Stel je voor, je bent Columbus, de ontdekker van de nieuwe wereld. Je bent erin geslaagd om je sponsors (het Spaanse koningshuis) ervan te overtuigen dat het een goed idee is om de lange reis over zee naar India te maken. Na een lange, moeilijke reis, waarbij de helft van je bemanning is omgekomen – niet door een virus, maar door een gebrek aan goed voedsel – is er eindelijk land in zicht. Na aankomst ontdek je dat je niet in India, maar in een tot dan toe onontdekt paradijs bent beland. Je loopt verwonderd rond in die nieuwe wereld. Alles is even mooi en betoverend. Het water in de rivieren is kristalhelder, de vegetatie is weelderig, de lokale bevolking verwelkomt je met open armen, de vrouwen zijn prachtig, je ziet exotische dieren die je nog nooit eerder hebt gezien, aapjes slingeren door de bomen en felblauwe vlinders dwarrelen om je heen. Je eet tropische vruchten die je zo van de bomen kunt plukken en die goddelijk smaken.
En je denkt: Oh mijn God, wat een prachtige wereld kan ik hier bouwen. Dit overtreft mijn stoutste dromen.
Maar dan kom je op een van je verkenningstochten langs een verlaten dorp, waar honderden lijken overal verspreid op de grond liggen. Hier en daar is een hoofd op een paal gespiest en het ruikt naar ammoniak. Wat doe je?
Zeg je: ‘Oh, laten we daar maar niet heengaan. Laten we vooral niet onderzoeken waar deze mensen aan gestorven zijn, want dat verpest onze mooie droom. Laten we dit negeren. Laten we net doen alsof we dit niet gezien hebben en doorgaan op onze verkenningstocht door het paradijs.’
Nee, natuurlijk doe je dat niet! Als je dat zou doen, dan ben je toch geen ontdekkingsreiziger? Als je dat zou doen, dan ben je niet goed bij je hoofd! En je bent een gevaar voor jezelf en je crew, want als je niet onderzoekt waar deze mensen aan gestorven zijn, dan loop je het risico dat jou en de jouwen hetzelfde overkomt.

Je bent geen ontdekkingsreiziger als je niet bereid bent om alles wat op je pad komt te onderzoeken en de geheimen van het onbekende te ont-dekken. Iedere zichzelf respecterende ontdekkingsreiziger zou dat dorp binnengaan en onderzoeken wat er aan de hand was.
Op dit moment betreden we als mensheid ook een nieuwe wereld, maar er zijn maar weinig mensen die zich bereid tonen om tot op de bodem uit te zoeken welke geheimen zich in het duister bevinden, welke monsters zich in de kast verstoppen, welke adders onder het gras verborgen zijn.
‘Nee, want dat is niet positief’, zeggen ze dan. ‘Wij richten ons alleen op het goede, het constructieve, het positieve.’

We proberen allemaal het grotere plaatje te zien en te begrijpen wat er op dit moment in de wereld aan de hand is. We willen er allemaal het beste van maken en we hopen op een toekomstige wereld van liefde en licht. Het lijkt er alleen wel op dat de meeste mensen niet door hebben welk een impact de ziektekiemtheorie heeft op de crisis die zich momenteel afspeelt. Ze negeren het dorp dat vol lijken ligt, dus zien ze ook niet dat iedere dode een stip op de bovenarm heeft.
Een van de grootste vergissingen die de mensheid als geheel momenteel maakt, is het geloof in ziektekiemen. Mensen geloven dat er virussen bestaan waartegen ze zich moeten beschermen middels vaccins. Het grotere plaatje toont krachten die op allerlei manieren proberen om de menselijke ziel te kapen. De menselijke ziel is van grote schoonheid, maar ook kwetsbaar, dus ze moet beschermd worden. De menselijke ziel is verbonden met liefde, vrede, waarheid, bewustzijn en wijsheid. De manieren waarop deze krachten de menselijke ziel proberen te kapen, zijn talrijk. De laatste 2000 jaar, of nog langer, hebben ze hun uiterste best gedaan om de mensheid te breken, en ze zijn daar tot op zekere hoogte in geslaagd. Religie was een buitengewoon krachtige methode om mensen te breken en ze te scheiden van hun goddelijke kern, die buiten de mens zelf werd geplaatst. Er werden beelden van God gecreëerd die de mens alleen maar verder van zichzelf verwijderde: een wraakzuchtige God, waar we bang voor moesten zijn. Een God in de vorm van een oude man met een lange baard en een gouden staf, die op een wolk zat en ons in de gaten hield. We zijn als mensheid nog maar nauwelijks ontsnapt aan deze kinderlijke vorm van zinsbegoocheling.

De medische wetenschap is één van de tentakels van die krachten, net als religie, en hij wordt steeds groter, terwijl de religie-tentakel langzaam aan het afsterven is. Wij mensen zijn afhankelijk van onze gezondheid. Als we niet gezond zijn, kunnen we nauwelijks ons bewustzijn ontwikkelen. Dus wat hebben ze gedaan? Ze hebben een cultuur, een levenswijze, een voedingspatroon en een medische industrie ontwikkeld die continu onze gezondheid aanvalt. En dat wat op dit moment de meeste ziekte en dood veroorzaakt, is de ziektekiemtheorie. Dit is onnoemelijk belangrijk om te beseffen. Vanaf 1850 is er een enorme inspanning geleverd om de ziektekiemtheorie te promoten, zodat mensen bang zouden worden voor micro-organismen, waaronder virussen. En gebaseerd op die theorie hebben ze een gigantische industrie ontwikkeld waar vaccinaties en pillen vol met gif aan de mensen verkocht worden, onder het mom van het strijden tegen een illusoire vijand. Tot voor kort was vrijwel iedereen betoverd door deze theorie – een heel ander soort betovering dan de verrukking over de natuur of de thrill van het onbekende. Het is het verschil tussen zwarte en witte magie. De ziektekiemtheorie is een magische spreuk die zo diep gaat dat wanneer je tegen iemand zegt dat hij betoverd is, hij boos wordt en zegt:
‘Hoe durf je zoiets te zeggen? Heb ik soms voor niks mijzelf en mijn kinderen laten vaccineren?’
Mensen zijn na bijna 180 jaar indoctrinatie zo emotioneel geïnvesteerd in de ziektekiemtheorie dat ze haar verdedigen alsof het een geloof is. En dat is het ook. Als de ziektekiemtheorie niet bestond, als ze haar klauwen niet diep in het collectieve bewustzijn van de mensheid begraven had, dan zouden ze er nooit in geslaagd zijn om de huidige crisis over de mensheid af te roepen. Louter op grond van de angst voor virussen zijn ze erin geslaagd om een groot deel van de wereldbevolking te injecteren met gif, om ze te dwingen zich te onderwerpen aan belachelijke, zinloze maatregelen en om de uitrol van Agenda 2030 toe te staan. Ook de CBDC zou er nooit gekomen zijn als de ziektekiemtheorie niet zou bestaan.
Als die ongegronde angst voor ziektekiemen en nu vooral covid er niet geweest was, zouden ze er nooit in geslaagd zijn om ons allemaal op te sluiten in een digitale gevangenis. Zo belangrijk is het doorzien van deze leugen. De ziektekiemtheorie is de angel in de collectieve wond van de mensheid. Die wond is veroorzaakt door alle schade die in de loop van vele milennia is toegebracht aan de mensheid, op zoveel verschillende manieren. De ziektekiemtheorie, het geloof in een onzichtbare, niet-bestaande vijand die afleidt van de ware vijand, is de angel in deze wonde.

Waarom mogen we hier niet over praten, terwijl het de reden is van de lijken in het dorp, ofwel de globale oversterfte? Hoe denken we ooit een nieuwe wereld te creëren als we niet willen kijken naar wat er misging in de oude wereld? Als we niet mogen praten of schrijven over de ware oorzaak van ziekte en dood, over de ziektekiemtheorie, virussen en vaccins, over de medische mafia en genocide, de mogelijke uitroeiing van de mensheid, wat is dan het uitgangspunt voor die nieuwe wereld? Als je hier niet over wilt praten, dan beperkt je nieuwe wereld zich tot je achtertuin waar je zandkastelen bouwt, terwijl je je nooit echt buiten je comfortzone begeeft. Je blijft veilig binnen het tuinhekje en doet alsof de zandbak je wereld is. Dan had je net zo goed thuis kunnen blijven, als je Columbus was. Zand genoeg in Spanje.

Je kunt niet enerzijds een nieuwe wereld willen bouwen en anderzijds genocide ontkennen. Als je niet bereid bent om te onderzoeken wat er aan de hand is, dan ben je geen echte ontdekkingsreiziger. Het is het verschil tussen de strijder en de dromer. De strijder kijkt eerst goed om zich heen om te bepalen: waar ben ik? Wat is hier gaande? Wat moet er gebeuren? En van daaruit creëert hij een nieuwe wereld. De dromer kijkt niet om zich heen, maar sluit zijn ogen en fantaseert over een nieuwe wereld, alsof die er al is, zonder acht te slaan op het feit dat de wereld in brand staat en de lijken overal verspreid op de grond liggen.

Sanne Burger
sanneburger.com