Nu ik net 40 ben zie ik ze ineens overal lopen: een bepaald soort vrouwen van in de veertig. Gisteren kwam ik er weer één tegen, toen ik wat verstrooid langs de rekken van een kledingzaak liep. Ik zag haar pas toen ze vlakbij stond. Ik schrok. Met een vriendelijk, superieur glimlachje liet ze me passeren. Terwijl ik haar passeerde bleef ze naar me kijken: de peilende blik van een roofdier die overweegt of ze met een prooi of een soortgenoot van doen heeft. Ik maakte me zo snel mogelijk uit de voeten. Toen ik in de deuropening achterom keek om te kijken of ze me achtervolgde zag ik dat ze nog steeds op dezelfde plek stond en me met een voldane blik nakeek, ogenschijnlijk tevreden dat ze me weggejaagd had.

Ze zien er altijd super uit, dat soort vrouwen van in de veertig. Ze zijn slank, slanker dan hun dochters, alsof ze eindelijk de ijzeren discipline hebben gevonden die ze in vroegere decennia ontbeerden om hun eetlust te beheersen en hun lichaam onder controle te krijgen. Daarom dragen zo ook altijd strakke kleren en korte rokjes, want ze willen het laten zien; ze willen alsnog de complimentjes oogsten die ze als mollige tiener misliepen. Ze hebben alles onder controle, die vrouwen, je ziet het aan de zelfbewuste manier waarop ze lopen en aan hoe hun haar, kleding, schoenen en tas perfect op elkaar afgestemd zijn. Aan de zelfverzekerde manier waarop ze een drankje bestellen of een truitje afrekenen, merk je dat ze gewend zijn om hun zin te krijgen.

Ik kan me er nauwelijks een man bij voorstellen, bij zulke vrouwen. Ze zien er zo af uit dat ik niet zou weten hoe daar nog een man bij zou passen. Het is alsof mannen dat aanvoelen. Als er al een man in de buurt komt dan doet hij dat heel omzichtig, zelfs als het alleen maar de ober is die de bestelling komt opnemen. Mannen van boven de vijfendertig proberen niet eens meer om contact te maken met deze vrouwen. Ze kijken wel mooi uit. Deze vrouwen genieten ervan om als gevaarlijk beschouwd te worden. Ze denken dat de terughoudendheid van de mannen voortkomt uit respect en bewondering, terwijl het in werkelijkheid voortkomt uit regelrechte angst en afkeer, een natuurlijke reactie op de mannenhaat die van deze vrouwen afdruipt.

Vorige week was ik uit eten. Aan een naburig tafeltje zat een geblondeerde moeder met een even geblondeerde dochter. Beide hadden ze een sexy, strak truitje aan. De dochter zag er verslagen uit. Na een half uur verholen observatie begreep ik waarom: ze was onzichtbaar! Haar ontzettend zelfbewuste, slanke, verzorgde en aantrekkelijke moeder trok alle aandacht naar zich toe, praatte honderduit, over zichzelf natuurlijk, bestelde met gebiedende stem nog een fles wijn en een schaaltje taco’s, en de dochter zat er ondertussen onzeker en verloren bij. Het was zo’n moeder die zonder scrupules de vrienden van het meisje zou versieren, louter omdat ze geen weerstand zouden kunnen bieden aan haar machtige dijen.
Ik werd er plotseling boos over, over die moeders die geen plaats maken voor hun dochters, over moeders die zo nodig jong willen blijven, over moeders die de vaders minachten en het huis uitschoppen, en mooie sier maken met de alimentatie waarvan ze ook nog vinden dat ze er recht op hebben.

Ik denk aan mijn eigen moeder, toen die in de veertig was. Toen ik op kamers woonde en af en toe thuiskwam, was mijn moeder er altijd. Dat was een gegeven waar ik verder niet over nadacht, het was even vanzelfsprekend als dat ’s ochtends de zon opkwam. Het huis rook naar gebraden vlees en groentesoep, ik omhelsde in de gang haar heerlijke mollige lijf, zoende haar zachte wangen, en zij gaf me een stevige knuffel. ‘Geef maar hier kind, dan stop ik het meteen even in de was’, zei ze dan terwijl ze mijn tassen met vuile was overnam, ‘we gaan zo eten.’ Mijn moeder bakte op zondagmiddag pannenkoeken, serveerde stukken appeltaart met slagroom, zette eindeloos grote potten thee voor de hele familie, zat ‘s avonds heerlijk naast mijn vader op de bank TV te kijken en hoefde nergens heen.

Ik wil er niet bij horen, bij die vileine vrouwen. Ik wil een veilige thuishaven worden voor man en kinderen, appeltaart bakken, tevreden zijn, een poes op schoot hebben, breien, nergens heen hoeven, net als mijn moeder!

Hmm.. dat gaat nooit lukken.

Sanne Burger
sanneburger.com