Begrafenis fantasie

Sanne Burger

11 januari 2022

Toen ik klein was fantaseerde ik vaak over wat er zou gebeuren na mijn dood – niet met mij, maar met de mensen die achter zouden blijven. Ik stelde me voor hoe iedereen zou reageren. Ik vond het jammer dat ik er waarschijnlijk zelf niet bij zou zijn, want zelfs als klein meisje had ik al geregistreerd hoe liefdevol mensen zich gedragen op begrafenissen. Ze zeggen alleen maar goede dingen over de dode. Ze zeggen hoe veel ze van haar hielden, hoe erg ze haar zullen missen, hoe speciaal en uniek ze was, hoe veel ze betekend heeft voor ze en ze huilen allemaal van ontroering en genegenheid. Ik stelde me voor hoe geweldig het zou zijn om op mijn eigen begrafenis te zijn en al die aardige dingen te horen die ze over mij zouden zeggen.

Hetzelfde gebeurt als je reist. Als je veel reist, moet je vaak afscheid nemen. En elke keer dat je afscheid neemt is het alsof je een beetje sterft. Ik vermoed dat ik onbewust een manier heb ontwikkeld om die begrafenis-fantasie werkelijkheid te laten worden, zonder dat ik hoef te sterven. Ik ben op zo veel plekken geweest waar ik een tijdje woonde en werkte, vrienden maakte, huisdieren kreeg, me hechtte en dan weer weg moest. En het afscheid was altijd bitterzoet.

Want als je weggaat, krijgen mensen dezelfde drang als bij begrafenissen: ze willen je laten weten hoe veel ze van je houden en hoe veel ze je waarderen. Ze zeggen dingen als: ‘Oh, ik ga je zo vreselijk missen’ en ‘Ik wil je gauw weer zien’ en ‘Ik ben zo dankbaar voor onze tijd samen’ en ‘Het was geweldig’ en ‘Je bent zo speciaal’. De dieren laten hun liefde zien door niet van je zijde te wijken en te proberen in de auto te springen om met je mee te gaan. Dit geeft me altijd zo’n goed gevoel van geliefd zijn en gewaardeerd worden.

Eerlijk waar, ik denk dat ik het daarom doe. Dat is waarom ik reis. Ik wil gewoon al die complimenten ontvangen, al die liefde. Ik wil het horen, ik wil het voelen. Ik wil de pijn voelen van afscheid nemen, want op zulke momenten ontstaan zulke dierbare bevestigingen van de verbinding die ik heb met andere mensen. Ineens is het niet langer vanzelfsprekend. Ineens wordt het speciaal.

Vaak, in relaties en in het dagelijks leven, als je elkaar zo vaak kunt zien als je wilt, lijkt het onbelangrijk. Het komt niet in je op om die persoon op te zoeken of je hebt er gewoon geen zin in. Of je bent te verveeld, te druk of te moe. Of je bent meer bezig met wat je niet leuk vindt aan die persoon. Of je hebt het er gewoon niet voor over om moeite te doen, die persoon op te zoeken en tijd met hem of haar door te brengen.

De onverschilligheid die we vaak hebben ten opzichte van de levende mensen in onze levens, zij die er wel zijn, zij die letterlijk dichtbij ons staan, is heel tricky. Het maakt dat we degenen die het dichtst bij ons staan, het minst waarderen. Vaak komen de pijn en de spijt pas als die ander vertrekt: ‘Oh, ik wou dat we meer tijd samen hadden doorgebracht. Had ik maar …’ Dat is eigenlijk heel vreemd, maar het is ook een prachtig, verslavend, bitterzoet iets. Het is bijna alsof iemand missen hetzelfde is als van iemand houden. Of misschien ben ik gewoon niet goed wijs, omdat ik blijkbaar de liefde voor iemand het meeste voel als ik die persoon mis.

Ik heb zo vaak afscheid genomen in mijn leven. Er is zo veel missen geweest. Misschien is dit mijn manier om liefde te voelen. Misschien is dit mijn manier om te voelen hoe veel ik van mensen houd en hoe veel zij van mij houden. Dit is echter wel best een pijnlijke vorm van liefde, niet alleen voor mezelf, maar ook voor die ander. Ik wou dat ik dezelfde waardering en liefde kon voelen zonder weg te moeten gaan of te moeten sterven. Hoe doe je dat?

Ik denk eigenlijk dat wij mensen niet gemaakt zijn om te reizen. Tenminste, niet om alleen te reizen en steeds onze tribe, onze dierbaren, minnaars, kinderen, vrienden en huisdieren te moeten achterlaten, door een periode van hartepijn te gaan, om het dan allemaal opnieuw te doen. Volgens mij is het de bedoeling dat we vanaf onze geboorte tot onze dood met dezelfde groep mensen zijn. Echt, ik wou dat ik dat had in mijn leven.

Als een reiziger is het bijna onvermijdelijk dat je de harten van anderen breekt en dat je eigen hart vaak gebroken zal worden. Ik denk dat ik het allemaal verkeerd begrepen heb, tot nog toe. Ik ben nu halverwege mijn leven en weet je wat? De tweede helft van mijn leven wil ik op een plek zijn met mijn tribe, mijn dieren, vrienden, bomen en tuin, zonder ooit nog afscheid te hoeven nemen. Ik wil mijn liefde verdiepen door er te zijn en niet langer door weg te gaan. Zou het mogelijk zijn om die vreemde relatie die ik heb met liefhebben en vertrekken te veranderen? Zou het mogelijk zijn om net zo veel liefde te voelen, zonder te vertrekken en zonder te sterven?

Sanne Burger
sanneburger.com

4 Reacties

  1. Eleonora

    Lieve Sanne, als bijna 69-jarige met een knappe rugzak … veel minder gereisd als jij … snap ik de diepe intentie van je boodschap. Wat mij betreft: het gaat er niet om hoeveel mensen je ontmoet, maar hoe diepgaand deze ontmoeting is. Zie je elkaar als die oneindige goddelijke ziel die je bent? Ik ben hierin nog steeds lerende. Dus ….

    Antwoord
  2. Pieter de Graaf

    Lieve Sanne, overal waar wij komen, ons verbinden met mens en dier, brengt dit een energiestroom van diepe liefde op gang. Nemen we afscheid laten we inderdaad een stukje van onszelf achter, en ervaren we het als gemis we voelen een bepaalde leegte. Deze leegte is ontstaan al op het moment dat we de baarmoeder hebben verlaten en de warme omhullende veiligheid wegviel. Dat gevoel blijft altijd bij ons, vandaar dat we ons willen verbinden met anderen om het lege gevoel op te vullen.

    Antwoord
    • Sanne Burger

      In mijn beleving is geboren worden niet per definitie traumatisch, maar de natuurlijkste zaak van de wereld – net als ons inherente verlangen naar verbinding met anderen. Die komt niet voort uit leegte, maar uit liefde.

      Antwoord
  3. Marti

    De mens moet (weer) leren dat liefde niet gebonden is aan ruimte en tijd en de fysieke aanwezigheid van het lichaam van degene die we liefhebben en onze zintuiglijke bevestiging hiervan. Ons verstand misleidt ons hart. De illusie van afstand binnen ruimte en tijd veroorzaakt gemis en verdriet bij vertrek en dood. En dit terwijl we nooit bij elkaar weg zijn, zijn geweest en zullen zijn. Ons hart is de beste ontmoetingsplek.

    Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Woordmagie

Woordmagie

Sommige mensen gebruiken woorden om dichterbij te komen: dichterbij de ander, dichterbij de waarheid. Andere mensen...

Lege woorden

Lege woorden

“In den beginne was het woord” staat in de bijbel, maar er staat niet bij welk begin ze bedoelen. Het begin waarvan?...

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!