Dit is mijn trein!

Sanne Burger

22 november 2021

Ik moet vandaag echt met de trein, er is geen ontkomen aan. Ik moet naar de stad, het is te ver met de fiets en ik mag het centrum niet in met mijn diesel, dus het openbaar vervoer is mijn enige optie. En dan is de trein beter en sneller dan de bus. “Kom op, je kunt het” zeg ik tegen mezelf. “Het is maar drie haltes.”

Op de heenweg gaat alles goed. Op de terugweg is het een stuk drukker. Ik stap de trein in en ga zitten. Overal mensen met mondkapjes en gebogen hoofden die op hun telefoon kijken. Ik draag een mondkapje om mijn pols, voor het geval dat. En ja hoor, we rijden nog niet of de conductrice staat al naast me. Ze lijkt precies op Dolores Umbridge, dat nare mens uit Harry Potter, die alle leerlingen het leven zuur maakt met haar valse regels en straffen.

“Ja. Mevrouw. Mondkapje.” zegt ze met samengeknepen lippen, ogen en vast ook billen.
“Goh, u lijkt precies op Dolores Umbridge!” flap ik er bijna uit, maar waarschijnlijk heeft ze geen idee wie ik bedoel. En als ze het wel zou weten, zou ze het zeker niet waarderen om met haar vergeleken te worden, dus ik zeg maar niks.
“Ik heb hem bij me, hoor” zeg ik in plaats daarvan. Ik haal het mondkapje van mijn pols, laat hem aan haar zien en geef haar mijn mooiste glimlach voor ik hem opzet, in een vergeefse poging het ijs te breken.
Ze blijft me misprijzend aankijken en zegt dan afgemeten: “Hij mag ook over de neus.”
Ik doe het mondkapje over mijn neus en zucht. Als ze met een zelfgenoegzaam lachje om haar mond wegloopt, kan ik het niet laten om te zeggen: “Nou, dat is aardig hoor, dat dat mag.”
Als ze weg is, doe ik het mondkapje weer onder mijn neus. Niemand die het iets uitmaakt.

Een halte later staat ze er weer.
“Ja, dat dacht ik wel”, zegt ze. “Wat had ik nou gezegd? Het mondkapje moet ook over de neus.”
Ik heb zo geen zin in een discussie dat ik doe wat ze zegt, zonder verder te reageren.
“En sarcasme is ook verboden”, zegt ze.
Ik kijk haar aan en haal diep adem om een spervuur aan sarcastische opmerkingen op haar af te vuren, maar weet je wat? Ik ga het niet doen. Ik negeer haar opmerking, wend me af en kijk uit het raam. Zak er lekker in, mens. Ik ga met jou de strijd niet aan.
Zouden ze dit soort types expres aannemen bij de NS? vraag ik me af. Wat een pokkewijf.

Twee haltes later mag ik eruit. Nog voor de deuren openen doe ik het mondkapje af en ik stap opgelucht het perron op, terwijl ik diep ademhaal. Als ik het perron afloop zie ik dat de conductrice met haar armen over elkaar in een van de geopende deuren staat.
“Nou, tot ziens en dankjewel hoor! Nog een fijne dag!” roep ik vrolijk en zwaai enthousiast naar haar. Over sarcasme gesproken.
Dat kan ze duidelijk niet hebben en ze roept, terwijl ze naar me wijst: “U moet op het perron ook een mondkapje dragen!”
Dat gaat me te ver. Nu kan ze het krijgen ook.
Ik draai me om en roep terug: “Bemoei je met je eigen zaken, mens! Jij bent conductrice, geen bewaker! Ga kaartjes controleren!”
“Iedereen moet zich aan de regels houden, dus u ook!” roept ze. “Voor de veiligheid van ons allemaal!”
“Ach mens, hou toch op”, roep ik. “Ik doe niet mee met dit fascistische Gestapo bewind, maar jij zou een goede kampcommandant zijn!”
Even is ze van haar apropos, maar dan gilt ze terug: “Jij komt mijn trein nooit meer in!”
“Het is jouw trein niet”, roep ik. “Jij bent alleen de conductrice!”
“Het is wel mijn trein!”, krijst ze. “Ik bepaal wanneer de trein stopt en wanneer hij weer vertrekt, dus het is mijn trein!”
Door dat achterlijke antwoord kom ik weer bij zinnen. Shit, ben ik toch met haar de strijd aangegaan, terwijl ik dat niet wilde.
Ik reageer niet en loop weg.
“Wat bent u een naar mens!” gilt ze me nog na, maar ook daar reageer ik niet op.

Pas als ik het station uit ben komen de tranen. Het zijn dit soort mensen waar ik het meest bang voor ben. De zelfgenoegzame, gehoorzame, brave burgers die denken dat ze goed bezig zijn als ze de regels volgen en deze aan anderen opdringen, genietend van hun armetierige machtspositie. Dit zijn de mensen die over lijken gaan als het erop aankomt. Dit zijn de soldaten, de knechten, de uitvoerders. Dit zijn de mensen die na de oorlog zeggen: “We volgden alleen orders op.”
Dit is voorlopig de laatste keer dat ik met de trein ga.

Sanne Burger
sanneburger.com

12 Reacties

  1. fermequatremains

    Tip: Pleur de volgende keer als je weer naar de stadsgevangenis dient te gaan, je fiets achter in de ouwe diesel en rijd naar een buitenwijk.
    Openbaar vervoer is allang niet openbaar meer, dat wisten ze 70 jaar geleden al…
    Ik reed enkele jaren geleden met de TGV van Reims naar Paris, ooit de Lichtstad.
    Zelfde beeld in die trein, coupe’s waarin zo’n 100 emptyheads aan het AI infuus zaten, met schermke, ‘smart’foon en oordopkes in.
    Mensen als wij dienen daar eigenlijk liever niet te vertoeven, gezien de situatie daar lijkt het geestdonend te zijn.
    En daar wordt geen mens beter van.

    Lieve groet, bedankt voor jouw verhalen,

    Jos, Grandchamp
    la France.

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Ga ik doen! Jij ook bedankt.

      Antwoord
      • Daisy Vergracht

        Lieve Sanne, wat een nare ervaring.
        Ik ben ook conductrice bij de NS en ik wil je meegeven dat het ook anders kan, bij mij ben je welkom, met of zonder kapje en ik zou zeggen ga eens gezellig met me mee tijdens een dienstje dan kan ik je laten zien dat we echt niet allemaal hetzelfde zijn. Kop op en laat je niet gek maken.
        Liefs Daisy♥️

        Antwoord
  2. Vanessa

    Ja, dit zijn ze,de brave mensen die overtuigd zijn dat ze het goede doen…💪

    Antwoord
  3. Ron Lazaroms

    Wat jammer en verdrietig Sanne dat je je zo hebt laten meeslepen. Sterkte
    Hartegroet Ron

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Welnee, je laten meeslepen is menselijk, wenselijk en soms onvermijdelijk. Daar leert iedereen weer van, inclusief ikzelf. Achteraf spijt hebben is zinloos. En ik hoop toch dat deze conductrice of een of meerdere van de omstanders door deze situatie aan het denken is gezet. Je ‘sterkte’ is niet nodig.

      Antwoord
      • Kees

        Precies Sanne, mee eens, zo werkt het.

        Antwoord
  4. Sander

    Hoi Sanne
    Vreselijk!
    Weet dat er in het OV best wel wat mensen actief zijn die het juiste doen. Niet alleen bij de NS maar ook in het busvervoer. Ik ben al een tijdje actief op instagram met @stilverzetinhetOV en achter de schermen, verzamelen zich steeds meer werknemers uit het OV. Wij kunnen het tij niet keren, enkel laten weten dat we er zijn. Hou vol, je doet het juiste! 🙏❤
    Groetjes Sander
    Al 22jr buschauffeur in Tilburg

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Dankjewel Sander, fijn om te weten! Overal zijn lieve, goede en wakkere mensen, die alles doen wat ze kunnen om bij te dragen aan een liefdevolle samenleving. Samen staan we sterk!

      Antwoord
  5. A

    Sanne, er zijn ook heel veel lieve en begripvolle collega’s, Ns is vóór klantvriendelijkheid en gastvrijheid. En de baas? Dat is de meester en die zit op de bok, daar zit ik regelmatig. Als ik je ooit eens zie, zal ik zwaaien naar je, mét een grote lach! Zichtbaar! X

    Antwoord
    • Sanne Burger

      Doen, leuk!

      Antwoord

Geef een reactie

You might like this too …

Blijf op de hoogte!

Schrijf je in op mijn nieuwsbrief om nieuwe artikelen en aankondigingen van nieuwe trainingen direct in je inbox te ontvangen!

 

Dank voor het inschrijven! Je ontvangt een email waarmee je je inschrijving moet bevestigen. Vanaf dan blijf je altijd up-to-date!