere culturen dat ook doen: NIET MEE EENS.
Daniella, lekker kort door de bocht, Sanneburger geeft een aantal gedachten weer die zijn te overwegen als steun en wegwijzer omdat veel mensen onderbuik gevoelens hebben die ze niet echt kunnen plaatsen, zij denkt mee voor anderen, u voor Uzelf, mag ook.
O en in haar kostenplaatje gaat het over de USA., gelukkig nog niet in NL., maar wat niet is kan komen, geld stinkt niet in bepaalde kringen.
Ik vind het een eerlijk stuk dat Sanne heeft geschreven maar ben het met je eens Danielle dat het niet geschreven is met een open visie. Het is haar visie. Ondanks dat ik er anders in sta, vind ik het wel een mooie visie. Gelukkig is iedereen gerechtigd een eigen visie te hebben. Ik snap de commotie om kosten van operaties en weet hoe erg de situatie in sommige derde wereld landen kan zijn. Voor mij staat dat wel KOMPLEET los van het ontwikkelen van mogelijkheden en technologie elders. Dus ik vind het ook kort door de bocht om de vraag te stellen ‘Moeten we wel dure operaties uitvoeren als er elders in de wereld wellicht vele mensen geholpen kunnen worden met dat geld’. Dan kun je gehele welvaart in de derde wereld beter stop zetten. Koop dan geen auto’s meer, of huizen, of dure bedden, televisies enzovoort. Een tweede noot van kritiek aan Sanne: Accepteer kritiek op jouw zienswijze wat volwassener. Ik vind jouw antwoord op Danielle erg geirriteerd en agressief overkomen. Dat doet onrecht aan jouw boedhistische kijk op het leven.
Sanne, wat heb jij dit mooi beschreven! En ook sterkt dit mijn gevoel om geen donor te worden! Er is veel meer tussen hemel en aarde dan de meeste mensen beseffen! Dit zelf ondervonden, na het overlijden van een heel dierbare persoon! Heel veel dank voor jouw artikel!
Ik deelde je blog op mijn Facebook omdat je alles zo perfect verwoordt zoals ik er ook over denk.
Ik kreeg negatieve reacties én één persoon bleef erover doorgaan en, vind ik, flauwe argumenten aanhalen.
Ik ben iemand die een ander zijn of haar gedacht laat en niemand probeer om te praten, inzichten komen op bepaalde momenten, die kun je er niet in rammen, die komen door blogs zoals die van jou (bij sommigen …).
Op een bepaald moment haalde zij mijn kinderen er ook bij en de vraag of ik dan donororganen zou aannemen. Mijn kinderen zijn ook meerderjarig, dus die beslissen zelf, ik wil wel dat ze weten wat ik voor hen zou beslissen, moest ik voor die keuze staan. Zij kunnen mij ook laten weten wat zij willen dat ik toelaat als het ooit zover zou komen, hoe moeilijk het ook zou zijn indien zij het anders zien dan ik, maar hun keuze zou ik respecteren … Zelf donororganen aannemen? Neen, dat is wel duidelijk, ik ga toch niet met een stukje Ziel van een ander rondlopen? Iemand van wie ik niet weet wie het is? Op fysiek vlak kan je ook meer ‘binnen halen’ dan een hart, nier, long, … alleen.
Gisterenavond voelde ik me heel verdrietig en ik wist niet wat er scheelde en dan ga ik ‘door’ dat gevoel en vraag ik me af wat dit alles met me doet en dan kom ik tot een conclusie en voel ik me uiteindelijk nog sterker. https://b-in-france.blogspot.fr/2018/02/het-leven-is-een-uitdaging.html
Dank voor je reactie Brigitte, recht vanuit het hart. Net je blog gelezen, zo mooi. Ik kan het verdriet met je meevoelen en ook je moed om trouw te blijven aan je eigen waarheid. Liefs!
Prima artikel Sanne. Ik denk er hetzelfde over, al lange tijd. Vanuit de antroposofie zijn ook interessante soortgelijke dingen geschreven. Een klein puntje… Rohingya schrijf je zo. 😉
Hallo Sanne,
Persoonlijk ben ik tegen de nieuwe wet die je automatisch donor maakt. En je zienswijze op leven en dood is interessant en inspirerend. Gelukkig kan iedereen een keuze maken.
Maar er is een punt in je stuk waar ik over val en dat ik onnodig kwetsend vind. In je stuk schrijf je over kettingrokers, pornoverslaafden (?) en alcoholisten, die een nieuw orgaan nodig zouden hebben. Persoonlijk vind ik ieder leven even waardevol, dat van jou, dat van mij, dat van een Rohinya kind en dat van een alcoholist. Maar waar ik je aandacht voor wil vragen is een groep mensen die ziek geboren wordt. Je schrijft ook over een jong meisje met hartfalen, dus je bent je bewust van deze groep. Waarom dan de ontvangers van de organen zo over één kam scheren in dit deel van je artikel?
We hebben een lief meisje van één jaar in onze familie die ooit misschien een orgaan nodig zal hebben. Longen. Haar moeder, mijn zusje, zal de keuze wel moeten maken. Dat is ingewikkeld genoeg.
Ik ben voor nuance en respect aan de kant van geen donor willen zijn. Geen opgedrongen schuldgevoel in spotjes, geen automatisch donorschap. Maar daarom reageer ik wel: omdat ik ook graag de nuance en respect aan de andere kant wil aanbrengen. Niet alleen mensen die hun leven vergooien of mensen die een bepaalde duur in het leven hebben gehad, ontvangen donororganen. Volgens mij is de zin over kettingrokers, alcoholisten en pornoverslaafden ook niet nodig voor je argumentatie toch?
Lieve Wendy, dankjewel, je hebt gelijk dat nuancering hier op zijn plaats is. Ik bedoelde zeker niet dat het leven van een alcoholist, iemand die rookt of iemand die pornoverslaafd is minder waard is dan een ander leven – dat zou idd heel aanmatigend en kwetsend zijn. Dat is zeker niet aan mij om over te oordelen. Wat ik bedoelde te zeggen was: mocht er nog bewustzijn zitten in bv. mijn lever, longen of ogen, hoe pijnlijk zou het dan zijn voor mij om het drinken of roken te voelen, of geconfronteerd te worden met beelden die ik liever niet wil zien? Nu is dit wel heel kort door de bocht hoor, eigenlijk geen goede voorbeelden, dus dank voor je feedback. Ik denk dat ik dit ga aanpassen.
Hallo Wendy, goed nagedacht, als je donor wil zijn dan ongeacht persoon en verleden met respect voor donoren en niet donoren, een niet donor heeft doorgaans redenen op religieus gebied die soms moeilijk zijn te verwoorden, maar we hebben het hier over de kern van het leven en het enig onvervreemdbaar eigendom, het eigen lichaam.
Pieter, feb. 17 2018.
De Screening die nodig is om on aanmerking te komen is zo zwaar. Als alcoholist of verslaafde kom je echt niet in aanmerking.
Ik heb een hart mogen ontvangen en vind dit de meest liefdevolle, pure en onbaatzuchtigste daad die er bestaat. Ik weet dat mijn donor er voor 100 procent achter stond en dat ze 5 mensen het leven heeft gered. Hoe mooi is het dat er 5 mensen op de aardbol rondlopen die haar iedere dag weer zo ontzettend dankbaar zijn. Dat noem ik pas pure liefde. Als ze die mooie energie mee krijgt groeit ze 5 levens misschien.
Het lichaam is het harnas van je ziel. Ongeacht de grondslag zit het nooit onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Laat de keus bij de mens. Ik begrijp werkelijk niet dat er zo hard ja of nee geroept moet worden. Hou de eer aan jezelf, maak je keuzemoment en maak er geen borstkloppend podium van. Respecteer elkaars keuze.
Zijn we het niet verplicht aan elkaar om onze ervaringen en kennis te delen, opdat we samen dichter bij de waarheid komen? Dat is geen disrespect, dat is liefde. Jouw waarheid achterhouden kun je ook zien als een gebrek aan interesse en compassie voor je medemens. Valse bescheidenheid zal nooit de wereld redden. Ik heb heel veel geleerd de afgelopen dagen, van alle mensen die de moeite namen om op mijn artikel te reageren en hun waarheid te delen. Ik ben daar dankbaar voor. Ik ben vóór dialoog en uitwisseling, ook als het soms pijnlijk en emotioneel is, ook als het eng is en weerstand oproept, zoals bij dit onderwerp. Dan juist is het belangrijk dat we ons uitspreken en naar elkaar luisteren. Ik geloof in de kracht van openheid en expressie. Ik zag een interview met een vrouw die haar ervaringen deelde mbt haar dochter die een ongeluk gehad had en hoe ze daarna gepusht werd om haar als donor op te geven. ‘Ik doe dit omdat ik andere mensen het leed wil besparen dat ik heb meegemaakt’, zei ze. Het was heel moeilijk voor haar, maar ze deed het toch. ‘Zoek uit wat je te wachten staat als donor en als nabestaande!’, zei ze dringend. Ik heb diep respect voor zo iemand. Dat is pure liefde voor de medemens. https://www.youtube.com/watch?v=tz_jXRfrAV0&t=2s
Dank je wel voor je mooie artikel. Eergisteren heb ik uitgebreid met mijn kinderen gesproken over dit onderwerp. Zij kiezen vrijwel direct voor het donorschap, terwijl ik dat zelf helemaal niet meer vanzelfsprekend vind. Belangrijke overweging is voor mij het vooruitzicht van het risico dat rondom het overlijden een hectische situatie ontstaat die de rust en het respect schade zal doen. Fijn om dit terug te zien in jouw argumentering. Ik ben door de jaren heen overtuigd geraakt van het bestaan van een ziel, reïncarnatie en een universeel bewustzijn.
Verder denk ik dat in algemene zin voorkomen veel beter is dan genezen. Fantastisch dat er op medisch technologisch gebied zoveel mogelijk is, maar de medische zorg hoeft helemaal niet zoveel te “kosten” als zorg voor elkaar en een harmonieus leven veel vanzelfsprekender zouden zijn. Maatschappelijk opgelegde stress leidt tot enorm veel onnodig lijden. Om hier in het gevoelsleven mee om te kunnen gaan grijpen mensen logischerwijs naar middelen die voorhanden zijn om zichzelf te verdoven, zoals roken, alcohol, porno, etc.. Geld speelt hier een centrale rol in. In onze maatschappij hebben over het algemeen alleen producten en diensten bestaansrecht waar een verdienmodel aan vast zit. Ofwel geldelijk gewin is belangrijker dan kwaliteit van leven. Vanuit historisch perspectief is inmiddels aantoonbaar gebleken dat geld in gebruik is genomen om de mensheid te kunnen controleren en manipuleren.
Vanuit deze overwegingen beschouw ik het als logisch dat de nieuwe donorwet ontstaan en aangenomen is, maar dat het belangrijk is om veel meer nuancering aan te gaan brengen. Laten we hopen dat dit in de toekomst ook zal gaan gebeuren.
Mooi artikel, NEE IK BEN GEEN DONOR. Ik voel er niets voor om mijn organen eruit te laten snijden. God heeft mij zo geschapen en zo zal ik het terug de aarde in laten gaan. Het zijn haast duivelse praktijken omdat de volgende vraag zal zijn tot hoever zal een doktor gaan om je te helpen of trekken ze dan ook de stekker er straks sneller uit omdat je lichaam miljoenen kan opleveren.
Aanvulling van Katie Brayshaw: Een harttransplantatie kost in 1997 zo’n 450.000 ‘https://www.google.nl/…/groot-gebrek-aan-donoren…/amp’
en in 2014 nog maar 120.000 https://www.gezondheidenco.nl/…/stilstaand-donorhart…/
Het is dus een stuk goedkoper in NL! Dank je Katie!
Post van Anemoon Langenhoff op FB: Annet Wood, schrijfster van het zwartboek over orgaandonatie (dat iedereen die door de nieuwe wet een keuze moet maken uit ja/nee/nabestaanden zou moeten lezen):
“Tot voor kort wist ik niets van orgaandonatie, ik vond het niet meer dan normaal om een donorcodicil te dragen zodat ernstig zieke mensen na mijn dood een kans op een nieuw leven zouden krijgen. In 2011 heb ik zelfs belangeloos meegewerkt aan een TV-spotje over het donorschap. Ik was onderdeel van de menselijke JA die in de TV-spot te zien was. Tot een noodkreet van een moeder die haar dochter voor orgaandonatie had vrijgegeven mij wakker schudde. Ik ging nadenken en realiseerde mij dat orgaandonatie na het overlijden een probleem zou kunnen zijn want dan zijn feitelijk de organen ook overleden en ik vroeg mij af hoe het dan wel ging. Nadat dezelfde moeder in 2015 bij SBS-6 haar verhaal mocht laten horen werd ik pas goed wakker. Ik ging verder zoeken en kwam tot de ontstellende ontdekking dat een orgaanuitname-operatie niet alleen vóór het overlijden plaatsvindt, maar dat er ook nog eens geen narcose wordt toegediend. En wat er verder met je gebeurt voor en tijdens die operatie is te gruwelijk voor woorden. Voor mij stond de wereld op zijn kop en ik heb ogenblikkelijk mijn JA in het donorregister in een NEE gewijzigd. Omdat er zoveel wordt verzwegen rond het donorschap heb ik deze notitie geschreven.
Ik kwam er achter dat we als burger niets weten van orgaandonatie en onder voortdurende positieve informatie via de media denken we dat het een goede zaak is. Er wordt vrijwel geen aandacht geschonken aan de realiteit bij orgaandonatie uit oogpunt van de donor. Ook Anjo van de Mortel die als operatieassistente 30 jaar betrokken was bij de uitname van organen en haar man die ook bij het werk betrokken was en blijkbaar ook niet goed wist wat orgaandonatie inhield, uiteindelijk tot de conclusie komt dat ze onvoldoende op de hoogte is van de procedures rond orgaandonatie, dan zet dat tot nadenken, dan zet dat tot nadenken. Haar verhaal staat in hoofdstuk acht [1].
In dit boek wordt een profiel geschetst van de laatste uren in het leven van een orgaandonor. In de promotie rond orgaandonatie wordt alleen aandacht geschonken aan de ontvanger, de zieke patiënt. Maar nergens wordt beschreven hoe de orgaandonor, toch de persoon die een zeer belangrijke rol speelt in dit proces zijn of haar laatste uren doorbrengt. Die nooit benoemde feiten worden hier beschreven.
In zo kort mogelijke teksten en in voor iedereen zo begrijpelijke mogelijke taal wordt duidelijk gemaakt wat de orgaandonoren moeten doorstaan. Het zijn feiten die iedereen moet weten voordat hij of zij er voor kiest om orgaandonor te worden of wat er met je kind gebeurt als die ernstig gewond is en de orgaandonatievraag wordt gesteld.
Het boek is aangevuld met verhalen, ook uit het buitenland want Nederlanders zijn reislustige mensen en ook in het buitenland kunt u voor de donorvraag gesteld worden.
Op 13 februari 2018 heeft de Eerste kamer ingestemd met de Wet dat iedere inwoner van Nederland automatisch donor is, tenzij hij of zij zelf heeft aangegeven dit niet te willen. De wet zal in 2020 ingaan. Toch is het heel belangrijk dat u nu al uw keuze maakt en in het donorregister vastlegt. Stel niet uit tot morgen wat u vandaag kan doen.”
Zwartboek over orgaandonatie
DE LAATSTE UREN IN HET LEVEN VAN EEN ORGAANDONOR ZWARTBOEK OVER ORGAANDONATIE A Wood-de Haas Versie 2.17 14-2-2018 Voorwoord
annetwood.nl
Je wilt niet door een opgewekt schuldgevoel doneren, maar je geeft mensen die wel een orgaan ontvangen een schuld gevoel om dat er ook een wormenkuurtje voor kan worden gekocht. Er is voor gekozen om anoniem de organen verdeling te doen zodat “iedereen” een kans heeft. Maar jij vindt dat alleen aardige mensen gered mogen worden omdat je ze eerst wil keuren? Enfin je hebt gewoon een keuze en door deze wet worden er ten minste keuzes gemaakt. Waarom zo’n hetze tegen deze wet? prima dat je nee kiest dat is je goed recht maar je hoeft toch niet mensen te overtuigen om nee te kiezen. Of voelt jou nee dan beter? Laat mensen er zelf over na denken.
Waarom zo schamper over een wormenkuur die een leven kan redden? En waar lees je dat ik vind dat alleen aardige mensen ‘gered’ mogen worden? Ik twijfel meer aan het ‘redden’ dan aan het ‘wie’. Ik beoog met dit artikel dat mensen er zelf over na gaan denken, zodat ze niet op grond van een gebrek aan informatie of kennis deze keuze maken. Veel mensen weten simpelweg niet wat ze te wachten staat – met name de donor en de nabestaanden – omdat die informatie door de media bewust wordt achtergehouden. Een dialoog vanuit respect en openheid is mijns inziens dan ook op zijn plek. Dat daar emoties bij komen kijken – ook bij mij – vind ik niet meer dan logisch.
Hai Sanne,
Allereerst snap ik heel goed waarom iedereen dit een goed stuk vind en ik snap ook heel goed de beweegredenen van mensen om het niet te doen. Maar dan inderdaad sta je aan de andere kant van het verhaal.
Als je man , de vader van je kinderen op 30 jarige leeftijd een nierziekte krijgt en vrij snel een nieuwe nier nodig heeft. Dan stort je wereld in elkaar. Dan hoop en wil je maar een ding. Dat hun kinderen hun vader nog mogen hebben. En misschien is het goedgelovig om te denken … maar ik ben er altijd van overtuigt geweest dat men in het ziekenhuis iemand wilt beter maken en niet laat sterven voor de organen. Maar ja dat is wat wij graag willen horen denk ik. Maar toch is het dan jammer dat er geen nier is, en dat zn gezonde moeder, oma van 70 jaar zich in haar gezond lichaam laat snijden omdat haar zoon anders dood gaat. Dat is wat uiteindelijk wel gebeurt is. Gelukkig is dit goed gegaan en hebben mijn kinderen hun vader nog. Het is niet altijd makkelijk.. maar hoop dat mensen ook dit willen meenemen in hun beweegredenen.
Groetjes Patricia
Hoi Patricia, dank voor je verhaal, inderdaad een heel belangrijke aanvulling. Ik vind dit het moeilijkste dilemma van de hele kwestie, want het gaat om leven en dood. Natuurlijk wil je dat de vader van je kinderen in leven blijft. Ik wil ook dat de vader van je kinderen in leven blijft. Het maakt me blij als ik lees dat hij er nog is. Ik wil dat niemand een dierbare hoeft te verliezen. Hoe makkelijk is het om te zeggen dat donorschap verkeerd is als je zelf niet hoeft te kiezen? Maar toch blijven de vragen bestaan. Wat gebeurt er met de ziel? Zouden er meer levens gered kunnen worden als er meer geld aan onderzoek, voorlichting en preventie besteed zou worden? Is het hele donorschap-gebeuren niet veel te elitair? En een ander argument, wat ik in dit artikel helemaal over het hoofd heb gezien is: klopt de procedure wel? Organen moeten levend ‘geoogst’ worden (vreselijk woord), dus wat betekent ‘dood’ in dit geval? Wat betekent donorschap voor de donor zelf? In hoeverre neemt hij/zij nog waar wat er met zijn/haar lichaam gebeurt? En wat betekent het voor de nabestaanden? Er is veel te weinig informatie hierover. Het beeld dat de media schetst is rooskleurig en eenzijdig. Jouw vraag: ‘Wil men in het ziekenhuis mensen beter maken of zijn er andere belangen?’ is in die zin heel relevant.
Als je dit lijvige verhaal had vervangen door onderstaande woorden had je betoog zo veel meer kracht gehad: “Ik weet dat er mogelijk mensen enorm bij gebaat zijn als ik m’n organen zou doneren, maar ik WIL NIET DOOD en ik wordt gek bij de gedachte dat er delen van mij worden weggesneden terwijl mijn bloedsomloop nog functioneert, en ik weet heus wel dat ik dan dood ben en er niets meer van meekrijg, maar BIJ LEVEN kan ik simpelweg met die gedachte niet omgaan, dus daarom, NEE, IK BEN GEEN DONOR.” Dan had je een ijzersterk argument gehad, en waren alle rimramargumenten en flagrante leugens waarmee je verhaal is doorspekt overbodig geweest.
Dit zijn jouw woorden, niet de mijne. Ze zouden dus ook nooit mijn artikel kunnen vervangen. ‘Ik weet dat er mogelijk mensen enorm bij gebaat zijn als ik m’n organen zou doneren’. Mogelijk – maar daar twijfel ik dus ernstig aan, omdat ik denk dat de gevolgen voor mijn ziel – en die van de ontvanger – MOGELIJK desastreus zullen zijn. ‘Ik weet heus wel dat ik dan dood ben en er niets meer van meekrijg’. Nee, dat weet ik niet. Er zijn teveel berichten over hoe dubieus de term ‘hersendood’ is. Kortom: schrijf je eigen artikel.
Dank voor je reactie, Sanne. Het is altijd ingewikkeld om hierover te discussiëren, omdat het geloof in niet-wetenschappelijke zaken (“God, de ziel, aura”) zo rotsvast is, dat er niet tegenin te gaan valt. Ik baseer mijn conclusies op wetenschappelijk onderzoek, dezelfde wetenschap waardoor we in 7 uur naar New York kunnen vliegen, we gemiddeld 80 jaar worden ipv 40 en we via dit medium met elkaar kunnen communiceren. Maar ik zou wel willen weten waarom jouw aannames dan zijn gebaseerd, en waarom je die basis belangrijker vindt.
Ik vind het geloof in ‘de wetenschap’ als alwetend medium juist zo rotsvast. Lees ook het volgende artikel: ‘Nee, ik word geen donor-2’, dat beantwoordt je vraag. De wetenschap heeft veel bij te dragen aan de wereld, maar schiet tekort als compleet wereldbeeld. Vanuit een groter tijdsbeeld is de wetenschap een kleuter en het taoïsme of boeddhisme een grootvader. Daarom zou het beter zijn als de wetenschap gedragen werd door tradities als het taoïsme of boeddhisme, waar materie, ziel en geest alle drie erkend worden. Wat overigens ook niet gemakkelijk is, want ook het taoïsme en boeddhisme zijn niet alwetend of perfect. Uiteindelijk moeten we het toch echt zelf en met elkaar uitzoeken. Ik hoop op een nieuw paradigma waar ruimte is voor wetenschap, waarheid, liefde, bewustzijn, rechtvaardigheid, integriteit, verbinding, harmonie en geluk. Amen.
Bedank voor dit stuk, bedankt dat je mij als iemand die een orgaan ontvangen heeft het gevoel geeft dat mijn ziel kapot is gemaakt. Dat nu mijn ziel minder zuiver is omdat ik een orgaan van een geweldige ziel heb mogen ontvangen.
Bedankt voor het schuldgevoel dat ik, omdat mijn leven op 28 jarige leeftijd compleet stilstond en overhoop werd geschopt, 10 jaar later weer me kan doen in het leven en niet afhankelijk ben van een machine en medicijnen.
Bedankt voor het gevoel dat ik beter op mijn 30e dood had kunnen gaan dan dat ik een nier van iemand zou accepteren.
Maar vooral wil ik je bedanken namens de nabestaanden van mijn donor, dat die nu moeten leven met het idee dat de ziel van hun dierbare messed up is.
Gelukkig geloof ik in het feit dat mijn donor een gigantisch mooie ziel heeft omdat hij anderen, toen hij geen gebruik meer kon maken van zijn organen, heeft geholpen. Ik ben dankbaar dat zijn mooie ziel nu een plekje heeft in mijn lichaam en mij weer een gezond leven heeft gegeven en daarvoor ben ik hem voor eeuwig dankbaar.
Als het geven en ontvangen van een orgaan van iemand jezelf verpest en je niet door schuldgevoel wil worden verpicht om een orgaan te doneren. Wat doet het dan met je ziel als je anderen een schuldgevoel wil geven door ze het gevoel te geven dat hun ziel verpest is.
Het spijt me Bart. Ik wil niemand een schuldgevoel geven of het gevoel geven dat er iets kapot is. Ik begrijp dat orgaandonatie ook een wonder is en ik heb helemaal geen behoefte om te beslissen over leven en dood, daar voel ik me totaal niet toe in staat. Ik wil ook niet oordelen over anderen, ik probeer alleen te begrijpen hoe het zit. En in dat onderzoek heb ik het idee dat men bij orgaandonatie niet voldoende rekening houdt met de ziel. Zelf wil ik het risico om die reden niet nemen. Ik zou ook graag willen dat het wel kon, dat het allemaal in liefde en met bewustzijn gebeurt, maar volgens mij is dat helaas niet zo. Het spijt me als ik in mijn betoog voorbij ga aan mensen zoals jij. Alle respect en bewondering voor hoe jij erin staat. Er is gevoelsmatig een groot verschil tussen de keuze maken als het nog niet gebeurd is of dealen met wanneer het al gebeurd is. Dat is bij abortus net zo, al is het misschien een raar vergelijk. Misschien is het onder bepaalde omstandigheden verstandiger om abortus te plegen, maar als het kind er is kun je dat niet langer zeggen, dat zou wreed zijn. Dan maak je er dus het beste van, hou je van het kind en accepteer je het. Zo zie ik het ook met orgaandonatie. Ik ben het met je eens dat het geen enkele zin heeft om mensen die een orgaan hebben ontvangen of gegeven achteraf te veroordelen of bang te maken. Dat doe ik ook niet. Veel beter om het dan te accepteren! Vooraf trouwens ook niet. Mijn artikel belicht de voors en tegens in de hoop dat mensen die nog moeten kiezen een bewustere keuze kunnen maken. Ik heb de waarheid niet in pacht, maar ik ben wel boos op de media en de medische wetenschap die geen goede info geven en een te rooskleurig beeld schetsen. Misschien heb ik het bij het verkeerde eind. Als jij daar het levende voorbeeld van bent zou ik daar alleen maar blij mee zijn, want het zou betekenen dat ik me minder zorgen hoef te maken. Ik ben ook heel benieuwd hoe het voor jou is – maar ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om dat te vertellen. En om het er niet over te hebben omdat dat niet leuk is voor mensen als jij vind ik ook niet echt een goede optie – het is belangrijk dat er over gesproken wordt, zolang het maar met respect is. Ik hoef geen gelijk te hebben!
Ik vind dat Bart absoluut gelijk heeft en hij geeft ook precies weer hoe ik me voel door jouw stukje. Het zal misschien niet jouw bedoeling geweest zijn maar op mij komt het ook over alsof de donor van mijn vriendin nu niet meer ‘compleet’ zou zijn. Alsof haar nabestaanden even vlug vlug gedag moesten zeggen en haar daarna niet meer zouden herkennen. Dat is niet precies hoe het in werkelijkheid gaat. Ben je ooit bij een overlijden geweest van een donor? Heb jeje verdiept in hoe het proces verloopt? Heb je ooit gesproken met nabestaanden? Met een ontvanger? Degene die hun organen hebben afgestaan (bij leven of bij overlijden) zijn in mijn ogen helden en als er iets bestaat als het hiernamaals weet ik zeker dat zij daar ook als goede zielen ontvangen zullen worden. Jouw stukje vind ik hier en daar nogal ongenuanceerd en dat is jammer. Je mag nog steeds je eigen beslissing maken, als je om wat voor reden geen donor wilt zijn dan ben je dat niet. En deze wet zegt nog steeds niet dat je automatisch donor bent, wanneer de naaste familie namelijk te kennen geeft dat de ander absoluut geen donor wilt zijn dan wordt dat nog steeds gerespecteerd. Ook dat weten veel mensen niet en dat lees ik in praktisch geen een stukje terug van ‘tegenstanders’.
Hoi… Truus? Ik verzin de werkelijkheid niet, ik probeer haar te begrijpen. Vanuit wat ik geleerd heb, met name in mijn taoïstische scholing, spreek ik mijn bezorgdheid uit over wat er gebeurt met de ziel na de dood bij donorschap. Niet omdat ik wil dat het zo is, maar omdat ik bang ben dat het zo is. Ik ben bang dat de wetenschappelijke benadering van donorschap voorbijgaat aan de consequenties voor de ziel. Weet jij zeker dat ik ongelijk heb? Mag ik dit niet zeggen, omdat het niet leuk is om te horen? Maar wat nou als het waar is? Moeten we het er dan ook maar niet over hebben, ook al is het waar? Dus alleen als de waarheid leuk is voor iedereen mogen we het erover hebben? Dat is een ‘shoot the messenger’ strategie, waarbij je misschien uiteindelijk meer mensen kwetst en beschadigt dan wanneer je het er wel over hebt. Ik zeg ‘de waarheid’, maar ik heb de waarheid niet in pacht. Echter: dat heeft de wetenschap ook niet. Dat heb jij ook niet. Zelfs het boeddhisme en taoïsme hebben dat niet. Ik geloof dat een open dialoog bijdraagt aan meer bewustzijn en wijsheid – ik geloof dat dit heel erg nodig is in deze discussie, opdat we samen een paradigma kunnen ontwikkelen waarbij zo weinig mogelijk leed berokkend wordt. Ik schrijf dit vanuit liefde voor mijn medemens. Veel nabestaanden krijgen inderdaad geen of veel te weinig tijd om afscheid te nemen. Ik heb me verdiept in hoe het proces verloopt – er zijn hier veel feiten die niet in de media genoemd wordt hieromtrent (hersendood is nog niet dood, het lichaam neemt neemt vaak waar wat er gebeurt, voelt de pijn, er worden tijdens de procedure grove fouten gemaakt, er wordt onethisch met het lichaam en de nabestaanden omgegaan, veel nabestaanden krijgen spijt na de procedure, de procedure zelf is traumatisch, etc. etc.). Tot slot mijn excuses als ik hier en daar ongenuanceerd ben – deze kwestie gaat me aan het hart en omdat ik het gevoel heb dat er WEER zoveel onnodig leed veroorzaakt wordt door de manipulatie van de medische maffia ben ik hierin niet helemaal zen. Ik heb ook geen directe ervaring en besef dat ik om die reden makkelijk praten heb. Ik heb nog nooit iemand zien sterven. Ik zou heel graag praten met ontvangers en nabestaanden over hoe het voor hen is, ook aan Bart – aan de donors kan ik het niet vragen. Jammer. Hoe dan ook: ik doe mijn best om zo genuanceerd en respectvol mogelijk met iedereen om te gaan. Tip: Lees het boekje van Hans Stolp, ‘Orgaandonatie – waarom wel, waarom niet?’ Daarin vind je heel veel feiten en ervaringen uit de eerste hand die iedereen zou moeten weten.
Hallo Sanne, ik heb dus wel ervaring hierin. Dat wil zeggen. Ik ken een ontvanger en een nabestaande. De nabestaande heeft gehandeld naar wens van de overledene. De ontvanger heeft inderdaad wel moeite om alles een plaats te geven. Het is niet niks zeker niet in het geval van dit bewuste orgaan. Uiteindelijk is er tot nog toe schriftelijk contact tussen deze partijen. De nabestaande vind het erg fijn om te weten wat er met de organen is gebeurd, de levens die gered zijn en alles wat er bij komt. Dat er onethisch met een lichaam wordt omgegaan is voor zover mijn informatie gaat (en die gaat erg ver kan ik je vertellen) niet correct. Natuurlijk zullen er altijd uitzonderingen zijn, daar ontkomen we in dit leven waar zoveel mensen rondlopen niet aan denk ik. Op geen enkel gebied. Wanneer je bijvoorbeeld eens op een snijzaal bent geweest dan weet je dat er veel respect is voor degene die hun lichaam beschikbaar stellen. Ook het afscheid nemen.. is daar ooit wel genoeg tijd voor? Ik denk het niet. Zijn we ooit echt klaar om iemand los te laten? Dat is en blijft een lastig en vooral persoonlijk iets. De een ervaart dat anders dan de ander.
Niemand heeft de waarheid in pacht daar heb je gelijk in. Ieder heeft zijn eigen gedachten erover. Ik hoef en wil niemand beinvloeden in zijn keuze. Mijn ‘probleem’ met jouw manier van schrijven is is dat je wel degelijk mensen beinvloed in hun keuze. Bewust of onbewust dat weet ik niet maar naar mijn idee (en dat van anderen blijkt wel) is dat wat ik dus lees.
Ik wens jou veel kracht toe en hoop dat je een weloverwogen keuze maakt waar ook een klein plekje is voor wetenschap 😉
Aloha
Ik ben geen voor of tegenstander, maar heb wel een kleine vraag.
Wie zegt dat onze ziel juist niet verrijkt wordt, door het kijken met de ogen van een ander en met het voelen met het hart van een ander?
Waarom gaan we er vanuit dat dat onze ziel zal vertroebelen?
Hoe dichtbij kan je komen bij: liefde voor een ander en je kunnen inleven in een anders denkbeeld en zienswijze?
Zolang we blijven denken in ‘wat altijd zo was’, staan we nooit open voor hoe het kan worden.
Voorlopig staat deze hele wereld niet open voor ‘veranderen’ en is naastenliefde heel ver te zoeken. Ook in de gebieden waar ze heel zuinig zijn op de eigen ziel.
Waarmee ik absoluut niemand een kant op wil sturen!
Maak je eigen keuze, welke beslissing voelt goed voor jou!
Mooie gedachte. Dat klinkt als een nog intiemere verbinding als een huwelijk, of een ouder-kind verbinding. Ben je bereid dat met iemand aan te gaan die je niet kent? Ik niet.
Verwar utopie niet met werkelijkheid. Onderscheidingsvermogen is een groot goed. Tijdens je leven sta je ook niet open voor iedereen – dat zou ook niet verstandig zijn. Na je dood zal dat denk ik niet veel anders zijn.
Allen is één en één is allen… vele druppels maken een oceaan, wij zijn allemaal verbonden met elkaar, mooi toch… wanneer er geen onderscheid zal zijn tussen jij en mij, dan zal er harmonie zijn.
Dag Sanne, vast al ergens benoemd maar toen ik het “check de feiten” zag bij deze:
Het boeddhisme kent geen ziel. (Atman). Een van de kernen van zelfs van het boeddhisme, de leer van zelfloosheid. Mss ff aanpassen in je stukje over “de boeddhistische visie”. Mvg Miriam
Hoi Miriam, in het boeddhisme gaat men uit van reïncarnatie, dus van iets dat blijft na de dood en opnieuw incarneert. In verschillende stromingen van het boeddhisme, bv. het Tibetaans boeddhisme, zijn heel duidelijke aanwijzingen over hoe de ziel te begeleiden door de bardo’s en naar een volgende incarnatie. Lees bv. het Tibetaans dodenboek of het Tibetaanse boek van leven en sterven. Er zijn eeuwenoude boeddhistische gebeden die gereciteerd worden als iemand overlijdt: ‘Oh great soul of a noble family….’ Ik begrijp dus niet zo goed waar jouw visie vandaan komt.
Het boeddhisme kent inderdaad het begrip ‘ziel’ niet. Het zijn de wilsstrevingen, het resultaat van karma, die reïncarneren. Meer over de keten van oorzakelijk ontstaan kun je lezen in deel 2 van de Thematisch Geordende Leerredes (Samyutta Nikaya), die behoren tot de oudste boeddhistische teksten.
Hiermee wil ik verder geen afbreuk doen aan jouw uitstekende artikel. Het is inderdaad een moeilijk onderwerp, waar ik in de boeddhistische geschriften nog geen antwoord op heb gevonden.
Dank René. Maar we hebben nu de 14e Dalai Lama – deze is dus 13 keer opnieuw in een lichaam geboren. Hoe noemen ze ‘dat wat incarneert’ dan, als ze het niet ‘ziel’ noemen? En als het louter een ander woord is, maar ze geloven wel in iets dat sterft en herboren wordt en ze hebben bibliotheken volgeschreven over de kunst van het sterven en de voorbereiding op het hiernamaals, maakt het dan uit hoe ze het noemen?
Dag Sanne. Zoals Miriam hierboven al schreef, kent het boeddhisme geen ziel. De vijf elementen die de persoonlijkheid vormen vallen na het overlijden uiteen. De Boeddha legde uit dat ook hier de middenweg geldt: het is niet zo dat er na de dood niets is (annihilationisme), maar ook is het niet zo dat er een persoon of ziel is die eeuwig voortleeft (eternalisme). Dat wat reïncarneert is het resultaat van karma: de met intentie verrichte daden in vorige levens.
Je kunt dit ook terugzien in de drie kenmerken van het leven volgens de Boeddha: het leven is dukha (leedvol, onbevredigend), ancitta (impermanent, constant veranderend) en anattha (niet-zelf). Je zou anattha kunnen beschouwen als afwezigheid van een eigen identiteit; de persoonlijkheid is permanent onderhevig aan verandering.
Ik weet dat het Tibetaanse Dodenboek beschrijft dat de persoonlijkheid (ziel?) na de dood invloed heeft op waar deze in een volgend leven indaalt, maar dat is niet zoals de Boeddha het onderwezen heeft. Daar had hij een goede reden voor. Als iemand zich hecht aan een ‘zelf’, is het volledige onthechten dat nodig is om het nibbana (nirwana) te bereiken niet mogelijk.
Misschien komen we daarmee terug op jouw hoofdthema: doneren of niet. Wellicht hechten we ons teveel aan het leven en zijn we te bang voor de dood. Dat hoeft, hoe je het ook bekijkt, niet. Of je gelooft in een hiernamaals / volgend leven, en dan kun je het beste zo goed mogelijk leven en veel goed karma creëren voor een goede wedergeboorte, of je gelooft dat er niets na de dood is, en dan is aan alle leed een einde gekomen.
Laat iedereen vooral geloven wat hij/zij denkt dat waar is en handelen naar zijn/haar eigen moraliteit. Dat alle voelende wezens maar gelukkig mogen zijn.
Dank Handwerkwereld. In het boeddhisme gaat men ervan uit dat iets incarneert, alleen noemen ze het anders. Er zijn ook stromingen in het boeddhisme waar men wel uitgaat van een ziel/persoonlijkheid/zich evaluerend bewustzijn dat meerdere levens leidt. Ik vind het om die reden wel aanvaardbaar om het woord ‘ziel’ te handhaven in mijn beschrijving van hoe het boeddhisme met haar doden omgaat. De rituelen, regels, zorgvuldigheid, begeleiding en gebeden na de dood zijn er niet voor niets.
Sanne, ik heb lang nagedacht over jouw stuk. Ik hoop echt dat jij en iedereen die liever geen donor wil zijn de ruimte voelt en neemt om nee te zeggen.
En er zitten zeker ook veel haakjes om mee rekening te houden in jouw verhaal.
Je gaat er alleen vanuit dat je niet kunt communiceren met je eigen ziel en lichaam. Dat je niet kunt vragen of die bereid zijn om er ook voor anderen te zijn als jij zelf naar een volgend stadium gaat. Alsof een ziel eindig is en puur moet blijven en zich niet zou kunnen mengen met andere energie of materie zonder aan kracht in te boeten.
Ik denk dat het logisch is dat mensen veranderen na het ontvangen van een orgaan. Mocht het ooit mijn orgaan zijn dan hoop ik dat het een positieve invloed wordt. Wie weet wat voor moois dat kan bijdragen.
Voor mij persoonlijk inderdaad reden om niet zomaar een orgaan van iemand anders te ontvangen. Ik heb het geluk dat ik gezond geboren ben en ik probeer zo te leven dat ik dat ook nog heel lang blijf.
Waar mogelijk nog een slag te maken is, is dat doktoren met dat besef en respect in het procedé staan. Alles met en in liefde en tederheid is volgens mij de sleutel. Die liefde en tederheid wordt wat mij betreft in jouw verhaal nu wat overschaduwd door de verontwaardiging.
Beste Sacha, ik ga er juist wel vanuit dat je kunt communiceren met je eigen ziel en lichaam. Ik geef les in Taotraining, een vorm van taoïsme dat hierover gaat: het ontwikkelen van het vermogen om contact te maken met je lichaam en je ziel. Mijn hele betoog is op deze communicatie gebaseerd, want mijn ziel zegt heel duidelijk NEE. Goed om dit misverstand uit de weg te ruimen. Je zegt: ‘Je kunt vragen of je lichaam en ziel bereid zijn er voor anderen te zijn als jij zelf naar een volgend stadium gaat.’ Ehm… wie ben jij dan zelf? Kun jij ergens heen als je je ziel of een stuk van je ziel achterlaat? In mijn optiek BEN je je ziel en kun je dat dus niet scheiden. Voor zover ik weet heb jij geen inspraak in van wie je een orgaan zou ontvangen of aan wie je een orgaan zou geven – dat zou fijn zijn, maar zo werkt de procedure niet. Als alles rondom het donorgebeuren met liefde, besef, respect en tederheid zou gebeuren zou het er volkomen anders uitzien. Vandaar mijn verontwaardiging. Tot nog toe is dat een utopische gedachte die niet overeenkomt met de werkelijkheid. Lees ook als je wilt: Nee, ik word geen donor – 2. Gaat daar ook over. Wel een hele mooie gedachte. Misschien wordt het ooit nog werkelijkheid.
Hallo Sanne, heel goed geschreven en ik sta daar ook volledig achter, om dezelfde redenen. Ben hier heel gekomen en wil ook compleet weer gaan, met alle eventuele ongemakken daarbij. Ik ben dan ook geen donor, maar wil ook niets ontvangen. Mijn familie en (dan) nabestaanden, zijn hiervan volledig op de hoogte en respecteren mijn mening gelukkig. Ik ben ook van mening dat wanneer het mijn tijd is om over te gaan, het inderdaad mijn tijd is en dat dit niet verlengd moet worden, op welke wijze dan ook. Wens ook geen reanimatie of door machines kunstmatig in leven gehouden te worden…… Buiten dat is er al ruime overbevolking en doet de natuur vreselijk haar best om dit in balans te houden. Wie ben ik dan, om te bepalen, dat ik, tegen de natuur in, toch wil blijven.
Nee, ik wil geen donor zijn. Ik kan me helaas niet meer laten registreren als niet-donor, want ik woon in het buitenland. De nieuwe donorwet geldt straks voor alle Nederlanders. Dus ook voor mij. Voor in het geval dat ik, wonend in het buitenland, tijdelijk in Nederland zijnde, mocht komen te overlijden, en er zijn nabestaanden die je wens geen donor te willen zijn niet kennen noch ondersteunen, loop ik de kans alsnog tot donor gebruikt te worden. De wet is dus onvolkomen, ondoordacht.
Interessante reactie, die ook vragen oproept.
Want als je vindt dat jouw lichaam een geheel moet blijven, vind je dat dan ook voor anderen, want dan zou je heel consequent ook een orgaan moeten weigeren, als je dat onverhoopt nodig zou hebben. Ook dat kan en mag, Ik weigerde zelf de nier van mijn vrouw en andere levende donoren
Ik spreek als ervaringsdeskundige. Ik heb 16 jaar geleden een niertransplantatie gekregen.
Daar heb ik tegelijkertijd ook heel dubbele gedachten over. Want het is nogal hypocriet van de mens om vier vijf uur vliegen hier vandaan mensen met tientallen, zelfs met honderden tegelijk te vermoorden in oorlogen en aanslagen en wij hier met deze technieken van twee mensen weer een gezond te maken.
Dat je met de organen van een mens meer meeneemt dan alleen dat orgaan heeft veel frappante voorbeelden. Het is niet onlogisch dat er in de organen meer zit dan de fysische eigenschappen ervan. Het voorbeeld van de Canadese vrouw die na een gecombineerde hart- en niertransplantatie van een vier- en vijfsterrenhotel vakantie omschakelde naar kampeer- en trektochtenvakantie swichte, is alom bekend.
Zelf heb ik in het eerste halfjaar na mijn transplantatie meer alcoholhoudende drank genuttigd dan in de vijftig jaar ervoor. Letterlijk. Inmiddels drink ik helemaal geen alcoholhoudende drank meer, omdat ik het domweg niet lekker vind. Ik ben verder veel assertiever geworden. Zo durfde ik voorheen in mijn eigen bedrijf niet altijd te zeggen wat ik bedoelde; na de transplantatie is die terughoudendheid volledig verdwenen.
Ik wilde onder geen voorwaarde de nier van mijn vrouw, want 3 promille van de mensen die worden geopereerd, overlijden. Als jij de nier of whatever van jouw partner hebt en zij overlijdt tijdens de uitname, dan kijk je nooit meer in de spiegel. Ik ontmoette ooit een jongeman, die de nier van zijn zus had gekregen en vijf jaar daarna niet meer sliep, omdat die zus ondefinieerbare klachten had en er geen diagnose kon worden gesteld.
Verder zie je nogal wat levende donoren nadien in een burn-out belanden. Daardoor is de keuze voor mij nogal gemakkelijk geweest, maar ik was en ben niet representatief voor de ontvangende doelgroep,
Ik denk dat het transplanteren van organen van overleden donoren zijn langste tijd heeft gehad. Binnen enkele tientallen jaren en wellicht veel sneller is de medische wetenschap zo ver dat er uit stamcellen ieder orgaan c.q. alle ledematen kan worden opgekweekt,
Anderzijds is het wel zo dat het uitnemen van organen nauwelijks meer tijd kosten dan het afleggen van een stoffelijk overschot, waardoor het argument dat je de tijd moet krijgen om bij de overledene te rouwen, maar misschien lees ik het verkeerd, ook door het uitnemen van organen niet of nauwelijks in het gedrang komt.
Ik ben verder van mening, maar dat heeft uitsluitend te maken met de vreselijk moeilijke gesprekken met nabestaanden na het overlijden, dat organen van een lichaam ook zonder toestemming van die nabestaanden mag worden gebruikt. Toen mijn vader kwam te overlijden zag ik de intensivist om ons heen draaien, zoekend naar het moment, waarop ze kon vragen of dat lichaam mocht worden geopend om de oorzaak van de dood te analyseren. De organen waren daardoor niet meer te gebruiken. Ik doorbrak die stilte door aan de arts de retorische vraag te stellen dat zij hem waarschijnlijk wel wilde openen en dat dat goed was. Je voelt de zucht van verlichting.
Echter, jouw en mijn ideeën hangen af van je opvoeding en ervaring. Ik kan me goed voorstellen dat als je bent opgegroeid met jet idee dat je compleet jouw graf in moet of alszodanig moet worden gecremeerd, je dat niet ineens kunt of wilt veranderen. En andersom geldt dat ook. Ik ben (Indisch) opgegroeid met kaartleggen en andere paranormale ervaringen en je kunt me slaan en martelen tot het einde, maar je haalt niet uit mijn hoofd weg dat er na dit leven nog iets is,
Ik maak daarbij de vergelijking met mensen die zijn opgevoed met het idee dat rassen ongelijk zijn en daarvan zelfs met de bijbel in hun handen daarvan overtuigd zijn. Die gedachte haal je evenmin gemakkelijk uit het gevoelsleven van die mens.
Enfin, ik schrijf deze reactie slechts om te proberen respect te laten zien en over te dragen voor verschillende standpunten aangaande het transplanteren van organen.
Beste Dizzy, ik ben heel erg blij met je verhaal. Je bent een ervaringsdeskundige en dat is goud waard. Dankjewel! En wat betreft je eerste vraag: ‘Wil je ook geen organen ontvangen?’ is mijn antwoord bevestigend. Nee, ik wil geen organen ontvangen – niet voor mezelf, maar ook niet voor die ander.
Dag Sanne, ik zie de mens als enkel een lichaam met (zelf) bewustzijn. Als het lichaam geen zuurstof meer naar de hersens kan pompen, dan houdt het op… helemaal. Dan geef je de atomen in je lichaam terug aan het universum. En dat universum maakt er dan weer iets anders van: misschien wel een nieuw wezen met nieuwe organen.
Orgaantransplantatie is iets kunstmatigs dat alleen in onze hoogontwikkelde samenleving mogelijk is. Dat de medische wetenschap zover gekomen is danken we aan toevallige omstandigheden: fossiele brandstoffen.
We hebben enorm geluk gehad dat er op Aarde steenkool, aardolie en aardgas is ontstaan. Zonder die zooi waren we in de Middeleeuwen blijven steken en waren we nooit tot transplantaties gekomen.
Ik ben zelf geen donor en ga zeker niet op een wachtlijst staan en zitten wachten op een orgaan van iemand anders. We krijgen bij de geboorte allemaal organen mee en daar moeten we het mee doen. Als ze stuk gaan, jammer: game over.
Tja. Als jouw volgende leven, het voortbestaan van jouw ziel, afhankelijk is van het intact blijven van jouw huidige, fysieke lichaam, hoe zit het dan met al die mensen die de afgelopen honderdduizenden jaren zijn opgegeten door wilde dieren, op het slagveld uit elkaar zijn geschoten, in een ravijn zijn gestort, noem het maar op. Het min of meer intact blijven van een gestorven lichaam en het rustig afscheid kunnen nemen hiervan door de nabestaanden, is een privilege, een privilege van een moderne samenleving. Uit jouw verhaal spreekt voor mij vooral een angst voor de dood, een angst voor wat erna kan komen en wat er allemaal mis kan gaan in dit proces. Ik zou me er niet te druk om maken. Ik weet niet of je gelooft in een Schepper, een ander soort hogere macht, energieën of hoe je het ook noemen wilt – maar zo deze er is, dan heeft hij vast niet van dit soort flauwekul regels bedacht voor het doorstromen naar een volgend leven. Hogere macht of niet, ik geloof in een barmhartig universum. Goede bedoelingen (bijvoorbeeld het schenken van een orgaan) zullen niet bestraft worden in een later leven. Wat niet wegneemt, dat je wat mij betreft volkomen het recht hebt om over je eigen lichaam te beschikken, en daarmee ook zelf mag beslissen wat er na jouw dood mee gebeurt.
Dank voor je reactie, Hylke. Goede en wijze overwegingen, zeker het overdenken waard. Gelukkig geloof ik ook in een barmhartig universum – zonder daarmee zinloos lijden goed te praten. Maar dat doe jij ook niet, dat begrijp ik. Ik verwijs hiermee na lijden voortkomend uit onwetendheid of materialisme, waarvan ik zelf het idee heb dat het bij de donorkwestie veelvuldig aan de orde is.
Jaaaa. Dit is al de zesde keer dat ik deze vraag moet beantwoorden. Maar okee. Twee redenen: 1. Ik wil geen orgaan van een ander in mijn lichaam. 2. Ik wil niet bijdragen aan de mogelijke ellende van een donor. Grappig dat zoveel mensen dit vragen, want voor mij is dit volkomen vanzelfsprekend.
Mooi om dit zo te lezen, dit is ook de vraag die ik steeds weer hoor, helaas ook op een veel minder nette wijze…
ik ga er maar vanuit dat dit meer over de ander zegt dan van mij.
Tja…. je hebt blijkbaar geen kinderen?? Als die nou een donor orgaan nodig hebben, weiger je dat dan? Geef je niet een eigen nier? Dan heb ik me toch vergist in het boeddhisme….
Hallo Door, ik heb deze vraag al een paar keer beantwoord, maar hier komt-ie nog een keer: Ik heb twee kinderen. Gelukkig zijn ze oud genoeg om zelf te beslissen of ze donor willen zijn en of ze organen willen ontvangen. Ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om te weten wat ik zou doen als een dergelijke situatie zich zou voordoen, maar….. Ja. Als ik hun leven zou kunnen redden door een orgaan af te staan en ze mij daarom smeken, zou ik het wellicht doen. Het liefst een nier, omdat ik dan zelf nog verder kan leven, maar misschien ook wel mijn hart. Is dat in tegenspraak met mijn betoog? Ja, wel als je kijkt naar de kosten en de medische procedure – wat doe ik mijzelf en mijn kinderen aan? Waarom dan toch overwegen? Omdat ik als het om mijn kinderen gaat bereid ben mijn ziel te geven. Wij hebben al een zielsverbinding, zij vertrouwen mij en ik hen. Ik weet dat ze goed voor dat deel van mijn ziel zouden zorgen als ze dat zouden krijgen en ook dat het na de dood dan wel weer goed komt, omdat we qua karmische lijnen toch bij elkaar in de buurt blijven. Zoiets. Of misschien is het gewoon liefde en leg ik het veel te ingewikkeld uit. Of misschien voelt het minder awkward omdat ze ook uit mij geboren zijn. Zou kunnen. Aan de andere kant: het is ook heel goed mogelijk dat mijn kinderen liever geen orgaan van mij willen – ze zouden nu ook niet willen dat ik bij hun intrek, toch? Een beetje afstand is gezond. However – ik ben het niet eens met jouw argumentatie en die van veel anderen: OMDAT je misschien wel bereid zou zijn je kinderen een orgaan te geven (een situatie die bijna nooit voorkomt) MOET je ook bereid zijn om donor te worden, wat wil zeggen: moet je bereid zijn om net zoveel van een vreemde te houden en net zoveel voor een vreemde over te hebben dan voor je eigen kinderen. Hallo – ik ben geen heilige! Jij? Doe jij evenveel voor andere mensen dan voor je eigen kinderen en je dierbaren? Nee, niet in theorie, als je dood bent, om donorschap te verdedigen en als een barmhartige boeddhist over te komen, maar FOR REAL, hier en nu? Nee, natuurlijk niet. En dat hoeft ook niet. Ik vind het gezonder niet met twee maten te meten. Ik heb heel veel over voor mijn kinderen, maar een stuk minder voor de rest van de wereld. So be it. Volgens mij ben ik niet de enige. En de vraag blijft bestaan in hoeverre je anderen een dienst bewijst met jouw organen. Wie heeft verzonnen dat het hoogste goed is om de dood ten koste van alles uit te stellen?
Beide artikelen zojuist van jou gelezen Sanne. 12 jaar geleden heb ik mij hierin verdiept en kwam tot bijna dezelfde conclusie. Je hebt hem voor mij haarscherp weten te belichten en te verwoorden. Mijn grote dank ❤️
Wat een ongelooflijk goed stuk. Heb ‘m direct gedeeld. Je beschrijft echt precies waar het om gaat. Dank je wel.
Dankjewel Arianne, fijn om te lezen.
Goed stuk Sanne, alle lof!
BTW, wil je mij als je je stukjes ook in het Nederlands verstuurt alleen de Nederlandse versie sturen? Ik krijg nu zowel de Engelse als de Nederlandse versie in mijn Inbox.
Dank je. Groetjes. Keep up the good work.
Kees
Ha Kees, dat lukt helaas niet – de server doet dit automatisch, ik doe niets. Sorry!
Ha Sanne,
een moeilijke discussie voor de samenleving!
Ik deel je gedachten over dit onderwerp voor een groot deel wat betreft de overgang van leven naar dood en hoeveel tijd er is om afscheid te nemen van een overledene alvorens er geoogst moet worden.
Er is nog een ander aspect wat mij bezig houdt en waar ik nog niet veel mensen over gehoord heb:
Iedere mens, en voor wie daarin gelooft ook de ziel is uniek. maar naast de persoonlijkheid, het wezenskenmerk, is ook het lichaam uniek! Alle miljarden mensen op deze planeet hebben volstrekt unieke vinger en voetafdrukken, unieke irissen en een uniek opgebouwd DNA. Het is fantastisch dat door de komst van de kennis over het DNA zoveel misdaden, verkrachtingen en moorden worden opgelost, juist door de unieke kenmerken. Daar komt bij dat door deze unieke eigenschappen het hele lichaam een “eenheid” is.
Wanneer er een orgaandonatie plaats vindt moet de ontvangen bij levende organen de rest van zijn/haar leven zware anti-afstotingsmedicatie slikken om te voorkomen dat het eigen lichaam het nieuwe orgaan afstoot.
Al eerder in de teksten hierboven kwam aan de orde dat ontvangers van levende organen soms ook nieuwe behoeften kregen (roken / drinken als de donor dat frequent deed), soms zelfs karakter veranderingen. Dit geeft voor mij aan dat er heel veel materiaal zit in de celkernen van de organen en zich niet alles enkel in het hoofd bevindt.
Kortom een ingewikkelde materie en een moeilijk proces wat nog genoeg maatschappelijk doordenken vraagt, van beide partijen,….
Je hebt mij flink wakker geschud! Dank daarvóór! Ik heb 31 jaar als verpleegkundige gewerkt en had al jong een donor codicil. Bereid om vele levens te redden…ahum…1,2,misschien 3….niets vergeleken bij jouw visie…
Ik ben ook nog maar een paar maanden wakker aan het worden. Reïncarnatie geloofde ik al in. Het punt wat me nu bezig houdt is, niet eens voor mijzelf, maar stel mijn kind heeft een orgaan nodig, bijvoorbeeld een niet, en ik zou een geschikte donor blijken…Ik ondersteun jouw visie, maar moet er emotioneel gezien niet aan denken dat ik voor dit dilemma kom te staan…wat ik wel ga doen, is je bericht delen..hopelijk nog wat zielen wakker schudden…nogmaals heel goed geschreven, dank voor het delen!
Hoi Mireilla, dank voor je reactie, fijn om te horen! Ja, dit punt zou eigenlijk ook nog belicht moeten worden. Hoe werkt het met je naaste familie? Zou dat op zielsniveau anders zijn? Ik weet het niet. In ethisch opzicht is het hetzelfde – maar gevoelsmatig zou ik misschien toch eerder een nier aan mijn kind willen geven dan 4 miljoen vreemde kinderen redden – hoe fout dat ook klinkt. Misschien zou het het beste zijn als we gewoon alle donorprogramma’s afschaffen, zodat we dit soort onmenselijke keuzes niet hoeven te maken.
hoi Sanne, wordt het niet eens tijd dat jij een boek(je) gaat schrijven!? Ik wil het dan wel onder de aandacht brengen van uitgever Edicola, waarvoor ik een boekenfonds ga opzetten. hoor graag van je!
hartelijke groet van Vera
Graag!
Beste Sanne , je artikel is me uit het hart gegrepen. Ik werk zelf al 30 jaar vanuit het daoistische gedachtengoed als acupuncturist dus je beschrijvingen zijn mij zeer bekend. De meeste van mijn patienten hebben behandelingen voor hun ziel nodig. Je hebt het mooi , hier en daar fel maar gevoelig verwoord. Geweldig bedankt.
Fijn om te horen Jeroen! Wij kennen elkaar van vroeger toch?
Het lijkt een heel doordacht stuk.
Betekent bovenstaand verhaal ook, dat je zelf afziet van een vervangend orgaan, mocht dat nodig zijn voor een langer leven voor je?
Dit aspect mis ik namelijk altijd in de betogen van de niet-donoren.
Als niet-donoren zich hier over uitspreken in bevestigende zin, dan kan ik bovenstaande met respect lezen.
Hoi Ad, dank voor je reactie. Ja, dat vroeg iemand anders net ook al. Het was niet eens in me opgekomen dat dat een optie was. Dus inderdaad: ja, ik zou uiteraard afzien van een vervangend orgaan als dat nodig zou zijn voor een langer leven voor mij, omdat dat precies dezelfde consequenties zou hebben voor de ziel dan andersom. Dat is niet uit een soort van rechtvaardigheidsgevoel, maar meer vanuit het feit dat ik geen orgaan van een ander in mijn lijf WIL – niet voor mezelf, en ook niet voor die ander. Wat ik hier ook niet belicht heb is de vraag: Waarom zijn we eigenlijk zo bang om te sterven? Is het wel zinvol om dit leven zo lang mogelijk te rekken? Wat definieert een waardig leven? Wanneer is het beter om iemand te laten gaan, of om zelf te gaan?
Goed verwoord Sanne, zo denk ik er ook over.
Erg nieuwsgierig hoe je gaat denken als je een dochter hebt van 17 jaar. Laat je haar ook sterven met deze visie? Ik vraag het me af…..
Ik heb een dochter van 26 en een zoon van 28. Goede vraag. Ik weet het niet – het lijkt me een hartverscheurende beslissing either way. Ik hoop dat ik een dergelijke keuze nooit hoef te maken.
Eigenlijk zou je dit ook ergens moeten laten registreren.Wil geen ontvanger zijn van organen.Er zijn naast de orgaan donoren nog miljoenen mensen die een dysfunctionele dood ervaren .Al die mensen die vanwege religieuze overwegingen bijna direct verbrand of begraven worden nadat ze zijn overleden.
Mee eens – een ‘wil geen donororganen ontvangen’ pasje zou handig zijn. En ja, veel mensen sterven een traumatische dood. Ik heb een soort optimistisch vertrouwen dat het mogelijk is om van alles te herstellen als je leeft, dus ook als je dood bent. Maar weet het niet zeker.
En als het een kunstorgaan zou zijn?
Je bedoelt of ik een kunstorgaan zou accepteren? Dat zou ik onder bepaalde omstandigheden zeker overwegen, voor zover ik dit nu kan overzien. Maar dat is een heel andere discussie.
Hier klinkt een klassieke argumentatiefout: uit een feit (geen donor willen zijn) wordt een norm (dan mag je ook geen organen willen ontvangen) afgeleid. Waarom zou elke ‘goede’ daad op precies dezelfde wijze vereffend moeten worden? Geven stat vrij. Ontvangen ook.
Ik WIL geen organen ontvangen – dat heeft dezelfde complicaties dan organen geven – it messes up the soul. Maar los daarvan: ik ben het ook oneens met je stelling. Wanneer ik zelf niet bereid ben iets te geven, hoe kan ik dan vinden dat ik recht heb om datgene te ontvangen? Zou ik bereid zijn iemand een korst brood te geven in een oorlogssituatie, terwijl ik gezien heb dat die persoon zijn eigen korst brood weigerde te delen? Ik denk het niet. Ik ben geen heilige. Wie gul doet, gul ontmoet.
U heeft gelijk, het heeft iets van “lekker puh”. Als niet donor heb ik mijn kinderen op het hart gedrukt dat ik onder geen enkele omstandigheid een donororgaan wens te ontvangen, en wel om dezelfde reden waarom ik er geen wil “geven”. Achterliggende idee daarvoor staat hierboven perfect omschreven.
Prachtig beschreven en o, zo waar volgens mij!
Dankjewel Ingrid!
Er wordt met deze wet en vooral de groep mensen die voor de wet is, heel erg op de mens gespeeld. Als je niet donor wilt zijn komt steeds het antwoord “Maar als je zelf iets nodig hebt ooit?” Alsof dus uit eigenbelang ja gezegd moet worden, weer voor jezelf die ooit ook een orgaan zou willen hebben hebben wanneer nodig. Ook ik hoef inderdaad niks van een ander, maar dat zou niet eens een onderbouwing hoeven te zijn om met ‘nee’ weg te komen. Het zou me erg aan het hart gaan als een familielid of iemand waar ik veel om geef gered zou kunnen worden, maar ik ga niet over keuzes van mij geliefden en vrienden. Kinderen heb ik niet dus heb ik waarschijnlijk makkelijk praten en hoef ik dus als ouder hierover geen beslissingen te nemen ooit. Ik zou tijdens mijn leven wel wat af kunnen staan, stamcellen en verdergaand een nier. Maar dan moet ik wel heel veel van iemand houden. Asociaal voor de rest van de mensen? Ik kijk wat ik in mijn kleine omgeving kan doen. Meestal in het klein qua goede doelen. De hele wereld kan ik niet redden. Misschien dat ik binnenkort maar bloed ga geven, als goedmakertje.
Dank voor je lieve reactie Wisse (heet je zo?) Mensen houden van elkaar, donor of geen donor, daar ben ik van overtuigd. <3
Mooi. Bevestigt mijn mening. Ik wil respect voor mezelf behouden tot op het laatste moment. Ik wil deze wereld verlaten met een goed gevoel en niet met angst of pijn, in stukken gehakt. Dat acht ik mijn plicht. En mijn subtiele lichamen dan … Niets te maken met gemis aan liefde voor mijn evenmens.
Bewust sterven… in liefde en vrede … en heel !
Dankjewel Hileka. Liefs.
Een jaar geleden heb ik ook besloten het niet te doen en dat gemeld. Ik heb nu dat kaartje in mijn portefeuille. Hans Stolp heeft ook een heel duidelijk verhaal over echt dood en de energie van anderen…Het is heel persoonlijk en je kunt het nu ook weigeren, wel in actie komen.
Waar kun je kaartjes halen?
Dat wil ik ook wel eens weten. Ik wil ook zo n kaartje. Dit stuk is zo fantastisch geschreven Sanne!!! Dit zou naar de tweede kamer moeten en naar alle media zodat meer mensen na gaan denken en we misschien een tegengeluid kunnen geven tegen die donor wet. Dit gaat totaal tegen het recht van lichamelijke ontastbaarheid in!
Beste Mayoke, dank voor je reactie. Meerdere mensen attendeerden me op Hans Stolp – http://www.hansstolp.nl. Ik ga het zeker bestuderen!
In dit stuk komen tenminste goede argumenten voor in plaats van enkel complottheoriën. Religieuze vrijheid is belangrijk, en natuurlijk is zorgen dat er veel goeds wordt gedaan in de wereld ook belangrijk.
Ik ben wel donor, dat is mijn keuze, en ook bewust gemaakt. Ik vind dat iedereen moet kiezen wat hij/zij met zijn of haar lichaam wilt. Ook na de dood, zodat andere mensen geen lastige keuzes hoeven te maken voor die mensen. Dat is zelfbeschikking, en daar ben ik 100% voor.
Ik denk niet dat degenen die deze wet goedkeuren iedereen hun wil willen opleggen. Ik denk dat de nieuwe wet met de beste intenties is aangenomen. Niet kiezen betekent gewoon dat niemand weet wat jij wilt, en dat anderen dat moeten doen voor jou. En het is zo’n lastige en persoonlijke keuze… eigenlijk kan alleen jij daar over beslissen. Ik ben trots op de mensen die dat voor zichzelf doen, ongeacht wat hun keuze is.
Ja zeker …neem je eigen verantwoordelijkheid om te reageren over je eigen lijf!!!! Doe bewuster je keuzes in dit leven en laat je niet zo pamperen!!! Ook ik heb de keuze lang geleden gemaakt donor te zijn als de situatie zich voordoet. Bij het lezen van deze brief begin ik te twijfelen….de ziel….Tja….ik zelf maakte het mee dat ik de ziel uit het lichaam van mijn moeder voelde vertrekken….wat moet het anders zijn geweest die enorme kracht die ik voelde en wat me omhoog deed kijken naar haar die stierf…..het blijft mysterieus…. Waar ik het wel mee eens ben is het feit dat het zoveeeeeel geld moet kosten…..wie steekt dat in zijn zakken!!!!! Als je dan wat voor een ander wilt doen vraag daar dan niet van die extreme bedragen voor…..alles moet altijd gebeuren om het voor iemand wat op te laten leveren en geld en/of macht….Ik ga er toch weer over nadenken…..
Fijn!
Donorwet: een ongelukje is zo gebeurd. Ze moesten maar net wat nodig hebben…
Dankjewel Dina, helemaal met je eens. Vrijheid van keuze en openheid over de feiten zijn wat mij betreft de twee pilaren van deze kwestie.
Hier ben ik het nou helemaal mee eens! Zelfbeschikking en niet dat de nabestaanden daar hele discussies over moeten voeren, of dat iedereen het eens is behalve een verre achternicht die zelden op bezoek kwam en nu de donatie in haar eentje blokkeert.
ik word vast geen donor
Beste Sanne, als eerste een compliment voor dit mooi geschreven artikel en dat je ook de Ziel meegenomen hebt in je verhaal. Wat ik wel miste is dat je niet dood bent maar hersendood verklaart bent. Het Lichaam leeft nog en krijgt spierverslappers toegediend en wordt vastgebonden, anders reageerd het Lichaam te heftig op het eruithalen van de organen. Het Lichaam sterft dus bij het eruit halen van de organen.
Dank voor de toevoeging! Belangrijk!
Goed stuk. Je kan lekker schrijven. Je vergeet er nog wel bij te zeggen dat organen waardeloos zijn als een persoon dood is. Mensen sterven als de organen zijn uitgevallen en daarna hebben andere mensen niets meer aan die organen. Daar hebben ze de term hersendood voor uitgevonden. https://youtu.be/KH8th1Sk2-s Bekijk dit filmpje eens. Maakt. (Heel) veel duidelijk. Groetjes Martijn
Dank voor de toevoeging Martijn! Belangrijk gegeven, blij dat je het noemt. Nog een reden om het niet te doen.
Wowwwww???
Beste Sanne
Dank je wel voor bijzondere woorden. Samen met mijn liefste Catharina van Bemmel zijn wij ook mede om deze redenen geen donor. En zoals al velen toegevoegd hebben. Je bent nog niet eens dood wanneer men je al “leegsloopt”
De belangen zijn groot wanneer het gaat om organen. Geld macht en een niet juiste intentie is vaak wat dit soort wetten laat voorbij komen. Juist de niet wetende mensen zijn hiermee weer de dupe ?
Dankjewel Emrik! Liefs voor jou en Catharina
Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben, wel een leuk stuk en goede argumenten. Het enige stuk waar ik echt moeite mee heb ik het stuk over de kosten. Er zijn namelijk een hoop behandelingen die op lange termijn net zoveel, of meer kosten, en daarna in veel gevallen een nog kleinere kans hebben op een fatsoenlijk leven. Die mensen laat je ook niet zomaar sterven!
Is het niet alleen al een goed teken dat het onderwerp onder de aandacht komt? Mensen houden dezelfde vrijheid die ze altijd al gehad hebben. Het grote verschil is dat mensen die uitgesproken tegen zijn zich wel bewegen om aan te geven geen donor te zijn, waar mensen die het niet echt uitmaakt maar best willen doneren niet in actie komen.
Het is vooral een poging om mensen een normaal leven te bieden die heel lang op een orgaan wachten en enorm geholpen zijn met een nieuw orgaan. Natuurlijk is het belangrijk dat mensen hun vrijheid houden! iedereen mag helemaal doen en laten wat ze willen op dit vlak, zonder oordeel, maar ik vind het goed dat er aandacht is en dat mensen die er niet bij stilstaan automatisch donor zijn óf er in ieder geval wel bij nadenken.
Mooie nuancering Karel, dankjewel. Wat betreft de kosten van de medische zorg – het is verschrikkelijk hoeveel geld er wordt verdiend aan zieke mensen – niet omdat dat niet anders kan, maar omdat de medische wereld haar woekerwinsten niet wil verlagen. Ik geloof niet dat de huidige medische wereld de gezondheid van mensen voor ogen heeft – het prioriteitenlijstje van waar geld aan uitgegeven word klopt voor geen meter, ook niet in deze kwestie. Verder helemaal met je eens dat het goed is dat het onderwerp onder de aandacht komt. Ik hoop dat meer mensen tot een helder en overwogen besluit komen.
Hoi Sanne. Mooi verwoord. Kijk alleen al naar het gebruik van cannabis-olie. Kost een schijntje, werkt voor heel veel (kanker) opzienbarend maar wordt buiten de medische zorg-deur gehouden. Kunnen ze nauwelijks iets op verdienen. Triest….
Ik vraag me af hoe je er tegen aan kijkt als je kinderen en/of andere geliefden een donor nodig hebben. Of jijzelf… Laat je liever vroeg het leven dan nog langer bij je kinderen te mogen zijn? Of je kinderen bij jou?
Goede vraag, want heel heftig. Ik hoop echt dat ik die keuze nooit hoef te maken – blij dat mijn kinderen oud genoeg zijn om zelf te kiezen. Maar nu denk ik: nee, ook dan zou ik geen donororgaan willen – noch voor mijn kinderen (als ze nog te jong zouden zijn om zelf te kiezen) noch voor mijzelf, omdat ik denk dat ik noch mijzelf, noch hen daar een dienst mee bewijs. Ik zie ze liever in the next life met hun ziel intact dan nog een paar jaar in dit leven met een levensgroot trauma en een beschadigde ziel.
Leuk al die theorie, in de praktijk sterven ook kinderen en jonge moeders en vaders omdat mensen zich allerlei flauwekul laten voorschotelen, En nee, mensen hebben niet alleen aan behoefte aan een orgaan als gevolg van alcoholisme, roken en het overmatig gebruik van pornosites(tsss) Mooi geprobeerd, net als het overdrijven van de kosten: feit is dat wij hier gelukkig een niertransplantatie niet in dollars hoeven betalen, deze kost in Nederland namelijk ongeveer 1/5 van wat u schetst. daarnaast zijn wij als Nederlanders een heel gul volkje en kun je best schooien voor wormenkuurtjes zonder dat je daar mensen mee hoeft te demotiveren om hun organen te doneren. Evenals het geloof over hoe het lichaam behandeld dient te worden na de dood, in sommige culturen ga je binnen een dag onder de grond,wordt je op een vlot al brandend de rivier op geduwd of dansen ze rond je opgebaarde lichaam en eten ze er stukjes van om de ziel te bewaren. De nieuwe wetgeving voorkomt gewoon dat nabestaanden met het probleem opgezadeld worden (dat kun je trouwens nog altijd regelen hoor) en in hun verdriet niet weten wat te doen. Ga gewoon lekker zelf aangeven wat je wel en niet wil en laat de beslissing ook aan anderen zonder ze op te zadelen met allerlei vage theorieen.
Ik chargeer. Mijn punt is: als donor heb je geen enkele keus wat betreft wat er met je organen gedaan wordt. Voelt voor mij een beetje hetzelfde als dierproeven. Mijn andere punt is: Wegen de kosten van de donorindustrie op tegen de baten, of zou het geld beter gebruikt kunnen worden? Vandaar het schooien voor wormenkuurtjes. Jouw argument dat wij het als cultuur best mogen verkloten omdat andere culturen dat ook doen: NIET MEE EENS.
Daniella, lekker kort door de bocht, Sanneburger geeft een aantal gedachten weer die zijn te overwegen als steun en wegwijzer omdat veel mensen onderbuik gevoelens hebben die ze niet echt kunnen plaatsen, zij denkt mee voor anderen, u voor Uzelf, mag ook.
O en in haar kostenplaatje gaat het over de USA., gelukkig nog niet in NL., maar wat niet is kan komen, geld stinkt niet in bepaalde kringen.
Ik vind het een eerlijk stuk dat Sanne heeft geschreven maar ben het met je eens Danielle dat het niet geschreven is met een open visie. Het is haar visie. Ondanks dat ik er anders in sta, vind ik het wel een mooie visie. Gelukkig is iedereen gerechtigd een eigen visie te hebben. Ik snap de commotie om kosten van operaties en weet hoe erg de situatie in sommige derde wereld landen kan zijn. Voor mij staat dat wel KOMPLEET los van het ontwikkelen van mogelijkheden en technologie elders. Dus ik vind het ook kort door de bocht om de vraag te stellen ‘Moeten we wel dure operaties uitvoeren als er elders in de wereld wellicht vele mensen geholpen kunnen worden met dat geld’. Dan kun je gehele welvaart in de derde wereld beter stop zetten. Koop dan geen auto’s meer, of huizen, of dure bedden, televisies enzovoort. Een tweede noot van kritiek aan Sanne: Accepteer kritiek op jouw zienswijze wat volwassener. Ik vind jouw antwoord op Danielle erg geirriteerd en agressief overkomen. Dat doet onrecht aan jouw boedhistische kijk op het leven.
Sanne, wat heb jij dit mooi beschreven! En ook sterkt dit mijn gevoel om geen donor te worden! Er is veel meer tussen hemel en aarde dan de meeste mensen beseffen! Dit zelf ondervonden, na het overlijden van een heel dierbare persoon! Heel veel dank voor jouw artikel!
Dankjewel Caroline!
Ik deelde je blog op mijn Facebook omdat je alles zo perfect verwoordt zoals ik er ook over denk.
Ik kreeg negatieve reacties én één persoon bleef erover doorgaan en, vind ik, flauwe argumenten aanhalen.
Ik ben iemand die een ander zijn of haar gedacht laat en niemand probeer om te praten, inzichten komen op bepaalde momenten, die kun je er niet in rammen, die komen door blogs zoals die van jou (bij sommigen …).
Op een bepaald moment haalde zij mijn kinderen er ook bij en de vraag of ik dan donororganen zou aannemen. Mijn kinderen zijn ook meerderjarig, dus die beslissen zelf, ik wil wel dat ze weten wat ik voor hen zou beslissen, moest ik voor die keuze staan. Zij kunnen mij ook laten weten wat zij willen dat ik toelaat als het ooit zover zou komen, hoe moeilijk het ook zou zijn indien zij het anders zien dan ik, maar hun keuze zou ik respecteren … Zelf donororganen aannemen? Neen, dat is wel duidelijk, ik ga toch niet met een stukje Ziel van een ander rondlopen? Iemand van wie ik niet weet wie het is? Op fysiek vlak kan je ook meer ‘binnen halen’ dan een hart, nier, long, … alleen.
Gisterenavond voelde ik me heel verdrietig en ik wist niet wat er scheelde en dan ga ik ‘door’ dat gevoel en vraag ik me af wat dit alles met me doet en dan kom ik tot een conclusie en voel ik me uiteindelijk nog sterker.
https://b-in-france.blogspot.fr/2018/02/het-leven-is-een-uitdaging.html
Dank voor je reactie Brigitte, recht vanuit het hart. Net je blog gelezen, zo mooi. Ik kan het verdriet met je meevoelen en ook je moed om trouw te blijven aan je eigen waarheid. Liefs!
Dank je Sanne, gedeeld!
hadden mijn eigen woorden kunnen zijn, helemaal kloppend voor mij!
Dankjewel Ton, blij om te horen.
Goed en gebalanceerd stuk!!!
Merci Vi!
Prima artikel Sanne. Ik denk er hetzelfde over, al lange tijd. Vanuit de antroposofie zijn ook interessante soortgelijke dingen geschreven. Een klein puntje… Rohingya schrijf je zo. 😉
Thanks!
Hoi Sanne,
Mooi geschreven, alleen zit ik wel nog even een beetje met de spirituele kant.
https://asn-online.nl/2014/03/07/het-chinese-denken-en-orgaandonatie/
De punten die ze in dit artikel maken, vind ik ook erg goed!! Heb je hier al eens naar gekeken?
Hoi Roos, dank voor het artikel! Goede aanvulling!
Hallo Sanne,
Persoonlijk ben ik tegen de nieuwe wet die je automatisch donor maakt. En je zienswijze op leven en dood is interessant en inspirerend. Gelukkig kan iedereen een keuze maken.
Maar er is een punt in je stuk waar ik over val en dat ik onnodig kwetsend vind. In je stuk schrijf je over kettingrokers, pornoverslaafden (?) en alcoholisten, die een nieuw orgaan nodig zouden hebben. Persoonlijk vind ik ieder leven even waardevol, dat van jou, dat van mij, dat van een Rohinya kind en dat van een alcoholist. Maar waar ik je aandacht voor wil vragen is een groep mensen die ziek geboren wordt. Je schrijft ook over een jong meisje met hartfalen, dus je bent je bewust van deze groep. Waarom dan de ontvangers van de organen zo over één kam scheren in dit deel van je artikel?
We hebben een lief meisje van één jaar in onze familie die ooit misschien een orgaan nodig zal hebben. Longen. Haar moeder, mijn zusje, zal de keuze wel moeten maken. Dat is ingewikkeld genoeg.
Ik ben voor nuance en respect aan de kant van geen donor willen zijn. Geen opgedrongen schuldgevoel in spotjes, geen automatisch donorschap. Maar daarom reageer ik wel: omdat ik ook graag de nuance en respect aan de andere kant wil aanbrengen. Niet alleen mensen die hun leven vergooien of mensen die een bepaalde duur in het leven hebben gehad, ontvangen donororganen. Volgens mij is de zin over kettingrokers, alcoholisten en pornoverslaafden ook niet nodig voor je argumentatie toch?
Lieve Wendy, dankjewel, je hebt gelijk dat nuancering hier op zijn plaats is. Ik bedoelde zeker niet dat het leven van een alcoholist, iemand die rookt of iemand die pornoverslaafd is minder waard is dan een ander leven – dat zou idd heel aanmatigend en kwetsend zijn. Dat is zeker niet aan mij om over te oordelen. Wat ik bedoelde te zeggen was: mocht er nog bewustzijn zitten in bv. mijn lever, longen of ogen, hoe pijnlijk zou het dan zijn voor mij om het drinken of roken te voelen, of geconfronteerd te worden met beelden die ik liever niet wil zien? Nu is dit wel heel kort door de bocht hoor, eigenlijk geen goede voorbeelden, dus dank voor je feedback. Ik denk dat ik dit ga aanpassen.
Hallo Wendy, goed nagedacht, als je donor wil zijn dan ongeacht persoon en verleden met respect voor donoren en niet donoren, een niet donor heeft doorgaans redenen op religieus gebied die soms moeilijk zijn te verwoorden, maar we hebben het hier over de kern van het leven en het enig onvervreemdbaar eigendom, het eigen lichaam.
Pieter, feb. 17 2018.
De Screening die nodig is om on aanmerking te komen is zo zwaar. Als alcoholist of verslaafde kom je echt niet in aanmerking.
Ik heb een hart mogen ontvangen en vind dit de meest liefdevolle, pure en onbaatzuchtigste daad die er bestaat. Ik weet dat mijn donor er voor 100 procent achter stond en dat ze 5 mensen het leven heeft gered. Hoe mooi is het dat er 5 mensen op de aardbol rondlopen die haar iedere dag weer zo ontzettend dankbaar zijn. Dat noem ik pas pure liefde. Als ze die mooie energie mee krijgt groeit ze 5 levens misschien.
Beste J, dank voor je waardevolle aanvulling. Fijn om jouw ervaring te lezen en uit de eerste hand te horen dat er ook positieve ervaringen zijn.
Helemaal mee eens!
Ken je deze ook?
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1929828570622989&id=100007875933341
Net gelezen. Interessant!
Het lichaam is het harnas van je ziel. Ongeacht de grondslag zit het nooit onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Laat de keus bij de mens. Ik begrijp werkelijk niet dat er zo hard ja of nee geroept moet worden. Hou de eer aan jezelf, maak je keuzemoment en maak er geen borstkloppend podium van. Respecteer elkaars keuze.
Zijn we het niet verplicht aan elkaar om onze ervaringen en kennis te delen, opdat we samen dichter bij de waarheid komen? Dat is geen disrespect, dat is liefde. Jouw waarheid achterhouden kun je ook zien als een gebrek aan interesse en compassie voor je medemens. Valse bescheidenheid zal nooit de wereld redden. Ik heb heel veel geleerd de afgelopen dagen, van alle mensen die de moeite namen om op mijn artikel te reageren en hun waarheid te delen. Ik ben daar dankbaar voor. Ik ben vóór dialoog en uitwisseling, ook als het soms pijnlijk en emotioneel is, ook als het eng is en weerstand oproept, zoals bij dit onderwerp. Dan juist is het belangrijk dat we ons uitspreken en naar elkaar luisteren. Ik geloof in de kracht van openheid en expressie. Ik zag een interview met een vrouw die haar ervaringen deelde mbt haar dochter die een ongeluk gehad had en hoe ze daarna gepusht werd om haar als donor op te geven. ‘Ik doe dit omdat ik andere mensen het leed wil besparen dat ik heb meegemaakt’, zei ze. Het was heel moeilijk voor haar, maar ze deed het toch. ‘Zoek uit wat je te wachten staat als donor en als nabestaande!’, zei ze dringend. Ik heb diep respect voor zo iemand. Dat is pure liefde voor de medemens. https://www.youtube.com/watch?v=tz_jXRfrAV0&t=2s
Eens! En ik ga dit delen.
Dank Sanne Burger
Uiteindelijk is het jouw lichaam en dan bepaal je ook zelf wat er, na je dood, mee gaat gebeuren.
Dank je wel voor je mooie artikel. Eergisteren heb ik uitgebreid met mijn kinderen gesproken over dit onderwerp. Zij kiezen vrijwel direct voor het donorschap, terwijl ik dat zelf helemaal niet meer vanzelfsprekend vind. Belangrijke overweging is voor mij het vooruitzicht van het risico dat rondom het overlijden een hectische situatie ontstaat die de rust en het respect schade zal doen. Fijn om dit terug te zien in jouw argumentering. Ik ben door de jaren heen overtuigd geraakt van het bestaan van een ziel, reïncarnatie en een universeel bewustzijn.
Verder denk ik dat in algemene zin voorkomen veel beter is dan genezen. Fantastisch dat er op medisch technologisch gebied zoveel mogelijk is, maar de medische zorg hoeft helemaal niet zoveel te “kosten” als zorg voor elkaar en een harmonieus leven veel vanzelfsprekender zouden zijn. Maatschappelijk opgelegde stress leidt tot enorm veel onnodig lijden. Om hier in het gevoelsleven mee om te kunnen gaan grijpen mensen logischerwijs naar middelen die voorhanden zijn om zichzelf te verdoven, zoals roken, alcohol, porno, etc.. Geld speelt hier een centrale rol in. In onze maatschappij hebben over het algemeen alleen producten en diensten bestaansrecht waar een verdienmodel aan vast zit. Ofwel geldelijk gewin is belangrijker dan kwaliteit van leven. Vanuit historisch perspectief is inmiddels aantoonbaar gebleken dat geld in gebruik is genomen om de mensheid te kunnen controleren en manipuleren.
Vanuit deze overwegingen beschouw ik het als logisch dat de nieuwe donorwet ontstaan en aangenomen is, maar dat het belangrijk is om veel meer nuancering aan te gaan brengen. Laten we hopen dat dit in de toekomst ook zal gaan gebeuren.
Dank voor je genuanceerde reactie Jack. Goede aanvulling op mijn artikel.
Mooi artikel, NEE IK BEN GEEN DONOR. Ik voel er niets voor om mijn organen eruit te laten snijden. God heeft mij zo geschapen en zo zal ik het terug de aarde in laten gaan. Het zijn haast duivelse praktijken omdat de volgende vraag zal zijn tot hoever zal een doktor gaan om je te helpen of trekken ze dan ook de stekker er straks sneller uit omdat je lichaam miljoenen kan opleveren.
Aanvulling van Katie Brayshaw: Een harttransplantatie kost in 1997 zo’n 450.000 ‘https://www.google.nl/…/groot-gebrek-aan-donoren…/amp’
en in 2014 nog maar 120.000 https://www.gezondheidenco.nl/…/stilstaand-donorhart…/
Het is dus een stuk goedkoper in NL! Dank je Katie!
Post van Anemoon Langenhoff op FB: Annet Wood, schrijfster van het zwartboek over orgaandonatie (dat iedereen die door de nieuwe wet een keuze moet maken uit ja/nee/nabestaanden zou moeten lezen):
“Tot voor kort wist ik niets van orgaandonatie, ik vond het niet meer dan normaal om een donorcodicil te dragen zodat ernstig zieke mensen na mijn dood een kans op een nieuw leven zouden krijgen. In 2011 heb ik zelfs belangeloos meegewerkt aan een TV-spotje over het donorschap. Ik was onderdeel van de menselijke JA die in de TV-spot te zien was. Tot een noodkreet van een moeder die haar dochter voor orgaandonatie had vrijgegeven mij wakker schudde. Ik ging nadenken en realiseerde mij dat orgaandonatie na het overlijden een probleem zou kunnen zijn want dan zijn feitelijk de organen ook overleden en ik vroeg mij af hoe het dan wel ging. Nadat dezelfde moeder in 2015 bij SBS-6 haar verhaal mocht laten horen werd ik pas goed wakker. Ik ging verder zoeken en kwam tot de ontstellende ontdekking dat een orgaanuitname-operatie niet alleen vóór het overlijden plaatsvindt, maar dat er ook nog eens geen narcose wordt toegediend. En wat er verder met je gebeurt voor en tijdens die operatie is te gruwelijk voor woorden. Voor mij stond de wereld op zijn kop en ik heb ogenblikkelijk mijn JA in het donorregister in een NEE gewijzigd. Omdat er zoveel wordt verzwegen rond het donorschap heb ik deze notitie geschreven.
Ik kwam er achter dat we als burger niets weten van orgaandonatie en onder voortdurende positieve informatie via de media denken we dat het een goede zaak is. Er wordt vrijwel geen aandacht geschonken aan de realiteit bij orgaandonatie uit oogpunt van de donor. Ook Anjo van de Mortel die als operatieassistente 30 jaar betrokken was bij de uitname van organen en haar man die ook bij het werk betrokken was en blijkbaar ook niet goed wist wat orgaandonatie inhield, uiteindelijk tot de conclusie komt dat ze onvoldoende op de hoogte is van de procedures rond orgaandonatie, dan zet dat tot nadenken, dan zet dat tot nadenken. Haar verhaal staat in hoofdstuk acht [1].
In dit boek wordt een profiel geschetst van de laatste uren in het leven van een orgaandonor. In de promotie rond orgaandonatie wordt alleen aandacht geschonken aan de ontvanger, de zieke patiënt. Maar nergens wordt beschreven hoe de orgaandonor, toch de persoon die een zeer belangrijke rol speelt in dit proces zijn of haar laatste uren doorbrengt. Die nooit benoemde feiten worden hier beschreven.
In zo kort mogelijke teksten en in voor iedereen zo begrijpelijke mogelijke taal wordt duidelijk gemaakt wat de orgaandonoren moeten doorstaan. Het zijn feiten die iedereen moet weten voordat hij of zij er voor kiest om orgaandonor te worden of wat er met je kind gebeurt als die ernstig gewond is en de orgaandonatievraag wordt gesteld.
Het boek is aangevuld met verhalen, ook uit het buitenland want Nederlanders zijn reislustige mensen en ook in het buitenland kunt u voor de donorvraag gesteld worden.
Op 13 februari 2018 heeft de Eerste kamer ingestemd met de Wet dat iedere inwoner van Nederland automatisch donor is, tenzij hij of zij zelf heeft aangegeven dit niet te willen. De wet zal in 2020 ingaan. Toch is het heel belangrijk dat u nu al uw keuze maakt en in het donorregister vastlegt. Stel niet uit tot morgen wat u vandaag kan doen.”
Zwartboek over orgaandonatie
DE LAATSTE UREN IN HET LEVEN VAN EEN ORGAANDONOR ZWARTBOEK OVER ORGAANDONATIE A Wood-de Haas Versie 2.17 14-2-2018 Voorwoord
annetwood.nl
Je wilt niet door een opgewekt schuldgevoel doneren, maar je geeft mensen die wel een orgaan ontvangen een schuld gevoel om dat er ook een wormenkuurtje voor kan worden gekocht. Er is voor gekozen om anoniem de organen verdeling te doen zodat “iedereen” een kans heeft. Maar jij vindt dat alleen aardige mensen gered mogen worden omdat je ze eerst wil keuren? Enfin je hebt gewoon een keuze en door deze wet worden er ten minste keuzes gemaakt. Waarom zo’n hetze tegen deze wet? prima dat je nee kiest dat is je goed recht maar je hoeft toch niet mensen te overtuigen om nee te kiezen. Of voelt jou nee dan beter? Laat mensen er zelf over na denken.
Heb je het artikel wel gelezen?
Waarom zo schamper over een wormenkuur die een leven kan redden? En waar lees je dat ik vind dat alleen aardige mensen ‘gered’ mogen worden? Ik twijfel meer aan het ‘redden’ dan aan het ‘wie’. Ik beoog met dit artikel dat mensen er zelf over na gaan denken, zodat ze niet op grond van een gebrek aan informatie of kennis deze keuze maken. Veel mensen weten simpelweg niet wat ze te wachten staat – met name de donor en de nabestaanden – omdat die informatie door de media bewust wordt achtergehouden. Een dialoog vanuit respect en openheid is mijns inziens dan ook op zijn plek. Dat daar emoties bij komen kijken – ook bij mij – vind ik niet meer dan logisch.
Hai Sanne,
Allereerst snap ik heel goed waarom iedereen dit een goed stuk vind en ik snap ook heel goed de beweegredenen van mensen om het niet te doen. Maar dan inderdaad sta je aan de andere kant van het verhaal.
Als je man , de vader van je kinderen op 30 jarige leeftijd een nierziekte krijgt en vrij snel een nieuwe nier nodig heeft. Dan stort je wereld in elkaar. Dan hoop en wil je maar een ding. Dat hun kinderen hun vader nog mogen hebben. En misschien is het goedgelovig om te denken … maar ik ben er altijd van overtuigt geweest dat men in het ziekenhuis iemand wilt beter maken en niet laat sterven voor de organen. Maar ja dat is wat wij graag willen horen denk ik. Maar toch is het dan jammer dat er geen nier is, en dat zn gezonde moeder, oma van 70 jaar zich in haar gezond lichaam laat snijden omdat haar zoon anders dood gaat. Dat is wat uiteindelijk wel gebeurt is. Gelukkig is dit goed gegaan en hebben mijn kinderen hun vader nog. Het is niet altijd makkelijk.. maar hoop dat mensen ook dit willen meenemen in hun beweegredenen.
Groetjes Patricia
Hoi Patricia, dank voor je verhaal, inderdaad een heel belangrijke aanvulling. Ik vind dit het moeilijkste dilemma van de hele kwestie, want het gaat om leven en dood. Natuurlijk wil je dat de vader van je kinderen in leven blijft. Ik wil ook dat de vader van je kinderen in leven blijft. Het maakt me blij als ik lees dat hij er nog is. Ik wil dat niemand een dierbare hoeft te verliezen. Hoe makkelijk is het om te zeggen dat donorschap verkeerd is als je zelf niet hoeft te kiezen? Maar toch blijven de vragen bestaan. Wat gebeurt er met de ziel? Zouden er meer levens gered kunnen worden als er meer geld aan onderzoek, voorlichting en preventie besteed zou worden? Is het hele donorschap-gebeuren niet veel te elitair? En een ander argument, wat ik in dit artikel helemaal over het hoofd heb gezien is: klopt de procedure wel? Organen moeten levend ‘geoogst’ worden (vreselijk woord), dus wat betekent ‘dood’ in dit geval? Wat betekent donorschap voor de donor zelf? In hoeverre neemt hij/zij nog waar wat er met zijn/haar lichaam gebeurt? En wat betekent het voor de nabestaanden? Er is veel te weinig informatie hierover. Het beeld dat de media schetst is rooskleurig en eenzijdig. Jouw vraag: ‘Wil men in het ziekenhuis mensen beter maken of zijn er andere belangen?’ is in die zin heel relevant.
Als je dit lijvige verhaal had vervangen door onderstaande woorden had je betoog zo veel meer kracht gehad: “Ik weet dat er mogelijk mensen enorm bij gebaat zijn als ik m’n organen zou doneren, maar ik WIL NIET DOOD en ik wordt gek bij de gedachte dat er delen van mij worden weggesneden terwijl mijn bloedsomloop nog functioneert, en ik weet heus wel dat ik dan dood ben en er niets meer van meekrijg, maar BIJ LEVEN kan ik simpelweg met die gedachte niet omgaan, dus daarom, NEE, IK BEN GEEN DONOR.” Dan had je een ijzersterk argument gehad, en waren alle rimramargumenten en flagrante leugens waarmee je verhaal is doorspekt overbodig geweest.
Dit zijn jouw woorden, niet de mijne. Ze zouden dus ook nooit mijn artikel kunnen vervangen. ‘Ik weet dat er mogelijk mensen enorm bij gebaat zijn als ik m’n organen zou doneren’. Mogelijk – maar daar twijfel ik dus ernstig aan, omdat ik denk dat de gevolgen voor mijn ziel – en die van de ontvanger – MOGELIJK desastreus zullen zijn. ‘Ik weet heus wel dat ik dan dood ben en er niets meer van meekrijg’. Nee, dat weet ik niet. Er zijn teveel berichten over hoe dubieus de term ‘hersendood’ is. Kortom: schrijf je eigen artikel.
Dank voor je reactie, Sanne. Het is altijd ingewikkeld om hierover te discussiëren, omdat het geloof in niet-wetenschappelijke zaken (“God, de ziel, aura”) zo rotsvast is, dat er niet tegenin te gaan valt. Ik baseer mijn conclusies op wetenschappelijk onderzoek, dezelfde wetenschap waardoor we in 7 uur naar New York kunnen vliegen, we gemiddeld 80 jaar worden ipv 40 en we via dit medium met elkaar kunnen communiceren. Maar ik zou wel willen weten waarom jouw aannames dan zijn gebaseerd, en waarom je die basis belangrijker vindt.
Ik vind het geloof in ‘de wetenschap’ als alwetend medium juist zo rotsvast. Lees ook het volgende artikel: ‘Nee, ik word geen donor-2’, dat beantwoordt je vraag. De wetenschap heeft veel bij te dragen aan de wereld, maar schiet tekort als compleet wereldbeeld. Vanuit een groter tijdsbeeld is de wetenschap een kleuter en het taoïsme of boeddhisme een grootvader. Daarom zou het beter zijn als de wetenschap gedragen werd door tradities als het taoïsme of boeddhisme, waar materie, ziel en geest alle drie erkend worden. Wat overigens ook niet gemakkelijk is, want ook het taoïsme en boeddhisme zijn niet alwetend of perfect. Uiteindelijk moeten we het toch echt zelf en met elkaar uitzoeken. Ik hoop op een nieuw paradigma waar ruimte is voor wetenschap, waarheid, liefde, bewustzijn, rechtvaardigheid, integriteit, verbinding, harmonie en geluk. Amen.
Na jaren ongemak, eindelijk mijn hart gevolgd. Een duidelijke keus van jou en bedankt voor het helder verwoorden van jouw inzichten.
Dankjewel Anita.
Bedank voor dit stuk, bedankt dat je mij als iemand die een orgaan ontvangen heeft het gevoel geeft dat mijn ziel kapot is gemaakt. Dat nu mijn ziel minder zuiver is omdat ik een orgaan van een geweldige ziel heb mogen ontvangen.
Bedankt voor het schuldgevoel dat ik, omdat mijn leven op 28 jarige leeftijd compleet stilstond en overhoop werd geschopt, 10 jaar later weer me kan doen in het leven en niet afhankelijk ben van een machine en medicijnen.
Bedankt voor het gevoel dat ik beter op mijn 30e dood had kunnen gaan dan dat ik een nier van iemand zou accepteren.
Maar vooral wil ik je bedanken namens de nabestaanden van mijn donor, dat die nu moeten leven met het idee dat de ziel van hun dierbare messed up is.
Gelukkig geloof ik in het feit dat mijn donor een gigantisch mooie ziel heeft omdat hij anderen, toen hij geen gebruik meer kon maken van zijn organen, heeft geholpen. Ik ben dankbaar dat zijn mooie ziel nu een plekje heeft in mijn lichaam en mij weer een gezond leven heeft gegeven en daarvoor ben ik hem voor eeuwig dankbaar.
Als het geven en ontvangen van een orgaan van iemand jezelf verpest en je niet door schuldgevoel wil worden verpicht om een orgaan te doneren. Wat doet het dan met je ziel als je anderen een schuldgevoel wil geven door ze het gevoel te geven dat hun ziel verpest is.
Het spijt me Bart. Ik wil niemand een schuldgevoel geven of het gevoel geven dat er iets kapot is. Ik begrijp dat orgaandonatie ook een wonder is en ik heb helemaal geen behoefte om te beslissen over leven en dood, daar voel ik me totaal niet toe in staat. Ik wil ook niet oordelen over anderen, ik probeer alleen te begrijpen hoe het zit. En in dat onderzoek heb ik het idee dat men bij orgaandonatie niet voldoende rekening houdt met de ziel. Zelf wil ik het risico om die reden niet nemen. Ik zou ook graag willen dat het wel kon, dat het allemaal in liefde en met bewustzijn gebeurt, maar volgens mij is dat helaas niet zo. Het spijt me als ik in mijn betoog voorbij ga aan mensen zoals jij. Alle respect en bewondering voor hoe jij erin staat. Er is gevoelsmatig een groot verschil tussen de keuze maken als het nog niet gebeurd is of dealen met wanneer het al gebeurd is. Dat is bij abortus net zo, al is het misschien een raar vergelijk. Misschien is het onder bepaalde omstandigheden verstandiger om abortus te plegen, maar als het kind er is kun je dat niet langer zeggen, dat zou wreed zijn. Dan maak je er dus het beste van, hou je van het kind en accepteer je het. Zo zie ik het ook met orgaandonatie. Ik ben het met je eens dat het geen enkele zin heeft om mensen die een orgaan hebben ontvangen of gegeven achteraf te veroordelen of bang te maken. Dat doe ik ook niet. Veel beter om het dan te accepteren! Vooraf trouwens ook niet. Mijn artikel belicht de voors en tegens in de hoop dat mensen die nog moeten kiezen een bewustere keuze kunnen maken. Ik heb de waarheid niet in pacht, maar ik ben wel boos op de media en de medische wetenschap die geen goede info geven en een te rooskleurig beeld schetsen. Misschien heb ik het bij het verkeerde eind. Als jij daar het levende voorbeeld van bent zou ik daar alleen maar blij mee zijn, want het zou betekenen dat ik me minder zorgen hoef te maken. Ik ben ook heel benieuwd hoe het voor jou is – maar ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt om dat te vertellen. En om het er niet over te hebben omdat dat niet leuk is voor mensen als jij vind ik ook niet echt een goede optie – het is belangrijk dat er over gesproken wordt, zolang het maar met respect is. Ik hoef geen gelijk te hebben!
Ik vind dat Bart absoluut gelijk heeft en hij geeft ook precies weer hoe ik me voel door jouw stukje. Het zal misschien niet jouw bedoeling geweest zijn maar op mij komt het ook over alsof de donor van mijn vriendin nu niet meer ‘compleet’ zou zijn. Alsof haar nabestaanden even vlug vlug gedag moesten zeggen en haar daarna niet meer zouden herkennen. Dat is niet precies hoe het in werkelijkheid gaat. Ben je ooit bij een overlijden geweest van een donor? Heb jeje verdiept in hoe het proces verloopt? Heb je ooit gesproken met nabestaanden? Met een ontvanger? Degene die hun organen hebben afgestaan (bij leven of bij overlijden) zijn in mijn ogen helden en als er iets bestaat als het hiernamaals weet ik zeker dat zij daar ook als goede zielen ontvangen zullen worden. Jouw stukje vind ik hier en daar nogal ongenuanceerd en dat is jammer. Je mag nog steeds je eigen beslissing maken, als je om wat voor reden geen donor wilt zijn dan ben je dat niet. En deze wet zegt nog steeds niet dat je automatisch donor bent, wanneer de naaste familie namelijk te kennen geeft dat de ander absoluut geen donor wilt zijn dan wordt dat nog steeds gerespecteerd. Ook dat weten veel mensen niet en dat lees ik in praktisch geen een stukje terug van ‘tegenstanders’.
Hoi… Truus? Ik verzin de werkelijkheid niet, ik probeer haar te begrijpen. Vanuit wat ik geleerd heb, met name in mijn taoïstische scholing, spreek ik mijn bezorgdheid uit over wat er gebeurt met de ziel na de dood bij donorschap. Niet omdat ik wil dat het zo is, maar omdat ik bang ben dat het zo is. Ik ben bang dat de wetenschappelijke benadering van donorschap voorbijgaat aan de consequenties voor de ziel. Weet jij zeker dat ik ongelijk heb? Mag ik dit niet zeggen, omdat het niet leuk is om te horen? Maar wat nou als het waar is? Moeten we het er dan ook maar niet over hebben, ook al is het waar? Dus alleen als de waarheid leuk is voor iedereen mogen we het erover hebben? Dat is een ‘shoot the messenger’ strategie, waarbij je misschien uiteindelijk meer mensen kwetst en beschadigt dan wanneer je het er wel over hebt. Ik zeg ‘de waarheid’, maar ik heb de waarheid niet in pacht. Echter: dat heeft de wetenschap ook niet. Dat heb jij ook niet. Zelfs het boeddhisme en taoïsme hebben dat niet. Ik geloof dat een open dialoog bijdraagt aan meer bewustzijn en wijsheid – ik geloof dat dit heel erg nodig is in deze discussie, opdat we samen een paradigma kunnen ontwikkelen waarbij zo weinig mogelijk leed berokkend wordt. Ik schrijf dit vanuit liefde voor mijn medemens. Veel nabestaanden krijgen inderdaad geen of veel te weinig tijd om afscheid te nemen. Ik heb me verdiept in hoe het proces verloopt – er zijn hier veel feiten die niet in de media genoemd wordt hieromtrent (hersendood is nog niet dood, het lichaam neemt neemt vaak waar wat er gebeurt, voelt de pijn, er worden tijdens de procedure grove fouten gemaakt, er wordt onethisch met het lichaam en de nabestaanden omgegaan, veel nabestaanden krijgen spijt na de procedure, de procedure zelf is traumatisch, etc. etc.). Tot slot mijn excuses als ik hier en daar ongenuanceerd ben – deze kwestie gaat me aan het hart en omdat ik het gevoel heb dat er WEER zoveel onnodig leed veroorzaakt wordt door de manipulatie van de medische maffia ben ik hierin niet helemaal zen. Ik heb ook geen directe ervaring en besef dat ik om die reden makkelijk praten heb. Ik heb nog nooit iemand zien sterven. Ik zou heel graag praten met ontvangers en nabestaanden over hoe het voor hen is, ook aan Bart – aan de donors kan ik het niet vragen. Jammer. Hoe dan ook: ik doe mijn best om zo genuanceerd en respectvol mogelijk met iedereen om te gaan. Tip: Lees het boekje van Hans Stolp, ‘Orgaandonatie – waarom wel, waarom niet?’ Daarin vind je heel veel feiten en ervaringen uit de eerste hand die iedereen zou moeten weten.
Hallo Sanne, ik heb dus wel ervaring hierin. Dat wil zeggen. Ik ken een ontvanger en een nabestaande. De nabestaande heeft gehandeld naar wens van de overledene. De ontvanger heeft inderdaad wel moeite om alles een plaats te geven. Het is niet niks zeker niet in het geval van dit bewuste orgaan. Uiteindelijk is er tot nog toe schriftelijk contact tussen deze partijen. De nabestaande vind het erg fijn om te weten wat er met de organen is gebeurd, de levens die gered zijn en alles wat er bij komt. Dat er onethisch met een lichaam wordt omgegaan is voor zover mijn informatie gaat (en die gaat erg ver kan ik je vertellen) niet correct. Natuurlijk zullen er altijd uitzonderingen zijn, daar ontkomen we in dit leven waar zoveel mensen rondlopen niet aan denk ik. Op geen enkel gebied. Wanneer je bijvoorbeeld eens op een snijzaal bent geweest dan weet je dat er veel respect is voor degene die hun lichaam beschikbaar stellen. Ook het afscheid nemen.. is daar ooit wel genoeg tijd voor? Ik denk het niet. Zijn we ooit echt klaar om iemand los te laten? Dat is en blijft een lastig en vooral persoonlijk iets. De een ervaart dat anders dan de ander.
Niemand heeft de waarheid in pacht daar heb je gelijk in. Ieder heeft zijn eigen gedachten erover. Ik hoef en wil niemand beinvloeden in zijn keuze. Mijn ‘probleem’ met jouw manier van schrijven is is dat je wel degelijk mensen beinvloed in hun keuze. Bewust of onbewust dat weet ik niet maar naar mijn idee (en dat van anderen blijkt wel) is dat wat ik dus lees.
Ik wens jou veel kracht toe en hoop dat je een weloverwogen keuze maakt waar ook een klein plekje is voor wetenschap 😉
Aloha
Ik ben geen voor of tegenstander, maar heb wel een kleine vraag.
Wie zegt dat onze ziel juist niet verrijkt wordt, door het kijken met de ogen van een ander en met het voelen met het hart van een ander?
Waarom gaan we er vanuit dat dat onze ziel zal vertroebelen?
Hoe dichtbij kan je komen bij: liefde voor een ander en je kunnen inleven in een anders denkbeeld en zienswijze?
Zolang we blijven denken in ‘wat altijd zo was’, staan we nooit open voor hoe het kan worden.
Voorlopig staat deze hele wereld niet open voor ‘veranderen’ en is naastenliefde heel ver te zoeken. Ook in de gebieden waar ze heel zuinig zijn op de eigen ziel.
Waarmee ik absoluut niemand een kant op wil sturen!
Maak je eigen keuze, welke beslissing voelt goed voor jou!
Mooie gedachte. Dat klinkt als een nog intiemere verbinding als een huwelijk, of een ouder-kind verbinding. Ben je bereid dat met iemand aan te gaan die je niet kent? Ik niet.
Wie weet wat voor mooie inzichten we daar van krijgen. Helemaal openstaan voor mensen die we niet kennen….
Verwar utopie niet met werkelijkheid. Onderscheidingsvermogen is een groot goed. Tijdens je leven sta je ook niet open voor iedereen – dat zou ook niet verstandig zijn. Na je dood zal dat denk ik niet veel anders zijn.
Allen is één en één is allen… vele druppels maken een oceaan, wij zijn allemaal verbonden met elkaar, mooi toch… wanneer er geen onderscheid zal zijn tussen jij en mij, dan zal er harmonie zijn.
Als je dat tijdens je leven kunt uitdragen – top. Om dat tot norm te maken voor donorschap lijkt me niet realistisch.
1000 jaar wetenschappelijke inspanning door het toilet gespoeld op basis van weer een of ander religieus sprookjesboek
Check de feiten.
Dag Sanne, vast al ergens benoemd maar toen ik het “check de feiten” zag bij deze:
Het boeddhisme kent geen ziel. (Atman). Een van de kernen van zelfs van het boeddhisme, de leer van zelfloosheid. Mss ff aanpassen in je stukje over “de boeddhistische visie”. Mvg Miriam
Hoi Miriam, in het boeddhisme gaat men uit van reïncarnatie, dus van iets dat blijft na de dood en opnieuw incarneert. In verschillende stromingen van het boeddhisme, bv. het Tibetaans boeddhisme, zijn heel duidelijke aanwijzingen over hoe de ziel te begeleiden door de bardo’s en naar een volgende incarnatie. Lees bv. het Tibetaans dodenboek of het Tibetaanse boek van leven en sterven. Er zijn eeuwenoude boeddhistische gebeden die gereciteerd worden als iemand overlijdt: ‘Oh great soul of a noble family….’ Ik begrijp dus niet zo goed waar jouw visie vandaan komt.
Het boeddhisme kent inderdaad het begrip ‘ziel’ niet. Het zijn de wilsstrevingen, het resultaat van karma, die reïncarneren. Meer over de keten van oorzakelijk ontstaan kun je lezen in deel 2 van de Thematisch Geordende Leerredes (Samyutta Nikaya), die behoren tot de oudste boeddhistische teksten.
Hiermee wil ik verder geen afbreuk doen aan jouw uitstekende artikel. Het is inderdaad een moeilijk onderwerp, waar ik in de boeddhistische geschriften nog geen antwoord op heb gevonden.
Dank René. Maar we hebben nu de 14e Dalai Lama – deze is dus 13 keer opnieuw in een lichaam geboren. Hoe noemen ze ‘dat wat incarneert’ dan, als ze het niet ‘ziel’ noemen? En als het louter een ander woord is, maar ze geloven wel in iets dat sterft en herboren wordt en ze hebben bibliotheken volgeschreven over de kunst van het sterven en de voorbereiding op het hiernamaals, maakt het dan uit hoe ze het noemen?
Dag Sanne. Zoals Miriam hierboven al schreef, kent het boeddhisme geen ziel. De vijf elementen die de persoonlijkheid vormen vallen na het overlijden uiteen. De Boeddha legde uit dat ook hier de middenweg geldt: het is niet zo dat er na de dood niets is (annihilationisme), maar ook is het niet zo dat er een persoon of ziel is die eeuwig voortleeft (eternalisme). Dat wat reïncarneert is het resultaat van karma: de met intentie verrichte daden in vorige levens.
Je kunt dit ook terugzien in de drie kenmerken van het leven volgens de Boeddha: het leven is dukha (leedvol, onbevredigend), ancitta (impermanent, constant veranderend) en anattha (niet-zelf). Je zou anattha kunnen beschouwen als afwezigheid van een eigen identiteit; de persoonlijkheid is permanent onderhevig aan verandering.
Ik weet dat het Tibetaanse Dodenboek beschrijft dat de persoonlijkheid (ziel?) na de dood invloed heeft op waar deze in een volgend leven indaalt, maar dat is niet zoals de Boeddha het onderwezen heeft. Daar had hij een goede reden voor. Als iemand zich hecht aan een ‘zelf’, is het volledige onthechten dat nodig is om het nibbana (nirwana) te bereiken niet mogelijk.
Misschien komen we daarmee terug op jouw hoofdthema: doneren of niet. Wellicht hechten we ons teveel aan het leven en zijn we te bang voor de dood. Dat hoeft, hoe je het ook bekijkt, niet. Of je gelooft in een hiernamaals / volgend leven, en dan kun je het beste zo goed mogelijk leven en veel goed karma creëren voor een goede wedergeboorte, of je gelooft dat er niets na de dood is, en dan is aan alle leed een einde gekomen.
Laat iedereen vooral geloven wat hij/zij denkt dat waar is en handelen naar zijn/haar eigen moraliteit. Dat alle voelende wezens maar gelukkig mogen zijn.
Dank Handwerkwereld. In het boeddhisme gaat men ervan uit dat iets incarneert, alleen noemen ze het anders. Er zijn ook stromingen in het boeddhisme waar men wel uitgaat van een ziel/persoonlijkheid/zich evaluerend bewustzijn dat meerdere levens leidt. Ik vind het om die reden wel aanvaardbaar om het woord ‘ziel’ te handhaven in mijn beschrijving van hoe het boeddhisme met haar doden omgaat. De rituelen, regels, zorgvuldigheid, begeleiding en gebeden na de dood zijn er niet voor niets.
Sanne, ik heb lang nagedacht over jouw stuk. Ik hoop echt dat jij en iedereen die liever geen donor wil zijn de ruimte voelt en neemt om nee te zeggen.
En er zitten zeker ook veel haakjes om mee rekening te houden in jouw verhaal.
Je gaat er alleen vanuit dat je niet kunt communiceren met je eigen ziel en lichaam. Dat je niet kunt vragen of die bereid zijn om er ook voor anderen te zijn als jij zelf naar een volgend stadium gaat. Alsof een ziel eindig is en puur moet blijven en zich niet zou kunnen mengen met andere energie of materie zonder aan kracht in te boeten.
Ik denk dat het logisch is dat mensen veranderen na het ontvangen van een orgaan. Mocht het ooit mijn orgaan zijn dan hoop ik dat het een positieve invloed wordt. Wie weet wat voor moois dat kan bijdragen.
Voor mij persoonlijk inderdaad reden om niet zomaar een orgaan van iemand anders te ontvangen. Ik heb het geluk dat ik gezond geboren ben en ik probeer zo te leven dat ik dat ook nog heel lang blijf.
Waar mogelijk nog een slag te maken is, is dat doktoren met dat besef en respect in het procedé staan. Alles met en in liefde en tederheid is volgens mij de sleutel. Die liefde en tederheid wordt wat mij betreft in jouw verhaal nu wat overschaduwd door de verontwaardiging.
Beste Sacha, ik ga er juist wel vanuit dat je kunt communiceren met je eigen ziel en lichaam. Ik geef les in Taotraining, een vorm van taoïsme dat hierover gaat: het ontwikkelen van het vermogen om contact te maken met je lichaam en je ziel. Mijn hele betoog is op deze communicatie gebaseerd, want mijn ziel zegt heel duidelijk NEE. Goed om dit misverstand uit de weg te ruimen. Je zegt: ‘Je kunt vragen of je lichaam en ziel bereid zijn er voor anderen te zijn als jij zelf naar een volgend stadium gaat.’ Ehm… wie ben jij dan zelf? Kun jij ergens heen als je je ziel of een stuk van je ziel achterlaat? In mijn optiek BEN je je ziel en kun je dat dus niet scheiden. Voor zover ik weet heb jij geen inspraak in van wie je een orgaan zou ontvangen of aan wie je een orgaan zou geven – dat zou fijn zijn, maar zo werkt de procedure niet. Als alles rondom het donorgebeuren met liefde, besef, respect en tederheid zou gebeuren zou het er volkomen anders uitzien. Vandaar mijn verontwaardiging. Tot nog toe is dat een utopische gedachte die niet overeenkomt met de werkelijkheid. Lees ook als je wilt: Nee, ik word geen donor – 2. Gaat daar ook over. Wel een hele mooie gedachte. Misschien wordt het ooit nog werkelijkheid.
Hallo Sanne, heel goed geschreven en ik sta daar ook volledig achter, om dezelfde redenen. Ben hier heel gekomen en wil ook compleet weer gaan, met alle eventuele ongemakken daarbij. Ik ben dan ook geen donor, maar wil ook niets ontvangen. Mijn familie en (dan) nabestaanden, zijn hiervan volledig op de hoogte en respecteren mijn mening gelukkig. Ik ben ook van mening dat wanneer het mijn tijd is om over te gaan, het inderdaad mijn tijd is en dat dit niet verlengd moet worden, op welke wijze dan ook. Wens ook geen reanimatie of door machines kunstmatig in leven gehouden te worden…… Buiten dat is er al ruime overbevolking en doet de natuur vreselijk haar best om dit in balans te houden. Wie ben ik dan, om te bepalen, dat ik, tegen de natuur in, toch wil blijven.
Wat een sterk geschreven artikel.Ik ben helemaal met je eens! Ik ben bewust NEE donor met mijn echtgenoot én kinderen.
Nee, ik wil geen donor zijn. Ik kan me helaas niet meer laten registreren als niet-donor, want ik woon in het buitenland. De nieuwe donorwet geldt straks voor alle Nederlanders. Dus ook voor mij. Voor in het geval dat ik, wonend in het buitenland, tijdelijk in Nederland zijnde, mocht komen te overlijden, en er zijn nabestaanden die je wens geen donor te willen zijn niet kennen noch ondersteunen, loop ik de kans alsnog tot donor gebruikt te worden. De wet is dus onvolkomen, ondoordacht.
Is dit echt zo, Jacqueline? Kunnen ze je geen formulier toesturen die je ondertekent en weer terugstuurt?
Interessante reactie, die ook vragen oproept.
Want als je vindt dat jouw lichaam een geheel moet blijven, vind je dat dan ook voor anderen, want dan zou je heel consequent ook een orgaan moeten weigeren, als je dat onverhoopt nodig zou hebben. Ook dat kan en mag, Ik weigerde zelf de nier van mijn vrouw en andere levende donoren
Ik spreek als ervaringsdeskundige. Ik heb 16 jaar geleden een niertransplantatie gekregen.
Daar heb ik tegelijkertijd ook heel dubbele gedachten over. Want het is nogal hypocriet van de mens om vier vijf uur vliegen hier vandaan mensen met tientallen, zelfs met honderden tegelijk te vermoorden in oorlogen en aanslagen en wij hier met deze technieken van twee mensen weer een gezond te maken.
Dat je met de organen van een mens meer meeneemt dan alleen dat orgaan heeft veel frappante voorbeelden. Het is niet onlogisch dat er in de organen meer zit dan de fysische eigenschappen ervan. Het voorbeeld van de Canadese vrouw die na een gecombineerde hart- en niertransplantatie van een vier- en vijfsterrenhotel vakantie omschakelde naar kampeer- en trektochtenvakantie swichte, is alom bekend.
Zelf heb ik in het eerste halfjaar na mijn transplantatie meer alcoholhoudende drank genuttigd dan in de vijftig jaar ervoor. Letterlijk. Inmiddels drink ik helemaal geen alcoholhoudende drank meer, omdat ik het domweg niet lekker vind. Ik ben verder veel assertiever geworden. Zo durfde ik voorheen in mijn eigen bedrijf niet altijd te zeggen wat ik bedoelde; na de transplantatie is die terughoudendheid volledig verdwenen.
Ik wilde onder geen voorwaarde de nier van mijn vrouw, want 3 promille van de mensen die worden geopereerd, overlijden. Als jij de nier of whatever van jouw partner hebt en zij overlijdt tijdens de uitname, dan kijk je nooit meer in de spiegel. Ik ontmoette ooit een jongeman, die de nier van zijn zus had gekregen en vijf jaar daarna niet meer sliep, omdat die zus ondefinieerbare klachten had en er geen diagnose kon worden gesteld.
Verder zie je nogal wat levende donoren nadien in een burn-out belanden. Daardoor is de keuze voor mij nogal gemakkelijk geweest, maar ik was en ben niet representatief voor de ontvangende doelgroep,
Ik denk dat het transplanteren van organen van overleden donoren zijn langste tijd heeft gehad. Binnen enkele tientallen jaren en wellicht veel sneller is de medische wetenschap zo ver dat er uit stamcellen ieder orgaan c.q. alle ledematen kan worden opgekweekt,
Anderzijds is het wel zo dat het uitnemen van organen nauwelijks meer tijd kosten dan het afleggen van een stoffelijk overschot, waardoor het argument dat je de tijd moet krijgen om bij de overledene te rouwen, maar misschien lees ik het verkeerd, ook door het uitnemen van organen niet of nauwelijks in het gedrang komt.
Ik ben verder van mening, maar dat heeft uitsluitend te maken met de vreselijk moeilijke gesprekken met nabestaanden na het overlijden, dat organen van een lichaam ook zonder toestemming van die nabestaanden mag worden gebruikt. Toen mijn vader kwam te overlijden zag ik de intensivist om ons heen draaien, zoekend naar het moment, waarop ze kon vragen of dat lichaam mocht worden geopend om de oorzaak van de dood te analyseren. De organen waren daardoor niet meer te gebruiken. Ik doorbrak die stilte door aan de arts de retorische vraag te stellen dat zij hem waarschijnlijk wel wilde openen en dat dat goed was. Je voelt de zucht van verlichting.
Echter, jouw en mijn ideeën hangen af van je opvoeding en ervaring. Ik kan me goed voorstellen dat als je bent opgegroeid met jet idee dat je compleet jouw graf in moet of alszodanig moet worden gecremeerd, je dat niet ineens kunt of wilt veranderen. En andersom geldt dat ook. Ik ben (Indisch) opgegroeid met kaartleggen en andere paranormale ervaringen en je kunt me slaan en martelen tot het einde, maar je haalt niet uit mijn hoofd weg dat er na dit leven nog iets is,
Ik maak daarbij de vergelijking met mensen die zijn opgevoed met het idee dat rassen ongelijk zijn en daarvan zelfs met de bijbel in hun handen daarvan overtuigd zijn. Die gedachte haal je evenmin gemakkelijk uit het gevoelsleven van die mens.
Enfin, ik schrijf deze reactie slechts om te proberen respect te laten zien en over te dragen voor verschillende standpunten aangaande het transplanteren van organen.
Beste Dizzy, ik ben heel erg blij met je verhaal. Je bent een ervaringsdeskundige en dat is goud waard. Dankjewel! En wat betreft je eerste vraag: ‘Wil je ook geen organen ontvangen?’ is mijn antwoord bevestigend. Nee, ik wil geen organen ontvangen – niet voor mezelf, maar ook niet voor die ander.
Dag Sanne, ik zie de mens als enkel een lichaam met (zelf) bewustzijn. Als het lichaam geen zuurstof meer naar de hersens kan pompen, dan houdt het op… helemaal. Dan geef je de atomen in je lichaam terug aan het universum. En dat universum maakt er dan weer iets anders van: misschien wel een nieuw wezen met nieuwe organen.
Orgaantransplantatie is iets kunstmatigs dat alleen in onze hoogontwikkelde samenleving mogelijk is. Dat de medische wetenschap zover gekomen is danken we aan toevallige omstandigheden: fossiele brandstoffen.
We hebben enorm geluk gehad dat er op Aarde steenkool, aardolie en aardgas is ontstaan. Zonder die zooi waren we in de Middeleeuwen blijven steken en waren we nooit tot transplantaties gekomen.
Ik ben zelf geen donor en ga zeker niet op een wachtlijst staan en zitten wachten op een orgaan van iemand anders. We krijgen bij de geboorte allemaal organen mee en daar moeten we het mee doen. Als ze stuk gaan, jammer: game over.
Tja. Als jouw volgende leven, het voortbestaan van jouw ziel, afhankelijk is van het intact blijven van jouw huidige, fysieke lichaam, hoe zit het dan met al die mensen die de afgelopen honderdduizenden jaren zijn opgegeten door wilde dieren, op het slagveld uit elkaar zijn geschoten, in een ravijn zijn gestort, noem het maar op. Het min of meer intact blijven van een gestorven lichaam en het rustig afscheid kunnen nemen hiervan door de nabestaanden, is een privilege, een privilege van een moderne samenleving. Uit jouw verhaal spreekt voor mij vooral een angst voor de dood, een angst voor wat erna kan komen en wat er allemaal mis kan gaan in dit proces. Ik zou me er niet te druk om maken. Ik weet niet of je gelooft in een Schepper, een ander soort hogere macht, energieën of hoe je het ook noemen wilt – maar zo deze er is, dan heeft hij vast niet van dit soort flauwekul regels bedacht voor het doorstromen naar een volgend leven. Hogere macht of niet, ik geloof in een barmhartig universum. Goede bedoelingen (bijvoorbeeld het schenken van een orgaan) zullen niet bestraft worden in een later leven. Wat niet wegneemt, dat je wat mij betreft volkomen het recht hebt om over je eigen lichaam te beschikken, en daarmee ook zelf mag beslissen wat er na jouw dood mee gebeurt.
Dank voor je reactie, Hylke. Goede en wijze overwegingen, zeker het overdenken waard. Gelukkig geloof ik ook in een barmhartig universum – zonder daarmee zinloos lijden goed te praten. Maar dat doe jij ook niet, dat begrijp ik. Ik verwijs hiermee na lijden voortkomend uit onwetendheid of materialisme, waarvan ik zelf het idee heb dat het bij de donorkwestie veelvuldig aan de orde is.
Dus, voor mijn gemoedsrust, sla je zelf natuurlijk een orgaan af, mocht je dat nodig hebben. Toch?
Jaaaa. Dit is al de zesde keer dat ik deze vraag moet beantwoorden. Maar okee. Twee redenen: 1. Ik wil geen orgaan van een ander in mijn lichaam. 2. Ik wil niet bijdragen aan de mogelijke ellende van een donor. Grappig dat zoveel mensen dit vragen, want voor mij is dit volkomen vanzelfsprekend.
Mooi om dit zo te lezen, dit is ook de vraag die ik steeds weer hoor, helaas ook op een veel minder nette wijze…
ik ga er maar vanuit dat dit meer over de ander zegt dan van mij.
Tja…. je hebt blijkbaar geen kinderen?? Als die nou een donor orgaan nodig hebben, weiger je dat dan? Geef je niet een eigen nier? Dan heb ik me toch vergist in het boeddhisme….
Hallo Door, ik heb deze vraag al een paar keer beantwoord, maar hier komt-ie nog een keer: Ik heb twee kinderen. Gelukkig zijn ze oud genoeg om zelf te beslissen of ze donor willen zijn en of ze organen willen ontvangen. Ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om te weten wat ik zou doen als een dergelijke situatie zich zou voordoen, maar….. Ja. Als ik hun leven zou kunnen redden door een orgaan af te staan en ze mij daarom smeken, zou ik het wellicht doen. Het liefst een nier, omdat ik dan zelf nog verder kan leven, maar misschien ook wel mijn hart. Is dat in tegenspraak met mijn betoog? Ja, wel als je kijkt naar de kosten en de medische procedure – wat doe ik mijzelf en mijn kinderen aan? Waarom dan toch overwegen? Omdat ik als het om mijn kinderen gaat bereid ben mijn ziel te geven. Wij hebben al een zielsverbinding, zij vertrouwen mij en ik hen. Ik weet dat ze goed voor dat deel van mijn ziel zouden zorgen als ze dat zouden krijgen en ook dat het na de dood dan wel weer goed komt, omdat we qua karmische lijnen toch bij elkaar in de buurt blijven. Zoiets. Of misschien is het gewoon liefde en leg ik het veel te ingewikkeld uit. Of misschien voelt het minder awkward omdat ze ook uit mij geboren zijn. Zou kunnen. Aan de andere kant: het is ook heel goed mogelijk dat mijn kinderen liever geen orgaan van mij willen – ze zouden nu ook niet willen dat ik bij hun intrek, toch? Een beetje afstand is gezond. However – ik ben het niet eens met jouw argumentatie en die van veel anderen: OMDAT je misschien wel bereid zou zijn je kinderen een orgaan te geven (een situatie die bijna nooit voorkomt) MOET je ook bereid zijn om donor te worden, wat wil zeggen: moet je bereid zijn om net zoveel van een vreemde te houden en net zoveel voor een vreemde over te hebben dan voor je eigen kinderen. Hallo – ik ben geen heilige! Jij? Doe jij evenveel voor andere mensen dan voor je eigen kinderen en je dierbaren? Nee, niet in theorie, als je dood bent, om donorschap te verdedigen en als een barmhartige boeddhist over te komen, maar FOR REAL, hier en nu? Nee, natuurlijk niet. En dat hoeft ook niet. Ik vind het gezonder niet met twee maten te meten. Ik heb heel veel over voor mijn kinderen, maar een stuk minder voor de rest van de wereld. So be it. Volgens mij ben ik niet de enige. En de vraag blijft bestaan in hoeverre je anderen een dienst bewijst met jouw organen. Wie heeft verzonnen dat het hoogste goed is om de dood ten koste van alles uit te stellen?
een heel goed stuk, en ook al je reacties zijn steeds heel liefdevol en wijs, ik ga dit doorsturen!
Dankjewel Hanny!
Beide artikelen zojuist van jou gelezen Sanne. 12 jaar geleden heb ik mij hierin verdiept en kwam tot bijna dezelfde conclusie. Je hebt hem voor mij haarscherp weten te belichten en te verwoorden. Mijn grote dank ❤️