Meditatie is niet goed voor een schrijver
Het is het laatste wat hij zou moeten doen
Een schrijver heeft geen lege of gedisciplineerde geest nodig
Integendeel!
Hij heeft een ongedisciplineerde geest nodig
Een hoofd dat overloopt
Een chaotische, ongehoorzame, verstrooide geest
Een rusteloze, grillige, obsessieve geest
Een dromerige, slapeloze, associatieve geest
Het is de bron van zijn creativiteit
Een schrijver moet heel snel afgeleid zijn
Hij moet zo ver mogelijk verwijderd zijn van Zen
Hij moet onmiddellijk nieuwsgierig zijn als er iets gebeurt
Bijvoorbeeld, als iemand die naast hem zit in de trein een stille zucht slaakt, moet hij denken: Wat is haar verhaal?
Of, als hij een ondeugende sprankeling ziet in de ogen van een vreemde, moet hij ogenblikkelijk gefascineerd zijn
Hij moet geobsedeerd zijn met uitvinden waar die sprankeling vandaan komt
Hij moet nergens anders aan kunnen denken
Tenminste, voor even
Een schrijver moet onmiddellijk hoopvol zijn als hij iets exotisch of ongewoons tegenkomt
Hij moet denken: zit er een verhaal in?
Sta ik op het punt iets nieuws te ontdekken?
Gaat dit voor altijd mijn leven veranderen?
Is dit de sleutel tot mijn meesterwerk?
Een schrijver heeft altijd honger
Honger naar ervaring
Honger naar het leven
Honger naar meer
Want wat is er te zeggen over stilte?
Wat heeft de mediterende monnik te vertellen?
De monnik die zijn geest getemd heeft
Die zich niet langer dingen in zijn hoofd haalt
Die zichzelf bevrijd heeft van verlangen
Niets!
Hij heeft niets te vertellen
Hij is saai
Maar de schrijver niet!
De schrijver wordt meteen enthousiast als hij de strijdtrompetten hoort
Ook al is het zijn honderdste strijd
Zijn bloed gaat sneller stromen als hij voelt dat er een revolutie op komst is
Als hij de belofte van avontuur ruikt
Als hij de fluistering van romantiek hoort
Hij is even zacht als dat hij strijdlustig is
Als hij iets van grote schoonheid ziet, smelt zijn hart
Hij huilt bij ieder pasgeboren kind
Want elk kind is voor hem een wonder
Het leven zelf is voor hem een wonder
Hij duikt er altijd meteen in
Hij dompelt zichzelf helemaal onder
Hij wil elk aspect van het leven meemaken
Elke emotie
Het goede en het slechte
Het hoge en het lage
Hoe anders is dit voor de monnik
De monnik die zich wil terugtrekken uit de wereld
Die erbovenuit wil stijgen, zodat hij het van een afstandje kan bekijken
De monnik prefereert een adelaarsperspectief
Zodat de wereld hem niet zal verscheuren
De schrijver neemt het leven bloedserieus
Terwijl de monnik zegt dat het allemaal een illusie is
De schrijver wilt verscheurd worden
Terwijl de monnik heel wil worden
De schrijver wil het laatste nieuws horen
Terwijl de monnik wil weten wat nooit verandert
Hoe verschillend zijn de twee
De schrijver weet dat de oneindigheid zich in elke hoek verstopt
Dat het geheim van het universum zich overal openbaart
Mits iemand in staat is om het te zien
De schrijver kan het zien
Zijn geest heeft genoeg verbeeldingskracht om de magie van het leven te herkennen
Waar hij ook is
Niets is hem te min
Maar hoe zit dat met de monnik?
Als het lente wordt
Danst de schrijver door de boomgaard
Terwijl hij gedichten schrijft over de uitbarstende natuur
Het ritme van de seizoenen
De bloemetjes en de bijtjes
Terwijl de monnik onder zijn boom zit met zijn ogen gesloten
Net als hij de hele winter ook al gedaan heeft
Hij zal niet eens omhoog kijken naar de overvloedige bloesem boven zijn hoofd
Als een roze blad van een magnoliabloem naar beneden dwarrelt en zachtjes op de rug van zijn hand landt
Zal hij dan zijn ogen opendoen?
Zal hij kijken welk onverwacht wonder zijn aardse omhulsel aanraakte?
Zal hij de schoonheid ervan herkennen?
Zal hij een dansje doen met de schrijver?
Sanne Burger
sanneburger.com
Heel mooi, t voelt dat ik beide in mij draag… ga ik eens over nadenken en schrijven…dank je wel
Zolang je de monnik niet bent geweest qua staat, kan je er weinig over zeggen. Dat de geest volledig tot rust is gekomen, betekent niet dat de spirit verdwenen is.
Jawel hoor, dat doe ik toch? En ja, de monnik en de schrijver sluiten elkaar natuurlijk niet uit. Daarom doen ze ook een dansje op het eind.
Gelukkig maken ze een dansje op het einde! Maar ik vind dat je de monnik te simpel neerzet, het mediteren versimpelt naar ‘afsluiten’. Juist mediteren voelt verbonden met alles. Juist de mediterende ziet het dwarrelende blaadje allang, zelfs voordat het los kwam… De schrijver ziet het blaadje pas als het beweegt. En wordt dan enthousiast. Óók leuk!
Uiteraard versimpel ik de monnik en meditatie. Ik maak er een karikatuur van om een punt te maken, namelijk dat er mensen zijn die meditatie gebruiken om de intensiteit van het leven te ontvluchten. En die zijn er! Zie het als humor, of dichterlijke vrijheid. 🙂
Schrijven is een beetje gek.
Woorden maken gek. Boeken vaak dus ook. We zijn als mensen niet bedoeld om te lezen en te schrijven. Het schrijven komt niet voor niets van de belastingdienst. Eerst spijkerschrift en toen plaatjes met getallen, toen woorden, enzovoorts. Veel mensen zijn in de ban van een boek. Denk aan een religieus boek. Sommigen zijn erg in de ban daarvan. Dat niet best vind ik. Eigenlijk geloven velen in een bepaald boek.
Maar je weet het wel, Sanne. Je snapt dat schrijven eigenlijk een beetje zonde is 😉
Groetjes.
Schrijven van de belastingdienst? Welnee, schrijven is een geschenk van de goden aan ons mensen.
Hoi Sanne,
Ik had me beter moeten uitdrukken. Ik begreep dat het schrift ontstaan was uit het bijhouden van wie al wat en hoeveel van zijn oogst had afgestaan aan de heersers. Dat werd dan bijgehouden in spijkerschrift. Later kwamen er plaatjes bij die wat over de inhoud van bijvoorbeeld grote karaffen zeiden. Zo zou het ontstaan zijn. Althans dat had ik uit bronnen begrepen.
Schrijven is wel een uitbreiding van ons geheugen en dat heeft ons veel goeds, maar ook wel wat minder leuks gebracht, vind ik. Dat het een geschenk van de goden zou zijn wist ik niet. Maar het lijkt me wel een romantisch idee. Maar vooralsnog is het wél wonderbaarlijk dat wij elkander nu schrijven. Dat is waar.
Prachtig Sanne! Het is een dans van vele metaforen die je in jouw prachtige woordenstroom laat ontstaan, zodat ik als lezer een glimp ervan kan opvangen in mijn zicht – en ik resoneer er ook zo mee… Soms ben ik even de kluizenaar, los van alles, om op te laden, om dan weer de dans met het leven aan te gaan… Om mijn creatieve stromingen weer vrij te laten en te verrijken met waar ik innerlijk mee wordt aangeraakt….
En als respons op waar het schrift vandaan komt: waar ik mee resoneer is dat de mensheid door onze galactische familie (buiten-aards – aarde) gevoed zijn met o.a. schrijven, wiskunde, grondbewerking en natuurlijke geneeswijzen…