Het doceren doseren

Sanne Burger

18 augustus 2021

Ik hou van hoofddeksels (wat een raar woord eigenlijk. Ik ben toch geen emmer). Hoeden, petten, hoedjes, baretten, mutsen. Van die dikke wollen, gebreide mutsen van alpacawol die je helemaal over je oren kunt trekken. Schattige, nutteloze hoedjes die alleen maar leuk staan. Strohoeden met een brede rand tegen de zon. Petten met een lap in je nek, perfect voor in de jungle. Elegante hoeden voor in de stad. Cowboyhoeden voor op reis. Als ik ergens op een markt kom, ga ik altijd eerst hoedjes kijken. Dat is altijd zo geweest, ik weet niet waarom. Als het even kan, draag ik iets op mijn hoofd.

Staat je goed
Toen ik 13 was had ik een bruine, fluwelen baret. Hij was echt heel mooi, kastanjebruin van buiten en donkerbruin van binnen, met een nog donkerder rand aan de onderkant. Echt schitterend. Ik deed hem op naar school, want ik wilde hem zo veel mogelijk op. Ik was de enige die in de gangen en in de klas een pet op had, maar ik ontleende daar verder niks aan. Ik voelde me noch speciaal, noch opgelaten. Ik stond er helemaal niet bij stil. Ik wilde gewoon die pet op, want ik vond hem mooi.

Bij handenarbeid zei de leraar tegen me: ‘Staat je goed die pet! Is goed voor je image!’
Ik had geen idee wat hij daarmee bedoelde en vroeg: ‘Wat bedoel je met image?’
‘Nou, je reputatie’, zei hij. ‘Je populariteit.’
Ik was stomverbaasd. Het idee dat ik een pet zou kunnen dragen om aan mijn image te werken was echt nog nooit in me opgekomen. Ik was bijna een beetje beledigd, zo stom vond ik het. Ik ging toch geen pet dragen om leuk gevonden te worden? Hallo, zeg. Nee, het was echt niet aan mij besteed, die opmerking. Maar het maakte wel indruk, juist omdat ik het zo dom vond. Nu wist ik dat er zoiets bestaat als een image en dat je daaraan kunt werken.

Je kunt dus je reputatie opkrikken door jezelf anders of leuker voor te doen dan je bent. Blijkbaar vinden sommige mensen dat een goed idee. Ik niet. Ik vind het hypocriet en oneerlijk. Laat gewoon zien wie je bent! Ik doe geen dingen om mijn reputatie te verbeteren, populairder te worden of aan mijn image te werken. Dat is geen motivatie voor me.

Denk aan je carrière
Laatst sprak ik met een vriendin en die zei tegen me: ‘Luister, die stukjes van jou. Je moet echt ophouden met schrijven over Trump en QAnon. Dat is niet goed voor je reputatie.’
Haha, ik moest meteen aan mijn bruine pet op de middelbare school denken.
‘Nee, luister nou’, hield ze vol. ‘Je moet aan je carrière denken.’
Ik lag echt dubbel.
‘Welke carrière?’ zei ik hikkend. ‘Denk je nou echt dat ik concessies zou doen aan mijn schrijven, aan wat ik schrijf, hoe ik het schrijf en waarover ik schrijf, om rekening te houden met mijn reputatie? Wat is dat voor rare redenatie? Ik schrijf wat ik schrijf! Ik schrijf wat ik moet schrijven en daar pas ik geen censuur op toe. Ik denk daar niet eens over na. Ik vertrouw volledig op mijn inspiratie, mijn intuïtie. Ik schrijf precies wat ik wil en ik hou geen rekening met hoeveel mensen het zullen lezen of hoeveel geld ik ermee verdien. Daarom schrijf ik al mijn stukken gratis. Ik wil niet gebonden zijn aan contracten. Daarom werk ik niet voor een baas. Ik schrijf niet voor een werkgever. Ik schrijf voor mezelf. Ik schrijf voor de waarheid. Ik schrijf voor wat gezegd wil worden, niet omdat iemand me betaalt. No way! Als ik zou moeten schrijven omdat iemand me ervoor betaalt, dan zou ik onmiddellijk een writers block krijgen.

Diskrediet
Laatst weer. Ik schreef een stuk met als titel ‘Babylonische spraakverwarring’. Het ging over virussen en vaccins, waarbij ik ervoor koos eindelijk eens een keer de knuppel in het hoenderhok te gooien en mede te delen dat ik van mening ben dat virussen niet bestaan – althans, niet als besmettelijke ziekteverwekkers. Ja, hallo zeg, we zijn nu al anderhalf jaar bezig met deze achterlijke plandemie. Het werd tijd! Een goede vriend reageerde daar vrij fel op. Hij zei: ‘Je brengt jezelf in diskrediet. Niet omdat het niet waar is, maar omdat je de mensen teveel tegen de haren instrijkt. Je zegt dingen die zo rauw op hun dak vallen dat ze in de weerstand gaan. Dan vinden ze je niet meer leuk en dan lezen ze je stukjes niet meer.’
Ik kreeg weer precies hetzelfde gevoel als toen die vriendin zei dat ik niet over Trump mocht schrijven.
‘Weet je wat?’ dacht ik. ‘Fuck it.’

Ik schrijf wat ik schrijf
Blijkbaar heb ik heel veel zelfvertrouwen als het gaat over wat ik schrijf en waarover ik schrijf. Daar zit helemaal geen spoortje twijfel of aarzeling. Niet dat die vriend van me geen goed punt had. Heeft het zin om iets te schrijven dat zo onthullend, provocerend of confronterend is dat mensen ervan in de weerstand gaan, cognitieve dissonantie krijgen en het vervolgens niet lezen, afwijzen of verwerpen? Moet ik dan niet diplomatieker, subtieler of strategischer zijn en het op zo’n manier schrijven dat ik geen weerstand oproep? En ja, het is natuurlijk ook wel de kunst van het schrijven, dat je verbindend schrijft en niet afstotend. Alleen moet dat dan weer niet ten koste gaan van de inhoud.

Mijn Tao-leraar, Reinoud Eleveld, zei altijd: ‘Je moet het doceren doseren. Als je mensen op de hoogte wilt brengen van bepaalde waarheden, dan moet je dat mondjesmaat doen. Stap voor stap.’ De benadering van zijn training was dan ook: kleine stapjes. Hij had het allemaal heel zorgvuldig opgebouwd en nam er ook echt de tijd voor. Hij was een echte strateeg. Daar ging hij ook prat op. Ik ben niet strategisch. Ik ben misschien plompverloren, direct, ongeduldig of impulsief, maar niet strategisch.

Het is 2 voor 12
Ik heb gewoon geen tijd om strategisch te doen! Het is 5 voor 12, 2 voor 12, 12 uur. De wereld brandt. Mensen gaan dood. De vaccinatieprogramma’s gaan veel te hard. De polarisatie neemt toe, alsmede de bijwerkingen, de sterfgevallen, de huwelijken en vriendschappen die op de klippen lopen en families die uiteengereten worden. Mensen die zich niet laten vaccineren worden ‘anti-vaxxers’ genoemd, gedemoniseerd en buitengesloten. In steeds meer landen wordt het vaccinatiepaspoort geïntroduceerd. Alle complottheorieën van vorig jaar zijn uitgekomen. Ik heb geen tijd om dit langzaam op te bouwen. Ik heb geen tijd! Ik schrijf al 10 jaar of langer stukjes. Daar heb je mijn opbouw.

Hier heb je het
Als je het allemaal te snel gaat of als het je teveel is, lees dan maar iets wat een paar jaar oud is. Of begin bij het begin, in 2010 ofzo. Mij best. Gewoon omlaag scrollen. Alhoewel, daar schreef ik ook al over de woekerwinsten van de farmaceutische industrie, de onmenselijkheid van het donorschap en de klimaatnonsens. Om maar iets te noemen. Hmm… Maar echt, ik ga ook nu geen blad voor de mond nemen. Ik ga het ook niet langzaam opbouwen. Dat ligt me gewoon niet. Dat past niet bij me. Je krijgt het gewoon allemaal in één keer. Gratis. Paf.

Het heeft ook iets arrogants om er vanuit te gaan dat wat ik weet zo schokkend zal zijn voor mensen dat ze het niet aan kunnen. Ik verdraag het toch ook? Ben ik dan zoveel beter, verder of bewuster dan de meeste mensen? Nee! Ik benader mijn lezers als gelijkwaardige, intelligente, volwassen, volwaardige, flexibele, robuuste en bewuste mensen die in staat zijn om onafhankelijk na te denken, om nieuwe concepten op te nemen en te luisteren, te leren en zich te ontwikkelen. Daar ga ik vanuit, tot het tegendeel bewezen is.

Ik schrijf voor en praat tegen mensen alsof ik tegen mezelf praat. Ik ga ervan uit dat ze op hetzelfde niveau zitten als ik. Ik ga ervan uit dat ze aankunnen wat ik weet. Als ik het doceren zou gaan doseren, dan zou het allemaal veel te lang gaan duren. Als straks iedereen omvalt door de vaccinaties dan zou ik gigantische spijt hebben dat ik mensen niet eerder heb uitgelegd, of het in ieder geval heb geprobeerd, dat vaccins levensgevaarlijk zijn.

Kortom, het moet nu. Ik heb geen andere keus dan nu mijn waarheid te delen, voor het te laat is. En als ik jou daarmee bereik, dan ben ik blij, want dan heb ik mijn doel bereikt.

Sanne Burger
sanneburger.com

3 Reacties

  1. Jeanne

    Blijf aub zoals je bent en schrijf je gedachten uit zoals je nu doet.
    Al is het er maar één, en ik denk dat het vele zijn, die achter z’n oren krabt na het lezen van je stukken.
    Door jouw kwetsbaarheid ben je juist onkwetsbaar.
    Ik knik in herkenbaarheid als je iets publiceert. Dank je hiervoor.

    Antwoord
  2. Harrie Braam

    Wat een mooie zelfintrospectie Sanne. Ik kan mezelf hierin vinden, want ik schrijf vanaf 2007 nieuwsbrieven, die uitsluitend waarheid bevatten en doe geen concessies om de mooie opgebouwde relaties maar niet te verstoren! Om met jouw woorden te schrijven: Fuck it!

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Voor geen goud

Voor geen goud

Er was eens een man die besloot om op avontuur te gaan. Hij werd goudzoeker. Hij trok naar het Noorden om zijn geluk...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!