“Wij zijn een levensvorm met geheugenverlies” – Graham Hancock

Wat we verloren zijn, is de herinnering aan hoe het was.
De herinnering aan onze tijd op aarde toen het nog steeds vredig was.
Toen de originele blauwdruk nog steeds actief was.
De aarde werd gecreëerd als een Hof van Eden.
Een wereld van overvloed, schoonheid, harmonie en plezier.
Een wereld van liefde.

We zijn niet geëvolueerd vanuit een vijandige omgeving met uitbarstende vulkanen, de lucht vol zwavel, aardbevingen en stormen.
We hoefden ons niet te verstoppen.
We hoefden niet te jagen en te doden om te overleven.
We hoefden onze vijanden niet te verslaan.
We werden niet bedreigd door wilde dieren, dinosauriërs, giftige slangen en spinnen.
We sleepten onze vrouwen niet onze grot binnen om ons voort te planten.
We waren vroeger geen wilden.
Dat zijn we nu.

Als we aan het verleden denken, dan stellen we ons een gevaarlijke, vreselijke plek voor.
We prijzen onszelf gelukkig dat we erin geslaagd zijn om een beschaving te creëren waar we veilig en gelukkig zijn.
Dat is een leugen.
Het is andersom.

Ooit was het leven heel anders.
We werden ‘s ochtends blij wakker, in de armen van onze geliefde.
We konden de hele dag doen wat we wilden.
Overal in de natuur vonden we voedsel.
We plukten bessen, fruit en noten, verzamelden kruiden en eetbare bladeren, dronken uit de beek en lagen in de zon.
Alles was vriendelijk.
We begroetten de dieren op dezelfde manier als we een ander mens begroetten, met knuffels en kussen en gelach.
Iedereen beantwoordde onze komst met liefde.
De dieren waren altijd blij om ons te zien.
Ze hielpen ons met alles.
We werden gevoed, gekoesterd en beschermd.
De beer liet onze baby tegen zijn zachte vacht aan slapen, zodat het ‘s nachts warm bleef.
De eekhoorntjes klommen hoog in de bomen om noten en pijnboompitten voor ons te verzamelen.
De vogels hielpen ons om boodschappen over grote afstanden te sturen.
Paarden waren blij om ons te dragen.

Het leven was goed.
het leven was vredig.
Het leven was fijn.
We leefden in overvloed, vrede en geluk.
Er was niets te bereiken, want alles was er al.
We leefden een natuurlijk leven en genoten van onze lichamen en zintuigen.
We waren veel bekwamer en intelligenter dan nu.
We waren verbonden.
We konden telepathisch communiceren.
We herinnerden ons onze oorsprong.
We konden astraal reizen.
Onze dromen waren even werkelijk als ons leven op aarde.

Niemand weet precies hoe of waarom het gebeurde, maar op een dag ontstond er angst in de menselijke geest.
Angst voor de dood.
Plotseling vertrouwden mensen het leven niet meer.
Ze gingen twijfelen aan de natuur, aan elkaar en aan zichzelf.
Ze waren niet langer zeker of ze zouden overleven in de Hof van Eden, dus ze gingen dingen aanpassen.
Ze waren bang dat de dieren, hun helpers, zouden vertrekken, dus ze sloten ze op in kooien.
Ze werden bang voor de kou.
Ze werden bang voor het donker.
Ze werden bang om niet genoeg te hebben, dus ze gingen meer voedsel verbouwen dan ze nodig hadden.
Ze werden bang dat hun intuïtie toch niet werkte, dus ze gingen denken en piekeren.

Een verschrikkelijke transformatie vond plaats.
De eens zo gelukkige mens werd een angstig mens.
Een mens zonder vertrouwen.
Zonder zelfvertrouwen.
Zonder vertrouwen in het leven.
Zonder vertrouwen in de dieren.
Zonder vertrouwen in overvloed.
Zonder vertrouwen in de natuur.
Zonder vertrouwen in zijn eigen creatieve potentieel.

Zijn geest draaide door.
Hij werd gek.
Hij begon zich dingen te verbeelden die er niet waren.
Zijn angst voor tekorten was nonsens.
Zijn angst voor de dood was ook nonsens.
Wie plantte deze psychotische gedachten in zijn geest?
Niemand weet het, maar het gebeurde.

Langzaam maar zeker bouwde de mensheid een andere wereld voor zichzelf.
Het was de hel.
Ze bouwden grote gevangenissen, die ze steden noemden.
Ze sloten zichzelf op.
Ze sloten hun kinderen op.
Ze sloten zich compleet af voor de natuur.
Ze ontwikkelden emoties zoals afgunst en woede.
Ze raakten geobsedeerd door macht, want ze geloofden dat macht ze veilig zou stellen.
Natuurlijk faalde hun wereld.
Maar ze gaven het niet toe, want ze waren te beschaamd.
Ze waren te trots.

Tegenwoordig staan we onder voortdurende druk.
Om in onze behoeften te voorzien, moeten we afzien en ploeteren.
Om de kost te verdienen moeten we onze ziel, onze integriteit, onze essentie verkopen.
We worden gedwongen om genoegen te nemen met een leven waar we het grootste gedeelte van de tijd tussen vier muren zitten.
We zijn onzeker geworden over onze relatie met de natuur, onze relatie met elkaar, onze relatie met onszelf.
We zijn altijd bang voor tekorten.
Een tekort aan voedsel, geld, plezier, liefde, veiligheid.
We zijn vergeten dat we zelf deel uitmaken van de natuur.
We maken ons steeds zorgen.
We lijden.
We hakken de bomen om.
We verzuren de aarde.
We hebben niet langer een tuin.
We verbouwen niet langer ons eigen voedsel.
We hebben onszelf afhankelijk gemaakt van de supermarkt.
We hebben op alle mogelijke manieren tekorten gecreëerd.
Overvloed is verdwenen.

We zijn wijsgemaakt dat het paradijs ergens in de toekomst ligt.
We denken dat we naar de hemel gaan als we doodgaan.
We geloven dat het een soort van beloning is voor ons saaie, lege slavenbestaan.
Maar de hemel is een herinnering.
Het is geen utopische toekomstfantasie, het is een echte herinnering.
We herinneren ons waar we vandaan komen.
Hoe vaag het ook is, maar onze dromen, mythen en fantasieën vertellen ons hoe het was.

Kortom, het is niet waar dat we van een vijandig, onleefbaar milieu naar een veilige, gelukkige wereld zijn gegaan.
Het is andersom.
We zijn van de Hof van Eden naar de hel gegaan.
Het evolutieverhaal is een leugen.
We zijn niet begonnen op een woeste, onherbergzame planeet waar we voortdurend in gevaar waren, ons moesten verbergen en moesten vechten om te overleven.
We zijn niet geëvolueerd van een dorre wereld naar een wereld van overvloed.
Het is precies omgekeerd.

We schrijven onze diepgewortelde angst toe aan ons verre verleden.
Maar het is geen oude angst, het is een nieuwe angst.
Waar we echt bang voor zijn, is voor het heden, want het heden is de hel.
Je hoeft niet bang te zijn om naar de hel te gaan, want je bent er al.
En we weten dat het erger zal worden, als we niets doen.

Maar de Hof van Eden is er nog steeds.
Als je er naar zoekt, zul je kleine, natuurlijke oases vinden in deze betonnen, desolate, zielloze woestijn.
Je zult community’s in de natuur vinden, waar baby’s nog steeds op natuurlijke wijze geboren worden, waar mannen en vrouwen van elkaar kunnen houden zonder schaamte en verwarring, waar het leven gevierd wordt, waar overvloed een vanzelfsprekendheid is, waar de dieren ons vertrouwen en waar iedereen veilig is.
Het kan nog steeds.
Het enige wat je hoeft te doen, is je ogen te openen.

Sanne Burger
sanneburger.com